Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 350/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Tadeusz Żyznowski
Protokolant Katarzyna Jóskowiak
w sprawie z powództwa Z. W. Z.
przeciwko Skarbowi Państwa - Staroście W. i
Dyrektorowi N. Parku Narodowego w K.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 30 stycznia 2007 r.,
skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 13 kwietnia 2006 r.,
oddala skargę kasacyjną, nie obciążając powoda kosztami
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Z. W. Z. w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Staroście W.
i Dyrektorowi N. Parku Narodowego w K. wnosił o usunięcie niezgodności między
stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej nr […],
prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla nieruchomości o obszarze 10.07 ha
położonej w K, obejmującej działki oznaczone w ewidencji gruntów numerami: 4/2,
6/2, 5, 20/2 i 12, a rzeczywistym stanem prawnym przez wpisanie w dziale II tej
księgi powoda w miejsce Skarbu Państwa jako właściciela nieruchomości.
Wyrokiem z dnia 13 maja 2004 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo. Na
skutek apelacji powoda Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2004 r. uchylił
wspomniany wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Po ponownym
rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 20 stycznia 2006 r. po raz
drugi oddalił powództwo, przyjmując za podstawę orzeczenia następujący stan
faktyczny.
W dniu 23 września 1944 r. sporządzony został protokół w sprawie przejęcia
na cele reformy rolnej, na mocy dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia
Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, majątku
K. stanowiącego własność M. Z. W protokole stwierdzono, że ogólny obszar
majątku wynosi 212 ha, w tym 110 ha użytków ornych, 25 ha łąk, 70 ha zarośli, 5
ha ogrodów warzywnych, 8 ha podwórza, zabudowań i dróg oraz 4 ha wód i
nieużytków. Wskazano też, że przejęciu podlegają: pałac, dom mieszkalny obok
pałacu, który określono jako „przeznaczony dla administracji”, czworaki oraz inne
budynki. Protokół sporządzono pod nieobecność właścicielki majątku.
Majątek K. zakupiony został około 1935 roku przez rodziców powoda, B. i M.
małż. Z., i pozostawał w ich posiadaniu do wybuchu drugiej wojny światowej. B. Z.,
obok gospodarowania majątkiem K., zajmował się też działalnością gospodarczą w
W., dlatego pod jego nieobecność majątkiem zarządzali jego żona M. oraz stryj E.
Z.
3
W dniu 1 lipca 1946 r. Wojewódzki Urząd Ziemski w B. wydał zaświadczenie
stwierdzające, że nieruchomość ziemska K o obszarze 212 ha podpada pod
działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu
reformy rolnej (jedn. tekst: Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13). Odtąd nieruchomość ta
wchodziła w skład Kombinatu PGR W. Decyzją z dnia 15 września 1986 r. P.
Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał „Założenia dworsko-ogrodowe w K.” do
rejestru zabytków województwa ł. Ochroną konserwatorską objęto pałac z parkiem
krajobrazowym oraz część gospodarczą z oborą, kuźnią, garażem dworskim,
stodołą, świniarnią, stajnią i wozownią. Decyzją z dnia 31 marca 1988 r. Naczelnik
Gminy K. przekazał nieruchomość o obszarze 10.07 ha z zabytkowym dworkiem i
budynkiem gospodarczym w zarząd N. Parkowi Krajobrazowemu w Ł.
Postanowieniem z dnia 8 czerwca 1991 r. Państwowe Biuro Notarialne w Z.
założyło dla nieruchomości o obszarze 10.07 ha położonej w K., obejmującej działki
oznaczone numerami: 4/2, 6/2, 5, 20/2 i 12, księgę wieczystą nr […] i w dziale II tej
księgi wpisało: „Skarb Państwa – w zarządzie N. Parku Narodowego w K”. Powód,
legitymując się postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku po B. i M. małż. Z.,
zaskarżył to postanowienie rewizją. Została ona jednak oddalona przez Sąd
Wojewódzki w Ł. postanowieniem z dnia 28 listopada 1991 r. W związku z
przekazaniem ksiąg wieczystych Sądowi Rejonowemu księga wieczysta uzyskała
nowy numer […]. W dziale II tej księgi – prowadzonej obecnie dla nieruchomości o
obszarze 101.75 ha obejmującej działki oznaczone numerami: 4/2, 6/2, 5, 20/2, 12,
1, 2, 4/3, 6/28, 3/1, 16/1 i 18/1 – jako właściciel nieruchomości wpisany jest „Skarb
Państwa – w zarządzie N. Parku Narodowego w K.”.
