Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 30 KWIETNIA 2003 R.
I KZP 10/03
W sprawach o wykroczenia skarbowe, które z założenia rozpozna-
je się w trybie uproszczonym (art. 117 § 2 k.k.s.), dopuszczalne jest rów-
nież postępowanie zwyczajne.
Przewodniczący: sędzia SN H. Gradzik (sprawozdawca).
Sędziowie SN: P. Hofmański, W. Kozielewicz.
Zastępca Prokuratora Generalnego: R. Stefański.
Sąd Najwyższy w sprawie Zbigniewa M., oskarżonego z art. 88 § 3
k.k.s. w zb. z art. 54 § 3 k.k.s., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posie-
dzeniu w dniu 30 kwietnia 2003 r., przekazanego na podstawie art. 441
§ 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie, postanowieniem z dnia 13
stycznia 2003 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wy-
kładni ustawy:
„Czy dopuszczalne jest prowadzenie postępowania sądowego o wykro-
czenie skarbowe w trybie zwyczajnym?”
p o s t a n o w i ł o d m ó w i ć podjęcia uchwały.
2
U Z A S A D N I E N I E
Po wszczęciu dochodzenia Urząd Celny w P., postanowieniem z
dnia 2 kwietnia 2002 r., przedstawił Zbigniewowi M. zarzut popełnienia
wykroczenia skarbowego określonego w art. 88 § 3 Kodeksu karnego
skarbowego, polegającego na tym, że w sierpniu 2001 r. nie dokonał
powrotnego wywozu przyczepy kempingowej o wartości celnej 2 000 zł,
przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie cła w kwocie 700 zł.
W celu kontynuowania dochodzenia przekazano sprawę Urzędowi Cel-
nemu w S., jako miejscowo właściwemu. Na wniosek tego organu Izba
Celna w P., w trybie art. 153 § 2 k.k.s., dwukrotnie przedłużyła docho-
dzenie na czas oznaczony, gdyż nie zostało ono zakończone w terminie
2 miesięcy.
W dniu 22 sierpnia 2002 r. Urząd Celny wniósł do Sądu Rejonowe-
go w K. akt oskarżenia przeciwko Zbigniewowi M., zarzucając mu, że w
sierpniu 2001 r., będąc uprawnionym do korzystania z procedury odpra-
wy czasowej przyczepy kempingowej o wartości celnej 2 000 zł, zgło-
szonej do takiej procedury w formie zgłoszenia ustnego, nie dokonał jej
powrotnego wywozu, przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie
cła w wysokości 700 zł oraz uszczuplenie podatku VAT w wysokości 594
zł – tj. popełnienie wykroczenia skarbowego określonego w art. 88 § 3
k.k.s. w zbiegu z art. 54 § 3 k.k.s. W akcie oskarżenia stwierdzono, że
sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.
Przewodniczący wydziału karnego Sądu Rejonowego wyznaczył
rozprawę w trybie uproszczonym w obsadzie jednego sędziego. W ter-
minie rozprawy Sąd, procedujący jednoosobowo, postanowił, na pod-
stawie art. 474 § 2 k.p.k., prowadzić sprawę w trybie zwyczajnym, „albo-
wiem dochodzenie nie zostało zakończone w ustawą przewidzianym
terminie”. Rozpoznano sprawę w postępowaniu zwyczajnym, przy czym
3
sąd orzekał w składzie jednego sędziego i dwóch ławników. W dniu 29
października 2002 r. zapadł wyrok, którym, na podstawie art. 17 § 1 pkt 3
k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.s., Sąd Rejonowy umorzył postępowanie ze
względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu.
Urząd Celny złożył apelację, w której zarzucił zaskarżonemu wyro-
kowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę.
Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej in-
stancji do ponownego rozpoznania.
Rozpoznający apelację Sąd Okręgowy w R. uznał, że w postępo-
waniu odwoławczym wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające za-
sadniczej wykładni ustawy. Przedstawił je w formie przytoczonego na
wstępie pytania.
