Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 24 stycznia 2014 r. sygn. akt VII GC 133/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 598/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 lipca 2014 r.

Strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Sp. z o.o. w R. kwoty 961.347,62zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 448.361,12 zł od dnia 8 grudnia 2012 r., od kwoty 512.986,50zł od dnia 30 stycznia 2013r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, tytułem należności za energię elektryczną za miesiąc grudzień 2012 r., należną mu na podstawie umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...) z dnia 15 października 2011r.

W sprzeciwie do wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany (...) Sp. z o.o. w R. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, kwestionując zasadność zastosowania przez powoda nowej taryfy dla energii elektrycznej w okresie objętym pozwem, zasadność obciążenia pozwanego za zużytą energię elektryczną w miesiącu grudniu 2012r. oraz zarzucając brak spełnienia świadczenia powoda w zakresie poprawności rozliczenia energii elektrycznej za okres objęty pozwem.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2014r. Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział VII Gospodarczy zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 961.347,62 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 13%: od kwoty 448.361,12zł od dnia 8 grudnia 2012r., od kwoty 512.986,50zł od dnia 30 stycznia 2013r. i z dalszymi każdorazowymi ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty oraz kwotę 55.285,00zł tytułem kosztów procesu; pobrał od (...) Sp. z o.o. w R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Kielcach kwotę 470,00zł.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 15 października 2011r. powód (...) Sp. z o. o. w K. zawarł z pozwanym (...) Sp. z o.o. w R. umowę rozliczeń energii elektrycznej nr (...), w której ustalono zasady rozliczenia i płatności

Sygn. akt I ACa 598/14

na podstawie faktury VAT obejmującej prognozowane zużycie energii elektrycznej przez pozwanego odbiorcę w danym okresie rozliczeniowym, płatnej w terminie 21 dni od jej wystawienia oraz faktury VAT wystawianej po zakończeniu okresu rozliczeniowego obejmującej rzeczywiste zużycie energii elektrycznej przez odbiorcę w tym okresie, uwzględniającej wysokość faktury prognozowej płatnej w terminie 21 dni od jej wystawienia (§ 5 ust. 1 umowy). Okresem rozliczeniowym był miesiąc kalendarzowy (§ 5 ust. 6 umowy). W przypadku niepodpisania lub braku umów z poszczególnymi najemcami obiektuM., mieli być oni rozliczani łącznie z rozliczeniem pozwanego (§ 5 ust. 22 umowy). Lista lokali najemców podlegających rozliczeniu łącznie z rozliczeniem pozwanego była przekazywana przez powoda każdorazowo dla danego okresu rozliczeniowego w załączniku do faktur VAT. Umowa rozliczeń energii elektrycznej nr (...) zawarta została w oparciu i w z związku z dzierżawą przez powoda od pozwanego właściciela obiektu infrastruktury elektroenergetycznej w M.przy ul. (...) w R.. Umowa dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej nr (...) z dnia 15 października 2011 roku zawarta została na czas określony – do dnia 31 grudnia 2012 roku. Zgodnie z zapisami § 8 ust. 5 umowy rozliczeń energii elektrycznej, umowa uległa automatycznemu rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2012 roku, w związku z upływem okresu dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej w obiekcie M.. Zgodnie z § 8 ust. 2 umowy rozliczeń energii elektrycznej strony zobowiązały się do nierozwiązywania tej umowy przez okres obowiązywania umowy dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej nr (...) (tj. do 31 grudnia 2012 roku). Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie pierwszego roku realizacji umowy rozliczeń energii elektrycznej pozwany regulował na rzecz powoda zobowiązania wynikające z przedmiotowej umowy, natomiast w ostatnich miesiącach jej obowiązywania (t.j. listopad – grudzień 2012 roku) pozwany zaczął pozostawać w zwłoce w zapłacie wobec powoda wierzytelności z tytułu tej umowy. W piśmie z dnia 14 listopada 2012r. ,w związku ze zbliżającym się końcem umowy obejmującej dzierżawę infrastruktury elektroenergetycznej z dniem 31 grudnia 2012 roku i związaną z tym koniecznością finalnego rozliczenia obiektu, jak również troskę o zachowanie ciągłości dostaw energii do obiektu, powód przedstawił pozwanemu harmonogram, zgodnie z którym nastąpi końcowe rozliczenie: do dnia 20 listopada

Sygn. akt I ACa 598/14

2012 roku zostanie wystawiona zgodnie z umową rozliczeń faktura za prognozowane zużycie energii w miesiącu grudniu, obejmująca zużycie części wspólnych i wszystkich najemców na kwotę ok. 1.130.000 zł brutto; do tej faktury wyjątkowo zostanie również przedstawiony załącznik z podziałem kosztów na poszczególne lokale; do 10 grudnia 2012 roku zostanie rozliczony miesiąc listopad na dotychczasowych zasadach. Do 10 stycznia 2013 roku zostanie wystawiona faktura dla pozwanego obejmująca zużycie w częściach wspólnych i wszystkich najemców zgodnie z załączonym zestawieniem po którym nastąpi finalne rozliczenie obiektu. Powód za dostarczoną energię do obiektu M.w R. wystawił na rzecz pozwanego następujące faktury: faktura VAT nr (...) z terminem płatności 7 grudnia 2011 roku, po korekcie fakturą korygującą nr (...)z dnia 20 grudnia 2012 roku, opiewająca na kwotę 615.000 zł, z której do zapłaty pozostało 448.361,12 zł; faktura VAT nr (...) z terminem płatności 29 stycznia 2013r. opiewająca na kwotę 512.986,50 zł, niezapłacona w całości. Łącznie pozwany pozostaje w zwłoce z zapłatą na rzecz powoda kwoty 961.347,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zapłaty od powyższych faktur. Powyższe faktury został doręczone pozwanemu . Pomimo ustaleń stron ze spotkania z dnia 30 listopada 2012r. pozwany nie uregulował należności powodowi. W piśmie z dnia 7 grudnia 2012r. wysokość faktury prognozowej za grudzień 2012r. została zakwestionowana przez pozwanego. W związku z pismem pozwanego z 7 grudnia 2012r., faktura prognozowa (...)została ponownie przesłana pozwanemu przez powoda pismem z dnia 17 grudnia 2012 roku wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 1 233 961, 12 zł (obejmującej fakturę prognozową na kwotę 1.130.000 zł oraz faktury korygujące z dnia 22 listopada 2012 roku: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), wystawione w związku z decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 5 kwietnia 2012r. nr (...)dotyczącą zatwierdzenia taryfy dla energii elektrycznej (...) S.A. w W.. Według ustaleń Sądu pierwszej instancji, pozwany był pisemnie poinformowany przez powoda o kwietniowych zmianach taryfy (...) S.A, zgodnie z § 5 ust. 4, 18 i 19

