Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie: Przewodniczący: SSR Joanna Sienicka

Protokolant: Kalina Pawełko

bez udziału oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach: 24. 06, 24 .07, 4. 09, 7 .10 , 6.11,18.12. 2014 r.

sprawy A. O. (1)

s. L. i H. z domu Z.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że: w dniu 11 marca 2014r. około godziny 6:35 na drodze(...), km 104, hm 7w miejscowości M. gm. S. kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) jadąc z miejscowości O. w kierunku miejscowości O. wykonał manewr wyprzedzania nieustalonych pojazdów nie stosując się do znaku P-4 oraz B-25, a następnie dalej jadąc w tym samym kierunku na drodze(...)99km 9hm gm. S. wykonał manewr wyprzedzania nieustalonych pojazdów na skrzyżowaniu oznaczonym znakiem ostrzegawczym, następnie jadąc dalej lewym pasem ruchu wyprzedzał nieustalone pojazdy na zakręcie w prawo oznaczonym znakiem ostrzegawczym nie stosując się do znaku P- 3 w wyniku czego zmusił nadjeżdżający z naprzeciwka nieustalony pojazd do zjechania na prawe pobocze w celu uniknięcia zderzenia powodując zagrożenie w ruchu drogowym dla tego pojazdu

- tj. za wykroczenia z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych , art. 92§1 kw w zw. z § 23 ust 1-3, w zw. z § 86 ust 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych , art. 97 kw w zw. art. 24 ust 7 pkt 3 i pkt 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym, art. 92§1kw w zw z §86 ust 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 86§1kw

ORZEKA:

I obwinionego A. O. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 11 marca 2014r. około godziny 6:35 na drodze(...) (...), km 104, hm 7 w miejscowości M. gm. S. kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) jadąc od strony O. w kierunku O. wykonał manewr wyprzedzania poprzedzających go pojazdów nie stosując się do znaku P-4 oraz B-25, a następnie jadąc w tym samym kierunku na drodze (...) 99km 9hm gm. S. wykonał manewr wyprzedzania nieustalonych pojazdów na skrzyżowaniu oznaczonym znakiem ostrzegawczym, następnie jadąc dalej lewym pasem ruchu wyprzedzał nieustalone pojazdy na zakręcie w prawo oznaczonym znakiem ostrzegawczym nie stosując się do znaku P- 3 w wyniku czego zmusił kierującego nadjeżdżającego z naprzeciwka nieustalonym pojazdem do zjechania na prawe pobocze w celu uniknięcia zderzenia czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych , art. 92§1 kw w zw. z § 23 ust 1-3, w zw. z § 86 ust 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych , art. 97 kw w zw. art. 24 ust 7 pkt 3 i pkt 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym, art. 92§1kw w zw z §86 ust 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 86§1kw zw. z art. 9 § 2 kw skazuje go , wymierzając na podstawie art. 86§1kw w zw zart9§2kw karę 800 (osiemset) złotych grzywny;

II na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 80 (osiemdziesiąt) złotych.

Sygn akt IX W 1828/14

UZASADNIENIE

Obwiniony A. O. (1) mieszka w O., pracuje zawodowo, osiągając dochód miesięczny w wysokości około(...) złotych, na utrzymaniu ma niepracującą żonę i trójkę dzieci.