Ze sformułowania pytania nie wynika wprost, który przepis ustawy
miałby podlegać zasadniczej wykładni. Oczywiste jest jednak, że wątpli-
wości Sądu Okręgowego dotyczą zawartej w art. 113 § 1 k.k.s. normy
odsyłającej w zakresie, w jakim odnosi się ona do postępowania w spra-
wach o wykroczenia skarbowe. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, w
postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe stosuje się odpo-
wiednio przepisy kodeksu postępowania karnego, jeśli przepisy Kodeksu
karnego skarbowego nie stanowią inaczej. Rozważa sąd odwoławczy,
czy nakaz odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu postępowania
karnego oznacza, że sprawy o wykroczenia skarbowe można rozpozna-
wać także w postępowaniu zwyczajnym. Wątpliwości sądu nasuwają się
bowiem w związku z treścią art. 113 § 3 pkt 2 k.k.s., który to przepis zda-
je się wskazywać, że intencją ustawodawcy było całkowite wyłączenie
postępowania zwyczajnego w tych sprawach. Jeśli bowiem stanowi się,
że w sprawach o wykroczenia skarbowe nie stosuje się, między innymi,
art. 470 k.p.k., to znaczy, że w tej kategorii spraw nie ma żadnych wyłą-
czeń ograniczających zakres podmiotowy postępowania w trybie uprosz-
4
czonym. Wnioskować więc można, że właśnie tryb uproszczony został
przewidziany jako jedynie właściwy we wszystkich sprawach o wykro-
czenia skarbowe.
Sąd Okręgowy wyraził też pogląd, że prowadzenia postępowania
sądowego w trybie uproszczonym w tej kategorii spraw nie wyłącza art.
474 § 2 k.p.k., interpretowany tak, jak to przyjęto w uchwale Sądu Naj-
wyższego z dnia 15 kwietnia 1999 r., I KZP 11/99 (OSNKW 1999 z. 5-6,
poz. 28). Zgodnie z wyrażoną w niej tezą, w razie niezakończenia do-
chodzenia w trybie uproszczonym przed upływem 2 miesięcy, obowiązek
prowadzenia dalszego postępowania na zasadach ogólnych rozciąga się
również na postępowanie sądowe. Podzielając pogląd co do obligatoryj-
nej konwersji, w warunkach określonych w art. 474 § 2 k.p.k., postępo-
wania uproszczonego w zwyczajne, jako obejmującej także postępowa-
nie jurysdykcyjne, Sąd Okręgowy uważa, iż taka wykładnia art. 474 § 2
k.p.k. nie może jednak dotyczyć postępowania w sprawach o wykrocze-
nia skarbowe, skoro postępowanie uproszczone w tych sprawach zosta-
ło dopuszczone w sytuacjach przemawiających znacznie silniej za nada-
niem oskarżonemu wszystkich gwarancji procesowych przewidzianych w
postępowaniu zwyczajnym (zniesienie wyłączeń podmiotowych), niż w
wypadku nieukończenia dochodzenia w ciągu 2 miesięcy.
Ostatecznie zatem nakaz odpowiedniego stosowania przepisów
kodeksu postępowania karnego w sprawach o wykroczenia skarbowe
(art. 113 § 1 k.k.w.), interpretowany z uwzględnieniem treści art. 113 § 3
pkt 2 k.k.s., prowadzi sąd odwoławczy do konkluzji, że właściwym w tych
sprawach w postępowaniu sądowym jest tylko tryb uproszczony. A jeśli
tak, to rozpoznanie sprawy w trybie zwyczajnym w składzie jednego sę-
dziego i dwóch ławników sprawia, że wydany wyrok jest obarczony
uchybieniem określonym w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., tj. nienależytą obsa-
dą sądu. Zgodnie bowiem z art. 476 § 1 k.p.k., zasadą jest, że w trybie
5
uproszczonym sąd rozpoznaje sprawę jednoosobowo. W tym właśnie, tj.
w upatrywanym zaistnieniu bezwzględnej przyczyny odwoławczej, do-
strzega Sąd Okręgowy znaczenie przedstawionego zagadnienia praw-
nego dla rozstrzygnięcia sprawy w drugiej instancji.
Odnosząc się do postawionego pytania prawnego, Sąd Najwyższy
już na wstępie zauważa, że argumentacja sądu odwoławczego nie zo-
stała oparta na adekwatnej i pełnej podstawie normatywnej. Niezbędne
jest w związku z tym poczynienie następujących uwag.