Sygn. akt I ACa 598/14

oraz § 8 ust. 2 umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...). Rozliczenia między stronami za zużyta faktycznie energie elektryczna odbywały się zgodnie z Taryfą dostawcy - (...) S.A. przy zastosowaniu faktur korekt załączonych do pozwu. Powód w piśmie z dnia 17 grudnia 2012 roku ponownie wyjaśniał i wskazywał, iż prognozowane zużycie energii w miesiącu grudniu 2012r. oparto na rzeczywistym zużyciu i kosztach całkowitych w obiekcie M.jakie zostały wygenerowane za miesiąc październik 2012r., który był ostatnim pełnym miesiącem rozliczeniowym przed wystawieniem faktury prognozowej. Elementem wpływającym na wysokość faktury była okoliczność, że powód nie posiadał już umów rozliczeniowych z najemcami, w konsekwencji faktura za prognozowane zużycie obejmowała zarówno części wspólne jak również wszystkie punkty (lokale najemców) rozliczane wewnątrz obiektu M.. Faktyczne zużycie energii elektrycznej w Centrum Handlowym (...) w R. w miesiącu grudniu 2012 r. stanowiło kwotę 1.127.986,50 zł i odpowiadało fakturze prognozowej (...). Wobec braku terminowej zapłaty przez pozwanego kwot z tytułu umowy rozliczeń energii elektrycznej, wierzytelność powoda objęta fakturą VAT nr (...) z dnia 16 listopada 2012r. została częściowo (w zakresie kwoty 166.638,88 złotych) rozliczona w związku z oświadczeniami powoda o kompensacie z dnia 28 grudnia 2012 roku oraz z dnia 30 stycznia 2013 roku, w drodze potrącenia wierzytelności powoda z tytułu umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...) z wierzytelnościami pozwanego z tytułu umowy dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej. Oświadczeniem o kompensacie z dnia 28 grudnia 2012 roku rozliczone zostały ponadto wierzytelności objęte fakturami korygującymi: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) z dnia 22 listopada 2012 roku wystawionymi przez powoda w związku z decyzją Prezesa (...)dotyczącą zmiany taryfy (...) na usługi dystrybucyjne. Powód rozliczył – w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności kwotę 166.638,88 zł. Do zapłaty przez pozwanego pozostaje wierzytelność objęta niniejszym pozwem w kwocie 961.347, 62 zł wraz

Sygn. akt I ACa 598/14

z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Pomimo wezwań do zapłaty, pozwany nie uregulował należności dochodzonej pozwem.

Powyższy stan faktyczny doprowadził Sąd Okręgowy do uznania powództwa za zasadne i podlegające uwzględnieniu, a to wobec udowodnienia załączonymi do pozwu dokumentami. Bezspornym i niewątpliwym w niniejszej sprawie jest to, że powód nabywał energię elektryczną dla obiektu pozwanego – M. w R. od (...) S.A. Rozliczenie przez powoda dostaw energii elektrycznej do pozwanego odbywało się na podstawie cen i opłat (...) (Operatora Systemu Dystrybucyjnego) – bez dodatkowych opłat na rzecz powoda. Powód do końca obowiązywania umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...) tj. do 31 grudnia 2012 roku zapewniał nieprzerwane dostawy energii elektrycznej do obiektu pozwanego - M.w R. oraz uregulował wobec (...) S.A. w całości zapłatę za dostarczoną do przedmiotowego obiektu energię elektryczną, w tym kwotę 1.127.986,50 zł za miesiąc grudzień 2012r. Powód rozliczył – w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności kwotę 166.638,88 zł, w takiej sytuacji do zapłaty pozostaje wierzytelność objęta niniejszym pozwem tj. 961.347, 62 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, za ostatni miesiąc współpracy stron tj. grudzień 2012 roku. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie uregulował powodowi należności z tytułu rozliczenia dostaw energii elektrycznej zgodnie z umową nr (...) za miesiąc grudzień 2012r. w wysokość faktury prognozowej VAT nr (...), która nie była kwestionowana zarówno przez posiadającego stosowne pełnomocnictwo zarządcę obiektu, jak i przez pozwanego, w szczególności na spotkaniu w dniu 30 listopada 2012r. Sąd zaznaczył, iż zasady rozliczeń energii elektrycznej pozostawały niezmienne w całym okresie współpracy powoda z pozwanym, w szczególności powód (dla danego okresu rozliczeniowego) załączał do faktury rozliczeniowej zestawienie lokali, punktów odbioru w galerii podlegających rozliczeniu łącznie z częściami wspólnymi – w ramach faktury wystawianej pozwanemu. Taka praktyka wynikała z przyjętych ustaleń stron podyktowanych zasadami i specyfiką działalności wielkopowierzchniowej galerii handlowej, zwłaszcza w pierwszym roku działalności, w którym z jednej strony dla