M. L. (1) wraz z siostrą A. L. (1) i koleżanką M. R. (1) dojeżdżają wspólnie do pracy z O. do O. pojazdem marki A. należącym do M. L. drogą krajową nr (...). W dniu 11 marca 2014 r. około godz. 06:35 M. L. (1) kierowała opisanym pojazdem. Znajdując się w okolicach miejscowości M. na 104 km 7 hm DK (...) zauważyła w lusterku szybko zbliżający się pojazd marki M. o nr rej. (...). Kierującym tym pojazdem był obwiniony A. O. (1) -znany jej z widzenia z racji zamieszkiwania w tej samej miejscowości. A. O. rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu kierowanego przez M. L.. Manewr ten wykonał w miejscu obowiązywania znaku P-4 „linia podwójna ciągła” oraz znaku B-25 „zakaz wyprzedzania”. Następnie, pomimo że miał możliwość zakończenia manewru wyprzedzania, wyprzedził jeszcze pojazd poprzedzający samochód M. L.. Następnie w okolicach skrzyżowania DK (...) z drogą prowadzącą do miejscowości G. pojazdy poprzedzające samochód M. L. poruszały się w kolumnie z uwagi na jadący wolniej pojazd ciężarowy. M. L. i jej pasażerki miały pojazd obwinionego w zasięgu wzroku, jechał kilka samochodów przed nimi. Na wysokości 99 km 9 hm DK (...) , w miejscu gdzie znajduje się skrzyżowanie oznaczone znakiem ostrzegawczym, obwiniony ponownie rozpoczął wykonywanie manewru wyprzedzania pojazdów o nieustalonych nr rej. Obwiniony kontynuował manewr wyprzedzania za skrzyżowaniem na oznaczonym znakiem ostrzegawczym zakręcie w prawo nie stosując się do znaku P-3 „linia jednostronnie przekraczalna”. Pojazd nadjeżdżający z przeciwnego kierunku ruchu, z uwagi na wykonywany przez obwinionego manewr wyprzedzania, zmuszony został do zjechania na pobocze celem uniknięcia zdarzenia. Po zakończeniu manewru wyprzedzania pojazd obwinionego zniknął M. L. i jej pasażerkom z pola widzenia.

(dowód: notatka urzędowa k. 3, k. 9, informacja z firmy (...) k. 39, schemat oznakowania DK (...) k. 43-45, kopia dowodów osobistych k. 58, kopia artykułu k. 59, zeznania M. L. k. 7v.-8, k. 34v.-35v., zeznania A. L. k. 10v., k. 35v.-36, zeznania M. R. k. 14, k. 49-49v.)

Wobec powyższego A. O. (1) został obwiniony o popełnienie wykroczeń z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 92 §1 kw w zw. z § 23 ust. 1-3 w zw. z § 86 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 97 kw w zw. z art. 24 ust. 7 pkt. 3 i pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 86 § 1 kw.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, zaprzeczył, iż to on kierował pojazdem M. w dniu 11.03.2014 r. Obwiniony wyjaśnił, iż jego samochód pali zbyt dużo paliwa i nie stać go na dojeżdżanie nim do pracy. Z tego względu do pracy dojeżdża wspólnie z kolegą Ł. J. (1) jego pojazdem marki A. i wspólnie rozliczają się za paliwo. Ponadto wyjaśnił, że z jego pojazdu często korzysta jego brat, który jest do niego podobny. Obwiniony wskazał, iż w dniu 11.03.2014 r. o godz. 06:30 to właśnie jego brat P. O. (1) mógł kierować pojazdem M.. A. O. wyjaśnił, że pomiędzy nim a świadkiem A. L., która mieszka w pobliżu kilka razy doszło do utarczek słownych. Obwiniony dodatkowo podkreślił, że nie pamięta zdarzenia opisanego w zarzucie.

Sąd nie podzielił wyjaśnień obwinionego, ponieważ pozostają w sprzeczności z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia, którzy wskazali na obwinionego jako na sprawcę przedmiotowych wykroczeń.

