Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski (spr.)

Sędziowie SSO Ewa Taberska

SSO Bożena Ziółkowska

Protokolant sekr. sąd Marzena Szymaś

przy udziale B. T. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014r.

sprawy R. M.

oskarżonego z art.177 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie

z dnia 26 lutego 2014r. sygn. akt II K 1399/11

Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego R. M. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania.

B. Z. L. E. T.

UZASADNIENIE

R. M. został oskarżony o to, że w dniu 17 września 2011 roku w miejscowości K., gmina G. na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z drogą prowadzącą do m. K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując ciągnikiem siodłowym marki M. nr rej. (...) z naczepą marki K. nr rej. (...) podczas wykonywania skrętu w prawo z drogi lokalnej z miejscowości K. na drogę krajową nr (...), przekroczył podwójną linię ciągłą na drodze krajowej nr (...) przeznaczoną dla pasa ruchu do skrętu w lewo od strony T. wjeżdżając na ten pas ruchu, gdzie potrącił prawidłowo jadącego tym pasem ruchu rowerem J. G., który doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu-obrażeń mnogich złamań żeber po stronie lewej, stłuczenie płuc, krwiaka opłucnej, rozległych ran szarpanych całej klatki piersiowej, podudzia, złamania nasady bliższej kości ramieniowej prawej, otwartego złamania kości łokciowej lewej, wstrząsu pourazowego i krwotocznego-stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 177 §2 k.k.

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 roku, sygn. akt II K 1399/11 uznał oskarżonego R. M. za winnego zarzucanego mu czynu z tą zmianą, że w wyroku przyjęto, iż pokrzywdzony poruszał się jadąc rowerem od strony miejscowości G., w kierunku miejscowości T., prawym pasem ruchu, tj. przestępstwa z art. 177§ 2kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. Sąd orzekł wobec podsądnego grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych, na podstawie art. 42 §1 k.k. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku zobowiązując oskarżonego do zwrotu dokumentu prawa jazdy do właściwego Starostwa Powiatowego w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 618 §1 pkt 11 k.p.k. i § 14 ust.2 pkt 3 ust. 7, § 16, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłaty za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od oskarżonego na rzecz J. G. kwotę 1344 złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 627 par 1 k.p.k. oraz art.1, art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zobowiązano oskarżonego do zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych, w tym wymierzono mu opłatę w kwocie 600 złotych.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego R. M. , zaskarżając go w całości. Obrońca zarzucił orzeczeniu;

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

• a)  art.413 § 2 pkt 1 k.p.k. albowiem treść punktu 1 sentencji wyroku w powiązaniu z treścią zarzutu nie pozwala na jednoznaczne określenie czynu przypisanego oskarżonemu, sposobu działania, który miałby stanowić naruszenie zasad bezpieczeństwa skutkujące bezpośrednio zaistnieniem wypadku drogowego. Oskarżony został skazany za to, że w:” W dniu 17 września 2011 roku w miejscowości K. gmina G. na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z drogą prowadzącą do m. K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując ciągnikiem siodłowym marki M. nr rej. (...) z naczepą marki K. nr rej. (...) podczas wykonywania skrętu w prawo z drogi lokalnej z miejscowości K. na drodze krajowej nr (...) przekroczył podwójną linię ciągłą na drodze krajowej nr (...) przeznaczoną dla pasa ruchu do skrętu w lewo w kierunku miejscowości T. wjeżdżając na ten pas ruchu, gdzie potrącił prawidłowo jadącego, tym pasem ruchu, rowerem J. G., który doznał (…), przy czym Sąd Rejonowy ustalił wbrew treści zarzutu, że pokrzywdzony poruszał się w kierunku przeciwnym jadąc rowerem od strony miejscowości G. w kierunku miejscowości G. w kierunku miejscowości T. prawym pasem ruchu. Zdaniem obrońcy, tak sformułowany „ opis” nie daje możliwości odtworzenia zachowania oskarżonego, które miałoby wypełniać znamiona czynu zabronionego i ustalenia na czym miałoby polegać naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa, które miałoby wpływ na zaistniały wypadek. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jeżeli pokrzywdzony miał jechać prawym, a nie lewym pasem ruchu i dodatku w kierunku przeciwnym do przyjętego w zarzucie, ewentualne przekroczenie podwójnej linii ciągłej podczas wykonywania skrętu w prawo przez oskarżonego pozostaje bez wpływu dla całego zdarzenia i nie stanowi naruszenia zasady bezpieczeństwa prowadzącego do ujawnionego skutku.

