Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

UZASADNIENIE

Skazany M. Ł. złożył wnioski (k. 2-5) o wydanie wyroku łącznego poprzez połączenie, w oparciu o zasadę pełnej absorpcji lub kumulacji (w przypadku gdy będzie ona korzystna dla skazanego) kar orzeczonych wyrokami:



Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie o sygn. akt II K 1237/02,



Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12,



Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie o sygn. akt V W 154/11,



Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. akt V K 1057/10,



Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt X K 2001/10.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego Sąd podejmuje nie tylko czynności wnioskowane przez stronę, ale także z urzędu. Sąd ma obowiązek orzec karę łączną gdy zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego, tj. co do wszystkich kar podlegających łączeniu, niezależnie od tego, które z nich są objęte wnioskiem. Analiza danych o karalności skazanego M. Ł. wskazuje, że był on sześciokrotnie karany. Należy przy tym, wskazać, że orzekając w niniejszej sprawie Sąd nie poddał analizie wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 02 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt V K 341/12 z uwagi na treść postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 listopada 2013 r., którym na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw stwierdzono, że czyn przypisany skazanemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 02 kwietnia 2012 r. stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. oraz zamieniono skazanemu karę 12 (dwunastu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym na karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Nadto odnosząc się do wniosku skazanego należy zauważyć, że obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości połączenia kar orzeczonych za wykroczenia z karami wymierzonymi za przestępstwa, w związku z czym nie było możliwe uwzględnienie wniosku skazanego w tym zakresie.

Pierwszym wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie o sygn. akt II K 1237/02. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 03 września 2002 r. do 04 września 2002 r. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 12 czerwca 2002 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Przy czym na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 04 września 2002 r. do 29 lipca 2003 r. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 19 grudnia 2005 r. udzielono skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania reszty kary pozbawienia wolności wyznaczając okres próby do dnia 19 grudnia 2007 r.

Drugim wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. akt V K 1057/10. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 190 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 marca 2010 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 stycznia 2013 r. zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Kolejnym wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt X K 2001/10. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 20 kwietnia 2010 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 17 września 2012 r. zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 20 kwietnia 2010 r. do 21 kwietnia 2010 r.

Czwartym wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 207 § 1 k.k. popełniony w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 12 stycznia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w okresie od 16 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w nocy z 30 marca 2012 r. na 31 marca 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 288 § 1 k.k. popełniony w dniu 06 kwietnia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 02 kwietnia 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 08 kwietnia 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 07 kwietnia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności. Przy czym na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 08 kwietnia 2012 r. do 03 września 2012 r. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 04 grudnia 2013 r. na podstawie art. 50 ust 1 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247) w zw. z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 19 k.w. stwierdzono, że czyn z art. 278 § 1 k.k., za który M. Ł. został skazany w punkcie II. prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., zamieniono karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego za czyn z art. 278 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 na karę 30 (trzydziestu) dni aresztu, na podstawie art. 575 § 2 k.p.k. stwierdzono, że kara łączna orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 straciła moc i wykonaniu podlegają kary jednostkowe orzeczono w punktach I., III., IV., V., VI., VII. wyżej wskazanego wyroku oraz na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary orzeczonej w punkcie VI. wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 08 kwietnia 2012 r. do 03 września 2012 r.

Ostatnim wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 366/09 zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2013 r. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 05 marca 2009 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata. Przy czym na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddano skazanego pod dozór kuratora.

M. Ł. przed osadzeniem mieszkał z konkubiną i dzieckiem. Skazany ma jeszcze jedno dziecko z innego związku względem którego ma zobowiązania alimentacyjne, których nie reguluje. M. Ł. ma wykształcenie zawodowe, przed osadzeniem nigdzie nie pracował, był na utrzymaniu konkubiny, korzystał również z pomocy rodziców. Skazany jest uzależniony od substancji psychoaktywnych, podjął leczenie substytucyjne metadonem, ale kilkukrotnie łamał abstynencję. Pod wpływem alkoholu i narkotyków zachowywał się agresywnie, w miejscu zamieszkania zdarzały się interwencje policji.