Sąd uznał za wiarygodne i w całości dał wiarę zeznaniom M. L. (1) . W dniu zdarzenia w/w kierowała pojazdem A., który wyprzedził obwiniony. Będąc zbulwersowana podejmowanymi przez niego manewrami na drodze zawiadomiła policję o zaobserwowanych wykroczeniach. M. L. jednoznacznie wskazała, iż to obwiniony był kierowcą pojazdu M. w dniu 11.03.2014 r. Zaznaczyła przy tym, iż nie zna obwinionego osobiście, nie utrzymuje z nim żadnych kontaktów. Zna go natomiast z widzenia, gdyż zamieszkuje w tej samej miejscowości – w O.. Jej pasażerki w czasie podróży również potwierdzały, iż to obwiniony A. O. kierował pojazdem M.. Widziały kierowcę M. podczas wykonywanego manewru wyprzedzania ich pojazdu. . M. L. szczegółowo pisała zachowanie obwinionego na drodze. Zaznaczyła, iż pierwszy z manewrów wyprzedzania jaki podjął obwiniony był to manewr wyprzedzania jej pojazdu , a wykonał go na skrzyżowaniu w miejscowości M.. Podkreśliła iż po wyprzedzeniu jej samochodu obwiniony nie powrócił na prawy pas ruchu, tylko kontynuował manewr wyprzedzania pojazdu jadącego przed nią mimo, iż była tam linia podwójna ciągła i wzniesienie, które znacznie utrudniało widoczność. Dodatkowo w miejscu, gdzie obwiniony wykonywał manewr wyprzedzania drugiego pojazdu obowiązuje znak zakaz wyprzedania, który ustawiony jest za skrzyżowaniem w miejscowości M.. W czasie wyprzedzania jej pojazdu lekko odbiła w prawo gdyż manewr wykonywany przez obwinionego był w jej ocenie niebezpieczny. M. L. wskazała, iż kolejny niebezpieczny manewr wyprzedzania obwiniony wykonał w okolicach skrzyżowania do miejscowości G.. Obwiniony na skrzyżowaniu rozpoczął manewr wyprzedzania innych pojazdów. Jak zaznaczyła M. L. manewr ten kontynuował na zakręcie, który jest oznaczony znakiem ostrzegawczym, ponadto jest tam linia P-3. M. L. podkreśliła, że w tym miejscu jest znacznie ograniczona widoczność i jest to niebezpieczne miejsce. Ponadto gdy obwiniony wykonywał manewr wyprzedzania jadący z przeciwka pojazd musiał zjechać na pobocze aby uniknąć zderzenia. M. L. podkreśliła, że do zdarzenia doszło w czasie porannego szczytu komunikacyjnego, gdy wiele osób dojeżdża do pracy w O. .

W ocenie Sądu zeznania M. L. są logiczne, pełne i spójne. Wskazać należy, iż M. L., która jest funkcjonariuszem Policji, nie była podczas przedmiotowego zdarzenia na służbie, nie miała munduru, jechała do pracy. Zachowanie obwinionego było na tyle bulwersujące, że zareagowała na nie. Wskazać należy, iż M. L. wcześniej nie spotkała obwinionego, znała go jedynie z widzenia i nie ma żadnych powodów aby go bezpodstawnie obciążać. M. L. opisała jedynie przebieg zdarzenia, którego była świadkiem. Zareagowała na zauważone wykroczenia, co z racji jej profesji nie może dziwić, zwłaszcza, iż jak zeznała, obwiniony wykonywał manewry wyprzedzania innych pojazdów w miejscach niebezpiecznych, gdzie w znacznym stopniu utrudniona jest widoczność na drodze. Ponadto swoim zachowaniem zmusił innego uczestnika ruchu do zmiany toru jazdy i zjechania na pobocze.