Sygn. akt I ACa 598/14

poszczególnych lokali dopiero zawierane były umowy najmu, a następnie umowy dotyczące dostaw mediów, co realizowano w całym 2012 roku. Do faktury rozliczeniowej za miesiąc grudzień 2012 roku powód załączył zestawienie lokali podlegających rozliczeniu jako załącznik do faktury rozliczeniowej. Sąd zwrócił uwagę, że na podstawie w/w załącznika do faktury rozliczeniowej powoda nr (...), strona pozwana wystawiła refaktury na poszczególnych najemców Galerii Handlowej (...) za energię dostarczoną do poszczególnych lokali w miesiącu grudniu 2012 roku. Sąd powołał się na potwierdzające te ustalenia zeznania świadków: A. K., M. M., M. K., J. K., W. T., W. O. i M. P.. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko powoda, iż w przedmiotowym wypadku przedłożył on dowody na okoliczności: wysokości zadłużenia pozwanego wobec powoda, wystawienia i doręczania pozwanemu faktur VAT obejmujących wierzytelności dochodzone pozwem, uregulowania przez powoda na rzecz (...) S.A zapłaty za energię elektryczną dostarczoną w miesiącu grudniu 2012 roku – do obiektu pozwanego – (...)w R., wystawienia faktur korygujących w związku z decyzją prezesa URE nr (...)dot. zatwierdzenia nowej taryfy - (...) S.A., zasad i przebiegu zakończenia współpracy w zakresie zapewnienia dostaw energii elektrycznej do – do obiektu pozwanego - M.w R., wzywania pozwanego do zapłaty wierzytelności objętych pozwem, umocowania zarządcy obiektu (...) sp. z o.o. do działania w imieniu pozwanego do podejmowania wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z prowadzeniem działalności operacyjnej Centrum Handlowego (...) w R., występowania przez pełnomocnika pozwanego – zarządcę obiektu (...) sp. z o.o. o przedłużenie do 15.12.2012r. płatności faktury zaliczkowej za grudzień oraz faktur korygujących w związku z nową taryfą wydłużenie terminu do zapłaty faktur wystawionych przez powoda. Sąd wskazał, że pozwany uczestniczył w procesie negocjacji i zawierania umów dotyczących zapewnienia dostawy energii elektrycznej do (...)w R., udzielił pełnomocnictwa dla (...) sp. z o.o. z dnia 26 sierpnia 2011r. o dokonywania wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z Centrum Handlowym (...) w R., w tym

Sygn. akt I ACa 598/14

do reprezentowania pozwanej spółki przed osobami trzecimi, w tym w zakresie podpisywania umów o dostawę energii i usług odnoszących się do zarządzania Centrum Handlowym, co wynikało z konieczności potwierdzenia wobec (...) S.A. przeniesienia praw i obowiązków z umowy kompleksowej nr (...) i (...) sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji dot. obiektu Centrum Handlowego (...) w R. na rzecz nowego podmiotu – (...) S.A.

W ocenie Sądu Okręgowego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego zarzuty pozwanego odnośnie zastosowania przez powoda nowej taryfy dla energii elektrycznej w okresie objętym pozwem, zasadność obciążenia pozwanego za zużytą energię elektryczną w miesiącu grudniu 2012r. oraz brak spełnienia świadczenia powoda w zakresie poprawności rozliczenia energii elektrycznej za okres objęty pozwem, są w zupełności nie do zaakceptowania. Sąd zaznaczył, że powód wykonując działalności niebędącą działalnością gospodarczą nie posiada statusu przedsiębiorstwa energetycznego w rozumieniu art 3 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne, zaś działalność w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi, niebędącą działalnością gospodarczą, nie jest objęta obowiązkiem uzyskania koncesji wynikającym z art. 32 ustawy – Prawo energetyczne. Zgodnie z przepisem art. 45a ustawy – Prawo energetyczne, obowiązek uzyskania koncesji na obrót energią elektryczną lub dystrybucję energii elektrycznej nie dotyczy sytuacji, w której przedsiębiorca rozlicza koszt energii zużytej przez wszystkich odbiorców na zasadzie refakturowania przy utrzymaniu sieci elektroenergetycznej, gdyż prowadzona w ten sposób działalność pozbawiona jest charakteru zarobkowego. Z przepisów art. 47 ust. 1 i ust. 4 ustawy – Prawo energetyczne wynika, że obowiązek ustalenia taryfy i przedstawienia jej do zatwierdzenia Prezesowi URE spoczywa tylko i wyłącznie na przedsiębiorstwach energetycznych. W takiej sytuacji powód, nie był obowiązany do przedstawienia Prezesowi URE do zatwierdzenia cennika uzgodnionego przez strony umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...) zawartej dnia 15 października 2011r. ani zmiany tego cennika, który nie posiada przymiotu taryfy w

Sygn. akt I ACa 598/14

rozumieniu art. 3 pkt 17 ustawy Prawo energetyczne, zaś powód nie jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu art. 3. W tych okolicznościach w tym konkretnym przypadku, powód był w pełni uprawniony do refakturowania kosztów energii elektrycznej dostarczonej pozwanemu zgodnie z postanowieniami umowy rozliczeń energii elektrycznej nr (...) po stawkach taryfy (...) S.A., zatwierdzonej przez Prezesa URE zgodnie z przepisami ustawy – Prawo energetyczne. Mając na względzie, iż rozliczenia energii elektrycznej, w tym w zakresie części wspólnych, prowadzone były na podstawie cennika uwzględniającego taryfy (...) S.A., bez dodatkowych opłat na rzecz powoda, a powód powiadomił pozwanego o zmianie taryfy (...) S.A. i cennika umowy rozliczeniowej nr (...), pismami z 22 i 29 listopada 2012r., w takiej sytuacji powód zasadnie wystawił na rzecz pozwanego wskazane wyżej korekty faktur, następnie oświadczeniem o potrąceniu wzajemnych wierzytelności z dnia 28 grudnia 2012r. Zdaniem Sądu Okręgowego zaoferowane przez powoda dowody w pełni potwierdzają zasadność pozwanemu powództwa.