  b)  art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 413 § 2 k.p.k. wyrażające się w sprzeczności między treścią wyroku, a uzasadnieniem. Treść przypisanego czynu wskazuje, że do wypadku doszło na skrzyżowaniu przy wykonywaniu przez oskarżonego manewru skrętu w prawo i po przekroczeniu podwójnej linii ciągłej. Z kolei z uzasadnienia wyroku wynika w części dotyczącej ustaleń faktycznych, że do wypadku doszło już po przejechaniu przez pokrzywdzonego skrzyżowania. Zdaniem Sądu kiedy pokrzywdzony był na skrzyżowaniu, oskarżony miał być 70-100 metrów od skrzyżowania ( s. 2 uzasadnienia) na drodze lokalnej wykonanej z częściowo płyt betonowych prowadzącej do drogi głównej ( vide zdjęcia w aktach sprawy k.193-194). Zatem przy uwzględnieniu tych parametrów i ruchu pojazdów niemożliwe jest, aby do wypadku doszło na skrzyżowaniu. W ocenie apelującego, część dyspozytywna wyroku wskazuje na naruszenie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez przekroczenie linii ciągłej przez oskarżonego, co de facto pozostaje bez związku z wypadkiem, jeżeli przyjąć sposób poruszania się pokrzywdzonego ustalony przez sąd ( zewnętrzna krawędź prawego pasa ruchu). Z kolei w uzasadnieniu wskazuje się już naruszenie przez oskarżonego innych zasad: brak ostrożności ( s. 5 uzasadnienia nienależyte obserwowanie przedpola jazdy (s.10 uzasadnienia) nie ustąpienie pierwszeństwa przejazdu (s.13 uzasadnienia)

  c)  art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 360 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności śladów ujawnionych na miejscu zdarzenia, notatki urzędowej, szkicu i protokołu oględzin miejsca wypadków sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji i ich zeznań złożonych w toku postępowania. Sąd Rejonowy ponadto nie wyjaśnił wszystkich okoliczności sprawy, między innymi nie ustalono miejsca, w którym doszło do kontaktu obu pojazdów, nie ustalono dokładnego sposobu tego kontaktu w odniesieniu do wszystkich parametrów drogi, prędkości obu pojazdów przed i w trakcie zdarzenia, nie ustalono wymiarów obu pojazdów niezbędnych dla rekonstrukcji zdarzenia, co miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i bezpośrednio wpływ na wadliwość zaskarżonego wyroku,

  d)  art. 7 k.p.k. albowiem Sąd I instancji dokonał oceny zeznań pokrzywdzonego J. G. w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, notatką z miejsca zdarzenia, protokołem oględzin miejsca wypadku, śladami ujawnionymi na miejscu zdarzenia, częściowo opinią biegłego z dnia 29 października 2013 roku z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także częściowo w sprzeczność z własnymi ustaleniami. Co istotne, również oskarżyciel publiczny uznał zeznania pokrzywdzonego za niewiarygodne, bowiem znając treść zeznań pokrzywdzonego złożonych z postępowaniu przygotowawczym, ustalił przebieg zdarzenia, a w konsekwencji treść zarzutu i uzasadnienia aktu oskarżenia w całkowitej sprzeczności do tych zeznań. Treść aktu oskarżenia, ale i analiza postawy oskarżyciela publicznego w toku całego postępowania sądowego, który w mowie końcowej domagał się uznania oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu ( k.363) nie pozostawia wątpliwości, że oskarżyciel publiczny uznał wersję przebiegu zdarzenia podaną przez pokrzywdzonego za całkowicie niewiarygodną. Powyższe miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, ponieważ zeznania pokrzywdzonego były podstawowym źródłem ustalonej przez Sąd odpowiedzialności oskarżonego za zaistniały wypadek drogowy.