W analogiczny sposób przebieg zdarzenia opisały pasażerki pojazdu A.- A. L. (1) i M. R. (1). Obie wskazały, iż kierującym pojazdem M. był obwiniony, potwierdziły to podczas rozprawy w obecności obwinionego. A. L. (1) zajmowała miejsce z przodu pojazdu i miała bardzo dobrą widoczność na drogę. Potwierdziła, iż obwiniony w miejscu niedozwolonym na skrzyżowaniu miejscowości M. wykonał manewr wyprzedzania pojazdu, którym się poruszała. A. L. podkreśliła, że w jej odczuciu był to niebezpieczny manewr, gdyż kierująca pojazdem A. musiała odbić w prawo. Przyznała, że manewr wykonany przez M. L. nie był gwałtowny jednak przez to zwróciła uwagę na zachowanie kierującego pojazdem M.. Następnie w okolicach skrzyżowania do miejscowości G. obwiniony ponownie wykonywał manewr wyprzedzania innych samochodów. Manewr ten wykonał na łuku drogi zmuszając kierującego jadącego z przeciwka do zjechania na pobocze. A. L. wskazała, iż miejsca gdzie obwiniony wykonywał manewry wyprzedzania mają znacznie ograniczoną widoczność z uwagi na ukształtowanie ternu i roślinność na poboczach.

M. R. (1) także wskazała, iż to obwiniony był kierującym pojazdem M. w dniu 11.03.2014 r. M. R. podkreśliła, iż zwróciła uwagę na pojazd M., gdy zaczął wyprzedzać samochód, w którym zajmowała miejsce pasażerki. Podkreśliła, że manewr ten obwiniony wykonał na wzniesieniu, w miejscu gdzie obowiązuje zakaz wyprzedzania i jest linia podwójna ciągła. Ponadto kierująca pojazdem A. zjechała na prawo w czasie wyprzedzania. Obserwując pojazd M. zauważyła, ze kierujący nim obwiniony w okolicach skrzyżowania do miejscowości G. i Ł. ponownie wykonywał manewr wyprzedzania w miejscu niedozwolonym- na skrzyżowaniu. M. R. podkreśliła, że widziała ten manewr gdyż pojazd obwinionego miała w zasięgu wzroku, jechał on kilka samochodów przed pojazdem, którym się poruszała, pojazdy jechały w kolumnie.

W świetle zeznań M. L. (1), A. L. (1) i M. R. (1) nie mogą się zatem ostać jako prawdziwe twierdzenia obwinionego, iż w dniu 11.03.2014 r. nie kierował pojazdem M.. Świadkowie wskazali, iż widziały twarz kierującego, gdy wykonywał manewr wyprzedzania pojazdu, którym się poruszały. Zwróciły na niego uwagę, gdyż wykonywał ten manewr w miejscu niedozwolonym i stwarzał zagrożenie dla innych uczestników ruchu.

Zeznania świadków podróżujących pojazdem A. korespondują również ze schematem oznakowania (...) nadesłanym przez (...). Wynika z niej iż za skrzyżowaniem w miejscowości M. ustawiony jest znak B-25 – zakaz wyprzedzania i jest tam linia podwójna ciągła P-4. Zaś za skrzyżowaniem (...) z drogą do miejscowości G. umieszczona jest znak P-3 linia jednostronnie przekraczalna.

Relacji w/w świadków , które są rzeczowe, konkretne i jednoznacznie wskazują na obwinionego jako na sprawcę przedmiotowych wykroczeń, nie sposób zakwestionować na podstawie zeznań pozostałych świadków . A. O. (3) zeznała, że brat jej męża- P. O. (1), pożyczał ich samochód marki M. , jednak zdarzało się to bardzo rzadko, na krótko i w godzinach południowych , nigdy wcześnie rano. Oświadczyła, iż nie pamięta już dnia 11 marca 2014r . Jej zdaniem P. O. (1) jeździł ich M. tylko na terenie O., bo kluczyki oddawał po około pół godzinie. Zeznania w/w stoją w sprzeczności z relacją obwinionego , który wskazywał, iż w dniu 11.03.2014 r. około 6.30, a zatem we wczesnych godzinach porannych, jego samochodem kierował jego brat na drodze pomiędzy O. a O..

