Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski

Sędziowie: SSA Maria Padarewska - Hajn (spr.)

SSA Janina Kacprzak

Protokolant: stażysta Paulina Działońska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2013 r. w Łodzi

sprawy T. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi
w T.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 29 maja 2012 r., sygn. akt: V U 297/12;

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt: III AUa 1169/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2012 roku Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie T. S. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2012 roku, którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc że nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych, kwestionując okresy pracy wniokodawcy w warunkach szczególnych przypadające od 3 lipca 1970r. do 11 września 1975r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w T. na stanowiskach tokarz, stażysta , kierowca oraz okresu od dnia 10 listopada 1975r. do 1 marca 1978r. w Przedsiębiorstwie (...) na stanowiskach: ładowacz, kierowca, operator argumentując, że wnioskodawca nie przedłożył dokumentu potwierdzającego, iż pracował w szczególnych warunkach.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące okoliczności faktyczne:

Wnioskodawca T. S. (1), urodzony w dniu (...) r., na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymował się okresem ubezpieczenia w rozmiarze 27 lat, 4 miesięcy i 18 dni, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie pracuje.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych ZUS zaliczył wnioskodawcy okres 11 lat, 11 miesięcy i 11 dni. ZUS zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia od 6 czerwca 1978 roku do 31 grudnia 1990 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego ponad 3,5 tony w (...) T. M..

T. S. (1) był zatrudniony od dnia 3 lipca 1970r. do 4 maja 1974r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w T. M.. na stanowisku tokarza, a następnie od dnia 9 maja 1974r. do 11 września 1975r. w (...) Fabryce (...) przedsiębiorstwie państwowym (...) (następca prawny (...)u) na stanowisku kierowcy w transporcie. Wnioskodawca jeździł tam samochodami L., S. i Ż.. Wnioskodawca pracował tam stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 10 listopada 1975r. T. S. (2) podjął pracę w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. filia w T. M.. na stanowisku ładowacza materiałów i sprzętu budowlanego. Wnioskodawca pracował tam do dnia 1 marca 1978r. Wnioskodawca pracował tam jako kierowca samochodu ciężarowego S., J., I. oraz ładowacz. Wnioskodawca woził samochodami ciężarowymi materiały budowlane typu: papa, cement, cegła, pustaki. Najczęściej były to trasy po byłym województwie (...) i (...). Razem z nim jeździł jeden ładowacz. Do obowiązków wnioskodawcy należało nie tylko kierowanie samochodami ciężarowymi ale i pomoc ładowaczowi przy załadunku i rozładunku samochodów ciężarowych.

Wnioskodawca pracował tam stale i w pełnym wymiarze czasu pracy

Na rozprawie w dniu 24 maja 2012r. wnioskodawca sprecyzował odwołanie, w ten sposób że wniósł o zaliczenie mu do pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 9 maja 1974r. do 11 września 1975r. w (...) Fabryce (...) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego oraz okresu od dnia 10 listopada 1975r. do 1 marca 1978r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego. Nie kwestionuje natomiast tego, że ZUS nie zaliczył mu do pracy w szczególnych warunkach okresu od 3 lipca 1970r. do 4 maja 1974r.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy powołując się na treść art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uznał odwołanie za nieuzasadnione.

Zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawca pomimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu, nie wykazał aby w spornym okresie pracy , a mianowicie od dnia 9 maja 1974r. do 11 września 1975r. oraz od 10 listopada 1975r. do 1 marca 1978r. ciągle wykonywał (stale i w pełnym wymiarze czasu pracy) prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy zważył, że w pierwszym okresie od dnia 9 maja 1974r. do 11 września 1975r. wnioskodawca pracował w (...) Fabryce (...) przedsiębiorstwie państwowym (...) (następca prawny (...)) na stanowisku kierowcy w transporcie. Jednakże - w ocenie Sądu pierwszej instancji - z zeznań powołanych w sprawie świadków i wnioskodawcy wynika, że wprawdzie wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego, to jednak z uwagi na wykonywanie przez niego oprócz obowiązków kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, także obowiązków kierowcy samochodu ciężarowego poniżej 3,5 tony (Ż.), okresu jego pracy od 10 listopada 1975r. do 1 marca 1978r. nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wnioskodawca nie pracował także w drugim spornym okresie czasu od dnia 10 listopada 1975r. do dnia 1 marca 1978r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. filia w T. M.. wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wprawdzie w tym okresie kierował wyłącznie dużymi samochodami ciężarowymi S., J., I., o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, to jednak z zeznań pracujących razem z nim osób: A. G. (1), S. C. (1) oraz z zeznań wnioskodawcy wynika, że do obowiązków wnioskodawcy oprócz kierowania samochodami ciężarowymi należała praca przy załadunku i rozładunku samochodów ciężarowych. Wnioskodawca pracował w spornym okresie czasu nie tylko więc jako kierowca, ale także jako pomocnik ładowacza. Z wnioskodawcą jeździł tylko jeden ładowacz i on sam nie był w stanie dokonać załadunku i rozładunku samochodu ciężarowego. Za dodatkowe obowiązki ładowacza wnioskodawca pobierał dodatek załadunkowy, który był mu doliczany do wynagrodzenia. Fakt wykonywania przez wnioskodawcę dodatkowych obowiązków ładowacza potwierdza zawarta przez niego umowa o pracę, z której wynika że wnioskodawca został przyjęty do pracy jako ładowacz materiału i sprzętu budowlanego. Wnioskodawca dysponuje także dwoma sprzecznymi w swej treści świadectwami pracy wystawionymi przez jego pracodawcę z tej samej daty, a mianowicie z dnia 7 marca 1978r. Z pierwszego świadectwa wynika, że wnioskodawca pracował wyłącznie jako ładowacz , a z drugiego , że pracował jako ładowacz, kierowca i operator. Dokonując oceny wiarygodności tych dokumentów przez pryzmat zeznań świadków złożonych w toku niniejszego postępowania, Sąd Okręgowy przyjął – dając wiarę zenaniom świadków - że wnioskodawca pracował jako kierowca i ładowacz.

W związkzu powyższym – w ocenie Sądu - nie można wykoywanej przez ubezpieczonego pracy na stanwoisku kierowcy i ładowacza zaliczyć do ciężkich prac załadunkowych i wyładunkowych w rozumieniu punktu 1 dział VIII wykaz A, bowiem w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu prac wymienionych w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją T. S. (3) wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie odwołania.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że - jego zdaniem - Sąd Okręgowy nie wyjaśnił sprawy jego spornego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych do końca. W opinii apelującego, Sąd zbyt rutynowo podszedł do całej sprawy i powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272, po wysłuchaniu świadków A. K. (1) oraz R. S. (1), którzy zeznali, że w przedsiębiorstwie, w którym razem pracowali w spornym okresie, były na wyposażeniu samochody L., S. i Ż., doszedł do błędnego przekonania, że skoro w zakładzie były takie samochody to wnioskodawca musiał nimi jeździć. Tymczasem ubezpieczony podaje, że nie jeździł samochodem marki Ż., argumentując, że czym innym jest park samochodowy w przedsiębiorstwie, a czym innym jest przypisanie pracownika do konkretnego samochodu na podstawie angażu.

Odnosząc się do drugiego spornego okresu zatrudnienia tj. od dnia 10 listopada 1975r. do dnia 1 marca 1978r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. filia w T. M., apelujący podniósł, że przyjęta w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji interpretacja prawna ustalonego stanu faktycznego jest niedopuszczalna, bowiem prowadzi ona do wniosku, iż gdyby wnioskodawca posiadał tylko angaż kierowcy samochodu ciężarowego to w ocenie Sądu miałbym zaliczony sporny okres zatrudnienia jako pracę w warunkach szczególnych, chociaż w trakcie przestojów związanych z załadunkiem i rozładunkiem materiałów na samochód mógłby nic nie robić tylko czekać na sygnał do odjazdu.

Sąd Apelacyjny zważył:

Zarzutom apelacji trudno odmówić słuszności .

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życic ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Stosownie do art. 32 ust. l powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem l stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt l. Ustęp 2 tego przepisu stanowi natomiast, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. l, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Ustęp 4 cytowanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ustępie l, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ustępie 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przywołane przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U, z 1983 r. Nr 8, poz.43 z późn zm.). W myśl § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § l ustęp 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. W § 3 ustawodawca wskazał, że za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany „wymaganym okresem zatrudnienia" uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie „A", nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z treści powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż prawo do emerytury w obniżonym wieku, z uwagi na występowanie pracy w szczególnych warunkach, przysługuje w razie wystąpienia kumulatywnie wszystkich wymaganych w tych przepisach przesłanek.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest, jak to słusznie przyjął Sąd Okręgowy udowodnienie przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach, z uwagi na spełnienie przez skarżącego pozostałych przesłanek wymaganych do przyznania świadczenia emerytalnego a wymienionych w tych przepisach.