Skazany odbywanie kary rozpoczął w Areszcie Śledczym (...) w dniu 30 listopada 2012 r. do jednostki penitencjarnej został doprowadzony przez funkcjonariuszu policji. Następnie karę pozbawienia wolności odbywał w Zakładzie Karnym w K. z uwagi na zakwalifikowanie go na terapię dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub substancji psychotropowych, obecnie karę pozbawienia wolności odbywa w Zakładzie Karnym w S.. Początkowo zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej oceniane było jako przeciętne, obecnie zachowanie skazanego oceniane jest jako poprawne. M. Ł. nie był karany dyscyplinarnie, był sześć razy nagradzany nagrodą regulaminową. Skazany w stosunku do przełożonych prezentuje postawę zgodną z regulaminem, nie sprawia problemów natury wychowawczej w grupie współosadzonych funkcjonuje bezkonfliktowa. M. Ł. nie deklaruje udziału w nieformalnych strukturach podkultury przestępczej, nie jest zatrudniony na terenie jednostki penitencjarnej, nie zabiegał o pracę i nie jest objęty nauczaniem, nie korzystał z czasowych zwolnień na opuszczenie jednostki penitencjarnej. M. Ł. nie był uczestnikiem zdarzeń nadzwyczajnych, nie przejawiał zachowań agresywnych, nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego z uwagi na wzmożone ryzyko samobójcze od 23 września 2013 r. był objęty nasilonymi oddziaływaniami profilaktycznymi. W dniu 15 stycznia 2014 r. w związku z poprawą stanu zdrowia psychicznego zweryfikowano potrzebę dalszego obejmowania osadzonego profilaktyką presuicydalną. W trakcie odbywania kary M. Ł. brał udział w programach readaptacji społecznej: (...), program z zakresu aktywizacji zawodowej (...), program profilaktyki alkoholowej (...), uczestniczył w warsztatach (...) oraz w zajęciach psychokorekcyjnych dla osób, które prowadziły pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu substancji psychoaktywnych (...). Skazany aktualnie jest uczestnikiem programu resocjalizacyjnego dla sprawców przemocy w rodzinie (...). M. Ł. kontakt zewnętrzny w dostępnych formach utrzymuje głownie z matką, w przeszłości był systematycznie odwiedzany przez konkubinę, ale obecnie konkubina zerwała z nim relacje, nie kontaktują się ze sobą. Z uwagi na zdiagnozowane uzależnienie skazany w okresie od 10 października 2013 r. do 10 kwietnia 2014 r. był objęty oddziaływaniami terapeutycznymi w oddziale dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub substancji psychotropowych w Zakładzie Karnym K. z wynikiem pozytywnym ukończył program podstawowej psychoterapii uzależnienia w formie programu standardowego. Należy również wskazać, że jak wynika z pierwszej opinii o skazanym, M. Ł. przyznawał się do popełnionych przestępstw, jednakże był wobec nich bezkrytyczny, nie dostrzegał negatywnych skutków swojego postępowania, obecnie skazany wobec popełnionych przestępstw prezentuje postawę umiarkowanie krytyczną.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody ujawnione na rozprawie: z akt sprawy o sygnaturze II K 1237/02: k. 625-629 wyrok z dnia 29 lipca 2003 r., k. 644, 851 zawiadomienia o zwolnieniu ze sprawy, k. 673 wyrok z dnia 13 stycznia 2004 r., k. 822 obliczenia kary, k. 855 postanowienie z dnia 19 grudnia 2005 r.; z akt sprawy o sygnaturze V K 1057/10: k. 33 wyrok z dnia 21 lipca 2010 r., k. 61 postanowienie z dnia 29 stycznia 2013 r., k. 75 obliczenie kary; z akt sprawy o sygnaturze X K 2001/10: k. 105 wyrok z dnia 18 października 2010 r., k. 119 obliczenie kary, z akt sprawy o sygnaturze X Ko 818/12; k. 34 postanowienie z dnia 17 września 2012 r.; z akt sprawy o sygnaturze V K 341/12: k. 91 wyrok z dnia 02 kwietnia 2012 r.; z akt sprawy o sygnaturze II K 230/12: k. 454-457 wyrok z dnia 03 września 2012 r., k. 497, 557-563 obliczenie kary, k. 523-524 postanowienie z dnia 04 grudnia 2013 r.; z akt sprawy o sygnaturze IV K 366/09: k. 160-161 wyrok z dnia 23 listopada 2012 r., k. 251-252 wyrok z dnia 16 lipca 2013 r.; z akt sprawy o sygnaturze IV K 603/14: k. 2-5 wnioski skazanego, k. 17, 78-79 opinie o skazanym, k. 111-113 wyrok z dnia 12 listopada 2013 r., k. 172 wyrok z dnia 04 czerwca 2014 r., k. 207-209, 232-234 karty karne, k. 217 postanowienie z dnia 29 listopada 2013 r., k. 219-223 dane z CZSW, k. 235-239 opinia o skazanym z danymi z CZSW.