Sąd podobnie ocenił zeznania P. O. (1), brata obwinionego. Zeznał on, iż korzysta z samochodu M. należącego do brata, co prawda rzadko, lecz w marcu 2014r miało to miejsce 3-5 razy. Jeździł nim w tygodniu około 11 marca, ale nie pamięta czy także w dniu 11.03.2014 r. Oświadczył, iż mieszkał wówczas w M., a brat w O.. Z M. nie ma autobusów do O., podwoził go samochodem kolega. Jego pojazd był wówczas uszkodzony po wypadku. Z zeznań w/w wynika, iż zdarzyło mu się pożyczać opisany samochód także w godzinach porannych, podczas nieobecności brata kluczyki otrzymywał od jego żony. Zauważyć należy, iż w tej części relacja w/w świadka stoi w sprzeczności z omówionymi wyżej zeznaniami A. O. (3), która zaprzeczyła by pojazd był pożyczany przez P. O. w godzinach porannych. Świadek dodatkowo zeznał, iż jest podobny do brata . Z analizy zdjęć obu mężczyzn z ich dowodów osobistych a także po osobistej styczności z obwinionym i świadkiem na rozprawie Sąd doszedł do przekonania , iż podobieństwo istniejące pomiędzy nimi, a wynikające z pokrewieństwa, nie uniemożliwia ich identyfikacji .

Dokonując oceny zeznań A. O. i P. O. Sąd miał na uwadze iż są to osoby z najbliższej rodziny obwinionego, będące zainteresowane rozstrzygnięciem w sprawie. Na podstawie ich relacji nie można w sposób nie budzący wątpliwości wskazać, że to P. O. (1) kierował samochodem marki M. w czasie zdarzenia, jak twierdzi obwiniony. Jednocześnie z zeznań kierowcy i pasażerek samochodu A. jednoznacznie wynika, iż rozpoznały w obwinionym sprawcę wykroczeń .

Sąd nie kwestionował zeznań Ł. J. (2). Świadek nie był w stanie wskazać czy pamięta dzień 11.03.2014 r. Wypowiadał się jedynie ogólnie, iż obwiniony dojeżdża z nim do pracy, nie pamiętał jednak w jakich dniach i czy w dniu 11.03.2014 r. także mógł z nim jechać. Zeznał, że rano jeżdżą przeważnie razem , ale zdarzało się , że obwiniony miał coś do załatwienia i wówczas nie jechali razem.

Sąd podobnie ocenił zeznania K. S. (1), znajomego P. O. (1), który wskazał iż zdarzało się że przywoził P. O. do O. gdy ten miał zepsuty swój samochód. Jednocześnie K. S. nie był w stanie wskazać w jakich dokładnie dniach i godzinach miało to miejsce .

Sąd na podstawie zeznań świadków oraz schematu oznakowania drogi krajowej nr (...) sprecyzował opis manewrów podejmowanych przez obwinionego i uznał A. O. (1) za winnego tego, że w dniu 11 marca 2014 r. około godziny 06:35 na drodze (...) km 104 hm 7 w miejscowości M. Gm. S. kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) od strony O. w kierunku O. wykonał manewr wyprzedzania poprzedzających go pojazdów nie stosując się do znaku P-4 oraz B-25 a następnie jadąc w tym samym kierunku na drodze(...) 99 km 9 hm Gm. S. wykonał manewr wyprzedzania nieustalonych pojazdów na skrzyżowaniu oznaczonym znakiem ostrzegawczym, następnie jadąc dalej lewym pasem ruchu wyprzedzał nieustalone pojazdy na zakręcie w prawo oznaczonym znakiem ostrzegawczym nie stosując się do znaku P-3 w wyniku czego zmusił kierującego nadjeżdżającego z przeciwka nieustalonym pojazdem do zjechania na prawe pobocze w celu uniknięcia zderzenia czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Jak wynika z art. 24 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność, a w szczególności upewnić się czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudniania komukolwiek ruchu. Szczególna ostrożność jest większa od ostrożności zwykłej. Zgodnie z art. 2 pkt. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym szczególna ostrożność polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu, który umożliwia odpowiednio szybkie reagowanie na nie. Sąd Najwyższy uznał, że szczególna ostrożność polega na „rozważnym prowadzeniu pojazdu mechanicznego i przedsiębraniu ze strony kierującego pojazdem czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów mechanicznych są obiektywnie niezbędne dla zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym” (wyrok z 19.12.1974 r., Rw 53/74, OSNOW 1974, nr 6, poz. 125). Podkreślić należy, iż ustawodawca nie zawsze wymaga od kierujących pojazdami zachowania szczególnej ostrożności, czyni to jedynie w sytuacjach związanych z większym niż przeciętne niebezpieczeństwem.