Natomiast w oparciu o analizę przeprowadzonego postępowania dowodowego w szczególności dowodu z zeznań świadków oraz dowodu z zeznań wnioskodawcy i dowodu z dokumentów w postaci akt osobowych nie można jednoznacznie uznać, tak jak to przyjął Sąd I instancji w swoim rozstrzygnięcia, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy odmawiając zaliczenia wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresu od 9 maja 1974 r do 11 września 1975 r, oparł swoje stanowisko przede wszystkim na dowodzie z zeznań świadków. Wnioskodawca bowiem nie posiada z tego okresu świadectwa pracy w szczególnych warunkach a jedynie świadectwo ogólne, z którego wynika, iż był zatrudniony na stanowisku kierowcy. Z zeznań świadków A. K. i R. S., pracujących razem z wnioskodawcą w pierwszym spornym okresie na stanowiskach kierowców samochodów ciężarowych , nie wynika natomiast, jak to przyjął Sąd I instancji, iż wnioskodawca w tym okresie , będąc zatrudniony w (...) Fabryce (...) przedsiębiorstwie państwowym (...) w T., jeździł jako kierowca oprócz samochodów ciężarowych jeszcze samochodem marki Ż. a więc samochodem poniżej 3.5 t ładowności , co w świetle wykazu A dział VIII poz. 2 , załącznika do w/w rozporządzenia nie daje podstaw do zaliczenia całego okresu tej pracy do pracy w szczególnych warunkach, gdyż nie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności 3.5 t.

Z zeznań tych jak słusznie podniósł skarżący w apelacji wynika, jedynie, iż w przedsiębiorstwie tym oprócz innych samochodów ciężarowych był samochód marki Ż. ale nie wynika jak często i w jakim celu jeździł nim wnioskodawca . Świadek A K. zeznał iż samochodem tym jeździli wszyscy kierowcy w tym również wnioskodawca ale w razie potrzeby. Natomiast skarżący zeznał, iż jeździł tym samochodem jedynie sporadycznie.

Natomiast na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym wnioskodawca oświadczył ,iż tylko raz jechał tym samochodem na grzyby, wioząc pracowników zakładu , natomiast każdy z kierowców w tym okresie miał przypisany określony samochód ciężarowy a on miał przypisany samochód L..

Sąd I instancji dokonał zatem nieprawidłowej oceny zarówno zeznań w/w świadków jak i wnioskodawcy , wywodząc z ich treści, iż skarżący w pierwszym spornym okresie jeździł samochodem Ż., nie pogłębiając ustaleń faktycznych w celu wyjaśnienia jak często w spornym okresie jeździł samochodem Ż. i w jakim celu, co to znaczy, iż jeździł w razie potrzeby lub sporadycznie, przyjmując, iż jeździł tym samochodem tak samo często jak pozostałymi samochodami ciężarowymi znajdującymi się w przedsiębiorstwie a przez to nie wyjaśniając charakteru pracy wnioskodawcy w tym okresie w aspekcie pracy w szczególnych warunkach.

Natomiast odmawiając zaliczenia wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach drugiego spornego okresu od 10 listopada 1975 r do 1 marca 1978 r Sąd I instancji również dokonał nieprawidłowej oceny zeznań świadków i wnioskodawcy w tym zakresie przyjmując brak charakteru tej pracy jako pracy w szczególnych warunkach, w świetle przemawiających za takim charakterem jednoznacznych ustaleń faktycznych.

Sąd bowiem w oparciu o zeznania świadków A. G. i S. C. , będących kierowcami zatrudnionymi razem z wnioskodawcą w Przedsiębiorstwie (...) w T. w tym okresie ,początkowo uznał, iż wnioskodawca zatrudniony w tym przedsiębiorstwie jako ładowacz i kierowca , miał w zakresie swoich obowiązków nie tylko kierowanie samochodem ciężarowym o ładowności pow. 3,5 t lecz także prace przy załadunku i rozładunku towarów, to jednak w ostateczności uznał w oparciu o te dowody, iż skarżący pracował jako pomoc ładowacza , która to praca w świetle wykazu A działu VIII poz. 1 załącznika do w/w rozporządzenia, zdaniem Sądu nie może być zaliczona do pracy w szczególnych warunkach, gdyż tylko prace załadunkowe i wyładunkowe określonych w tym przepisie materiałów mogą być uznane za prace wykonywane w szczególnych warunkach. Natomiast z uwagi na to, że wnioskodawca nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy tylko pracy kierowcy samochodu ciężarowego tylko wykonywał w tym czasie jeszcze pracę pomocy ładowacza jego praca nie ma charakteru pracy w szczególnych warunkach.