Zgodnie z art. 569 § 1 k.p.k. wyrok łączny wydaje się, jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. W świetle art. 85 k.k. Sąd orzeka karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu – biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. W przedmiotowej sprawie powyższe warunki zostały spełnione częściowo. Art. 572 k.p.k. stanowi, że jeżeli brak warunków do wydania wyroku łącznego, Sąd umarza postępowanie.

Pierwszym wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie o sygn. akt II K 1237/02. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 03 września 2002 r. do 04 września 2002 r. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 12 czerwca 2002 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Przy czym na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 04 września 2002 r. do 29 lipca 2003 r. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 19 grudnia 2005 r. udzielono skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania reszty kary pozbawienia wolności wyznaczając okres próby do dnia 19 grudnia 2007 r.

Skazany przed wydaniem ww. wyroku nie popełnił żadnego przestępstwa, zaś czyny, których się następnie dopuścił i za które został skazany kolejnymi wyrokami popełnił odpowiednio w dniach: 20 marca 2010 r., 20 kwietnia 2010 r., w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 12 stycznia 2012 r., w okresie od 16 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r., w nocy z 30 marca 2012 r. na 31 marca 2012 r., 06 kwietnia 2012 r., 02 kwietnia 2012 r., 08 kwietnia 2012 r., 07 kwietnia 2012 r., 05 marca 2009 r., a zatem po wydaniu wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie o sygn. akt II K 1237/02, tj. po dniu 29 lipca 2003 r. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że brak jest przesłanek warunkujących możliwość wydania wyroku łącznego co do omawianego wyroku określonych w art. 85 k.k., wobec czego, stosownie do treści art. 572 k.p.k., umorzył postępowanie co do objęcia wyrokiem łącznym kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie o sygn. akt II K 1237/02.

Drugim wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. akt V K 1057/10. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 190 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 marca 2010 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 29 stycznia 2013 r. zarządzono wobec skazanego wykonie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Przed wydaniem ww. wyroku skazany dopuścił się popełnienia:



w dniu 20 kwietnia 2010 r. czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt X K 2001/10 na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 17 września 2012 r. zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 20 kwietnia 2010 r. do 21 kwietnia 2010 r.;



w dniu 05 marca 2009 r. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 366/09 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2013 r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata, przy czym na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddano skazanego pod dozór kuratora.

Wyżej wymienione wyroki w sprawach o sygn. akt V K 1057/10 oraz X K 2001/10 ze względu na daty popełnienia przestępstw i orzeczone za nie kary pozbawienia wolności, jak również daty wydania tych wyroków, spełniają przesłanki zawarte w art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i tym samym podlegają łączeniu. Czyny osądzone ww. wyrokami zostały popełnione w dniach 20 marca 2010 r. i 20 kwietnia 2010 r., zatem przed wydaniem wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie o sygn. akt V K 1057/10, tj. przed dniem 21 lipca 2010 r. Orzeczone ww. wyrokami kary pozbawienia wolności są zaś karami podlegającymi łączeniu, gdyż ww. sprawach orzeczono wobec skazanego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, których wykonanie zostało prawomocnie zarządzone.