Nie ulega wątpliwości, że przy wykonywaniu manewru wyprzedzania innego pojazdu wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności, jest to bowiem jeden z najniebezpieczniejszych manewrów. Szczególna ostrożność podczas wyprzedzania to nie tylko zapewnienie pełniej widoczności całego odcinka drogi niezbędnego do wykonania manewru, ale również prawidłowa ocena odległości, w jakiej znajduje się nadjeżdżający z przeciwnego kierunku pojazd. Kierujący przed podjęciem manewru wyprzedzania musi nie tylko ustalić, czy odległość jest wystarczająca, ale również czy pojazd nadjeżdżający z przeciwnego kierunku nie zbliża się z nadmierna prędkością. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 18.07.1972 r. gdzie uznał, że „wyprzedzający musi mieć absolutną pewność, że na widocznym i wolnym odcinku drogi zdoła wyprzedzić jadący wolniej pojazd. Powinien przy tym uwzględnić panujące warunki drogowe, stan pogody, szerokość jedni, utrudnienia w ruchu itp.” (V KRN 203/79, niepubl). Koniecznym jest także podkreślenie, że w ust. 7 art., 24 ustawodawca wprowadził zakaz wyprzedzania innych pojazdów przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi, na skrzyżowaniu.

Przypisanie odpowiedzialności z art. 86 § 1 kw jest związane z ustaleniem, że kierujący spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności. Sąd Najwyższy w wyroku z 29.04.2003 r. przyjął, że: „dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował należytej ostrożności, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji” (III KK 61/03, LEX nr 77467).

Mając powyższe na uwadze nie ulega wątpliwości, ze obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności jaka nakładają na niego przepisy w związku z podejmowaniem manewru wyprzedzania. Nie upewnił się, czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania innych pojazdów w tym pojazdu A., którym poruszały się M. L., A. L. oraz M. R.. Manewry wyprzedzania podejmował w niedozwolonych miejscach, gdzie wyprzedzenia dodatkowo jest zabronione znakiem drogowym, jak to miało miejsce w miejscowości M., czy w miejscach wskazanych we wspomnianym art. 24 ust. 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ponadto w miejscu gdzie obwiniony wykonywał manewry wyprzedzania innych pojazdów umieszczone były znaki poziome linia P-3 i linia P-4.

Znak drogowy P-4 linia podwójna ciągła rozdziela pasy ruchu o przeciwnych kierunkach. Ustawodawca wprowadził bezwzględny zakaz jej przekraczana, a nawet najeżdżania na nią. Znak poziomy P-3 „linia jednostronnie przekraczalna” oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię od strony linii ciągłej i najeżdżania na nią, z wyjątkiem powrotu po wyprzedzaniu na położony przy linii przerywanej pas ruchu zajmowany przed wyprzedzaniem.

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 800 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stopnia zawinienia, ponadto zmotywuje go do przestrzegania obowiązujących przepisów .

Sąd obciążył obwinionego na zasadzie art. 118§1kpw zryczałtowanymi wydatkami postępowania i opłatą uznając, iż osiągane przez niego dochody i jego sytuacja majątkowa pozwalają mu na ich uiszczenie.