Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 października 2005 r.
I PK 26/05
Z dniem 1 lipca 2002 r. inspektorami kontroli skarbowej stali się z mocy
prawa tylko pracownicy likwidowanych urzędów inspekcji celnej będący funk-
cjonariuszami inspekcji celnej (art. 27 ustawy z dnia 7 czerwca 2002 r. o znie-
sieniu Generalnego Inspektora Celnego, o zmianie ustawy o kontroli skarbowej
oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 89, poz. 804 ze zm.).
Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn (spra-
wozdawca), Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2005 r.
sprawy z powództwa Agnieszki R. przeciwko Urzędowi Kontroli Skarbowej w K. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 17 czerwca 2004 r. [...]
o d d a l i ł kasację i nie obciążył powódki kosztami postępowania kasacyj-
nego.
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym w kasacji wyrokiem Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił apelację
powódek Moniki P. i Agnieszki R. od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej
Huty, oddalającego powództwa wniesione przez nie przeciwko Urzędowi Kontroli
Skarbowej w K. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Z powodu cof-
nięcia kasacji przez Monikę P. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie kasacyjne w
dotyczącym jej zakresie.
Agnieszka R. w okresie od 11 sierpnia 1997 r. do 14 lutego 1998 r. była za-
trudniona w Głównym Urzędzie Ceł w W., a następnie na skutek reorganizacji służb
celnych do 31 grudnia 2000 r. w Generalnym Inspektoracie Celnym w W., a potem w
Regionalnym Inspektoracie Celnym w K. W związku z powołaniem 29 października
1999 r. na stanowisko młodszego inspektora inspekcji celnej stała się funkcjonariu-
2
szem inspekcji celnej. Pismem z 27 czerwca 2002 r. pozwany zawiadomił powódkę,
że na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu General-
nego Inspektora Celnego, o zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz.U. Nr 89, poz. 804 ze zm.) staje się z dniem 1 lipca 2002 r. pra-
cownikiem Urzędu Kontroli Skarbowej w K. Jednocześnie pracodawca poinformował,
że na podstawie art. 231
§ 4 k.p. przysługuje jej w terminie 1 miesiąca od otrzymania
tego zawiadomienia prawo rozwiązania umowy o pracę ze siedmiodniowym uprze-
dzeniem, bez konieczności zachowania terminu wypowiedzenia. Powódka nie sko-
rzystała z prawa do rozwiązania umowy w przewidzianym wyżej terminie. W pierw-
szych dniach lipca 2002 r. pozwany wręczył powódce akt powołania, zgodnie z któ-
rym na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej
została powołana „na inspektora” kontroli skarbowej czwartego stopnia w Urzędzie
Kontroli Skarbowej w K. z dniem 1 lipca 2002 r. Dnia 24 września 2002 r. pozwany
zawiadomił pisemnie powódkę, że w związku z brakiem propozycji nowych warun-
ków pracy i płacy, na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy z 7 czerwca 2002 r. o zniesie-
niu Generalnego Inspektora Celnego, o zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 89, poz. 804) stosunek pracy z Urzędem
Kontroli Skarbowej w K. wygasa 30 września 2002 r., a na podstawie art. 8 ust. 1, 2
pkt 1 i 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity
tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) przysługuje jej odprawa pieniężna w
wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Przed podjęciem powyższej decyzji pra-
codawca uzyskał opinię o powódce od jej bezpośrednich dotychczasowych przełożonych
kierując się wymogami, które ma spełniać inspektor kontroli skarbowej, oceniając jej kom-
petencje, zaangażowanie w pracę, inicjatywę, systematyczność i umiejętność kierowania
zespołem ludzi. Na tej podstawie pozwany stwierdził, że mimo wykształcenia prawniczego i
doświadczenia zawodowego dysponuje ona słabą znajomością przepisów Kodeksu skarbo-
wego i Kodeksu postępowania karnego, wykazuje brak motywacji i zaangażowania, nie wy-
kazuje własnej inicjatywy, nie jest pracownikiem dyspozycyjnym. Ponadto znaczne poczu-
cie własnej wartości powoduje jej dużą konfliktowość, łatwo ulega emocjom, unika wykony-
wania czynności poza siedzibą inspektoratu. W efekcie nie daje gwarancji wykonywania
czynności służbowych starannie i z zachowaniem terminów wynikających z przepisów obo-
wiązującego prawa.