Należy również wskaz, że Sąd rozważał możliwość objęcia wyrokiem łącznym kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 366/09. Jednakże Sąd uznał, że brak jest warunków do objęcia wyrokiem łącznym kary orzeczonej ww. wyrokiem, chociaż przed wydaniem wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. akt V K 1057/10 skazany dopuścił się popełnienia w dniu 05 marca 2009 r. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt IV K 366/09. Należy wskazać, że w pierwszej i w drugiej z omawianych w tym miejscu spraw, tj. w sprawach o sygn. akt V K 1057/10 i X K 2001/10 orzeczono wobec skazanego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, których wykonanie zostało prawomocnie zarządzone, natomiast w trzeciej w tym miejscu omawianej sprawie, tj. sprawie o sygn. akt IV K 366/09 orzeczono wobec skazanego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy czym wykonanie tej kary nie zostało zarządzone. Sąd uznał, że nie zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, gdyż art. 89 § 1a k.k. stanowiący, że w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem Sąd może w wyroku łącznym orzec karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, jako przepis który wszedł w życie po dokonaniu wyżej opisanych występków nie może być zastosowany wobec skazanego z uwagi na brzmienie art. 4 § 1 k.k., który zobowiązuje Sąd do stosowania ustawy obowiązującej w czasie uprzednio, jeśli jest ona względniejsza dla sprawcy, jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie. Zastosowanie bowiem art. 89 § 1a k.k. pogarszałoby sytuację skazanego wpływając na orzeczenie wobec niego kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wyższym wymiarze niż dotychczas. Przy tym zastosowanie art. 89 § 1 k.k., który umożliwia w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, po zastosowaniu zasady absorpcji, nie jest zasadne w przedmiotowej sprawie z uwagi na brak przesłanek wymienionych w art. 69 § 1 i 2 k.k., których zaistnienie jest konieczne do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Skazany jak wynika z analizy danych o karalności był sześciokrotnie karany, przy czym czyn za który M. Ł. został skazany wyrokiem w sprawie o sygn. akt V K 341/12 stał się wykroczeniem. Zdaniem Sądu skazany wykazuje lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego popełniając kolejne przestępstwa o wysokiej szkodliwości społecznej, wymierzone w istotne dobra chronione prawem, tj. mienie, własność, wolność, zdrowie czy rodzinę i opiekę. Nadto skazany wielokrotnie dopuścił się popełnienia przestępstw tego samego rodzaju, tj. przestępstw przeciwko mieniu. Należy również wskazać, że skazany sześciokrotnie dopuścił się popełnienia przestępstwa wyczerpującego znamiona tego samego przepisu, tj. art. 279 § 1 k.k. Powyższe wskazuje, że brak jest warunków wskazanych w dyspozycji art. 69 § 1 i 2 k.k. umożliwiających zastosowanie zasady absorpcji i warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej. Niebagatelne znacznie dla oceny podstaw do ewentualnego rozważania warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej jest to, że dwie z kar podlegających łączeniu, były karami pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Skazany nie wykorzystał dobrodziejstwa tej instytucji i stworzył warunki do zarządzenia wykonania tych kar. Ponowne zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolność w realiach niniejszej sprawy nie znajduje żadnego uzasadnienia. Wobec braku warunków do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Sąd stosownie do treści art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 366/09.

Reasumując Sąd objął wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. akt V K 1057/10 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt X K 2001/10 oraz umorzył postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 366/09.

Pozostałe czyny, za które M. Ł. został następnie skazany, zostały przez niego popełnione w dniach: w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 12 stycznia 2012 r., w okresie od 16 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r., w nocy z 30 marca 2012 r. na 31 marca 2012 r., 06 kwietnia 2012 r., 02 kwietnia 2012 r., 08 kwietnia 2012 r., 07 kwietnia 2012 r., a zatem po wydaniu wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie o sygn. akt V K 1057/10, tj. po dniu 21 lipca 2010 r., zatem nie mogą zostać objęte karą łączną z omawianymi wyrokami wobec braku przesłanek wyszczególnionych w art. 85 k.k. warunkujących wydanie wyroku łącznego.