Sąd Okręgowy, upatrując w przepisie art. 113 § 1 k.k.s., odsyłają-
cym do odpowiednio stosowanych przepisów Kodeksu postępowania
karnego, podstawy normatywnej stosowania trybu uproszczonego w
sprawach o wykroczenia skarbowe, nie dostrzega, że kwestię rodzajów
postępowań, w jakich może się toczyć proces w sprawach o wykrocze-
nia, skarbowe regulują przepisy art. 117 § 2, 3 i 4 k.k.s. Wprawdzie już z
brzmienia art. 113 § 3 pkt 2 k.k.s. (wyłączenie stosowania art. 470 i 472
§ 1 k.p.k.) wynika, że ustawodawca wiąże tryb uproszczony ze sprawami
o wykroczenia skarbowe, lecz dopiero w art. 117 § 2 k.k.s. potwierdza
expressis verbis, że w sprawach o wykroczenia skarbowe stosuje się
odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego o postępowaniu
uproszczonym (także nakazowym). W istocie zatem zadane pytanie
zmierza ku dokonaniu wykładni nie tylko art. 113 § 1 k.k.s., ale przede
wszystkim art. 117 § 2 k.k.s., w którym zawęża się zakres normowania
ogólnej normy odsyłającej (art. 113 § 1 k.k.s.), do spraw o wykroczenia
skarbowe, a zakres odesłania do przepisów Kodeksu postępowania kar-
nego o postępowaniu uproszczonym.
Nietrafnie natomiast odwołał się Sąd Okręgowy do art. 474 § 2
k.p.k. i dokonanej już przez Sąd Najwyższy jego wykładni. Przepis ten
nie ma przecież zastosowania w sprawach o wykroczenia skarbowe.
Zgodnie z art. 113 § 1 k.k.s., przepisy Kodeksu postępowania karnego
6
stosuje się odpowiednio w sprawach o wykroczenia skarbowe wtedy tyl-
ko, gdy unormowania Kodeksu karnego skarbowego nie stanowią ina-
czej. Tymczasem, w Kodeksie karnym skarbowym inaczej, niż ma to
miejsce w Kodeksie postępowania karnego, uregulowano procedurę
przedłużenia postępowania w sprawach o wykroczenia skarbowe w razie
niezakończenia dochodzenia w terminie 2 miesięcy. W myśl art. 153 § 2
k.k.s., organ nadrzędny nad organem dochodzenia może przedłużyć do-
chodzenie w tej kategorii spraw na czas oznaczony. Nie ma tu zatem, jak
unormowano w art. 474 § 2 k.p.k., obowiązku prowadzenia dalszego po-
stępowania na zasadach ogólnych. Artykuł 153 § 2 k.k.s., jako lex spe-
cialis, wyłącza stosowanie art. 474 § 2 k.p.k. w sprawach o wykroczenia
skarbowe (T. Grzegorczyk: Nowa kodyfikacja karna. Kodeks karny skar-
bowy. Komentarz do tytułu II i III, Warszawa 2000, s. 164). Taki właśnie
tryb przedłużenia dochodzenia, tj. na podstawie art. 153 § 2 k.k.s., dwu-
krotnie zastosowano w niniejszej sprawie.
Sąd Okręgowy, pomijając w swej argumentacji przepis art. 153 § 2
k.k.s., w konsekwencji nie dostrzegł, iż sąd pierwszej instancji błędnie
odwołał się do normy zawartej w art. 474 § 2 k.p.k., jako mającej in con-
creto obligować do prowadzenia postępowania sądowego w trybie zwy-
czajnym. Za bezprzedmiotowe trzeba też uznać argumenty, którymi Sąd
Okręgowy zmierzał do wykazania, że przepis art. 474 § 2 k.p.k., wykła-
dany jak w powołanej uchwale Sądu Najwyższego, nie powinien być sto-
sowany w sprawach o wykroczenia skarbowe. Jedynym przecież powo-
dem jego niestosowania jest zamieszczenie w art. 153 § 2 k.k.s. innej
regulacji, wyłączającej stosowanie art. 474 § 2 k.p.k.
Po wniesieniu uzupełnień i korekt co do warstwy normatywnej
omawianego zagadnienia, przejść można do rozważań merytorycznych.