3
Rozpoznając apelację powódki Sąd Okręgowy stwierdził, między innymi, że
należało zaliczyć ją do kręgu pracowników zlikwidowanego Regionalnego Inspekto-
ratu Celnego w K. w rozumieniu art. 27 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2002 r.,
którzy 1 lipca 2002 r., tj. w dniu wejścia w życie tej ustawy, stali się odpowiednio pra-
cownikami właściwych miejscowo urzędów kontroli skarbowej, podlegającymi szcze-
gólnej regulacji w zakresie ustania stosunku pracy, przewidzianej w art. 27 ust. 3 po-
wołanej ustawy, w postaci wygaśnięcia stosunku pracy po upływie 3 miesięcy od
daty przejścia do nowego urzędu, jeżeli przed upływem tego terminu nie zostaną im
zaproponowane nowe warunki pracy i płacy. W ocenie Sądu art. 27 ust. 8 tej ustawy
nie wyłączył pracowników inspekcji celnej będących jej funkcjonariuszami z zakresu
regulacji przewidzianej ustępem 3, a jedynie uregulował kwestię ich zatrudnienia do
czasu wygaśnięcia ich stosunków pracy lub przedstawienia im nowych warunków
pracy i płacy. Rozróżnienie pojęć „pracownik i funkcjonariusz", występujące w art. 27
powołanej ustawy, interpretować należy w ten sposób, że wszyscy pracownicy likwi-
dowanych urzędów inspekcji celnej stali się z mocy prawa z dniem 1 lipca 2002 r.
pracownikami urzędów kontroli skarbowej, których właściwość miejscowa została
określona w ust. 1 tego przepisu, a w ramach odpowiednich urzędów jedynie pra-
cownicy będący funkcjonariuszami stali się inspektorami kontroli skarbowej. Za taką
interpretacją przemawiają także zasady wykładni systemowej. Gdyby bowiem inten-
cją ustawodawcy było wyłączenie funkcjonariuszy inspekcji celnej z zakresu obowią-
zywania art. 27 ust. 3 ustawy, niezbędne stałoby się wskazanie w ustępie 8 tego
przepisu, że stają się oni inspektorami kontroli skarbowej urzędów „właściwych miej-
scowo dla siedziby likwidowanego organu" (jak to określono w art. 27 ust.1), ewentu-
alnie określenie nowego pracodawcy dla funkcjonariuszy przez odpowiednie odwoła-
nie się do ust.1 powołanego artykułu. Przy założeniu bowiem rozdzielności uregulo-
wań z ust 1 i 8 tego przepisu, bez wskazania nowego pracodawcy dla funkcjonariu-
szy, określenie ich nowego statusu prawnego jest niewystarczające. Skoro zatem do
powódek miał zastosowanie przyjęty w art. 27 ust. 3 sposób ustania stosunku pracy,
konsekwencją nieprzedstawienia im nowych warunków pracy i płacy w okresie 3
miesięcy od przejścia do nowego urzędu było wygaśnięcie ich stosunków pracy. Sąd
wskazał również, że powódka nie była objęta wyłączeniem przewidzianym w art. 27 ust.7,
jako że pełniąc od 1 lipca 2002 r. funkcję inspektora kontroli skarbowej była członkiem korpusu
służby cywilnej, nie będąc jednak urzędnikiem służby cywilnej w rozumieniu art.3 ust. 2 ustawy
z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. nr 49, poz. 483). Sąd Okręgowy
4
podkreślił, że kwestia przedstawienia pracownikom przejętym z likwidowanych urzę-
dów inspekcji celnej nowych warunków pracy i płacy pozostawiona została nowym
pracodawcom. Ustawodawca nie nałożył na nich ani obowiązku złożenia pracowni-
kom takich propozycji, ani nie określił kryteriów, jakimi nowi pracodawcy winni się kie-
rować proponując nowe warunki, ani sytuacji, gdy mógł odstąpić od złożenia takich
propozycji. Urzędy kontroli skarbowej winny się były przede wszystkim kierować własnymi po-
trzebami co do liczby zatrudnianych pracowników i w ramach swych potrzeb dokonać wyboru
osób najbardziej ich zdaniem przydatnych, a przejęci pracownicy, w tym powódki, nie nabywali
roszczenia o przedstawienie im nowych warunków pracy. Dlatego też bez znaczenia dla roz-
strzygnięcia sprawy były przyczyny, dla których powódkom nie przedstawiono propozycji nowych
warunków pracy i płacy przy braku zarzutów co do działań pracodawcy o charakterze szykany,
dyskryminacji czy naruszenia art. 8 k.p.
W ocenie Sądu Okręgowego, wręczenie powódce aktu powołania na stanowi-
sko inspektora kontroli skarbowej czwartego stopnia nie stanowiło propozycji nowych
warunków pracy w rozumieniu art. 27 ust. 3 ustawy o zniesieniu Generalnego In-
spektora Celnego. Celowość wręczenia tego aktu oceniać należy jedynie w aspekcie do-
stosowania przepisów tej ustawy, mocą których powódki stały się inspektorami kontroli skarbo-
wej bez wskazanego stopnia służbowego, do wymogów ustawy o kontroli skarbowej i wydanego
na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z art. 40 tej ustawy rozporządzenia Ministra Fi-
nansów z dnia 4 lutego 1992 r. w sprawie rodzajów stanowisk inspektorów kontroli skarbowej
oraz trybu przyznawania dodatku skarbowego (Dz.U. Nr 12, poz. 45), przewidujących powie-
rzenie przez Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej stanowiska inspektora kontroli skarbo-
wej konkretnego stopnia, z którym wiąże się wysokość dodatku skarbowego. Powołanie powó-
dek na stanowisko inspektora kontroli skarbowej czwartego stopnia precyzowało zatem ich sta-
tus pracowniczy, nie zawierało propozycji nowych warunków pracy i płacy i jak wynika z ustalo-
nego stanu faktycznego, nie zostało przedstawione powódkom jako propozycja nowych warun-
ków pracy i płacy przewidziana w art. 27 ust. 3 ustawy
W kasacji opartej na podstawie określonej w art. 3931
pkt 1 k.p.c. powódka za-
rzuciła naruszenie następujących przepisów prawa materialnego: 1) art. 27 ust. 3
ustawy z 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego, przez
przyjęcie, iż przepis ten stanowił podstawę prawną wygaśnięcia stosunku pracy łą-
czącego byłych funkcjonariuszy inspekcji celnej z nowym pracodawcą Urzędem
Kontroli Skarbowej; 2) art. 27 ust. 8 ustawy z 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu Gene-
ralnego Inspektora Celnego, przez przyjęcie, że sprowadza się on tylko do wskaza-
5
nia nowej funkcji, którą funkcjonariusz likwidowanej inspekcji celnej będzie pełnił z
chwilą, gdy stanie się pracownikiem Urzędu Kontroli Skarbowej, podczas gdy przepis
ten stanowi niezależną i odrębną w stosunku do art. 27 ust. 1 powołanej ustawy pod-
stawę zmiany pracodawcy dla funkcjonariuszy Inspekcji Celnej; 3) art. 60 Konstytucji
Rzeczpospolitej Polskiej i art. 27 ust. 3 i ust. 10 ustawy z 7 czerwca 2002 r., poprzez
niedostrzeżenie, że przyjęta w zaskarżonym wyroku wykładnia przepisów art. 27 ust.
1, ust. 3 i ust. 8 o ustawy o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego, prowadzi do
naruszenia konstytucyjnej zasady jednakowego i pełnego dostępu obywateli Rzecz-
pospolitej Polskiej do służby publicznej. Wskazując na te zarzuty pełnomocnik po-
wódki wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania i orzeczenia o kosztach Sądowi Okręgowemu w Krakowie.
W uzasadnieniu podstaw kasacji pełnomocnik skarżącej wskazał, że przepisy
uchylonej ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U. Nr 71, poz. 449
ze zm.) dokonywały rozróżnienia pomiędzy dwiema odrębnymi grupami osób zatrud-
nionych w inspekcji celnej, to jest „funkcjonariuszami Inspekcji Celnej" i „pracowni-
kami Inspekcji Celnej". Podstawę dla takiego rozróżnienia stanowiły w szczególności
przepisy rozdziału 7 tej ustawy, zatytułowanego „Prawa i obowiązki funkcjonariuszy i
pracowników Inspekcji Celnej”. Rozróżnienia tego dokonano po to, by zastosować w
ramach stosunku pracy „funkcjonariuszy" inny reżim prawny niż ten, któremu podle-
gały pozostałe zatrudnione osoby zwane dla potrzeb tej pragmatyki zawodowej „pra-
cownikami". Konsekwencją opisanego rozróżnienia jest identyczne rozróżnienie do-
konane w ustawie z 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego.
Skutki, jakie likwidacja inspekcji celnej pociąga za sobą dla „pracowników" normuje
art. 27 ust. 1, 2 i 3 powołanej ustawy, podczas gdy sytuację prawną „funkcjonariuszy"
wobec likwidacji dotychczasowego pracodawcy normuje odrębnie art. 27 ust. 8.
Trwałość stosunku pracy „pracowników" uzależniona została przez ustawodawcę od zło-
żenia „pracownikowi” oświadczenia woli nowego pracodawcy w przedmiocie nowych
warunków pracy i płacy i przyjęcia tych warunków przez „pracownika", natomiast w
przypadku „funkcjonariusza" ustawa stanowi o nabyciu z mocy prawa statusu pracow-
niczego „Inspektora Kontroli Skarbowej" i nie uzależnia nabycia takiego statusu od
jakiegokolwiek oświadczenia woli nowego pracodawcy. Odrębność statusu prawnego
„funkcjonariuszy" i „pracowników" inspekcji celnej na gruncie przepisów przejściowych do-
tyczących likwidacji tej inspekcji znajduje także swoiste potwierdzenie w tym, że także w
docelowym z punktu widzenia tych przepisów systemie zatrudnienia istniejącego na
6
gruncie przepisów ustawy o kontroli skarbowej istnieje niemal identyczne, wyraźne roz-
różnienie „Inspektorów Kontroli Skarbowej" i „pracowników". Rozróżnienie to zazna-
czone zostało szczególnie wyraźnie w wyniku nowelizacji art. 43 ustawy o Kontroli Skar-
bowej dokonanej ustawą o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego. Nowelizacja
ta wprowadziła zasadę stosowania do „Inspektorów Kontroli Skarbowej" ustawy o służ-
bie cywilnej, podczas gdy „pracownicy" poddani zostali reżimowi ustawy o pracownikach
państwowych. Ponieważ powódka przed wejściem w życie ustawy o zniesieniu General-
nego Inspektora Celnego zaliczana była do „funkcjonariuszy" a nie do „pracowników"
Inspekcji Celnej, to nie mógł mieć w stosunku do niej zastosowania art. 27 ust. 1-3 tej
ustawy, lecz art. 27 ust. 8. Oznacza to, że zawiadomienie jej o wygaśnięciu stosunku
pracy pozbawione było podstaw prawnych.
W odpowiedzi na kasację pozwany wniósł o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ustawa z 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego, o
zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 89,
poz. 804, powoływana dalej jako: „ustawa”) zniosła Generalnego Inspektora Celne-
go, regionalnych inspektorów celnych oraz inspektorów kontroli skarbowej, jako or-
gany kontroli skarbowej i zlikwidowała w związku z tym Generalny Inspektorat Celny i
regionalne inspektoraty celne, przekazując zadania i kompetencje Inspekcji Celnej
do zakresu działania organów kontroli skarbowej (art. 2 ust. 1-3). Zgodnie z art. 27
ustawy z dniem jej wejścia w życie pracownicy regionalnych inspektoratów celnych
stali się odpowiednio pracownikami urzędów kontroli skarbowej, właściwych miej-
scowo dla siedziby likwidowanego organu, a pracownicy zatrudnieni w Generalnym
Inspektoracie Celnym pracownikami Ministerstwa Finansów (ust. 1). Stosunki pracy z
tymi pracownikami wygasły po upływie 3 miesięcy od dnia przejścia do nowego
urzędu, jeżeli przed upływem tego terminu nie zostały im zaproponowane nowe wa-
runki pracy i płacy albo w razie nieprzyjęcia nowych warunków pracy lub płacy, za-
proponowanych im we wskazanym terminie (ust. 3). Regulacje zawarte w ust. 2 zda-
nie drugie oraz ust. 3 i 5 ustawy nie znalazły jednak zastosowania do urzędników
służby cywilnej, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm. - ust. 7). Stosownie do ust. 8
powołanego artykułu funkcjonariusze inspekcji celnej stali się z dniem wejścia w ży-
7
cie ustawy inspektorami kontroli skarbowej, przy czym dodatek skarbowy określony
w art. 40 ust. 1 ustawy z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (jednolity tekst:
Dz.U. z 1999 r. Nr 54, poz. 572) przysługuje im od dnia przyjęcia nowych warunków
pracy i płacy.
W świetle powyższej regulacji nietrafny okazał się postawiony w kasacji zarzut
naruszenia art. 27 ust. 3 i 8 ustawy, sprowadzający się do twierdzenia, że Sąd Okrę-
gowy błędnie zinterpretował i niewłaściwie zastosował te przepisy, przez przyjęcie, iż
ust. 3 stanowił podstawę prawną wygaśnięcia stosunku pracy łączącego byłych funk-
cjonariuszy inspekcji celnej z nowym pracodawcą Urzędem Kontroli Skarbowej oraz
przyjęcie, że ust. 8 sprowadza się do wskazania nowej funkcji, którą funkcjonariusz
likwidowanej inspekcji celnej będzie pełnił z chwilą, gdy stanie się pracownikiem
Urzędu Kontroli Skarbowej. Wbrew temu twierdzeniu przedstawione w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku i przytoczone wyżej w omówieniu tego uzasadnienia argu-
menty za objęciem pojęciem „pracownicy” także funkcjonariuszy inspekcji celnej są,
w stanie faktycznym sprawy ustalonym przez Sąd Okręgowy i niepodważonym sto-
sowanymi zarzutami procesowymi, przekonujące. W szczególności z przepisów
uchylonej z dniem 1 lipca 2002 r. (przez ustawę o zniesieniu Generalnego Inspektora
Celnego) ustawy z 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej, wynika wyraźnie, że funk-
cjonariuszami tej inspekcji byli jej pracownicy powołani na stanowisko funkcjonariu-
sza (art. 31 ust. 5). Za trafnością takiej oceny przemawia także wyraźnie art. 27 ust.
8 zdanie 2 ustawy, stanowiący, że dodatek skarbowy określony w art. 40 ust. 1
ustawy o kontroli skarbowej przysługuje funkcjonariuszom (byłym) inspekcji celnej od
dnia przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, co nawiązuje do treści art. 27 ust. 3,
dowodząc tym samym, że odnosi się on również do funkcjonariuszy. Należy także
wskazać, że zgodnie z oceną dokonaną przez Sąd Okręgowy powódka nie była
urzędnikiem służby cywilnej, co według art. 27 ust. 7 ustawy wyłączałoby w stosunku
do niej zastosowanie, między innymi art. 27 ust. 3. W szczególności w kasacji nie
postawiono zarzutu naruszenia tego przepisu, ani innych przepisów dotyczących
podstawy zatrudnienia powódki, co w świetle art. 39311
§ 1 k.p.c. uniemożliwiło Są-
dowi Najwyższemu przeprowadzenie kontroli kasacyjnej w tym zakresie.
Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 60 Konstytucji Rzeczpospolitej
Polskiej i art. 27 ust. 3 i ust. 10 ustawy z 7 czerwca 2002 r., poprzez niedostrzeżenie,
że przyjęta w zaskarżonym wyroku wykładnia przepisów art. 27 ust. 1, 3 i 8 ustawy o
zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego, prowadzi do naruszenia konstytucyjnej
8
zasady jednakowego i pełnego dostępu obywateli Rzeczpospolitej Polskiej do służby
publicznej. W odniesieniu do tego zarzutu pełnomocnik skarżącej nie wskazał w
ogóle, czy podnoszone naruszenie polegało na błędnej wykładni prawa materialne-
go, czy jego niewłaściwym zastosowaniu, co zgodnie z ustalonym orzecznictwem
Sądu Najwyższego jest niezbędnym elementem kasacji. Co więcej w części kasacji
odnoszącej się do uzasadnienia podstaw kasacji rozpatrywany zarzut został całkowi-
cie pominięty. Rozważania dotyczące tej kwestii znalazły się natomiast w uzasadnie-
niu przedstawionego w kasacji zagadnienia prawnego, to jest we fragmencie kasacji
służącym wskazaniu argumentów odwołujących się do interesu publicznego, ze
względu na który kasacja powinna zostać przyjęta do rozpoznania. Taki też ogólny
charakter mają argumenty zawarte w tej części rozważanej kasacji. W szczególności
pełnomocnik skarżącej dowodzi w niej, że przyjęta przez Sąd Okręgowy wykładnia
przepisów ustawy (nie wskazuje, jakie przepisy ma na myśli), narusza art. 60 Kon-
stytucji RP, zgodnie z którym obywatele polscy korzystający z pełni praw publicznych
mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach. Należy wska-
zać, że nawet gdyby uznać omawiane uzasadnienie okoliczności usprawiedliwiają-
cych przyjęcie kasacji do rozpoznania za uzasadnienie podstaw kasacji, to byłoby
ono niewystarczające. Kasacyjny zarzut naruszenia art. 60 Konstytucji musiałby
bowiem zmierzać do wykazania, że pozwany naruszył w stosunku do powódki zasa-
dę dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach, np. przez jej nierówne z
innymi lub dyskryminujące potraktowanie. Autor kasacji nie podjął jednak próby
wskazania, że powódka została potraktowana gorzej niż inni pracownicy. Warto
także wskazać, że kwestii tej nie rozważał Sąd Okręgowy, a kasacja nie zawiera
związanych z tym zarzutów procesowych.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39312
k.p.c., orzekł jak
w sentencji.
========================================