Ostatnim wyrokiem skazującym wydanym wobec M. Ł., był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 207 § 1 k.k. popełniony w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 12 stycznia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w okresie od 16 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w nocy z 30 marca 2012 r. na 31 marca 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 288 § 1 k.k. popełniony w dniu 06 kwietnia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 02 kwietnia 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 08 kwietnia 2012 r. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 07 kwietnia 2012 r. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności. Przy czym na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 08 kwietnia 2012 r. do 03 września 2012 r. Następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 04 grudnia 2013 r. na podstawie art. 50 ust 1 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247) w zw. z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 19 k.w. stwierdzono, że czyn z art. 278 § 1 k.k., za który M. Ł. został skazany w punkcie II. prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., zamieniono karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego za czyn z art. 278 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 na karę 30 (trzydziestu) dni aresztu, na podstawie art. 575 § 2 k.p.k. stwierdzono, że kara łączna orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 straciła moc i wykonaniu podlegają kary jednostkowe orzeczono w punktach I., III., IV., V., VI., VII. wyżej wskazanego wyroku oraz na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary orzeczonej w punkcie VI. wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 08 kwietnia 2012 r. do 03 września 2012 r.

Wprawdzie skazany przed wydaniu wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 nie popełnił żadnego przestępstwa (poza wyżej omówionymi), jednakże Sąd objął wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokiem z uwagi na treść uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 04 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt X Ka 346/14 Sąd Okręgowy w uzasadnieniu tego wyroku wskazał, że w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego istniej konieczność ponownego ukształtowania kary łącznej, za czyny stanowiące przestępstwa objęte wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt II K 230/12. Należy wskazać, że Sąd objął wyrokiem łącznym jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego M. Ł. wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12, tj. kary pozbawienia wolności orzeczone za czyny popełnione w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 12 stycznia 2012 r., w nocy z 30 marca 2012 r. na 31 marca 2012 r., 06 kwietnia 2012 r., 02 kwietnia 2012 r., 08 kwietnia 2012 r., 07 kwietnia 2012 r. Należy również wskazać, że Sąd nie objął wyrokiem łącznym kary orzeczonej za czyn popełniony w okresie od 16 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r. z uwagi na treść postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 04 grudnia 2013 r., którym na podstawie art. 50 ust 1 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247) w zw. z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 19 k.w. stwierdzono, że czyn z art. 278 § 1 k.k., za który M. Ł. został skazany w punkcie II. prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 03 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 230/12 stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. oraz zamieniono skazanemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego za ten czyn na karę 30 (trzydziestu) dni aresztu.

Główną ideą leżącą u podstaw orzekania kary łącznej jest konieczność takiego połączenia kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, jakie miałoby miejsce gdyby sprawy o te przestępstwa były rozpoznawane w jednym postępowaniu, a więc łączenia ich w taki sposób, w jaki zostałyby połączone w pierwszym wyroku skazującym. Niemniej decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na realizację celów kary, w tym jej celów prewencyjnych – generalnych i indywidualnych. Zdaniem Sądu orzeczone przedmiotowym wyrokiem łącznym kary łączne pozbawienia wolności uwzględniają dyrektywy sądowego wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k.