Jako podstawę orzeczenia o ustawowych odsetkach Sąd wskazał art. 481 §1 i §2 k.c. O kosztach procesu stosownie do rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 §1 i §3 k.p.c. w związku z art. 3 ust. 2 pkt 1, art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010r. Nr 90, poz. 594 ze zm.), § 6 ust 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z póź. zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 z póź. zm.). O kosztach sądowych stosownie do rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 113 wyżej cytowanej ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Strona pozwana (...) Spółka z o.o. w R. zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1) dokonanie ustaleń i rozstrzygnięcia przez Sąd pierwszej instancji sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

Sygn. akt I ACa 598/14

2) naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 65 kodeksu cywilnego w związku z art. 233 kodeksu postępowania cywilnego poprzez uznanie przez Sąd pierwszej instancji za zasadne w całości żądanie pozwu, pomimo braku przesłanek ku temu wynikających z treści umowy zawartej między stronami;

3) naruszenie art. 233 k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. poprzez uznanie przez Sąd pierwszej instancji za zasadne w całości żądania pozwu, pomimo że powód nie udowodnił przesłanek do obciążenia pozwanego kwotą objętą pozwem wynikających z uzgodnień stron procesu;

4) naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu prawa materialnego tj. art. 47 ust. 4 ustawy Prawo Energetyczne, poprzez uznanie za zasadne żądania pozwu, pomimo iż żądanie takie obejmowało zapłatę za energię elektryczną według stawek wprowadzonych sprzecznie z ustawą PrEnerg;

5) naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu prawa materialnego tj.

art.384 ¹ k.c. poprzez uznanie za zasadne żądania pozwu, pomimo tego, iż żądanie takie obejmowało zapłatę za energię elektryczną według stawek innych niż uzgodnione między stronami, a do wprowadzenia zmian tych stawek skutecznie nie doszło, a w każdym razie powód tego nie udowodnił;

6) naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu prawa materialnego tj. art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 k.c. poprzez wadliwe zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek ustawowych liczonych od kwoty 448.361,12 zł od dnia 8.12.2012r. oraz od kwoty 512.986,50 zł od dnia 30.01.2013r., podczas gdyby nawet przyjąć roszczenia powoda za zasadne, co pozwany stanowczo kwestionuje, to ewentualne odsetki winny być naliczone najwcześniej od dnia wyrokowania.

Wskazując na powyższe pozwany wnosił o zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalenie powództwa w całości; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania obu instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie znajduje uzasadnionych podstaw. Rozpoznając podniesione w niej zarzuty Sąd Apelacyjny oparł się w części na ustaleniach faktycznych Sądu pierwszej instancji, a nadto przeprowadził własną ocenę

Sygn. akt I ACa 598/14

zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, dokonując dalszych ustaleń w poniżej wskazanym zakresie.

Przedmiotem umowy dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej w obiekcie M.w R. zawartej pomiędzy stronami w dniu 15 października 2011 r. (karta 70-76) była dzierżawa wewnętrznej sieci elektroenergetycznej tego wraz w przyłączami do lokalnego operatora Systemu Dystrybucyjnego - PGE Dystrybucja S.A. Oddział R.. Celem dzierżawy była dalsza poddzierżawa sieci przez powoda i wykorzystanie jej przez poddzierżawcę do dostarczania energii elektrycznej dla najemców w obiekcie należącym do Wydzierżawiającego pozwanego oraz na potrzeby funkcjonowania obiektu (§1 pkt 5). W zamian za korzystanie z sieci powód zobowiązał się do wykonywania rozliczeń z najemcami, którzy mają zainstalowane odpowiednie układy pomiarowo-rozliczeniowe oraz z pozwanym, a także zobowiązał się do zapłaty na rzecz pozwanego czynszu dzierżawnego w wysokości 110.000,00 zł miesięcznie netto. W § 3 strony zobowiązały się wzajemnie zawrzeć umowy na dostawę i rozliczanie energii elektrycznej dla potrzeb części wspólnych obiektu M.a powód zobowiązał się nadto zawrzeć z najemcami w M.odrębne umowy na dostawę i rozliczanie energii elektrycznej. Ponadto powód zobowiązał się (§ 3 ust. 2) zawrzeć z poddzierżawcą posiadającym koncesję na obrót energią elektryczną i koncesję na świadczenie usług dystrybucyjnych, umowy kompleksowego zakupu energii elektrycznej dla punktów poboru obejmujących części wspólne i poszczególne lokale najemców. Przyjęto stosowanie przez poddzierżawcę zarówno wobec Wydzierżawiającego pozwanego, jak też najemców, rynkowe ceny energii elektrycznej oraz stawki usług dystrybucyjnych, wynikające z cenników i taryf poddzierżawcy, przy czym nie mogły być gorsze niż następujące: stawka za sprzedaż energii elektrycznej w przypadku najemców miała być na poziomie przynajmniej o 2% do 5% niższym niż w cenniku lokalnego sprzedawcy, a stawka za sprzedaż energii elektrycznej w przypadku części wspólnych miała być na poziomie 270,00 zł/MWh netto i miała być rozliczana jako różnica pomiędzy energią zużytą w danym okresie rozliczeniowym w obiekcie M.a sumą zużyć najemców. Strony uzgodniły także, że w przypadku niemożliwości lub odmowy zawarcia umowy na dostawę i rozliczanie energii elektrycznej przez najemcę lokalu z Dzierżawcą,