  e)  art. 193 §1 i 2 k.p.k., art. 194 § 1 k.p.k., art. 197 § 1 k.p.k., art. 200 § 2 pkt 6 k.p.k. albowiem Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z opinii z dnia 29 października 2013 roku sporządzonej jak podał biegły na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 roku przez instytucję specjalistyczną, pomimo, że podstawą jej sporządzenia było postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 3 sierpnia 2013 ropku zmienione 11 października 2013 roku, którym postanowiono dopuścić dowód z opinii dr inż W. D.. W postanowieniu co prawda wskazano, że biegły będzie działał w ramach Stowarzyszenia (...) „ Rzeczoznawcy - (...): w P., ale nie oznacza to powołania do wydania opinii specjalistycznej, tym bardziej, że wymienione stowarzyszenia nie stanowi instytucji specjalistycznej. Autor apelacji podkreślił, że na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 roku biegły W. D. podał, że opinię wydała instytucja Stowarzyszenie rzeczoznawców techniki samochodowej i ruchu drogowego oraz” rzeczoznawcy _ (...) spółki z. o.o. w P. ( k.348). W tym miejscu warto zwrócić uwagę, że w ogóle nie istnieje taki podmiot. Wynika to z wszystkich dostępnych jawnie rejestrów. Ponadto już z treści ustawy Prawo o stowarzyszeniach wynika, że spółka z ograniczona odpowiedzialnością nie może działać w formie stowarzyszenia, a stowarzyszenie nie może mieć formy spółki kapitałowej, a trudno zakładać, że opinię wydały 2 instytucję, skoro biegli i sąd określili, wskazali tylko jedną. W treści postanowienia sądu wskazano na stowarzyszenie, z kolei na znajdującej się w aktach sprawy faktury za wykonaną opinię wynika, że opinię wydała spółka z.o.o. Również nagłówek opinii ( k.281), to potwierdza. Co więcej, wymieniona spółka bądź stowarzyszenie nie posiadają walorów instytucji naukowej bądź specjalistycznej w rozumieniu art. 193 § 1 k.p.k. , a tylko taka instytucja jest gwarantem fachowości wydanej opinii,

  f)  art. 194 pkt 3 k.p.k., art. 201 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 352 k.p.k., art. 366 k.p.k. art. 7 k.p.k. poprzez uczynienie podstawę zaskarżonego orzeczenia opinii W. D. pomimo, że:

  ⚫

  opinia ta istotnie wykroczyła poza zakres tezy dowodowej z postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 3 sierpnia 2013 roku,

  ⚫

  nie odpowiada na stawiane biegłemu pytania,

  ⚫

  jest sprzeczna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, tj. szkicem, protokołem oględzin miejsca zdarzenia, zeznaniami funkcjonariuszy Policji, częściowo z zeznaniami pokrzywdzonego i częścią wyjaśnień oskarżonego, których wiarygodności Sąd Rejonowy nie kwestionował,

  ⚫

  opiniujący nie ustalił wymiarów pojazdów niezbędnych dla udzielenia odpowiedzi na pierwsze z pytań postawionych w tezie dowodowej,

  ⚫

  opiniujący wskazał w opinii na zdjęcia zawierające ujawniony ślad tarcia roweru o asfalt ( ślad nr 5) pomimo, że zdjęcia zostały wykonane po około 2 latach od zdarzenia i w tym czasie ślady wypadku na drodze krajowej dawno już uległy zatarciu.

Powyższe daje podstawy dla stwierdzenia, że znajdująca się w aktach sprawy opinia z dnia 29 października 2013 roku jest pozbawiona przymiotów wiarygodności pozwalających na uznanie jej za jedną z kluczowych podstaw zaskarżonego wyroku;

g)

• g)  art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy złożonego pismem z dnia 4 lutego 2014 roku o wydanie przez biegłych pisemnej opinii uzupełniającej, w której biegli mieli wskazać w formie graficznej przebieg zdarzenia oraz tuż po zderzeniu w odniesieniu do konkretnego skrzyżowania, naniesieniem znaków pionowych i poziomych, ujawnionych na jezdni śladów, punktów odniesienia zaznaczonych na szkicu sporządzonym przez funkcjonariuszy policji oraz z naniesieniem odległości obu pojazdów od punktów odniesienia zaznaczonych na tym szkicu dla wszystkich trzech wariantów zdarzenia analizowanych w opinii i uznanych przez biegłego za prawdopodobne, pomimo, że pisemne uzupełnienie opinii było konieczne , aby w ogóle uniemożliwić weryfikację rzetelności tez w niej przedstawionych dokładnie techniczne zobrazowanie przesłanej, które do tych wniosków doprowadziły;

  h)  art. 313 §1 i 2 k.p.k., art. 71 § 1 k.p.k. poprzez zamknięcie śledztwa i wniesienie aktu oskarżenia wobec oskarżonego R. M. bez uprzedniego wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów albowiem postanowienie o przedstawieniu zarzutów oskarżonego z dnia 7 grudnia 2011 roku zostało podpisane przez prokuratora dopiero na etapie postępowania sądowego już po wniesieniu aktu oskarżenia. Zatem wcześniej takie postanowienia w znaczeniu procesowym w ogóle nie istniało, nie zostało wydane.