Orzekając kary łączne pozbawiania wolności wobec skazanego M. Ł. Sąd miał na uwadze, iż zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej początkowo oceniane było jako przeciętne, obecnie zachowanie skazanego oceniane jest jako poprawne. M. Ł. nie był karany dyscyplinarnie, był sześć razy nagradzany nagrodą regulaminową. Skazany w stosunku do przełożonych prezentuje postawę zgodną z regulaminem, nie sprawia problemów natury wychowawczej w grupie współosadzonych funkcjonuje bezkonfliktowa. Sąd miał również na uwadze, że M. Ł. nie deklaruje udziału w nieformalnych strukturach podkultury przestępczej, nie jest zatrudniony na terenie jednostki penitencjarnej, nie zabiegał o pracę i nie jest objęty nauczaniem. Skazany nie był uczestnikiem zdarzeń nadzwyczajnych, nie przejawiał zachowań agresywnych, nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego z uwagi na wzmożone ryzyko samobójcze od 23 września 2013 r. był objęty nasilonymi oddziaływaniami profilaktycznymi. W dniu 15 stycznia 2014 r. w związku z poprawą stanu zdrowia psychicznego zweryfikowano potrzebę dalszego obejmowania osadzonego profilaktyką presuicydalną. Należy wskazać, że w trakcie odbywania kary M. Ł. brał udział w programach readaptacji społecznej: (...), program z zakresu aktywizacji zawodowej (...), program profilaktyki alkoholowej (...), uczestniczył w warsztatach (...) oraz w zajęciach psychokorekcyjnych dla osób, które prowadziły pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu substancji psychoaktywnych (...). Skazany aktualnie jest uczestnikiem programu resocjalizacyjnego dla sprawców przemocy w rodzinie (...). Orzekając kary łączne wobec skazanego Sąd miał również na uwadze, że skazany jak wynika z pierwszej opinii o skazanym przyznawał się do popełnionych przestępstw, jednakże był wobec nich bezkrytyczny, nie dostrzegał negatywnych skutków swojego postępowania. Obecnie skazany wobec popełnionych przestępstw prezentuje postawę umiarkowanie krytyczną. Przy tym M. Ł. w okresie od 10 października 2013 r. do 10 kwietnia 2014 r. był objęty oddziaływaniami terapeutycznymi w oddziale dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub substancji psychotropowych w Zakładzie Karnym K. z wynikiem pozytywnym ukończył program podstawowej psychoterapii uzależnienia w formie programu standardowego. Wyżej wymienione okoliczności wskazują na to, iż proces resocjalizacji skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej przebiega prawidłowo i skutkowały zastosowaniem przy wymiarze kar łącznych pozbawienia wolności wobec skazanego zasady asperacji polegającej na wymierzeniu kar łącznych wyższych niż najwyższe kary jednostkowe orzeczone w stosunku do skazanego, ale przy tym niższych niż suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, z uwzględnieniem zakazu reformationis in peius.