Sygn. akt I ACa 598/14

Wydzierżawiający będzie prowadzić rozliczenie zużycia energii elektrycznej zgodnie z zapisami umów najmu i postanowieniami niniejszej umowy (§3 ust. 3). Umowa dzierżawy została zawarta na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 2012 roku, z możliwością jej rozwiązania przez strony w drodze porozumienia. Strony ustaliły również, że żadna z nich nie będzie ponosić odpowiedzialności wobec drugiej strony za jakiekolwiek szkody powstałe w związku z realizacją niniejszej umowy, jeżeli wynikają one z okoliczności, za które Strony nie ponoszą odpowiedzialności, w tym, gdy zostały one spowodowane działaniem lub zaniechaniem PGE Dystrybucja lub też jakiejkolwiek osoby działającej w imieniu lub na jej rzecz.

Tego samego dnia, tj. 15 października 2011 roku, na podstawie umowy dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej w obiekcie M.w R. nr (...), strony zawarły umowę rozliczeń energii elektrycznej nr (...) (karta 57-63), której przedmiotem było rozliczanie energii elektrycznej wraz z usługą dystrybucyjną przez powoda jako sprzedającego, na rzecz pozwanego jako odbiorcy, jak również określenie praw i obowiązków każdej ze stron umowy. Powód zobowiązał się względem pozwanego do zawarcia i zgłoszenia do operatora systemu dystrybucyjnego - (...) S.A. niniejszej umowy, zapewnienia energii elektrycznej do miejsc odbioru zgodnie z postanowieniami umowy i w ilościach w niej określonych oraz do reprezentowania pozwanego w stosunku do dostawcy w zakresie określonym w umowie. W § 5 umowy strony ustaliły, że rozliczenia będą odbywać się na podstawie faktur VAT obejmujących prognozowane zużycie energii elektrycznej przez odbiorcę w danym okresie rozliczeniowym, płatną w terminie 21 dni od daty jej wystawienia a po zakończeniu okresu rozliczeniowego, na podstawie wystawionych przez powoda faktur VAT obejmujących rzeczywiste zużycie energii elektrycznej przez odbiorcę w tym okresie, płatną w terminie 21 dni od jej wystawienia, jak również faktur jakie wystawi powód pozwanemu w danym okresie rozliczeniowymi na Ilość energii elektrycznej wynikającą z różnicy pomiędzy łącznym zużyciem obiektu a sumą zużyć poszczególnych najemców zgodnie ze wskazaniami układów pomiarowo-rozliczeniowych, powiększoną o koszty wynikające z załącznika 4 zgodnie z

Sygn. akt I ACa 598/14

zapisami ust. 22, który otrzymał treść: „zgodnie z zawartą umową pomiędzy Stronami nr (...) z dnia 15 października 2011 roku, w przypadku nie podpisania lub braku umów przez poszczególnych najemców obiektu M. Sprzedający rozliczy te punkty poboru łącznie z rozliczeniem Odbiorcy zgodnie z Załącznikiem nr (...) do niniejszej urnowy. Zmiana w zakresie listy najemców określonych w Załączniku nr (...) do niniejszej umowy nie stanowi zmiany niniejszej umowy i dla skuteczności wymaga formy pisemnego powiadomienia Odbiorcy.” Rozliczenia między stronami miały odbywać się na podstawie odczytów układu pomiarowo-rozliczeniowego i faktur wystawionych według cen i stawek opłat określonych w Taryfie i cenniku opłat dostawcy, stanowiących załącznik nr 2 do umowy. Okresem rozliczeniowym miał być okres miesiąca kalendarzowego. Zmiany cen i stawek opłat nie wymagają zmiany umowy i są określone w ww. cenniku opłat. W przypadku braku akceptacji nowego cennika opłat, odbiorca mógł wypowiedzieć umowę w terminie 7 dni od otrzymania powiadomienia o nowym cenniku opłat z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Odbiorca miał także prawo do wniesienia reklamacji, w formie pisemnej, dotyczącej sposobu wyliczenia należności na fakturze, jednakże wniesienie reklamacji nie zwalniało go od obowiązku terminowej zapłaty należności w wysokości określonej na fakturze za dostarczoną energię oraz innych należności związanych z dostarczaniem energii. Sprzedający miał prawo korygowania rozliczeń i wystawiania faktur korygujących, w szczególności w przypadku stwierdzenia: nieprawidłowości w zainstalowaniu lub działaniu układu pomiarowo-rozliczeniowego, przyjęcia do rozliczeń błędnych odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego, rozliczenia odbiorcy według cen i stawek opłat innych niż określone w cenniku. Strony ustaliły, że żadna z nich nie będzie ponosić odpowiedzialności wobec drugiej za jakiekolwiek szkody powstałe w związku z realizacją niniejszej umowy, jeżeli wynikają one z okoliczności, za które strony nie ponoszą odpowiedzialności, w tym, gdy zostały one spowodowane działaniem lub zaniechaniem dostawcy lub też jakiejkolwiek osoby działającej w imieniu lub na jego rzecz. Powód był uprawniony do potrącania wierzytelności przysługujących mu wobec pozwanego z tytułu niniejszej umowy z wierzytelnościami pozwanego objętymi Umową dzierżawy infrastruktury elektroenergetycznej nr (...) zawartej w dniu 15