Na poparcie swoje stanowiska Sąd I instancji powołał treść sprzecznych jego zdaniem świadectw pracy z tego przedsiębiorstwa, z których to wynika, iż odwołujący się pracował w tym przedsiębiorstwie jako ładowacz oraz ładowacz, kierowca i operator.

Przyjęta przez Sąd I instancji taka ocena prawna ustaleń faktycznych nie znajduje żadnego odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym a w szczególności w zeznaniach świadków, wnioskodawcy i dokumentach z akt osobowych.

Przede wszystkim z zeznań świadków zatrudnionych, na tych samych stanowiskach co wnioskodawca -kierowców samochodów ciężarowych wynika jednoznacznie, iż odwołujący się wykonywał w tym okresie przede wszystkim pracę kierowcy samochodu ciężarowego, który woził tym samochodem po całej Polsce cement, cegłę, pustaki, papę , piach a zatem ciężkie materiały pyliste i sypkie. Natomiast z istoty tej pracy wynikało, iż jeździło z nim dwóch ładowaczy i w sytuacji, gdy jechał tylko jeden ładowacz, to nie dawał on rady z załadunkiem i wyładunkiem tego materiału i czynności drugiego ładowacza wykonywał wówczas kierowca czyli wnioskodawca, który w zakresie swoich obowiązków pracowniczych miał wykonywanie pracy ładowacza a nie pomocy ładowacza, za co, jak ustalił Sąd I instancji , dostawał dodatek załadunkowy.

Przyjęcie takich ustaleń faktycznych, oznacza wbrew stanowisku Sądu I instancji, iż wykonywanie zarówno pracy ładowacza jak i pracy kierowcy samochodu ciężarowego powoduje iż wnioskodawca spełniał dwie przesłanki do zaliczenia tej pracy do pracy w szczególnych warunkach z wykazu A działu VIII z poz. 1 i 2 powołanego załącznika do w/w rozporządzenia.

Natomiast oba świadectwa pracy, na które powołał się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia na k. 11 i 24 akt sprawy nie dotyczą spornego okresu pracy.

W niniejszej sprawie należy mieć na uwadze to, iż dopiero zaliczenie obu spornych okresów pracy, daje wnioskodawcy wraz z dodaniem okresu uznanego przez organ rentowy 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach. Zaliczenie samego drugiego spornego okresu pracy tej przesłanki nie wypełnia.

Słuszne jest zatem stanowisko skarżącego, zawarte w apelacji, iż Sąd I instancji nie wyjaśnił istoty sporu i podszedł do sprawy zbyt rutynowo. Nie pozbawione racji jest stanowisko skarżącego iż , gdyby w drugim spornym okresie podał, iż pracował tylko jako kierowca samochodu ciężarowego bez wykonywania czynności ładowania, to Sąd Okręgowy zaliczyłby mu te prace do pracy w szczególnych warunkach a w rzeczywistości to by oznaczało, iż powinien jako kierowca siedzieć bezczynnie za kierownicą , w sytuacji gdy ładowacz załadowywał i wyładowywał ciężkie materiały z jego samochodu.

A zatem przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd przede wszystkim uporządkuje okoliczności faktyczne sprawy a dotyczące przede wszystkim pierwszego spornego okresu i w oparciu o pogłębione postępowanie dowodowe w postaci dowodu z zeznań dotychczasowych lub nowo wskazanych świadków ustali, ile było samochodów marki Ż. w spornym okresie czasu w w/w przedsiębiorstwie , czy i jak często wnioskodawca jeździł samochodem Ż. w spornym okresie i w związku z jakimi czynnościami pracowniczymi , czy okoliczność ta rzutuje w jakikolwiek sposób na uznanie lub nie uznanie charakteru pracy wykonywanej w tym czasie przez odwołującego się , jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Pomocne w pogłębieniu tego postępowania będzie ustalenie okoliczności czy każdy z kierowców miał przypisany określony samochód i co to oznaczało w zakresie określenia charakteru ich pracy oraz kiedy kierowcy jeździli samochodem Ż. w razie potrzeby, czy były to czynności okazjonalne czy też wynikały z zakresu powierzonych im obowiązków pracowniczych.

Dopiero zatem zgromadzenie wszelkich w/w informacji i przeprowadzonych dowodów pozwali na wszechstronną ocenę zgłoszonego roszczenia w świetle powołanych przepisów i dokonanie prawidłowej oceny charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w obu spornych okresach.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 386 § 4 kpc z uwagi na nierozpoznanie przed Sąd I instancji w całości istoty sprawy oraz z uwagi na konieczność przeprowadzenia w przeważającej części postępowania dowodowego.

O kosztach instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 108 § 2 kpc.