Należy je rozpocząć od stwierdzenia, że żaden z przepisów kodeksu
karnego skarbowego, regulujących wprost postępowanie w sprawach o
7
wykroczenia skarbowe, bądź odsyłających do odpowiednio stosowanych
przepisów kodeksu postępowania karnego, nie zakazuje prowadzenia
takiego postępowania na zasadach ogólnych, tj. w trybie zwyczajnym.
Jeśli natomiast zważyć, że w art. 113 § 3 pkt 2 k.k.s. wyłącza się stoso-
wanie w postępowaniu w tej kategorii spraw art. 470 i 472 § 1 k.p.k., a
nie ma wyłączenia art. 484 § 2 k.p.k., to zasadne staje się wnioskowanie,
iż znajduje on tutaj zastosowanie. A jeśli tak, to w sytuacji w nim okre-
ślonej nakazane jest przejście do postępowania zwyczajnego także w
sprawach o wykroczenia skarbowe (T. Grzegorczyk: op. cit. s. 37). Gdy-
by ustawodawca zamierzał odrzucić możliwość prowadzenia tych spraw
w postępowaniu zwyczajnym, to oczywiste jest, że w art. 113 § 3 pkt 2
k.k.s., normującym zakres stosowania przepisów kodeksu postępowania
karnego o postępowaniu uproszczonym w sprawach o wykroczenia
skarbowe, zawarłby wyłączenie stosowania także art. 484 § 2 k.p.k. Już
z tych powodów, odwołujących się wprost do stanu prawnego, przyjąć
należy, że w sprawach o wykroczenia skarbowe, może toczyć się postę-
powanie także w trybie zwyczajnym.
Powyższe stwierdzenie nie stanowi jednak wyczerpującej odpo-
wiedzi na pytanie prawne, którego zakres jest szerszy. Nie ogranicza się
ono do tego, czy dopuszczalne jest przejście do postępowania zwyczaj-
nego w określonej sytuacji procesowej w trwającym już postępowaniu
sądowym uproszczonym, lecz zmierza do wyjaśnienia, czy po wniesieniu
aktu oskarżenia w sprawie o wykroczenie skarbowe można przystąpić do
jej rozpoznania w postępowaniu zwyczajnym, a więc w przewidzianym
dla niego składzie sądu. Zadając pytanie, Sąd Okręgowy zdaje się ocze-
kiwać potwierdzenia założenia, że w sprawach, dla których generalnie
przewidziane jest postępowanie uproszczone, nie jest dopuszczalne po-
stępowanie zwyczajne, chyba że ustawa wprowadza obowiązek takiej
zmiany w określonych warunkach.
8
Założenia, na którym opiera się przytoczone rozumowanie sądu
odwoławczego, nie można aprobować. Dylemat, czy sprawę o wykro-
czenie skarbowe wolno rozpoznać w trybie zwyczajnym jest pozorny, a
wypływa z niewłaściwego pojmowania relacji między postępowaniem
zwyczajnym a uproszczonym. Postępowania zwyczajnego nie można
przeciwstawiać postępowaniu uproszczonemu. Zachodzi między nimi
sprzężenie, które można określić tak, że postępowanie uproszczone jest
zredukowanym postępowaniem zwyczajnym. W Kodeksie postępowania
karnego postępowanie uproszczone jest przewidziane dla spraw o okre-
ślone występki, cechujące się generalnie mniejszym stopniem społecz-
nej szkodliwości, i zagrożone niższymi sankcjami. Różni je od trybu zwy-
czajnego zmniejszenie stopnia formalizmu procesowego, przejawiające
się odejściem od niektórych czynności procesowych, obowiązkowych w
postępowaniu zwyczajnym (w stadium jurysdykcyjnym: doręczenie
oskarżonemu odpisu aktu oskarżenia łącznie z wezwaniem na rozprawę
– art. 475 k.p.k., w zasadzie jednoosobowe rozpoznanie sprawy – art.