2)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez ustalenie przebiegu zdarzenia w sposób niepełny, dowolny bez oparcia w materiale dowodowym w sprzeczności z :

⚫

notatką o kolizji drogowej ( k.1),

⚫

szkicem zdarzenia ( k.4)

⚫

protokołem oględzin miejsca zdarzenia ( k.5), w których to dokumentach stwierdzono jednoznacznie, że do wypadku doszło na przeciwległym pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w lewo, gdzie znajdował się rowerzysta,

⚫

ujawnionym śladem tarcia roweru o asfalt potwierdzającym to miejsce,

⚫

opinią biegłego, którzy jednoznacznie uznali wersję przedstawioną przez pokrzywdzonego za niemożliwą ( pkt 1 na s. 29 opinii),

⚫

zeznaniami funkcjonariuszy Policji, którzy wskazali, że są pewni, że pokrzywdzony w chwili wypadku znajdował się na pasie do skrętu w lewo ( k.146, 231 v),

⚫

niezaprzeczonymi faktami, że oskarżony poruszał się z niewielką prędkością w chwili dojazdu do skrzyżowania i wykonywania manewru skrętu w lewo ( k.363), a więc nie mógł „ dogonić” rowerzysty, który miał się znajdować już na skrzyżowaniu, kiedy oskarżony był od niego w odległości 70-100 m „ na wysokości domu w budowie”,

⚫

częściowo zeznaniami samego pokrzywdzonego,

⚫

zasadami logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego

3) rażącą niewspółmierność kary w zakresie orzeczonego wobec podsądnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Orzeczenie w tym przedmiocie jest całkowicie oderwane od okoliczności sprawy, nie uwzględnia faktu, że oskarżonemu przypisano nieumyślne naruszenie zasad ruchu drogowego, że oskarżony zarówno przed zdarzeniem, jak i po wykazywał się nienaganną postawą w ruchu drogowym, że jest zaś kierowcą zawodowym członkiem OSP, gdzie pracuje jako kierowca wozu bojowego i posiada bardzo dobrą opinię zarówno od pracodawcy, jak jednostki straży pożarnej. Od zdarzenia minęło przeszło 30 miesięcy i stosowanie tak dolegliwej represji nie znajduje uzasadnienia. Orzeczenie w tym przedmiocie jest sprzeczne zarówno z wyrokami wydawanymi przez sądy w podobnych sprawach, również niniejszy Sąd Rejonowy w Gnieźnie. Ponadto Sąd Rejonowy w ogóle nie ustalił, jakimi uprawnieniami do kierowania pojazdów kieruje oskarżony. Oskarżony posiada prawo jazdy kategorii A, B, BE, C, CE. Tym bardziej więc orzeczenie wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów należy uznać za karę rażąco surową odbiegająca od dyrektyw prewencji ogólnej i szczególnej. Orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów oznacza utratę pracy i ostatecznie środków do życia.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego jemu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę wyroku, poprzez uchylenie punktu 4.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego R. M. zasługuje na częściowe uwzględnienie, skutkując uchyleniem zaskarżonego wyroku i skierowaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Gnieźnie.

Już na wstępie należy podkreślić, że wina i sprawstwo podsądnego, co do spowodowania wypadku komunikacyjnego na szkodę pokrzywdzonego J. G., nie mogą budzić wątpliwości. Z dowodów ujawnionych w sprawie jednoznacznie wynika, że oskarżony nie obserwując należycie rzeczywistości drogowej w inkryminowanym okresie potrącił rowerzystę na drodze krajowej nr (...). Kwestią otwartą pozostaje jedynie ustalenie czy i w jakim zakresie pokrzywdzony przyczynił się do rozpatrywanego zdarzenia drogowego.

Uznanie winy i sprawstwa oskarżonego przez Sąd meriti musi respektować zasady prawidłowego wyrokowania, o których mowa w przepisie art. 413 k.p.k. oraz 424 k.p.k. Sąd Rejonowy w sposób rażący te reguły naruszył. Zarówno opis przypisanego oskarżonemu czynu, jak i pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku są dotknięte poważnymi logicznymi błędami, które dyskwalifikują zaskarżony wyrok i uniemożliwiają wydanie jakiegokolwiek reformatoryjnego rozstrzygnięcia przez Sąd odwoławczy.