Niezależnie od wyżej wskazanych okoliczności Sąd wziął jednak pod uwagę to, że skazany był sześciokrotnie karany za popełnienie trzynastu przestępstw (dwa z tych przestępstw na skutek nowelizacji z 2013 r. stały się wykroczeniem). Skazany czyny te popełnił na przestrzeni długiego okresu czasu od 12 czerwca 2002 r. do 08 kwietnia 2012 r. Przy czym skazany wielokrotnie dopuścił się popełnienia czynu wyczerpującego znamiona tego samego przepisu, tj. art. 279 § 1 k.k. Zdaniem Sądu skazany, mimo uprzednich skazań, popełniał kolejne przestępstwa nie wyciągając żadnych wniosków ze swojego postępowania czy z wymierzanych wobec niego kar, nie zmieniał swego nastawienia do dóbr chronionych prawem i nie wykazywał poprawy zachowania w warunkach wolnościowych. Przy tym skazany nie skorzystał szans jakie dały mu sądu orzekające w sprawach akt V K 1057/10 oraz X K 2001/10 które zastosowały wobec skazanego środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, co skutkowało prawomocnym zarządzeniem wykonania kar orzeczonych ww. sprawach. Wielokrotna karalność, a także brak zdecydowanej zmiany postawy skazanego wskazuje na jego lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego. Zdaniem Sądu negatywne zachowania M. Ł. nie miały w jego życiu charakteru epizodycznego zwłaszcza, że skierowane były w dobra prawne poddane szczególnej ochronie prawnej, tj. mienie, własność, wolność, zdrowie czy rodzinę i opiekę. Należy przy tym wskazać, że miarodajne do ustalenia wymiaru kary łącznej są kary jednostkowe, a zatem rozstrzygając w niniejszej sprawie wobec skazanego M. Ł. Sąd był uprawniony do orzeczenia kar łącznych zamiast kar jednostkowych podlegających łączeniu w odniesieniu do kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie I. wyroku w granicach od 1 roku (najsurowsza kara jednostkowa) do 2 lat (suma wszystkich kar jednostkowych podlegających łączeniu) pozbawienia wolności – wymierzył ją w wysokości 1 roku 9 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast w odniesieniu do kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie V. jej wymiar mógł być ukształtowany w granicach od 1 roku (najsurowsza kara jednostkowa) do 3 lat 9 miesięcy pozbawienia wolności (suma wszystkich kar jednostkowych podlegających łączeniu) i wymierzył ją w wysokości 2 lat pozbawienia wolności. Należy przy tym wskazać, że przestępstwa za które orzeczono kary podlegające łączeniu objęte wyrokiem łącznym w punkcie I. zostały popełnione przez skazanego na przestrzeni bliskiego okresu czasu, tj. od 20 marca 2010 r. do 20 kwietnia 2010 r. Przy czym czyny te były skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym, tj. wolności oraz zdrowiu, wyczerpywały znamiona różnych przepisów w sprawie o sygn. akt V K 1057/10 M. Ł. został skazany za czyn z art. 190 § 1 k.k., natomiast w sprawie o sygn. akt X K 2001/10 skazany został za popełnienie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zatem między ww. przestępstwami za które orzeczono kary pozbawienia wolności podlegające łączeniu nie zachodzi łączność przedmiotowa i podmiotowa. Nadto należy wskazać, że w sprawach objętych wyrokiem łącznym w punkcie I., tj. sprawach o sygn. akt V K 1057/10 oraz X K 2001/10 orzeczono wobec skazanego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, których wykonania zostało prawomocnie zarządzone, co zdaniem Sądu świadczy o lekceważącym stosunku skazanego do obowiązującego porządku prawnego. Natomiast kary pozbawienia wolności objęte wyrokiem łącznym w punkcie V. zostały popełnione przez skazanego na przestrzeni bliskiego okresu czasu, tj. w okresie od 15 grudnia 2011 r. do 08 kwietnia 2012 r., skazany w okresie tym dopuścił się popełnienia siedmiu przestępstw (jedno z tych przestępstw na skutek nowelizacji z 2013 r. stało się wykroczeniem). Wprawdzie skazany dopuścił się sześciokrotnie popełnienia przestępstwa przeciwko mieniu, jednakże przestępstwa te wyczerpywały znamiona różnych przepisów, nadto wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 230/12 M. Ł. został również skazany za popełnienie przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece, zatem i w przypadku tych kar pozbawienia wolności podlegających łączeniu nie zachodzi łączność przedmiotowa i podmiotowa. Należy również podkreślić, że skazany nie zgłosił się do odbycia kary pozbawienia wolności, został doprowadzony do jednostki penitencjarnej przez funkcjonariuszy policji, co zdaniem Sądu świadczy o lekceważącym stosunku skazanego do orzeczonej wobec niego kary oraz do obowiązującego porządku prawnego. Powyższe w sposób oczywisty wskazuje, że przeprowadzane postępowania i orzekane kary, w tym z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, nie spełniły wobec niego celów prewencji indywidualnej. Okoliczności wskazane wyżej przemawiają za niestosowaniem przy orzekaniu kar łącznych pozbawienia wolności wobec skazanego zasady absorpcji, a także nieorzekaniem kar łącznych w łagodniejszym wymiarze.

Wprawdzie obecnie skazany jest oceniany poprawnie, jednak jego zachowanie nie jest wyróżniające się, a brak poszanowania obowiązujących norm prawnych i wielokrotna uprzednia karalność nie pozwalają pozytywnie ocenić prognozy kryminologicznej wobec niego. W tym kontekście należy uznać, że orzeczenie wobec skazanego łagodniejszych kar łącznych w przedmiotowej sprawie pozostawałoby w sprzeczności z ideą sprawiedliwej kary. W ocenie Sądu tylko tak ukształtowane kary jak orzeczone przedmiotowym wyrokiem wpłyną na skazanego wychowawczo i spowodują zmianę dotychczasowego sposobu życia, w tym przede wszystkim zapobiegną ponownemu popełnianiu przez M. Ł. przestępstw. Zresztą, w miarę poprawne zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej nie może być podnoszone do rangi szczególnej okoliczności, uzasadniającej ukształtowanie wymiaru kar łącznych w niższym wymiarze. Oczywistym jest, że wykonywanie kary pozbawienia wolności nakłada na skazanego istotne ograniczenia, uniemożliwiając mu swobodę podejmowania decyzji. W warunkach wolnościowych mechanizmy kontroli zachowania u skazanego nie działają, a dowodem na to są kolejne naruszenia porządku prawnego, niestosowanie się do rygorów związanych z warunkowym zawieszeniem wykonania kary, naruszanie porządku prawnego także w okresach próby, co skutkowało zarządzeniem wykonania kary.

