Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2013r.

sprawy K. R.

obwinionego z art. 92 § 1 k.w. i art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Miliczu

z dnia 22 listopada 2012r. sygn. akt II W 230/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1458/12

UZASADNIENIE

K. R. został obwiniony o to, że:

I. w dniu 1 czerwca 2012 roku o godz. 12.20 w M. na ul. (...) kierując rowerem nie korzystał z drogi dla rowerów wbrew nakazowi wynikającemu ze znaku C-13

t.j. o czyn z art. 92 § 1 k.w.

II. w tym samym miejscu i czasie, kierując rowerem zajeżdżał drogę i zmusił do gwałtowanego hamowania, czym stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym kierującemu samochodem B. nr rej. (...) J. H. (1)

t.j. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

III. w dniu 1 czerwca 2012 roku o godz. 12.22 w M. na ul. (...) w miejscu publicznym wypowiadał słowa nieprzyzwoite i wulgarne w obecności małych dzieci

t.j. o czyn z art. 141 k.w.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Miliczu w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt II W 230/12:

I.  uznał K. R. za winnego tego, że w dniu 1 czerwca 2012 roku w M. ok. godz. 12.00 na ul. (...) kierował rowerem po jezdni wbrew zakazowi wynikającemu ze znaku B-9 t.j. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. oraz za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, a stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za te czyny na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.k. i art. 24 § 1 k.w. wymierzył mu karę 200 (dwustu) złotych grzywny;

II.  uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 21 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. nr 49 z 1983r. poz. 223 ze zm.) zwolnił obwinionego K. R. od ponoszenia zryczałtowanych kosztów postępowania i wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył w osobistej apelacji obwiniony K. R., zarzucając:

obrazę przepisu materialnego z art.92§1kw poprzez wymierzenie kary grzywny, a nie nagany wobec nieumyślnego naruszenia przepisu drogowego znaku C-13.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych przez sąd za podstawę uznania winnego zarzucanego czynu z art.86§1kw mogących mieć wpływ na jego treść tj. bezzasadnym ustaleniu:

- „ że skręcałem na skrzyżowaniu razem z kierującym pojazdem B. (...). H. z ul. !-go M. w ul. (...),

- że jechałem zygzakiem i zajechałem drogę J. H. kierującemu pojazdem przez co musiał używać sygnału dźwiękowego i gwałtownie hamować pojazd,

- pozbawienie prawa do obrony w sprawie i w związku z odmową przyznania obrońcy z urzędu, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy”.

Tak formułując zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu z art. 86§1kw oraz zastosowanie nagany zamiast kary grzywny za czyn z art.92§1kw ewentualnie – uchylnie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja skarżącego, jako oczywiście bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w pełni poprawnie, a stan faktyczny ustalony w toku postępowania znajduje pełne potwierdzenie w przedstawionym materiale dowodowym. Kontrola instancyjna przeprowadzona poprzez Sąd Odwoławczy wykazała, że postępowanie dowodowe zostało przez Sąd I instancji przeprowadzone w sposób dokładny, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa K. R. oraz jego winy i odpowiedzialności prawnej. W tych okolicznościach należało uznać, że wnioski Sądu I Instancji zostały przeprowadzone zgodnie z dyrektywami prawdy i bezstronności, a tym samym nie wykraczają one poza granice zakreślone dyspozycją art. 7 k.p.k.

I tak wskazać należy, iż Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, by podważać wiarygodne, spójne i logiczne zeznania zarówno samego kierowcy B. J. H. (2), jak i jego żony, a zarazem pasażerki K. H. zajmującej miejsce z tyłu samochodu w zakresie w jakim oboje twierdzili, iż w chwili zdarzenia obwiniony jechał po jezdni zygzakiem, zajechał drogę kierującemu, zmusił go do gwałtownego hamowania i użycia sygnału dźwiękowego. I tu także podkreślenia wymaga, iż zupełnie niezrozumiałym jest zarzut obwinionego, w zakresie w jakim tenże twierdzi, iż Sąd rozpoznający sprawę błędnie przyjął, iż świadkowie podali sprzeczne ze sobą wersje zdarzenia. Wbrew twierdzeniom obwinionego relacje świadków są zbieżne. K. H. i J. H. (2) podawali te same, istotne elementy zdarzenia, które pozwoliły Sądowi Orzekającemu na poczynienie ustaleń, co do sprawstwa i winy. Rozbieżności dotyczyły pobocznych kwestii, które w żaden sposób nie mogły wpłynąć na ocenę zachowania obwinionego. Powyższe pozwala tym samym stwierdzić, iż zarzut skarżącego pozostaje bezpodstawny w zakresie jego odpowiedzialności z art.86 § 1 k.w.