Sąd Okręgowy przypomina, że obowiązkiem Sądu Rejonowego jest ustalenie faktów istotnych dla orzeczenia, i to z taką dokładnością, która pozwala na trafne zastosowanie prawa karnego materialnego. Przypisanie winy i sprawstwa oskarżonemu, co do zarzucanego mu czynu zabronionego, powinno zatem nastąpić po ustaleniu ponad wszelką wątpliwości wszystkich znamion podmiotowych i przedmiotowych zarzucanego przestępstwa. Dokładne określenie zarzucanego, a następnie przypisanego oskarżonemu czynu powinno - zgodnie z treścią art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. - zawierać m.in. niezbędny z punktu widzenia ustawowych znamion danego przestępstwa -opis przypisanego czynu.

To właśnie treść wyroku, a nie jego uzasadnienie bądź, np. materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, wskazuje na to jaki czyn został oskarżonemu przypisany, a więc za winnego popełnienia jakiego czynu oskarżony został uznany. Podkreślić przy tym trzeba iż uznanie oskarżonego w wyroku za winnego opisanego tam czynu oznacza, że wszystko to, ale też i tylko to, co zostało ujęte w opisie czynu zostało oskarżonemu przez sąd przypisane. ( patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26.03.2009r sygn. akt II AKa 49/09, LEX nr 512319)

Sąd odwoławczy przypomina, że stosownie do przepisu art.177§ 2 k.k., przestępstwo zarzucone podsądnemu popełnia ten, kto naruszając - chociażby nieumyślnie - zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym (...) powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła ciężki uszczerbek na zdrowiu.

Apelujący ma rację, że opis czynu przypisanego R. M. jest zupełnie nielogiczny i co gorsze nie wynika z niego wprost jakiego rodzaju naruszenia przepisów bezpieczeństwa w ruchu drogowym zostało oskarżonemu przypisane. Sąd Rejonowy w opisie tego czynu ustalił, że pokrzywdzony poruszał się rowerem od strony miejscowości G., w kierunku miejscowości T., prawym pasem ruchu i równocześnie przyjął, że do potrącenia pokrzywdzonego doszło na pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w lewo od strony T. i że na tym pasie pokrzywdzony poruszał się prawidłowo. Te dwa ustalenia, w realiach przedmiotowej sprawy, wzajemnie się wykluczają. Opis przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku czynu sugeruje, że naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym Sąd Rejonowy dopatruje się w przekroczeniu przez samochód prowadzony przez oskarżonego podwójnej linii ciągłej znajdującej się na drodze krajowej nr (...). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie daje żadnej odpowiedzi jaki związek z rozpatrywanym zdarzeniem drogowym miała ta okoliczność. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dopatruje się natomiast naruszenia przez oskarżonego obowiązku należytej ostrożności przy prowadzeniu pojazdu mechanicznego i dokładnej obserwacji przedpola jazdy.

Już te stwierdzone błędy dyskwalifikują zaskarżony wyrok i musiały skutkować jego uchyleniem i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien rozważyć, czy z uwagi na fakt, że apelacja została złożona jedynie na korzyść oskarżonego w ogóle będzie można wydać wyrok skazujący. W toku ponownego postępowania, Sąd Rejonowy naprawiając wskazane uchybienia winien pamiętać o zakazie czynienia niekorzystnych ustaleń na rzecz oskarżonego.

Stwierdzone powyżej uchybienia są wystarczające do wydania przez Sąd odwoławczy orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych zarzutów zawartych w apelacji jest na obecnym etapie postępowania przedwczesne. Z tych też względów Sąd odwoławczy korzystając z dyspozycji art. 436 kpk nie będzie się w sposób szczegółowy od nich odnosił. Wydaje się jedynie koniecznym podkreślenie, że Sąd odwoławczy nie podziela rozumowania obrońcy przedstawionego w zarzucie 1 e apelacji. Oczywiście rację ma skarżący, że spółka (...), Ruchu Drogowego, (...) Spółka z o.o. w P. nie stanowi instytucji o której mowa w § 2 art. 193 kpk. Opinię pisemną sporządzoną przez biegłego W. D., prawidłowo powołanego przez Sąd jako biegłego sądowego, należy traktować jako jego własną opinię wydaną przez biegłego sądowego. Okoliczność, że ten biegły sporządził swoją opinię w ramach działalności gospodarczej (...) sp. z.o.o. w P. ( k.253) nie ma znaczenia dla prawidłowości powołania biegłego i przeprowadzenia przez niego zleconych czynności badawczych i wydania opinii. Zarówno treść opinii, jak i oświadczenia dowodowe biegłego na rozprawie głównej ewidentnie wskazują, że samodzielnie przygotował ekspertyzę, korzystając w zakresie pewnych czynności technicznych z pomocy asystenta.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie.

SSO Bożena Ziółkowska SSO Leszek Matuszewski SSO Ewa Taberska