Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku D. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.

o emeryturę

na skutek odwołania D. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W.

z dnia 8 kwietnia 2014r. sygn. (...)

oraz z dnia 24 lipca 2014r. sygn. (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VU 5549/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2014 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił wnioskodawcy D. D. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a także 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych okresów od 11 lutego 1976 roku do 31 lipca 1993 roku z tytułu zatrudnienia w Spółdzielni (...) oraz od 15 października 1994 roku do 30 kwietnia 1995 roku i od 16 października 1995 roku do 15 kwietnia 1996 roku z tytułu zatrudnienia w Szkole Podstawowej im. W. J. w W.. Organ rentowy zakwestionował wystawione wnioskodawcy świadectwa wskazując, że nie wykazano w nich charakteru wykonywanej pracy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 12 maja 2014 roku, D. D. wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych, będąc zatrudnionym w Spółdzielni Pracy (...) w okresie od 11 lutego 1976 roku do 31 grudnia 1982 roku, gdzie wykonywał pracę ostrzacza - oczyszczanie i ostrzenie walców zgrzeblarek, a także w Szkole Podstawowej w W. w okresach od 15 października 1994 roku do 30 kwietnia 1995 roku i od 16 października 1995 roku do 15 kwietnia 1996 roku, gdzie pracował jako palacz. Ponadto załączył do odwołania oświadczenie o wykonywaniu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 15 marca 1970 roku do 24 października 1973 roku.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Mając na uwadze treść odwołania oraz załączone dokumenty, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. w dniu 24 lipca 2014 roku wydał kolejną decyzją, w której odmówił prawa do emerytury, z uwagi na brak 15 letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Natomiast do wymaganego 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego organ rentowy uzupełniająca zaliczył okres pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym rodziców.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 20 sierpnia 2014 roku, D. D. wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych powielając argumentację z poprzedniego odwołania.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 20 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. połączył obydwie sprawy do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

D. D. urodzony w dniu (...), złożył w dniu 17 lutego 2014 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1-3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat. (dowód: decyzja z dnia 24 lipca 2014 roku k. 109-110 akt emerytalnych)

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia. ( okoliczność bezsporna)

W okresie od 11 lutego 1976 roku do 31 lipca 1993 roku wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni (...) w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. W wystawionym w dniu 31 lipca 1993 roku świadectwie pracy wskazano, że w okresie od 11 lutego 1976 roku wnioskodawca pracował jako ślusarz-ostrzacz, następnie od 1 stycznia 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku, jako przędzarz i wreszcie od 1 lipca 1984 roku do 31 lipca 1993 roku, jako palacz (dowód: świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1993 roku k. 4 akt kapitałowych).

Spółdzielnia (...) w W. wystawiła wnioskodawcy w dniu 9 lutego 1983 roku świadectwo wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia, w którym wskazała, że D. D. w okresie od 1 stycznia 1983 roku do nadal stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przędzarza - brygadzisty przy przędzeniu przędzy wełnianej tj. prace wymienione w dziale VII poz. 1 pkt 6 stanowiącym załącznik nr 1 do uchwały nr 26 Zarządu Centralnego Związku Cepelia z dnia 30 lipca 1982roku w sprawie prac zaliczonych do pierwszej kategorii zatrudnienia (dowód: świadectwo z dnia 9 lutego 1983 roku k. 19 akt emerytalnych).

Ponadto Spółdzielnia (...) w W. wystawiła wnioskodawcy kolejne trzy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w których wskazała, że w okresie :

- od 11 lutego 1976 roku do 31 grudnia 1982 roku D. D. wykonywał prace ostrzacza - oczyszczanie i ostrzenie walców zgrzeblarek - wymienione w wykazie A dział VII poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik nr (...) do uchwały nr (...) Zarządu Centralnego Związku Cepelia oraz

- w okresie od 1 stycznia 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku prace przędzarza - obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie wymienione w wykazie A dział VII poz. 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr(...) Zarządu Centralnego Związku Cepelia a także

- w okresie od 1 lipca 1984 roku do 31 lipca 1993 roku wykonywał prace palacza - prace nie zautomatyzowanych palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego wymienione w wykazie A dział XIV poz. 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr 22 Zarządu Centralnego Związku Cepelia (dowód: świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 73/74 i k. 75/76 i k. 77/78 akt emerytalnych).