Powód wystąpił na drogę postępowania administracyjnego z wnioskiem
o orzeczenie, że nieruchomość objęta żądaniem pozwu nie podpada pod działanie
art. 2 ust. 1 lit. e dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy
rolnej ( jedn. tekst: Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 ze zm. – dalej: „dekret o reformie
rolnej”). Decyzją z dnia 9 lutego 1998 r. Wojewoda Ł. stwierdził, że majątek ziemski
K. należący do M.Z. podpada pod art. 2 ust. 1 lit. e powołanego dekretu. Po
rozpatrzeniu odwołania powoda Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia 23
lipca 2001 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Na skutek skargi powoda,
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2003 r.
4
uchylił decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz poprzedzającą ją decyzję
Wojewody, stwierdzając, że budynki mieszkalne należące do właścicieli
nieruchomości ziemskich przejmowanych na podstawie dekretu o reformie rolnej, w
tym zespoły dworsko-pałacowe podlegały przejęciu na rzecz Państwa na cele
określone w powołanym dekrecie tylko wtedy, gdy wykazana została więź
gospodarcza tych obiektów z całym majątkiem ziemskim, a okoliczność ta nie
została w dotychczasowym postępowaniu wyjaśniona. W toku ponownego
rozpoznania sprawy powód cofnął wniosek o wyłączenie spod przejęcia na
podstawie dekretu o reformie rolnej zespołu dworsko-pałacowego w K., wobec
czego Wojewoda P. decyzją z dnia 27 lutego 2004 r. postępowanie w sprawie
umorzył.
Sąd Rejonowy uznał, że powód nie przeprowadził dowodu własności
przedmiotowej nieruchomości na rzecz swoich poprzedników prawnych.
Z zebranego materiału wynika wprawdzie, że przed wybuchem drugiej wojny
światowej B. i M. małż. Z spłacali należności za zakup majątku K., a M. Z. uiszczała
składkę za ubezpieczenie budynków w K. oraz że zarówno w protokole przejęcia,
jak i w złożonych do akt przewodnikach wskazywano na nią jako na właścicielkę
majątku, nie są to jednak – zdaniem Sądu Rejonowego – dowody, które mogłyby
stanowić podstawę wpisu prawa własności w księdze wieczystej. Powołując się na
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2001 r., SK 5/01 (OTK
2001, nr 8, poz. 266), Sąd Rejonowy stwierdził, że skutki prawne art. 2 ust. 1 lit. e
dekretu o reformie rolnej nastąpiły w przeszłości przez przejęcie na własność
Skarbu Państwa nieruchomości ziemskich stanowiących własność albo
współwłasność osób fizycznych lub prawnych, jeżeli ich rozmiar łączny przekraczał
bądź 100 ha powierzchni ogólnej, bądź 50 ha użytków rolnych, a na terenie
województw poznańskiego, pomorskiego i śląskiego, jeżeli ich rozmiar łączny
przekraczał 100 ha powierzchni ogólnej. Majątek K. obejmujący 212 ha ziemi
mieścił się w kategorii nieruchomości, o których mowa w tym przepisie. „Sercem”
całego majątku był dwór, w którym zamieszkiwali B. i M. małż. Z z rodziną
i rezydentami, natomiast do dworu i parku przylegały pola, sady oraz warzywnik.
Sąd Rejonowy uznał, że zarówno dwór, jak i pozostałe budynki były powiązane
gospodarczo z całym majątkiem ziemskim, wobec czego nie ma podstaw do
5
wyłączenia objętej żądaniem pozwu części nieruchomości ziemskiej spod działania
art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej.
