Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2012 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski

Sędziowie SSO Stanisław Jabłoński (spr.)

SSO Joanna Żelazny

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpiny

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2012 r.

sprawy K. Ś.

oskarżonego o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 28 października 2011 r. sygn. akt II K 648/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, zwalniając go jednocześnie od opłaty za II instancję.

IV Ka 113/12

UZASADNIENIE

K. Ś. został oskarżony o to, że w dniu 30 stycznia 2011r. w P. i O., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości środków psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 1 kg i 12 gr, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policję, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w związku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 28 października 2011 r. Sąd Rejonowy w Oleśnicy, sygn. akt II K 648/11 uznał K. Ś. za winnego tego, że w dniu 30 stycznia 2011r. w P. i O., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 1 kg i 12 gr, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierzył mu karę 3 ( trzech ) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w rozmiarze 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych i na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego na rzecz Poradni (...) i (...) w B. nawiązkę w kwocie 3.000 (trzech tysięcy) złotych. Powyższym wyrokiem Sąd Rejonowy na podstawie art. 44 § 1 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa, a na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zarządził zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci paczki z zawartością białego proszku zawiniętą w przezroczystą folię spożywczą o wym. 16x13x6 cm i wadze 1,012 kg opisanej pod poz. 34 wykazu dowodów rzeczowych na k.25 akt, nadto na podstawie art. 44 § 2 kk w związku z art. 70 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci telefonu komórkowego marki S. (...), reklamówki koloru szarego i karty sieci play, opisanych pod poz. 32,33 i 35 wykazu dowodów rzeczowych na k.24-25 akt oraz dowodów rzeczowych w postaci metalowej saperki ze składaną rękojeścią, samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) koloru białego nr nadwozia (...) rok prod. 1999, dowodu rejestracyjnego samochodu marki A. (...) nr rej. (...) nr blankietu (...) i kluczyka do samochodu marki A. (...) opisanych pod poz. 36-39 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) i na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił oskarżonemu dowody rzeczowe w postaci banknotów opisane w wykazie dowodów rzeczowych na k.23-24 akt pod poz.1-31. Sąd Rejonowy na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 30 stycznia 2011 r. do 21 marca 2011 r., a na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 21 marca 2011 r. do dnia 28 października 2011 r. i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania oraz nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który na podstawie art. 444 kpk oraz art. 425§1 i 2 kpk zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego K. Ś. i na podstawie art. 427§2 i art. 438 pkt 2,3 i 4 kpk wyrokowi zarzucił:

1. błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść przez uznanie, że oskarżony K. Ś. dopuścił się czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, polegającego na uczestniczeniu w obrocie znacznej ilości środków psychotropowych w postaci amfetaminy, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżony był tylko w posiadaniu tych środków,

2.  obrazę przepisów postępowania, mianowicie: art. 4,7,410 i 424§1 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, a wynikającą z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego K. Ś. tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla niego, a także oparcia przez wyroku nie na wszystkich przeprowadzonych dowodach i przekroczenia granic swobodnej oceny dowód,

3.  rażącą niewspółmierność (surowość) kary pozbawienia wolności, a także zastosowanego środka karnego przepadku dowodów rzeczowych w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...), dowodu rejestracyjnego tego samochodu i kluczyka do niego, bliżej opisanych w punkach IV części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 437§2 kpk skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, iż oskarżony K. Ś. w dniu 30.01.2011 r. w P. i O., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczne ilości środków psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 1 kg i 12 gram i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 25 lipca 2005 r. wymierzył mu stosowna karę w wymiarze do 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres oraz zaniechał orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...), dowodu rejestracyjnego tego samochodu i kluczyka do niego, bliżej opisanych w punkcie w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku, a ewentualnie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności istotnych dla przeprowadzenia kontroli odwoławczej poprawności postępowania Sądu I Instancji oraz trafności zaskarżonego wyroku, apelacje wniesione przez obrońcę oskarżonego K. Ś. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów o charakterze proceduralnym oraz zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, podniesionych w apelacji, a to naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów art. 7, 4 k.p.k., 410 i 424§1 pkt 1 kpk, to w ocenie Sądu Odwoławczego zarzuty te są chybione.