Spółdzielnia (...) w W. zakładem stolarskim oraz włókienniczym. Wnioskodawca w tej spółdzielni został zatrudniony od 11 lutego 1976 roku na stanowisku ślusarz-ostrzacz. Do jego obowiązków należało czyszczenie wałków zgrzewnych zgrzeblarek oraz przędzarek używanych w Spółdzielni do produkcji włókna. Czyszczenia wałków wnioskodawca dokonywał na hali, gdzie znajdowały się 3 zgrzeblarki oraz jedna przędzarka, podczas postoju maszyny. Średnio raz na tydzień musiał każdą maszynę rozebrać i przeczyścić. Zależało to od czystości wełny. Jedną maszynę wnioskodawca czyścił około 3-4 godziny. Przez pozostały czas wnioskodawca pracował na ślusarni, gdzie wykonywał okucia do mebli produkowanych przez Spółdzielnię. Wnioskodawca prace te wykonywał ręcznie, przy użyciu prostych narzędzi t.j. gilotyna, przecinak. Te obowiązki wnioskodawca wykonywał do 31 grudnia 1982 roku.

Z dniem 1 lipca 1984 roku wnioskodawcy zostały powierzone obowiązki palacza. Jako palacz wnioskodawca musiał zaopatrzyć piec w węgiel, utrzymywać stałą temperaturę w piecu oraz czyścić go i odszlakowywać. Wszystko to robił ręcznie, bowiem piec nie był piecem zautomatyzowanym. Wnioskodawca pracował nie tylko w okresie grzewczym, ale przez cały rok, bowiem wytwarzana przez ten piec para była potrzebna do pracy podłączonych pod kotłownię również zakładów farbiarni (dowód: zeznania świadka J. W. protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 7.10 do minuty 13.00, zeznania świadka R. M. protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 13.26 do minuty 20.03 ).

Wnioskodawca w Szkole Podstawowej w W. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku palacza w okresach od: 15 października 1994 roku do 30 kwietnia 1995 roku, od 16 października 1995 roku do 15 kwietnia 1996 oraz na stanowisku palacza-konserwatora od 1 października 1996 roku do 31 grudnia 2008 roku. W świadectwie pracy z dnia 31 grudnia 2008 roku wskazano, że w od 1 października 1996 roku do 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach (dowód: świadectwo pracy z dnia 4 maja 1995 r. k. 6 akt kapitałowych, świadectwo pracy z dnia 15 kwietnia 1996 r. k. 8 akt kapitałowych, zaświadczenie k. 11 akt kapitałowych, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2008 r. k. 27/28 akt emerytalnych).

Szkoła Podstawowa w W. posiadał trzy kotły: dwa kotły centralnego ogrzewania i jeden kocioł do dostarczania ciepłej wody. Były to kotły nie zautomatyzowane. W sezonie zimowym w okresie od dnia 15 października każdego roku do 15 kwietnia roku następnego pracowały wszystkie trzy kotły, natomiast poza sezonem tylko jedne kocioł –dostarczający ciepłą wodę do kuchni i łazienek szkoły oraz połączonego ze szkołą bloku nauczycielskiego. Wnioskodawca musiał ręcznie te kotły zasypać węglem, a następnie je odszaklować i znowu przywieźć węgiel do załadowania. Wnioskodawca musiał czuwać, aby w kotłach utrzymywała się stała temperatura. W sezonie wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko przy obsłudze pieców, natomiast poza sezonem, kiedy pracował tylko jeden kocioł (15 kwietnia -14 października), wnioskodawca wykonywał prace porządkowe, kosił trawę oraz dokonywał drobnych napraw w szkole np. naprawiał popsute klamki, ogrodzenie. Praca przy obsłudze kotłów poza sezonem zajmowała mu około 3-4 godziny (dowód: zeznania świadka R. T. protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 20.19 do minuty 23.22, zeznania świadka P. K. protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 23.30 do minuty 25.32, zeznania świadka M. D. protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 25.44 do minuty 30.19).

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczę Społecznych ocenił i zważył, co następuje:

odwołania nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazać również należy, iż brak wystawienia przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie stanowi przeszkody w ustaleniu, iż rzeczywiście praca taka była wykonywana.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu - nie budzi żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu 14 marca 2014 r. ukończył 60 lat. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach w Spółdzielni (...) oraz w Szkole Podstawowej im. W. J. w W.. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował szczególne warunki pracy wnioskodawcy z całego okresu jego zatrudnienia, zarówno w Spółdzielni (...) w W., jak i w Szkole Podstawowej im. W. J. w W..

Wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 9 lutego 1983 roku oraz trzema świadectwami wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Niemniej dysponowanie tymi świadectwami, potwierdzającymi jego charakter pracy w szczególnych warunkach, nie wyklucza możliwości ich zakwestionowania przez organ rentowy. Świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości i autentyczności, a jest tylko dokumentem prywatnym i jako taki stanowi jedynie dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). Świadectwo pracy samo przez się nie tworzy zatem praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Ponieważ organ rentowy zaprzeczał prawdziwości świadectwa pracy z dnia 9 lutego 1983 roku oraz kolejnych trzech, które nie zawierają daty wystawienia, ciężar wykazania prawdziwości tych dokumentów prywatnych w myśl art. 253 zd. 2 k.p.c. spoczywał na wnioskodawcy jako osobie, która chce z tych dokumentów skorzystać.

W ocenie Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Przede wszystkim wskazać należy, iż podczas zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni (...) od 11 lutego 1976 roku do 31 lipca 1993 roku, można wyodrębnić trzy okresy, kiedy pracował na różnych stanowiskach. I tak są to okresy: od 11 lutego 1976 roku kiedy wnioskodawca pracował jako ślusarz-ostrzacz, następnie od 1 stycznia 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku jako przędzarz i wreszcie od 1 lipca 1984 roku do 31 lipca 1993 roku jako palacz. W ocenie Sądu, do pracy w warunkach szczególnych można wnioskodawcy zaliczyć tylko i wyłącznie ostatni okres tj. okres od 1 lipca 1984 roku do 31 lipca 1993 roku, kiedy wnioskodawca pracował jako palacz kotłów nie zautomatyzowanych. Wówczas to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zarówno w sezonie grzewczym, jak i poza nim, pracował bezpośrednio przy obsłudze kotłów, przywoził węgiel oraz ręcznie czyścił piec. Wykonywał więc pracę, o której mowa w dziale XIV poz. 1 wykazu A będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Natomiast w ocenie Sądu, pozostałe okresy zatrudnienia w Spółdzielni (...), nie mogą zostać zaliczone mu do pracy w warunkach szczególnych. Odnosząc się do okresu zatrudnienia od 11 lutego 1976 roku do 31 grudnia 1982 roku wskazać należy, iż wnioskodawca wówczas poza pracą polegająca na oczyszczaniu i ostrzeniu walców zgrzeblarek na stanowisku ostrzarza, a więc pracą wymienioną w wykazie A dział VII poz. 2 stanowiącego załącznik do ww. Rozporządzenia, wykonywał również inne prace, które nie mają charakteru prac w warunkach szczególnych. Wnioskodawca bowiem poza czyszczeniem walców zgrzeblarek, jako ślusarz w ślusarni wykonywał okucia do mebli, używając do tego prostych narzędzi tj. przecinak, gilotyna. Wynika to jednoznacznie z treści zeznań świadków: J. W. oraz R. M., nadto koresponduje również z treścią świadectwa pracy z dnia 31 lipca 1993 roku, w którym wskazano, że wnioskodawca w okresie od 11 lutego 1976 roku pracował jako ślusarz-ostrzacz.

Podkreślenia wymaga fakt, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W orzecznictwie przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 - OSNP 1998/21/638).

Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie oprócz prac w warunkach szczególnych (oczyszczanie i ostrzenie walców zgrzeblarek) wykonywał jeszcze inne prace, które takiego charakteru nie miały (prace ślusarskie ) to oznacza, że nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. W ramach bowiem obowiązującej go dziennej normy czasu pracy wykonywał oprócz prac, które szkodliwie oddziaływały na jego organizm, także prace które takiego charakteru nie miały. Stałe wykonywanie prac w szczególnych warunkach, w pełnym wymiarze czasu pracy stanowi .