Sygn. akt I ACa 598/14

października 2011 roku. Umowa została zawarta na czas nieokreślony i wchodziła w życie z dniem zawarcia, jednakże dotyczyła rozliczeń za okres od dnia 15 października 2011 roku. Strony zobowiązały się do nierozwiązywania niniejszej umowy rozliczeń energii elektrycznej przez okres obowiązywania ww. umowy dzierżawy z zastrzeżeniem, że umowa może być rozwiązana przez powoda ze skutkiem natychmiastowym w formie pisemnego oświadczenia skierowanego do pozwanego w przypadku, gdy zalega on z zapłatą za energię i nie ureguluje płatności terminie ciągu 21 dni, po upływie terminu płatności; pozwany narusza postanowienia niniejszej Umowy. pomimo wyznaczenia mu terminu do zaniechania takich naruszeń, nie krótszego niż 30 dni; zostanie wniesiony wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku pozwanego; pozwany nie wniesie ustalonego zabezpieczenia. Ponadto umowa mogła być rozwiązana za porozumieniem stron w uzgodnionym przez strony terminie. Umowa rozwiązywała się automatycznie w przypadku utraty przez powoda tytułu prawnego do sieci elektroenergetycznej w obiekcie.

W załączniku nr 2 (karta 64-67) do ww. umowy rozliczeń, strony zawarły cennik opłat, w którym odwoływały się do kryteriów określonych w Taryfie (...), jako operatora sieci i dostawcy energii. W § 2 strony wprost ustaliły, że rozliczenie pozwanego będzie się odbywać na podstawie cen i stawek Operatora, uzgadniając także sposób rozliczeń w przypadku zmiany cennika opłat w trakcie okresu rozliczeniowego.

Powyższe ustalenia uzupełniające Sąd Apelacyjny poczynił na podstawie dowodów z dokumentów, w szczególności umów oraz korespondencji między stronami, przedłożonej do akt sprawy. Opierając się na powyższych ustaleniach oraz ustaleniach dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja jest nieuzasadniona.

W wywiedzionej apelacji skarżący zarzucił zarówno naruszenie przez Sąd orzekający przepisów prawa procesowego, jak i przepisów prawa materialnego. W sytuacji, w której skarżący podważa zasadność zaskarżonego orzeczenia, powołując się zarówno na naruszenie prawa materialnego jak i przepisów procedury, w pierwszej kolejności wymaga rozważenia zarzut naruszenia

Sygn. akt I ACa 598/14

przepisów procesowych, bowiem zarzut naruszenia prawa materialnego może być właściwie oceniony na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Na podstawie analizy materiału dowodowego Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, ze zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, który apelujący formułuje jako naruszenie art. 233 k.p.c., nie jest uzasadniony. Wyrażone przez Sąd Okręgowy oceny nie pozostają w sprzeczności z zasadami logiki rozumowania czy doświadczenia życiowego i nie wykazują błędów natury faktycznej. Ustalenia będące wynikiem tej oceny nie budzą przy tym wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy i dlatego Sąd Apelacyjny je akceptuje i – obok własnych uzupełniających ustaleń - przyjmuje za podstawę rozstrzygnięcia.

Zarzucane w apelacji błędy w ustaleniach faktycznych nie miały miejsca, przede wszystkim zaś zarzuty te nie podważają ustaleń dokonanych w oparciu o dokumenty i zeznania świadków co do treści stosunków zobowiązaniowych łączących strony oraz okoliczności ich powstania. Zarówno w umowie dzierżawy jak i w umowie rozliczeń energii elektrycznej, strony w sposób wyraźny określiły, że rozliczenia za energię elektryczną odbywać się będą na podstawie Taryfy dostawcy energii posiadającego koncesję na obrót energią elektryczną i koncesję na świadczenie usług dystrybucyjnych, z którym powód zawrze umowę. Zatem zarzuty pozwanego, iż powód nie może domagać się zapłaty, gdyż nie wykazał by posiadał koncesję, o której mowa w art. 32 Prawa energetycznego oraz by we własnym zakresie uzyskał zatwierdzenie własnej taryfy opłat przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, zgodnie z art. 47 ust. 4 tej ustawy, są w świetle treści żądania całkowicie nieuzasadnione. W chwili zawarcia obu umów pozwany miał świadomość, że dostawy energii będą wykonywane przez (...) S.A. w oparciu o ceny wynikające z taryfy tego operatora i na to się godził. Brak jest także podstaw do przyjęcia, by nowa taryfa, według której powód domaga się zapłaty należności za miesiąc grudzień 2012 roku, została wprowadzona w sposób naruszający przepisy ustawy Prawo energetyczne. Zgodnie bowiem z art. 47 ust. 1 zdanie pierwsze Prawa energetycznego to przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych i energii,