Kara łączna nie powinna pogarszać sytuacji skazanego, jednakże nie może być ona swoistą premią wynikającą z faktu popełnienia przez niego większej ilości przestępstw przed wydaniem pierwszego wyroku i prowadzić do zupełnej rezygnacji z niektórych, prawomocnie orzeczonych kar. Zatem zasadnym w ocenie Sądu jest zastosowanie w niniejszej sprawie zasady asperacji, polegającej na wymierzeniu kar łącznych wyższych niż najwyższe kary jednostkowe orzeczone w stosunku do skazanego, ale przy tym niższych niż suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa.

W doktrynie podkreśla się, iż kara łączna powinna być postrzegana jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania sprawcy przestępstw pozostających w zbiegu realnym, jednakże trzeba mieć na uwadze to, aby z reguły była ona mniej dolegliwa dla skazanego niż odrębne wykonanie poszczególnych wyroków, z których kary zostały sprowadzone do kary łącznej. Podyktowane jest to humanitarnym miarkowaniem kary, wyznaczonym z jednej strony przez wagę popełnionych przestępstw, z drugiej zaś strony przez interes skazanego, którego bardzo dolegliwa kara może zdegradować fizycznie, psychicznie, finansowo i społecznie. W konsekwencji oznacza to, iż kara łączna orzeczona w wyroku łącznym nie musi być ukształtowana przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji, lecz może być niższa od sumy poszczególnych kar pozbawienia wolności. W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił wyżej wspomniane przesłanki skutkujące zastosowaniem wobec skazanego zasady asperacji. Brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że przy orzekaniu co do czynów, za które przedmiotowym wyrokiem orzeczono kary łączne, Sąd zastosowałby zasadę absorpcji lub ukształtował łagodniejsze rozstrzygnięcie, na co wskazuje wielokrotna karalność skazanego, w tym za występki podobne.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonych skazanemu M. Ł. w przedmiotowym wyroku kar łącznych zaliczył skazanemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kar w następujący sposób:



na poczet wymierzonej wobec skazanego M. Ł. w punkcie I. wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kary: ze sprawy o sygn. akt V K 1057/10 w dniach od 29 listopada 2012 r. do 29 listopada 2013 r. oraz ze sprawy o sygn. akt X K 2001/10 w dniach od 20 kwietnia 2010 r. do 21 kwietnia 2010 r. oraz od 29 listopada 2013 r. do 28 sierpnia 2014 r.;



na poczet wymierzonej wobec skazanego M. Ł. w punkcie V. wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kary ze sprawy o sygn. akt II K 230/12 w dniach od 8 kwietnia 2012 r. do dnia 3 września 2012 r. oraz od 28 sierpnia 2014 r. do dnia 15 października 2014 r. (daty wydania wyroku).

Stosownie do treści art. 576 § 1 k.p.k. Sąd stwierdził, że pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach, którymi orzeczono kary podlegające łączeniu, a nie objęte wyrokiem łącznym jako nie podlegające połączeniu, ulegają odrębnemu wykonaniu.

Na podstawie § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd przyznał obrońcy skazanego wynagrodzenie za nieopłaconą obronę udzieloną skazanemu z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania uznając, że ich uiszczenie byłoby dla skazanego zbyt uciążliwe z uwagi na to, iż skazany odbywa karę pozbawienia wolności, nie jest zatrudniony na terenie jednostki penitencjarnej. Wobec powyższego koszty te Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa.