Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Sędziowie: SO Grzegorz Kołakowski

del. SR Marzanna Kucharczyk (spr.)

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Janiny Rzepińskiej

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r.

sprawy A. M.

oskarżonego z art. 160 § 2 i 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. V K 571/09

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczony wobec oskarżonego środek karny zakazu wykonywania zawodu lekarza,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 420 (czterysta dwadzieścia) złotych opłaty.

Sygn. akt IV Ka 1494/12

UZASADNIENIE

A. M. został oskarżony o to, że w dniu 6 lipca 2006r. w S. będąc zobowiązanym jako lekarz do sprawowania opieki nad noworodkiem N. O. wskutek zaniechania poszerzenia diagnostyki , wobec pogarszającego się stanu noworodka o wielostronne badanie krwi , wymazy bakteriologiczne , zaniechanie wykonania zdjęcia RTG klatki piersiowej oraz USG głowy a także zaniechanie włączenia antybiotyku lub natychmiastowego przekazania dziecka do specjalistycznej placówki , co spowodowało opóźnienie w postawieniu prawidłowego rozpoznania i podjęcie intensywnego leczenia , naraził pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby nieuleczalnej lub innego ciężkiego kalectwa , zwiększając narażenie na pogłębienie skutków zakażenia wewnątrzmacicznego w obrębie ośrodkowego układu nerwowego -istniejącego po urodzeniu.

tj. o czyn kwalifikowany z art.160 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy Szczecin –Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012r. w sprawie sygn. VK 571/09 uznał A. M. za winnego tego, że w dniach 6 i 7 lipca 2006r. w S., będąc zobowiązanym jako lekarz do sprawowania opieki nad urodzoną w dniu (...) N. O. wobec pogarszającego się stanu zdrowia noworodka, wynikającego ze stwierdzonego następnie zakażenia wewnątrzmacicznego w obrębie ośrodkowego układu nerwowego , istniejącego już po urodzeniu , zaniechał poszerzenia diagnostyki o wielostronne badania krwi , wymazy bakteriologiczne, wykonanie zdjęcia RTG klatki piersiowej oraz USG głowy jak też zaniechał włączenia antybiotyku albo natychmiastowego przekazania dziecka do specjalistycznej placówki , powodując tym samym opóźnienie w postawieniu prawidłowego rozpoznania i podjęcia intensywnego leczenia, przez co nieumyślnie zwiększył narażenie w/w dziecka na pogłębienie skutków stwierdzonego następnie zakażenia wewnątrzmacicznego tj. nieumyślnie naraził pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby nieuleczalnej lub innego ciężkiego kalectwa tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art.160 § 2 i 3 k.k. i za ten występek wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art.69 §1 i 2 k.k. oraz art.70 §1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat.

Na podstawie art.71§1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych , ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych.

Na podstawie art.41 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza na okres 2 lat.

Na podstawie art. 65§1 pkt 2 oraz §3 k.p.k. pozostawił powództwo cywilne bez rozpoznania .

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 627 k.p.k. i art.2 oraz art.3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach sprawach karnych koszty sądowe, ustalając wysokość opłaty karnej na kwotę 420 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił temu wyrokowi:

1)błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że na skutek działania oskarżonego doszło do narażenia pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy zgromadzone w sprawie dowody nie pozwalała na takie przyjęcie.

2)obrazę przepisów prawa procesowego , która mogła mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia a mianowicie:

a) art.7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów , w szczególności dowodów z opinii biegłych medycyny sądowej, które zawierały szereg sprzeczności a nadto oparcie się przez Sąd nie tyle co na faktach przedstawionych przez biegłych lecz na dokonanej przez nich oceny prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu.

b) art.7 i 201 k.p.k. poprzez brak powołania nowych biegłych pomimo istniejących sprzeczności w treści dotychczasowych opinii w zakresie istotnym dla stwierdzenia winy i sprawstwa oskarżonego.

c) art.7 k.p.k. poprzez negatywną ocenę wyjaśnień oskarżonego w zakresie dokonanej przez niego analizy przypadku N. O. z tego powodu , że oderwana była od informacji przekazanych przez biegłych sądowych w sytuacji , gdy biegli odnośnie działań podejmowanych przez lekarza w stosunku do dziecka uznali, że jego postępowanie było prawidłowe co wyklucza uznanie , że oskarżony dopuścił się niedbalstwa.

d) art.7 k.p.k. poprzez nadanie zbyt dużego znaczenia okolicznościom podawanym przez świadka K. K. przy jednoczesnym przyjęciu , że świadek ten razem z oskarżonym oglądała dziecko przy przyjęciu dyżuru w dniu 7 lipca 2006r. o godzinie 8. I nie wskazywała aby stwierdziła u dziecka niepokojące objawy świadczące o konieczności podjęcia natychmiastowych czynności w stosunku do pacjentki , nie kwestionowała również oceny stanu dziecka dokonanej przez oskarżonego o godzinie 8.

3 )naruszenie prawa materialnego ,mające wpływ na treść orzeczenia , polegające na niewłaściwej wykładni art.160 k.k. poprzez niezasadne przyjęcie, że dla dokonania zarzuconego czynu wystarczające jest uznanie , że oskarżony swoim zachowaniem zwiększył narażenie pokrzywdzonej na pogłębienie skutków stwierdzonego następnie zakażenia wewnątrzmacicznego w sytuacji, gdy wskazany przepis pozwala na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej wyłącznie wówczas gdy zostanie wykazane, że zachowania lekarza gwaranta w sposób znaczący zwiększyło narażenie osoby pokrzywdzonej na bezpośredni ciężki uszczerbek na zdrowiu.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o:

-zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub

-uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Alternatywnie obrońca zarzucił w/w wyrokowi:

4) rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary poprzez orzeczenie zakazu wykonywania zawodu przez okres 2 lat , pomimo że zdarzenie objęte zarzutem stanowiło incydent w karierze zawodowej oskarżonego a postawa oskarżonego i jego zachowanie zarówno przed jak i po popełnieniu zarzuconego mu czynu wskazują, że cele kary zostaną osiągnięte również przy braku orzekania względem niego tego środka zapobiegawczego(sic!).

W konsekwencji tak zwerbalizowanego zarzutu obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary i uchylenie pkt. IV części rozstrzygającej wyroku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna jedynie w części w jakiej skarżący podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary wynikającej z orzeczenia przez Sąd I Instancji środka karnego ( a nie środka zapobiegawczego ) w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza przez okres 2 lat.

Pozostałe zarzuty zawarte w apelacji obrońcy okazały się bezzasadne .

Sąd Okręgowy doszedł przy tym do przekonania , że mimo wyeksponowania zarzutów apelacji w kilku punktach i podpunktach , to w istocie skarżący powołuje się w punktach 1, 2 a,2c i 2d na naruszenie ogólnych zasad procesu (art.4 k.p.k. i art.7k.p.k.). Na takiej samej podstawie oparty jest zarzut wyeksponowany w pkt.3 apelacji wbrew intencji zwerbalizowanej przez skarżącego. Obraza prawa materialnego polega bowiem na wadliwym jego zastosowaniu (lub nie zastosowaniu ) w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli zatem odwołujący się kwestionuje przypisanie oskarżonemu wypełnienie znamion czynu kwalifikowanego z art.160 k.k. , to podstawą takiego zarzutu jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a nie zarzut obrazy prawa materialnego określonej w art. 438 pkt 1 k.p.k. (por. SN V KR 212/74).

Zatem wywiedziona przez obrońcę oskarżonego apelacja oparta jest przede wszystkim na podstawie odwoławczej wskazanej w art.438 pkt 3 kodeksu postępowania karnego a w pkt 2b na podstawie odwoławczej wskazanej w art.438 pkt 2 kodeksu postępowania karnego .

Na wstępie należy stwierdzić , że wbrew zarzutom podniesionemu w pkt.1-3 apelacji Sąd Rejonowy, rozpatrując powyższą sprawę, prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, które doprowadziło do pozyskania kompletnego materiału dowodowego. Tak ujawniony materiał dowodowy Sąd Rejonowy wnikliwie ocenił , nie przekraczając przy tym granicy swobodnej oceny dowodów i prawidłowo ustalił stan faktyczny. Wyżej przywołana wnikliwa analiza materiału dowodowego, znalazła odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia , sporządzonego przez Sąd I Instancji zgodnie z wymogami art.424§1 i 2 kodeksu postępowania karnego.

Sąd Okręgowy akceptuje argumentację Sądu meriti przedstawioną w uzasadnieniu wyroku , uznając że nie ma potrzeby jej powielania a przestawione poniżej rozważania wynikają z konieczności szczegółowego ustosunkowania się przez Sąd Odwoławczy do zarzutów podniesionych w apelacji.

Ponieważ zarzut obrazy przepisów postępowania podniesiony w pkt 2 b apelacji (art.438 pkt 2 k.p.k) dotyczy czynności Sądu dokonanych przez oceną materiału dowodowego a więc sygnalizuje popełnienie ewentualnego błędu , który co do zasady skutkuje wadliwymi ustaleniami faktycznymi , jako taki winien zostać oceniony przez Sąd Odwoławczy w pierwszej kolejności .

Lektura akt sprawy przedstawionej Sądowi Odwoławczemu czyni powyższy zarzut oczywiście bezzasadnym. Obrońca oskarżonego wskazując na rzekome zaniechanie Sądu I Instancji powołania nowych biegłych sądowych w celu usunięcia sprzeczności w treści dotychczasowych opinii, przedstawił wybiórczo sformułowania wyrwane z kontekstu a tym samym pozbawione treści jaka została im faktycznie w opiniach sądowo-lekarskich nadana. Dotyczy to przede wszystkim wniosków przedstawionych przez biegłych, w treści których użyli sformułowania „po urodzeniu”. Przede wszystkim powyższe sformułowanie zostało zwerbalizowane w opinii z dnia 21 sierpnia 2009r .( vide k.801) a nie, jak obrońca wskazał w uzasadnieniu apelacji , w opinii z dnia 24 marca 2009r.( vide k. 721-752) . Kompleksowa interpretacja wniosków obydwu w/w opinii doprowadziła Sąd Okręgowy do uznania, że rzekoma, sugerowana przez skarżącego wewnętrzna sprzeczność opinii biegłych nie występuje . W istocie bowiem biegli używali określeń „zaraz po urodzeniu” (vide k.748) a dotyczyło to stanu pokrzywdzonej bezpośrednio po dokonaniu cesarskiego cięcia oraz „po urodzeniu” ( vide k.749, 801-802) tj. w okresie kiedy pokrzywdzona przebywała na Oddziale Noworodkowym Szpitala (...) w S., kiedy to wystąpiły u pokrzywdzonej objawy , które winny skutkować podjęciem przez oskarżonego czynności , wyszczególnionych przez Sąd Rejonowy w opisie przypisanego mu czynu .Wbrew twierdzeniu skarżącego biegli uznali , że podejmowane przez oskarżonego czynności były faktycznie prawidłowe ale niewystarczające w sytuacji gdy stan pokrzywdzonej pogarszał się mimo tych czynności. Wnioski opinii nie nasuwają też żadnych wątpliwości co do zakresu i charakteru obowiązków ciążących w tej sytuacji na oskarżonym albowiem biegli wyraźnie, enumeratywnie je wymienili. To , że zamiennym obowiązkiem wymienionym przez biegłych sądowych było ewentualne przekazanie pokrzywdzonej do innej placówki wynikało z realiów powyższej sprawy a dokładnie z faktu przyznanego przez oskarżonego , że nie mógł pobrać do badań krwi pokrzywdzonej co implikowało konieczność przeprowadzenia badań przy użyciu innych metod , de facto zastosowanych w czasie leczenia pokrzywdzonej w SP (...), po przewiezieniu do w/w placówki na polecenie dr. K. K..

W związku z powyższymi ustaleniami Sąd Okręgowy uznał, że brak było podstaw do postulowanego przez obrońcę uzupełnienia materiału dowodowego, zgromadzonego w postępowaniu przez Sądem I Instancji , przez uzyskanie opinii sądowo-lekarskiej sporządzonej przez innych biegłych sądowych. Opinie sporządzone przez biegłych sądowych w trakcie postępowania w tej sprawie spełniały kryteria wskazane w art.201kpk tj. zupełności , jasności i niesprzeczności. Biegli sądowi sporządzili w/w opinie , wykorzystując formułę bezpośredniego udzielania odpowiedzi na konkretne , zacytowane wcześniej pytanie –co czyni niezasadnym ewentualne kwestionowanie ich zupełności. Użyte przez biegłych sformułowania pozwalają na pełne zrozumienie przedstawionych przez nich procesów poznawczych i przyjętych wniosków , są więc jasne i jak wynika z przedstawionych wyżej rozważań Sądu Okręgowego są opiniami niesprzecznymi.

Ponieważ skarżący w pkt. 2a i 2c większości powiela zastrzeżenia co do opinii biegłych sądowych przywołane w pkt. 2b Sąd Okręgowy uznał, że zbędnym jest dokonywanie powtórnej analizy tych samych zarzutów i albowiem rozważania Sądu odwoławczego przytoczone w związku z zarzutem wskazanym w pkt 2b rzeczonej apelacji w pełni uzasadniają brak trafności skargi apelacyjnej i w tej części. Wskazać przy tym należy, że dla przypisania czynu kwalifikowanego z art.160§ 2 k.k. nie jest koniecznym wystąpienie skutku w postaci śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu , wtedy bowiem należałoby zakwalifikować dany czyn z innych przepisów ustawy karnej. Zasady odpowiedzialności z powodu narażenia na niebezpieczeństwo przywołanego w art.160 k.k. szczególnie trafnie określił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 sierpnia 2012r. wskazując , że: „Lekarz- jako gwarant życia i zdrowia człowieka jest zobowiązany do tego, by odwracać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia a nie tylko do tego, by go nie zwiększać. Gwarant ma bowiem obowiązek wdrożyć wszystkie te działania, które w warunkach sytuacyjnych w jakich działa , są według rekomendacji wynikającej z aktualnego stanu wiedzy medycznej wymagane jako dające szansę na wykluczenie, ograniczenie czy neutralizację niebezpieczeństwa „pierwotnego”-a nie tylko takie , które mogą do tego prowadzić w sposób pełny. Niewątpliwie zatem w kontekście odpowiedzialności karnej z art.160 § 2 k.k. lekarz zobowiązany jest bronić ludzkiego i zdrowia gdy tylko są one zagrożone i jego odpowiedzialności nie uchyla fakt, że nawet gdyby postępował prawidłowo to i tak nie dałoby się wykluczyć , że pacjent by zmarł lub doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu”. W kontekście powyższego ,w całości zaakceptowanego przez Sąd Okręgowy stanowiska Sądu Najwyższego krytyka wyroku Sądu I Instancji zawarta w pkt.2c apelacji jest nietrafna.

Odnosząc się do oceny zeznań świadka K. K.dokonanej przez Sąd meriti a zakwestionowanej w pkt 2d apelacji Sąd Odwoławczy skonkludował , że Sąd meriti i w tym zakresie nie popełnił żadnego błędu. Skarżący, podnosząc powyższy zarzut pominął zupełnie okoliczność, że w czasie wspólnej wizyty na Oddziale Noworodkowym Szpitala (...)w S.w dniu 7 lipca 2006r. o godzinie 8.świadek K. K.jedynie asystowała oskarżonemu. Przy czym, jak zeznała K. K.oskarżony nie przekazał świadkowi żadnych informacji odnośnie stanu pokrzywdzonej podczas jego dyżuru a wręcz oświadczył , że dziecko jest „zmęczone porodem”. Oskarżony nie kwestionował zeznań w/w świadka nadto w Historii Rozwoju Noworodka dotyczącym pokrzywdzonej oskarżony w dniu 7 lipca 2006r. o godzinie 7.30 dokonał wpisu o treści „zmęczona”( vide k.218). Przy takim zapewnieniu poczynionym przez oskarżonego oraz przy uwzględnieniu charakteru objawów pogarszającego się stanu pokrzywdzonej : obniżenia napięcia mięśniowego, słabego odruchu ssania, nadmiernego zaśluzowania oraz obrzęków kończyn tj. trudnych do ujawnienia bez dokładniejszych badań pokrzywdzonej, świadek nie miała podstaw do zakwestionowania opinii oskarżonego .Tym niemniej już o godzinie 9. po przeprowadzeniu dokładnych badań pokrzywdzonej w ramach swoich obowiązków , przy wystąpieniu trudności z pobraniem od niej krwi, świadek podjęła decyzję o przekazaniu N. G.do placówki SP (...). Tak więc brak początkowej reakcji świadka nie wynikał z pozytywnej oceny stanu zdrowia pokrzywdzonej ale z braku przekazania przez oskarżonego rzetelnej informacji w tym zakresie .Przy czym obrońca zignorował fakt, że i oskarżony podjął wcześniej decyzje o przeprowadzeniu dodatkowych badań krwi a więc i on dostrzegł konieczność poszerzenia diagnostyki ale zaniechał kontynuowania badań .

Chybionym okazał się również zarzut podniesiony w pkt.3 apelacji. Nieuzasadnionym jest bowiem pogląd wyartykułowany przez obrońcę , że do przypisania sprawstwa czynu kwalifikowanego z art.160 kk koniecznym jest wykazanie , że zachowanie lekarza-gwaranta w sposób znaczący zwiększyło zagrożenie narażenia osoby pokrzywdzonej na bezpośredni uszczerbek na zdrowiu. Sąd Okręgowy posiłkując się ustalonym stanowiskiem prezentowanym w orzeczeniach Sądu Najwyższego, które to stanowisko Sąd odwoławczy w pełni akceptuje przyjął ,że „znamię narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 160 § 1 k.k., może zostać zrealizowane w jeden z trzech sposobów: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a także - w przypadku gwaranta ( art.160§2 kk) nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania - przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia”( vide m.in. wyrok SN z dnia 14 lipa 2011r. sygn. akt III KK 77/11). W realiach tej konkretnej sprawy oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa przez zaniechanie tj. nie podjęcia działań zmierzających do zahamowania dynamiki rozwoju zakażenia wewnątrzmacicznego, które wszak doprowadziło do utraty przytomności i bezdechu u pokrzywdzonej a tym samym nie było koniecznym wykazanie, że doszło do znacznego zwiększenia zagrożenia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Sąd Rejonowy nie miał więc podstaw do kwestionowania pełnych , jasnych i spójnych wniosków opinii przedstawionych przez biegłych sądowych.

Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd meriti dostrzegł i właściwie zinterpretował tryb przypuszczający użyty przez biegłych sądowych , oraz wyjaśnienia złożone przez oskarżonego. Stanowiło to podstawę do przyjęcia przez Sąd meriti, że oskarżony podejmując decyzje w przedmiocie leczenia pokrzywdzonej interpretował jej stan „optymistycznie” nie uwzględniając możliwych innych powodów występujących u pokrzywdzonej objawów. W konsekwencji prawidłowej dedukcji Sąd I Instancji uznał , że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu nieumyślnie w postaci niedbalstwa i zakwalifikował ten czyn z art.160 §2 i 3 kodeksu karnego.

Reasumując powyższe rozważania kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku, zainicjowana zarzutami zawartymi w apelacji , doprowadziła do uznania przez Sąd Okręgowy, że zaskarżony wyrok został wydany w oparciu o kompletny i prawidłowo oceniony materiał dowodowy, który stanowił kanwę dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych, uzasadniających przypisanie A. M. sprawstwa i winy przestępstwa kwalifikowanego z art.160 § 2 i § 3 kodeksu karnego.

Natomiast za zasadny Sąd Odwoławczy uznał zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza przez okres dwóch lat.

Rażąca niewspółmierność kary to znaczna różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą czyli taką , która spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej. Dotyczy to każdego rodzaju sankcji czy to w postaci kary zasadniczej czy też w postaci środków karnych. Odnosząc się do wyroku Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy uznał, że wymiar kary zasadniczej pozbawienia wolności został przez Sąd meriti ustalony z rozwagą i należycie uzasadniony. Prawidło też Sąd Rejonowy przyjął pozytywną prognozę kryminologiczną i zasadnie ustalił okres próby. Nie wzbudziło zastrzeżeń Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu I Instancji w zakresie decyzji o wymierzeniu kary grzywny i jej wymiaru.

Takiej pozytywnej oceny nie można przyznać decyzji Sądu I Instancji o zastosowaniu środka karnego w postaci wykonywania zawodu lekarza . Przy orzekaniu środka karnego wskazanego w art.41 §1 k.k. należy mieć na uwadze, że zakaz wykonywania wyuczonego zawodu, w sytuacji gdy jest on nadal praktykowany przez sprawcę czynu zabronionego jest decyzją diametralnie zmieniającą stosunki rodzinne społeczne i oczywiście majątkowe oskarżonego. Dlatego Sąd I Instancji winien był ustalić, czy zagrożenie istotnych dóbr prawnych jest wysoce prawdopodobne, poważne oraz realne i czy łączy się przyczynowo z popełnionym przestępstwem [J. S. (w:) O. G. (i in.), Kodeks..., s. 466]. Jeżeli istnieje tylko przypuszczenie, ryzyko przyszłego naruszenia dóbr, odpada możliwość zastosowania art. 41 § 1 k.k. Oznacza to, że okoliczność powodująca w/w zagrożenie musi mieć charakter względnie trwały np. zły stan zdrowia czy brak kwalifikacji.

Natomiast Sąd meriti jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku sam zaprzeczył sobie w ocenie tych samych zachowań oskarżonego, najpierw przypisując oskarżonemu zawinienie w postaci niedbalstwa i prawidłowo przyjmując, że inkryminowane zdarzenie było incydentalnym w jego życiu a następnie wskazując jako uzasadnienie zastosowania w/w środka , że świadczenie przez oskarżonego pomocy medycznej jest obarczone dużym ryzykiem, bez wskazania konkretnych przyczyn wystąpienia tego ryzyka. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że przy niewadliwych ustaleniach poczynionych przez Sąd I Instancji, z których wynika, że oskarżony nie był wcześniej karany i nadal wykonuje zawód lekarza oraz przy przyjęciu, że od popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu minęło 6 lat zastosowanie wobec A. M. zakazu wykonywania zawodu lekarza byłoby rażąco niesprawiedliwe.

Dlatego też Sąd Odwoławczy na podstawie art.437 §1 k.p.k. dokonał zmiany zaskarżonego orzeczenia , uchylając rozstrzygnięcie Sądu I Instancji zawarte w pkt. IV zaskarżonego wyroku. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oraz o opłacie wydano na podstawie art.636§ 1 k.p.k. i art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. nr 49,poz.223 ze zm.).