Analiza akt postępowania przed Sądem I instancji wskazuje bowiem, iż postępowanie dowodowe w tej sprawie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy i dokładny, przy rzeczowym wykorzystaniu w trakcie rozprawy głównej możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia oraz twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii dotyczącej winy i sprawstwa oskarżonego.

Nadto, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sporządzonych zgodnie z dyrektywami art. 424§1 pkt 1 kpk oraz zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego poddał Sąd meriti wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody oraz przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych, oparł swoje przekonanie o wiarygodności tych dowodów, które włączył do podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski ocenne Sąd Rejonowy wyprowadził z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego, zgodnie z dyrektywami prawdy i bezstronności .

W szczególności, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów. W pełni podzielić należy ocenę zachowania oskarżonego przyjętą przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony wykopując z ustalonego miejsca i następnie przewożąc swoim autem środki odurzające w postaci marihuany w ilości 1 kg i 12 gr wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków psychotropowych i czynem tym dopuścił się przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

Negacja stanowiska przyjętego przez Sąd I instancji, poprzez przedstawienie stanowiska sprowadzającego się do twierdzenia, że oskarżony był tylko w posiadaniu tych środków nie jest zdaniem Sądu Odwoławczego zasadna.. Pojęcie uczestniczenia w obrocie, o jakim mowa w art. 56 ust. 1 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, odnosi się bowiem nie tylko do zachowań związanych z bezpośrednim przekazywaniem środków odurzających innej osobie, ale także do zachowań składających się na funkcjonowanie takiej osoby w obrocie /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2011 r., V KK 288/10, LEX nr 783117/

Przyjęta przez oskarżonego linia obrony prezentowana także w toku postępowania odwoławczego, wspierana przez złożone na etapie postępowania sądowego zeznania świadka M. Ś. i umowę kupna sprzedaży samochodu nie wytrzymała konfrontacji ze spójnymi i konsekwentnymi od samego początku zeznaniami świadków - funkcjonariuszy Policji, dowodami nieosobowymi w postaci protokołów przeszukania, użycia wagi, testera oraz ekspertyzy Laboratorium Kryminalistycznego Policji, a także w części uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami samego oskarżonego, szczególnie złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego. Słusznie Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie, w których wskazywał, iż pojazd marki A. (...) nie stanowił jego własności, gdyż przed zatrzymaniem został zbyty na rzecz brata oskarżonego. Jak wskazał apelujący tą wersję potwierdził w toku rozprawy brat oskarżonego M. Ś., jednakże jak wynika z akt sprawy w trakcie przesłuchania bezpośrednio po zatrzymaniu dnia 1 lutego 2011 r., oskarżony podał, że jechał po narkotyki swoim (...) i zapewniał, że to było jego auto, które zakupił w maju 2010 r. za kwotę 18.000 zł, za pieniądze, które zarobił /k.40/. Wyjaśnienia ta złożył w obecności obrońcy i wersję tą podtrzymał w trakcie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania /k.48 /.

Słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy, że w trakcie kolejnego przesłuchania w dniu 9 lutego.2011 r. oskarżony nie podnosił okoliczności aby samochód ten stanowił własność innej osoby /k.85-86/, natomiast po widzeniu z bratem w dniu 17 marca 2011 r. /k. 118/ M. Ś. złożył wniosek o zwrot pojazdu i przedstawił sporządzoną jakoby w dniu 22 stycznia 2011 r. umowę kupna sprzedaży samochodu /k.133-134/. W tej sytuacji w pełni zasadnie Sąd Rejonowy podniósł w pisemnych motywach orzeczenia, że zarówno umowa, jak i zeznania M. Ś. oraz wyjaśnienia w tej części złożone przez oskarżonego na rozprawie są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi na początku postępowania przygotowawczego i tak przedstawiona wersja stanowi próbę uniknięcia uznania przedmiotowego pojazdu za własność oskarżonego.

W ocenie Sądu Odwoławczego, doświadczenie życiowe oraz reguły logicznego rozumowania, nie pozwalają wysnuć z zachowania oskarżonego innego wniosku, niż ten do którego doszedł Sąd Rejonowy i w pełni podzielił zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyjęte ustalenia faktyczne. Tym samym uznał, iż brak jakichkolwiek podstaw, by przyjąć, że Sąd I instancji dopuścił się przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów.