Słusznie także zauważa Sąd Orzekający, iż po pierwsze obwiniony zarówno w toku postępowania, jak i wszelako także przed Sądem sam przyznał się do poruszania się ulicą (...), kwestionując jedynie brak zakazu jazdy rowerem po jezdni, w tym właśnie miejscu obwiniony tłumaczył, iż wielokrotnie jeździł tam rowerem i wprawdzie widział znak zakazu B-9, jednak uznał, że nie obowiązuje on w tym miejscu.

Na marginesie Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż zarówno argumenty wysuwane przez obwinionego w toku całego postępowania, jak i jego postawa negująca swe sprawstwo, nie zdołały podważyć prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia. Argumenty obwinionego sprowadzają się do negowania wersji przyjętej przez Sąd I instancji, nie podważając logiki jego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia.

Nietrafny jest również zarzut o pozbawieniu obwinionego prawa do obrony poprzez nie przyznanie mu obrońcy z urzędu. Sąd Rejonowy rozpatrzył wniosek K. R. w tej materii, zanalizował jego sytuację majątkową i osobistą. Należy w pełni zgodzić się z Sądem I instancji, że niniejsza sprawa nie ma skomplikowanego charakteru, zatem koszt pomocy prawnej w niej udzielonej nie może być wysoki. Prawdą jest natomiast, że obwiniony ma nieruchomości i stały dochód, z których jest w stanie ponieść koszty opłacenia obrońcy.

Powyższe jednoznacznie dowodzi, iż Sąd Rejonowy na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego wyprowadził trafny wniosek, iż obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona dwóch wykroczeń zawartych w przepisach art. 86§1 k.w. i art. 92§1 k.w.

Podkreślenia przy tym wymaga, że Sąd I instancji w swym uzasadnieniu ustosunkował się w całości do zebranego w sprawie materiału dowodowego, a swoje stanowisko uzasadnił zgodnie z regułami zawartymi w dyspozycji przepisu art. 424 § 1 k.p.k. Zważyć należy, że Sąd orzekający ma prawo, a nawet obowiązek, oceniania wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Wymóg, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.), oznacza konieczność znajdowania się w polu uwagi sądu w chwili rozstrzygania wszystkich okoliczności. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z 14.12.2006 r., II AKa 333/06, LEX nr 211745). W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał w niniejszej sprawie właściwych ustaleń i ocen stanu faktycznego w oparciu o szczegółową analizę zeznań pokrzywdzonego i świadków przesłuchanych w sprawie skonfrontowanych z wyjaśnieniami obwinionego.

Nie powtarzając, zatem tych wszystkich wywodów i argumentów Sądu I instancji, które legły u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy podkreśla, iż w pełni je popiera i nie znajduje podstaw do przypisania im naruszenia zasad procesowych. Powyższej oceny Sądu Okręgowego nie zmieniają lakoniczne argumenty zawarte w skardze apelacyjnej. Kwestionowanie rozstrzygnięcia Sądu „nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinno polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Należałoby, zatem wskazać nowe fakty lub dowody, albo też udowodnić nieprzestrzeganie przez Sąd dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy podzielił również rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji dotyczące wymierzonej obwinionemu kary. W żadnym wypadku nie dopatrując się obrazy prawa materialnego w wymierzeniu obwinionemu kary grzywny, zamiast wnioskowanej w apelacji kary nagany. Za takim rozwiązaniem przemawiają zarówno charakter i okoliczności czynu, a także właściwości i warunki osobiste obwinionego. Zauważyć należy, że Sąd I instancji w sposób szczegółowy wskazał na okoliczności zarówno obciążające jak i łagodzące, które wziął pod uwagę przy określaniu rodzaju i wysokości kary. Z całą stanowczością podkreślić należy, że tak określona względem obwinionego kara jest jak

najbardziej współmierna do rodzaju i charakteru dokonanych czynów. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary grzywny ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę deliktu, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy obwinionego zarówno wobec własnego czynu, jak i wykroczenia w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec niego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swe zadania w zakresie prewencji generalnej polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Z tych też względów całość zaskarżonego wyroku utrzymano w mocy.

Orzeczenie o zwolnieniu obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, oparto na podstawie art. 636 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k., uwzględniając aktualną sytuację materialną obwinionej.