Sygn. akt I ACa 598/14

które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, oraz proponują okres ich obowiązywania. Takim przedsiębiorstwem energetycznym posiadającym koncesję był lokalny operator systemu dystrybucyjnego (...) S.A., dostawca energii do obiektu stanowiącego własność pozwanego, co wprost wynika z § 3 umowy rozliczeń energii elektrycznej, i to on miał obowiązek ustalania taryf podlegających zatwierdzeniu przez Prezesa URE. Taryfa, o której tu mowa, została zatwierdzona przez Prezesa URE decyzją z dnia 5 kwietnia 2012 r. w przewidzianym cytowaną ustawą trybie i opublikowana w Biuletynie Branżowym (...) Elektryczna nr 72 (1191) i na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki. Zważywszy, że w § 3 ust. 1 pkt 3) umowy rozliczeń energii elektrycznej powód zobowiązał się względem pozwanego do reprezentowania go w stosunku do dostawcy energii w zakresie określonym w umowie, co oznacza wszelkie sprawy związane z dostawą energii elektrycznej, w tym wprowadzenie zmian stawek opłat w ramach taryfy, zarzuty pozwanego, iż brak stosownego powiadomienia go w zakreślonym w art., 47 ust. 4 ustawy Prawo energetyczne terminie spowodowało utratę mocy tej taryfy, jest chybione. Jak wynika bowiem z treści pisma powoda z dnia 22 listopada 2012 r. (karta 125), błędne rozliczanie energii elektrycznej według stawek z nieobowiązującej już taryfy dotyczyło tylko części wspólnych, podczas gdy lokale użytkowane przez najemców rozliczane były prawidłowo, z zastosowaniem taryfy nowej. Dodatkowo należy wskazać, że w dniu 29 listopada 2012 r. drogę mailową przesłano do pozwanego, wraz z fakturami korygującymi, załącznik nr(...) z zaktualizowanymi stawkami za usługi dystrybucyjne wraz z taryfą obowiązującą od dnia 20 kwietnia 2012 r., zatwierdzoną decyzją Prezesa URE z dnia 5 kwietnia 2012 r. nr (...) Z treści maila wynika, że nowy cennik został pozwanemu przesłany w dniu 24 maja 2012 r. (karta 160). Okoliczności te znajdują potwierdzenie także w treści zeznań wymienionych poniżej świadków. Niewątpliwie zatem Taryfa zatwierdzona dla (...) S.A. weszła w życie i była stosowana w stosunku do odbiorców energii.

Należy podkreślić, że o tym, czy stawki z nowej taryfy mają zastosowanie w relacjach pomiędzy stronami decyduje treść umowy. Jak wyżej podano, w § 5 ust. 12 umowy rozliczeń energii elektrycznej strony dopuszczały możliwość zmiany cen i stawek opłat w czasie trwania stosunku zobowiązaniowego i uzgodniły, iż

Sygn. akt I ACa 598/14

zmiana taka nie będzie wymagała zmiany umowy. Jednakże umożliwiono odbiorcy wypowiedzenie umowy w terminie 7 dni od powiadomienia go o nowym cenniku opłat z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Wprawdzie w § 8 ust. 2 umowy rozliczeń energii elektrycznej strony zobowiązały się do jej nie rozwiązywania przez okres obowiązywania umowy dzierżawy z zastrzeżeniem prawa do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym w określonych przypadkach tylko dla powoda, jednakże postanowienie to nie uchyla wcześniej zamieszczonego uprawnienia z § 5 ust. 13 umowy, gdyż jest to uprawnienie szczególne. Z materiału dowodowego nie wynika, by pozwany skorzystał z tego prawa i wypowiedział umowę rozliczeń energii elektrycznej po powiadomieniu go o nowym cenniku. Nawet gdyby przyjąć, że do takiego powiadomienia nie doszło w maju 2012 r., to w odpowiedzi na wskazaną wyżej korespondencję z listopada 2012 r. pozwany w piśmie z dnia 6 grudnia 2012 r. (karta 222), zwrócił się do powoda o przedłużenie płatności przesłanych mu faktur. Pismem z dnia 7 grudnia 2012 r. pozwany odesłał powodowi fakturę zaliczkową nr (...), ale jako przyczynę jej kwestionowania podał to, że opiewa ona na kwotę niemal dwukrotnie przekraczającą dotychczasowe faktury prognozowe. Jednocześnie pozwany ponownie zwrócił się o przedłużenie terminu płatności należności z faktur korygujących. (karta 228). Z treści tej korespondencji nie wynika, by pozwany kwestionował sposób wprowadzenia nowych stawek na podstawie wskazanej przez powoda taryfy, bądź by jego wolą było skorzystanie z uprawnienia z § 5 ust. 13 umowy rozliczeń energii elektrycznej. Faktury korygujące zostały przez pozwanego odesłane powodowi dopiero przy piśmie z dnia 18 lutego 2013 r. (karta 333). W tym miejscu należy stwierdzić, że zarzuty pozwanego jakoby nie został w ogóle powiadomiony o zmianie cennika w związku ze zmianą taryfy są niewiarygodne w świetle wskazanych wyżej dowodów. O tym, że o zmianie taryfy pozwany był powiadomiony zeznawali także świadkowie J. K. (karta 465v-468), W. O. (karta 469-470) czy M. M. (karta 471-472). Świadek M. M. zeznała, że o zmianie taryfy pozwany powiadomiony został już w maju 2012 r. a ona osobiście przesłała taryfę wraz z fakturami korygującymi w listopadzie 2012 roku. Apelujący nie przedstawił takich argumentów, które ocenę wymienionych wyżej zeznań świadków jako