Apelacja powoda od tego wyroku została przez Sąd Okręgowy oddalona
wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2006 r. Sąd Okręgowy – odmiennie niż Sąd pierwszej
instancji – uznał, iż zebrany materiał dowodowy pozwala przyjąć, że w chwili
wejścia w życie dekretu o reformie rolnej M. Z. była właścicielką majątku K. W
pozostałym zakresie ocenił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji jako
prawidłowe i zaaprobował również ich ocenę prawną. Dodał, że, zgodnie z § 44
rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w
sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6
września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz.U. Nr 10, poz. 51 ze zm. –
dalej: „ rozporządzenie wykonawcze”), nie podlegały podziałowi specjalne kultury
jak: między innymi sady, parki, wody otwarte, a także zabudowania dworskie,
zabytki historyczne, architektoniczne i osobliwości przyrody, co oznacza, że obiekty
te wchodziły w skład majątków przejmowanych na cele reformy rolnej, a jedynie nie
podlegały podziałowi w ramach podziału ziemi i inwentarza. Konkludując, Sąd
Okręgowy uznał za prawidłowe stanowisko Sądu pierwszej instancji, że nie było
podstaw do wyłączenia części nieruchomości objętej żądaniem pozwu spod
działania przepisów dekretu o reformie rolnej.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Okręgowego powód, powołując się
na obie podstawy określone w art. 3983
§ 1 k.p.c., wniósł o jego uchylenie
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy
kasacyjnej wskazał na naruszenie przepisów: art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie
rolnej w związku z § 44 rozporządzenia wykonawczego przez jego błędną,
rozszerzającą wykładnię, art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach
wieczystych i hipotece (jedn. tekst: Dz.U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 ze zm. –
dalej „u.k.w.h.”) przez odmowę wykreślenia z księgi wieczystej Skarbu Państwa
wpisanego bez podstawy prawnej, oraz art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji, art. 14
Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada
1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm. – dalej: „Konwencja o ochronie
praw człowieka”) i art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich
i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167- zał. –
6
dalej: „Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich”) przez dalsze orzekanie na
podstawie przepisów dekretu o reformie rolnej i tym samym dyskryminowanie
powoda ze względu na jego ziemiańskie pochodzenie. W ramach drugiej podstawy
podniósł natomiast zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady
swobodnej oceny dowodów, art. 328 § 2 k.p.c. przez nierozważenie czy przejęcie
zespołu dworsko-parkowego w K. było zgodne z celami dekretu o reformie rolnej,
czy wpis Skarbu państwa jako właściciela przedmiotowej nieruchomości miał
jakąkolwiek podstawę prawną i czy aktualne wykorzystywanie nieruchomości
pozwala na jej zwrot, a także przez nieuwzględnienie zgłoszonych dowodów oraz
brak uzasadnienia odmowy uwzględnienia powództwa w zakresie każdej z działek
oddzielnie, i wreszcie art. 228 § 1 k.p.c. przez odmowę uznania, że w zespole
dworsko-parkowym dwór, park, ogród ozdobny i warzywny, sad oraz oranżeria
służyły wyłącznie na potrzeby właścicieli i ich gości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie skarżący domagał się usunięcia niezgodności między
stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej nr […]
a rzeczywistym stanem prawnym, przy czym niezgodność ta miała dotyczyć wpisu
Skarbu Państwa jako właściciela części nieruchomości objętej tą księgą,
składającej się z działek oznaczonych numerami 4/2, 6/2, 5, 20/2 i 12 o obszarze
10.07 ha. Trzeba przypomnieć, że kwestionowany wpis był objęty domniemaniem
wiarygodności ksiąg wieczystych, zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 u.k.w.h.,
domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie
z rzeczywistym stanem prawnym. Domniemanie to może być obalone w drodze
powództwa o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości
ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym na podstawie
art. 10 u.k.w.h., w procesie tym jednak ciężar dowodu, że rzeczywisty stan prawny
nieruchomości jest inny niż ujawniony w księdze wieczystej, spoczywa
na powodzie. Skarżący zmierzał do wykazania, że nieruchomość objęta żądaniem
pozwu nie podlegała przejęciu na cele reformy rolnej na podstawie art. 2 ust. 1 lit. e
dekretu o reformie rolnej. Obszerne wywody mające uzasadniać tę tezę dotyczyły
dwóch zasadniczych kwestii, a mianowicie zgodności art. 2 dekretu o reformie
7
rolnej z art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji oraz wykładni użytego w art. 2 powołanego
dekretu pojęcia nieruchomości ziemskiej.
Podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 2 i art. 32 ust. 1
Konstytucji, art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i art. 26
Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich przez dalsze stosowanie przepisów
dekretu o reformie rolnej i tym samym dyskryminowanie skarżącego ze względu na
jego ziemiańskie pochodzenie nawiązuje do pierwszej z wyżej wymienionych
kwestii. Odnosząc się do tego zarzutu trzeba przypomnieć, że zagadnienie
dopuszczalności uznawania dekretu o reformie rolnej za źródło powszechnie
obowiązującego prawa było już po wejściu w życie Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. przedmiotem rozważań zarówno Trybunału
Konstytucyjnego, jak i Sądu Najwyższego. W toku tych rozważań podkreślono,
że dekret o reformie rolnej, który wszedł w życie z dniem 13 września 1944 r.,
doprowadził do zasadniczej zmiany w strukturze własności nieruchomości
ziemskich, jego przepisy były stosowane przez sądy i organy administracji, a skutki,
jakie wywołał, były następnie respektowane przez ustawodawcę, o czym świadczą
nowelizacje tego dekretu oraz ustawowe odesłania do jego unormowań. Dekret
ukształtował zatem stosunki własnościowe, a upływ czasu spowodował,
że ukształtowane jego przepisami stosunki prawne nabrały trwałości. W związku
z tym uznano, że przepisy dekretu o reformie rolnej pozostają w systemie prawa
jako podstawa wywołanych przez nie skutków prawnych. Przepisy te są tym samym
właściwe dla dokonania oceny, czy w konkretnym stanie faktycznym wywołały
przewidziane w nich skutki prawne (zob. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 16 kwietnia 1996 r., W 15/95, OTK 1996, nr 2, poz. 13; z dnia 28 listopada
2001 r., SK 5/01, OTK 2001, nr 8, poz. 266 oraz z dnia 24 października 2001 r.,
SK 22/01, OTK 2001, nr 7, poz. 216; wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca
1999 r., III RN 165/98, OSNAPUS 2000, nr 3, poz. 90; z dnia 5 listopada 2002 r.,
III CKN 273/01, niepubl.; z dnia 13 lutego 2003 r., III CKN 1492/00, niepubl. oraz
z dnia 24 czerwca 2004 r., III CK 536/02, niepubl.). Skład orzekający Sądu
Najwyższego podziela powyższe stanowisko oraz argumentację przytoczoną dla
jego uzasadnienia.
8
Skarb Państwa został wpisany w dziale II księgi wieczystej nr […],
urządzonej dla nieruchomości o obszarze 10.07 ha, na podstawie zaświadczenia
Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w B. z dnia 1 lipca 1946 r., stwierdzającego, że
nieruchomość ziemska K. o obszarze 212 ha podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit.
e dekretu o reformie rolnej. Jak już wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27
września 1991 r., III CZP 90/91, zaświadczenie wojewódzkiego urzędu ziemskiego
stwierdzające, że nieruchomość jest przeznaczona na cele reformy rolnej,
stosownie do art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej, nie jest decyzją
administracyjną (zob. OSNCP 1992, nr 5, poz. 72). Ustawodawca, licząc się jednak
z możliwością powstania w praktyce wątpliwości co do tego, czy dana
nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa na podstawie powołanego
przepisu, w § 5 rozporządzenia wykonawczego przewidział, że orzekanie w
sprawach, czy dana nieruchomość podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu
o reformie rolnej należy w pierwszej instancji do kompetencji wojewódzkich
urzędów ziemskich, które orzekają o tym w formie decyzji; od decyzji
wojewódzkiego urzędu ziemskiego służy stronom prawo odwołania do Ministra
Rolnictwa i Reform Rolnych. Rozstrzygnięcie, czy dana nieruchomość nie podpada
pod działanie wymienionego przepisu następuje zatem – jak stwierdził Sąd
Najwyższy w powołanej uchwale – w drodze decyzji administracyjnej (zob. OSNCP
1992, nr 5, poz. 72). Skoro zaś ustawodawca przyznał kompetencję do orzekania w
tej kwestii organom administracji, trzeba przyjąć, że sąd powszechny nie jest
uprawniony do samodzielnego rozstrzygania, czy dana nieruchomość lub jej część
podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej. Stanowisko takie
Sąd Najwyższy zajmował również w późniejszych orzeczeniach, np. w wyrokach z
dnia 28 lipca 2004 r., III CK 296/03, niepubl., z dnia 3 grudnia 2004 r., IV CK
336/04, niepubl., z dnia 20 grudnia 2005 r., III CK 350/05, niepubl. oraz z dnia 7
czerwca 2006 r., III CSK 64/06, niepubl. Podkreślał przy tym, że decyzja
administracyjna, z której wynika, że dana nieruchomość lub jej część podpadała
pod art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej, wiąże sąd w postępowaniu
cywilnym. Stanowisko wyrażone w uchwale z dnia 27 września 1991 r., III CZP
90/91, można już zatem uznać w orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalone.