476 k.p.k., możliwość prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarży-
ciela – art. 477 k.p.k., dopuszczalność rozpoznania sprawy pod nieobec-
ność oskarżonego i wydania wyroku zaocznego – art. 479 k.p.k., skróce-
nie maksymalnego okresu przerwy do 21 dni – art. 484 § 1 k.p.k.). Jeśli
jednak już w toku postępowania uproszczonego przedłuża się docho-
dzenie ponad oznaczony w ustawie okres albo czyn okazuje się nie na-
leżeć do kategorii występków, co do których można stosować tryb
uproszczony, albo też przekroczony został maksymalny okres przerwy w
rozprawie, ustawa nakazuje prowadzenie dalszego postępowania w try-
bie zwyczajnym, a więc z zachowaniem najwyższego standardu gwaran-
cji procesowych (art. 474 § 2, art. 483, 484 § 2 k.p.k.), bądź nawet po-
nowne rozpoczęcie postępowania jurysdykcyjnego na ogólnych zasa-
dach w razie braku zgody stron na jego kontynuowanie (art. 483 k.p.k.).
9
Wskazanie sytuacji procesowych, w których konieczna jest zmiana
trybu postępowania z uproszczonego na zwyczajny nie oznacza wcale,
że w innych wypadkach zmiana taka jest niedopuszczalna. Już z samej
treści art. 468 k.p.k., oznajmiającej, że w postępowaniu uproszczonym
stosuje się przepisy o postępowaniu zwyczajnym, jeżeli przepisy rozdzia-
łu regulującego postępowanie uproszczone nie stanowią inaczej, wynika,
iż unormowanie postępowania uproszczonego ma charakter subsydiarny
w stosunku do postępowania zwyczajnego. Konsekwencją subsydiarno-
ści trybu uproszczonego jest możliwość odstąpienia od poszczególnych,
przewidzianych w nim uregulowań, na rzecz stosowania w odnośnej
kwestii standardu postępowania zwyczajnego (superfluum non nocet; tak
S. Waltoś: Postępowania szczególne w procesie karnym, Warszawa
1973, s. 29-30; A. Gaberle w: Nowa kodyfikacja karna. Kodeks postępo-
wania karnego. Krótkie komentarze, Warszawa 1998,
s. 58). Subsydiarność trybu uproszczonego wyraża się i w tym, że spra-
wy, dla których jest on przewidziany, mogą być prowadzone przez sąd
od początku w trybie zwyczajnym. Takie stanowisko wyraża się po-
wszechnie w doktrynie (Kodeks postępowania karnego. Komentarz pod
red. P. Hofmańskiego, t. II, Warszawa 1999, s. 676; R. Stefański w: Ko-
mentarz do kodeksu postępowania karnego, pod red. Z. Gostyńskiego, t.
II, Warszawa 1998, s. 565; T. Świt: Postępowanie uproszczone w proce-
sie karnym, Warszawa 1972, s. 23). Również Sąd Najwyższy zwracał
uwagę na nieobligatoryjny, w omawianym tu znaczeniu, charakter postę-
powania uproszczonego (uzasadnienie uchwały SN z dnia 16 marca
1999 r., I KZP 4/99, OSNKW 1999, z. 5-6, poz. 27).
Procesową podstawę zmiany trybu postępowania wskazanego w
akcie oskarżenia stanowi art. 339 § 3 pkt 3 k.p.k. Z jego sformułowania
należy wnosić, że sąd może zmienić tryb postępowania nie tylko wtedy,
gdy został błędnie określony przez oskarżyciela, lecz także wtedy, gdy
10
sąd uznaje za celowe rozpoznanie sprawy w innym trybie, a więc np. w
postępowaniu zwyczajnym, mimo iż ustawa przewiduje in concreto tryb
uproszczony.
Nie ma ani normatywnych przeszkód, ani też racjonalnych powo-
dów przeciwstawiających się przeniesieniu scharakteryzowanej tu relacji
między postępowaniem uproszczonym i zwyczajnym w sprawach o wy-
stępki do postępowania w sprawach o wykroczenia skarbowe. To praw-
da, że przepisy Kodeksu karnego skarbowego poszerzają sferę postę-
powania uproszczonego w sprawach o wykroczenia skarbowe, gdyż
obejmują nim wszystkich sprawców takich czynów (zniesienie wyłączeń
podmiotowych), a także eliminują obowiązek zmiany trybu na zwyczajny
w wypadku nieukończenia dochodzenia w terminie 2 miesięcy (art. 153
§ 2 k.k.s.). Odsyłając jednakowoż do odpowiednio stosowanych przepi-
sów kodeksu postępowania karnego o postępowaniu uproszczonym, nie
naruszają samej istoty postępowania uproszczonego jako subsydiarnego
w stosunku do postępowania zwyczajnego. Uzasadniona zatem jest
konkluzja, że w sprawach o wykroczenia skarbowe, które z założenia
rozpoznaje się w trybie uproszczonym (art. 117 § 2 k.k.s.), dopuszczalne
jest również postępowanie zwyczajne.