Sygn. akt I ACa 598/14

wiarygodnych pozwoliłyby zakwestionować. Zatem poczynienie ustaleń na podstawie zeznań tych świadków nie budzi zastrzeżeń.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 384 ¹ k.c. należy wskazać, że wprawdzie taryfa kwalifikowana jest w orzecznictwie jednolicie jako wzorzec umowy w rozumieniu art. 384 k.c., którym strony są związane, jednakże w przypadku taryf zatwierdzanych przez Prezesa URE, stanowią one szczególną odmianę wzorca umownego. W uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., III CZP 111/06, OSNC 2007, nr 7-8, poz. 94, przesądzono, że w kwestii terminu obowiązywania nowej taryfy dla energii, „pierwszeństwo znajduje art. 47 ust. 4 Prawa energetycznego przed art. 384 ¹ k.c. Artykuł 384 ¹ k.c. nie ma zastosowania również w zakresie, w którym - odwołując się do art. 384 k.c. - określa sposób prawidłowego zakomunikowania drugiej stronie treści nowego wzorca (przez doręczenie), zgodnie bowiem z art. 5 ust. 5 Pr.energ. nie ma obowiązku doręczenia adherentowi zatwierdzonych taryf. Taryfy te muszą być natomiast opublikowane (art. 47 ust. 3 Pr.energ.); o przewidzianej w nich podwyżce cen lub stawek opłat sprzedawca energii obowiązany jest powiadomić odbiorców w ciągu jednego okresu rozliczeniowego od dnia tej podwyżki (art. 5 ust. 6 Pr.energ.)”. Przyjmuje się przy tym, że jeżeli nowa taryfa wchodzi w życie w trakcie obowiązywania umowy o dostawę paliw lub energii, o tym, od kiedy wiąże strony, decydują przede wszystkim postanowienia umowy. Jak wyżej wskazano, postanowienia łączącej strony umowy rozliczeń energii elektrycznej określały zasady postępowania w razie zmiany cen i stawek opłat, a zasady te zostały zachowane. Uwzględnienie zatem nowych cen energii w rozliczeniach za miesiąc grudzień było uzasadnione.

Kolejny zarzut pozwanego odnosił się do objęcia rozliczeniem za miesiąc grudzień także energii dostarczonej najemcom lokali w obiekcie pozwanego. Także i w tym zakresie podstawę stanowiła treść umowy stron. Odwołując się do umowy dzierżawy nr (...) z dnia 15 października 2011 roku, w § 5 ust. 22 umowy nr (...) rozliczeń energii elektrycznej strony uzgodniły, że w przypadku nie podpisania umów przez poszczególnych najemców obiektu M.lub ich braku, powód rozliczy te punkty poboru łącznie z rozliczeniem pozwanego. Załącznik nr (...) do wymienionej urnowy określał listę

Sygn. akt I ACa 598/14

najemców, którzy podlegali takiemu rozliczeniu, jednakże lista ta w trakcie trwania umowy ulegała zmianie. Tego rodzaju zmiana najemców nie stanowiła zmiany umowy a dla skuteczności wymagała jedynie pisemnego powiadomienia pozwanego. Umowa zatem nie wymagała dokumentowania wymienionych tu okoliczności, np. poprzez przedstawienie umów czy też treści oświadczeń składanych w relacjach pomiędzy powodem a poszczególnymi najemcami a jedynie przedstawienia wykazu takich najemców, z którymi powód umowy nie posiadał. Stanowisko pozwanego, że tego rodzaju rozliczenie miało dotyczyć tylko tych najemców, którzy odmawiali podpisania umowy z powodem, jest nieuprawnione. Wprawdzie w umowie dzierżawy § 3 ust. 3 zawarto postanowienie, że w przypadku niemożliwości lub odmowy zawarcia umowy na dostawę i rozliczanie energii elektrycznej przez najemcę lokalu z Dzierżawcą, Wydzierżawiający będzie prowadzić rozliczenie zużycia energii elektrycznej zgodnie z zapisami umów najmu i postanowieniami niniejszej umowy, jednakże to postanowienie samo w sobie nie upoważniało jeszcze powoda do obciążania pozwanego kosztami energii zużytej przez najemców. Taką podstawę dawał dopiero wymieniony § 5 ust. 22 umowy rozliczeń energii elektrycznej, który stanowi uregulowanie szczególne. Wskazywał on jednoznacznie, że we wszystkich przypadkach, w których w danym okresie rozliczeniowym powoda nie będzie wiązał stosunek umowny z najemcą, należność za energię rozliczona zostanie z pozwanym. Ograniczenie takich rozliczeń wyłącznie do przypadków, w których jeszcze nie doszło do zawarcia umowy (np. z powodu odmowy przez najemcę) nie ma żadnego uzasadnienia. Przyjęcie takiego stanowiska pomijałoby chociażby sytuację, w której doszło do rozwiązania umowy pomiędzy powodem a najemcą z powodu rozwiązania umowy najmu, ale najemca jeszcze z energii korzystał, albo też sytuacji, w których z różnych przyczyn doszło do ustania stosunku pomiędzy powodem a najemcą np. poprzez wypowiedzenie umowy przez najemcę, a umowa najmu jeszcze trwała.

Jak wynika z materiału dowodowego powód przedstawił pozwanemu listę najemców, z którymi w miesiącu grudniu nie posiada umowy i którzy objęci są rozliczeniem z pozwanym. Fakt, że umowy z niektórymi najemcami zostały rozwiązane z inicjatywy powoda nie ma znaczenia dla zakwestionowania jego roszczenia względem pozwanego, tym bardziej, że pozwany nie zaprzeczył twierdzeniu powoda ani też nie podważył ustalenia Sądu pierwszej instancji w tym zakresie, że sam się z najemcami za sporny okres grudnia 2014 r. rozliczył.

Nietrafne są także zarzuty pozwanego co do braku wystarczających dowodów do ustalenia, że do rozwiązania tych umów faktycznie doszło. Jednoznacznie bowiem wynika to z zeznań świadków a jak wyżej wskazano, ocena tych dowodów pod kątem ich wiarygodności nie budzi zastrzeżeń.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny, na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono stosownie do treści § 6 pkt 6 pkt 7) w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 oraz § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, póz. 1348 ze zm.).

Ref. Sprawy

(...)