Odnosząc się natomiast do kolejnego zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni tj. okresu pracy od 1 stycznia 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku wskazać należy, iż w ocenie Sądu wnioskodawca nie udowodnił, aby w tym okresie pracował w warunkach szczególnych. Poza zakwestionowanym przez organ rentowy świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych oraz świadectwem wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 9 lutego 1983 roku wnioskodawca nie przedłożył żadnych innych dowodów. Przesłuchani w sprawie świadkowie: J. W. i R. M. nie posiadali wiedzy odnośnie pracy wnioskodawcy, jako przędzarza. Widzieli wnioskodawcę i pamiętają go z tylko z pracy ślusarza-ostrzacza oraz palacza. Tym samym brak było możliwości ustalenia charakteru pracy na tym stanowisku, tj. ustalenia, czy była to praca w warunkach szczególnych, czy też nie. Dodatkowo podnieść należy, iż organ rentowy słusznie zakwestionował świadectwo wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 9 lutego 1983 roku. Świadectwo to bowiem zostało wystawione w początkowym okresie pracy na danym stanowisku - wnioskodawca pracował jako przędzarz od 1 stycznia 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku – tym samym nie może potwierdzać , że praca ta była wykonywana w całym okresie.

Odnosząc się natomiast do okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Szkole Podstawowej w W. w okresach wskazanych w odwołaniu od 15 października 1994 roku do 15 kwietnia 1995 roku i od 15 października 1995 roku do 15 kwietnia 1996 roku, nadto od 15 października 1996 roku do 15 kwietnia 1997 roku i od 15 października 1997 roku do 15 kwietnia 1998 roku uznać należało, że wnioskodawca wykazał, że pracował w warunkach szczególnych, jako palacz. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy, Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: R. T., P. K. oraz M. D., którzy w spornym okresie pracowali razem z D. D., a także dokumentację zawartą w jego aktach ubezpieczeniowych. Świadkowie pracowali jako palacze razem z wnioskodawcą. Posiadają tym samym szczegółową wiedzę na temat jego codziennej pracy i obowiązków. Zeznania świadków nie były kwestionowane przez organ rentowy. Wynika z nich że praca wnioskodawcy w tym spornych okresach była niezmienna i polegała na obsłudze nie zautomatyzowanych kotłów typu przemysłowego w kotłowni szkoły. Wnioskodawca w tych okresach pracował przy trzech kotłach, które musiał ręcznie zasypać węglem oraz ręcznie je oczyścić.

Jak już to wskazano w uzasadnieniu, prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotów parowych typu przemysłowego, a takie prace wnioskodawca wykonywał w spornych okresach, są pracami w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. działem XIV poz. 1.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Okresy uznane przez Sąd, nie dają łącznie wnioskodawcy 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Okres od 1 lipca 1984 roku do 31 lipca 1993 roku to okres 9 lat i 30 dni, okres od 15 października 1994 roku do 15 kwietnia 1995 roku to okres 6 miesięcy i 15 dni, okres od 16 października 1995 roku do 15 kwietnia 1996 roku to okres 6 miesięcy.

Dodatkowo podnieść należy, iż do okresu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych można również zaliczyć wnioskodawcy mimo, iż wprost nie zawarł tego w odwołaniu ubezpieczony, również okresy zatrudnienia od 15 października 1996 roku do 15 kwietnia 1997 roku, od 15 października 1997 roku do 15 kwietnia 1998 roku i od 15 października 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku w Szkole Podstawowej w W., a więc łącznie okres 1 roku 2 miesięcy i 15 dni. Wówczas to wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co wynika z wiarygodnych zeznań świadków: R. T., P. K. oraz M. D., pracował jako palacz nie zautomatyzowanych kotłów parowych. W tych okresach, a więc w sezonie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował bezpośrednio przy kotłach ręcznie zasypując je węglem oraz ręcznie je czyszcząc. W ocenie Sądu, okres zatrudnienia wnioskodawcy poza sezonem grzewczym w okresie od 16 kwietnia do 14 października nie mógł zostać mu zaliczony do pracy w warunkach szczególnych, bowiem wnioskodawca poza wykonywanie pracy, wymienionej w wykazie, wykonywał również inne prace porządkowe: kosił trawę, dokonywał drobnych napraw, co wprost wynika z zeznań świadka M. D.. Świadek ten w sposób szczegółowy i wiarygodny opisał codziennie obowiązki wnioskodawcy poza sezonem grzewczym. Tym samym uznać należało, że wnioskodawca poza sezonem nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako palacz.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, należy uznać że wydana przez organ rentowy decyzja jest prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.