Teza ta nie wymagała zasadniczej wykładni ustawy. Subsydiarność
postępowania uproszczonego należy do kanonów postępowania karne-
go. Wynika ona z samego modelu tego postępowania, jako zredukowa-
nego postępowania zwyczajnego. Już z tego powodu Sąd Najwyższy nie
miał podstaw do podjęcia uchwały w trybie art. 441 § 1 k.p.k.
Jest także inny powód odstąpienia od podjęcia uchwały. Nie można
bowiem uznać, że przedstawione zagadnienie wyłoniło się w postępo-
waniu odwoławczym jako mające znaczenie, wyrażające się tym, że od
wykładni stosownych przepisów ustawy zależy rozstrzygnięcie środka
odwoławczego. W przekonaniu Sądu Okręgowego, ewentualne udziele-
11
nie odpowiedzi stwierdzającej niedopuszczalność rozpoznania sprawy o
wykroczenie skarbowe w postępowaniu zwyczajnym pociągałoby ko-
nieczność przyjęcia, że trzyosobowy skład ławniczy stanowił nienależytą,
w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., obsadę sądu pierwszej instancji,
gdyż w postępowaniu uproszczonym sąd orzeka jednoosobowo. Pominął
Sąd Okręgowy pełne brzmienie, normującego tę kwestię, przepisu art.
476 § 1 k.p.k. Jest wprawdzie zasadą, że w trybie uproszczonym sąd
rozpoznaje sprawę jednoosobowo, lecz prezes sądu rejonowego może
zarządzić jej rozpoznanie w składzie jednego sędziego i dwóch ławni-
ków, jeśli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy. Tak więc również
skład ławniczy, jako alternatywny, stanowi obsadę przewidzianą w usta-
wie.
Utrzymując, że według reguł postępowania uproszczonego obsada
sądu orzekającego była nienależyta, Sąd Okręgowy miał zapewne na
uwadze to tylko, iż nie został on wyznaczony w sposób przewidziany w
art. 476 § 1 k.p.k. Podzielając argument o wadliwym trybie utworzenia
składu sądu, nie można byłoby jednak uznać, że doszło do uchybienia
określonego w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., nawet przy założeniu o nakaza-
nym ustawowo rozpoznaniu sprawy w trybie uproszczonym. W orzecz-
nictwie Sądu Najwyższego, a także w doktrynie, ugruntowany jest po-
gląd, że nienależyta obsada sądu nie zachodzi wtedy, gdy ustawa prze-
widuje dwie możliwości rozpoznania sprawy w różnych składach sądu, z
których druga uzależniona jest od wydania przez prezesa stosownego
zarządzenia. Rozpoznanie sprawy w składzie poszerzonym, który może
być wskazany przez prezesa sądu, nie oznacza nienależytej obsady w
rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., mimo braku zarządzenia prezesa
(uchwała SN z dnia 20 listopada 1997 r., I KZP 30/97, OSNKW 1997, z.
11-12, poz. 92; A. Gaberle: op. cit., s. 90; Z. Doda, A. Gaberle: Kontrola
12
odwoławcza w procesie karnym, Warszawa 1997, s. 154; K. Marszał:
Proces karny, Katowice 1998, s. 420).
Gdyby zatem na zadane pytanie została udzielona odpowiedź
zgodna z sugestią Sądu Okręgowego (choć, jak wykazano, nie ma ku
temu podstaw), to i wówczas sytuacja procesowa w sprawie nie uzasad-
niałaby stwierdzenia uchybienia w postaci nienależytej obsady sądu,
stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą. Każde rozstrzy-
gnięcie kwestii dopuszczalności postępowania zwyczajnego w sprawach
o wykroczenia skarbowe pozostawałoby w realiach sprawy bez wpływu
na rezultat rozpoznania apelacji.