W tej sytuacji zarzuty prezentowane w skardze apelacyjnej i domaganie się dokonania odmiennych - od przyjętych przez Sąd Rejonowy - ustaleń faktycznych w świetle lektury akt sprawy i sposobu procedowania Sądu I instancji, nie zasługują na uznanie.

Sąd Rejonowy dysponował zróżnicowanymi w swej treści dowodami i miał powinność uwzględnienia każdego z nich. Trafność rozstrzygnięcia w kwestii sprawstwa i winy oskarżonego była zatem determinowana poprawnością przeprowadzenia i oceny wszystkich tych dowodów we wzajemnym powiązaniu i trafnością wyprowadzonych z tej analizy wniosków co do ich wiarygodności. Sąd I instancji dowody te przeprowadził bezpośrednio na rozprawie głównej, w toku realizacji czynności dowodowych miał bezpośredni kontakt zarówno z oskarżonym, jak i świadkami, składane wyjaśnienia i zeznania oceniał kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami wynikającymi z zachowania się osób, ich postawy w toku postępowania, reakcji na zadawane pytania.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy w toku rozprawy głównej mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, pominął istotne dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie sprzeczne, uchylające się merytorycznej ocenie odwoławczej. Takich naruszeń, tak w procedurze dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w co do poprawności uzasadnienia wyroku, Sądowi a quo zarzucić nie można.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy uznał, iż ta ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 kpk oraz odnosi się do całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku postępowania sądowego, realizując tym samym dyspozycję art. 4 kpk. Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym jakiegokolwiek błędu w ustaleniach stanu faktycznego i w pełni podzielił wnioski poczynione przez Sąd Rejonowy w tym przedmiocie. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również naruszenia art. 5§2 kpk, albowiem w istocie nie powstały takie wątpliwości, których usunięcie nie byłoby możliwe, w oparciu o ocenę wszystkich zgromadzonych i ujawnionych dowodów, nadto Sąd orzekający dokonując oceny przeciwstawnych wersji dowodowych, wybrał jedną z nich, należycie, stosownie do wymogów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., ten to wybór uzasadniając.

Odnosząc się natomiast do zarzutu rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary, Sąd Okręgowy podjął ocenę prawidłowości jej wymiaru i analiza ta wykazała słuszność i tego rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy orzekając w zakresie kary respektował wymogi art. 53 kk oraz zgodności z zasadami i dyrektywami sądowego wymiaru kary, mając na względzie by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, prawidłowo uwypuklając negatywne skutki społeczne związane z rozpowszechnieniem narkomanii.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, uznał, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kary jest prawidłowe i nie wymaga korekty. Wymiar orzeczonej kary i zastosowanych środków karnych jest bowiem trafny i rzetelnie umotywowany w pisemnych motywach zapadłego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do argumentacji obrońcy dotyczącej orzeczonego przez Sąd Rejonowy do oskarżonego środka karnego w postaci przepadku dowodów rzeczowych także nie zasługiwała na uwzględnienie.

Słusznie bowiem Sąd Rejonowy skorzystał ze swego uprawnienia wynikającego z dyspozycji art. 44§2 kk w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci telefonu komórkowego marki S. (...), reklamówki koloru szarego i karty sieci play, opisanych pod poz. 32,33 i 35 wykazu dowodów rzeczowych na k.24-25 akt oraz dowodów rzeczowych w postaci metalowej saperki ze składaną rękojeścią, jak również samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) koloru białego nr nadwozia (...) rok prod. 1999, dowodu rejestracyjnego samochodu marki A. (...) nr rej. (...) nr blankietu (...) i kluczyka do samochodu marki A. (...) opisanych pod poz. 36-39 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) uznając, iż należało orzec przepadek wszystkich przedmiotów za pomocą których oskarżony dokonał przedmiotowego przestępstwa - w tym samochodu – bowiem tylko taki środek karny wypełni swoją rolę i stanowić będzie nie tylko znaczącą dolegliwość dla sprawcy tak poważnego przestępstwa jakiego dopuścił się oskarżony i argumentacja ta zasługuje na pełną aprobatę.

W świetle powyższego i przy braku uchybień bezwzględnych, Sąd Okręgowy uznał wywiedzioną skargę apelacyjną za oczywiście bezzasadną i utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, jako w pełni trafne i znajdujące oparcie w rzeczywistym stanie faktycznym.

Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, Sąd Odwoławczy na postawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.