9
W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia także w orzecznictwie
Naczelnego Sądu Administracyjnego dominował pogląd, że na podstawie § 5
rozporządzenia wykonawczego można w postępowaniu administracyjnym orzekać
o tym, czy dana nieruchomość jest w całości lub w części nieruchomością ziemską,
a jeżeli nie ma takiego charakteru – czy pozostawała w związku funkcjonalnym
z nieruchomością ziemską. Przykładowo tylko można tu wskazać na wyroki
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 grudnia 1994 r., II S.A. 250/94
(ONSA 1996, nr 1, poz. 22); z dnia 22 sierpnia 2000 r., IV S.A. 2582/98 (Rejent
2001, nr 12, s. 193); z dnia 19 września 2000 r., IV S.A. 451/00 (niepubl.) oraz
z dnia 22 kwietnia 2004 r., OSK 46/04 (ONSAiWSA 2004, nr 1, poz. 20). Ponieważ
stanowisko to nie było jednak powszechnie przyjmowane w praktyce sądów
administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił wątpliwości
dotyczące wykładni § 5 rozporządzenia wykonawczego do rozstrzygnięcia składowi
siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego. Rozstrzygając to
zagadnienie, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w uchwale
z dnia 5 czerwca 2006 r., I OPS 2/06, wyjaśnił, że przepis § 5 rozporządzenia
wykonawczego może stanowić podstawę do orzekania w drodze administracyjnej
o tym, czy dana nieruchomość lub jej część wchodzi w skład nieruchomości
ziemskiej, o której mowa w art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej
(zob. ONSAiWSA 2006, nr 5, poz. 123). W uzasadnieniu podkreślił, że spory
o własność są wprawdzie sprawami cywilnymi, których rozpoznawanie należy do
sądów powszechnych, jednak – z mocy przepisu szczególnego, jakim jest § 5
rozporządzenia wykonawczego – orzekanie o tym, czy dana nieruchomość
podpada pod działanie wymienionego przepisu, zostało przekazane do kompetencji
organów administracji publicznej (art. 2 § 1 i 3 k.p.c.). Uchwała ta doprowadziła
do ujednolicenia orzecznictwa sądów administracyjnych, wobec czego można
stwierdzić, że w orzecznictwie zarówno sądów powszechnych, jak i sądów
administracyjnych zgodnie przyjmuje się, że rozstrzygnięcie, czy dana
nieruchomość lub jej część nie podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu
o reformie rolnej następuje w drodze decyzji administracyjnej.
Z tej już tylko przyczyny Sąd Okręgowy nie popełnił zarzucanych mu
w skardze kasacyjnej uchybień procesowych, rozważanie czy przejęcie zespołu
10
dworsko-parkowego w K. było zgodne z celami dekretu o reformie rolnej i czy wpis
Skarbu Państwa jako właściciela przedmiotowej nieruchomości miał jakąkolwiek
podstawę prawną nie należało bowiem do kompetencji tego Sądu. Trzeba jedynie
dodać, co uszło uwagi autora skargi kasacyjnej, że, zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c.,
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów nie mogą być w ogóle
podstawą skargi kasacyjnej.
Skoro skarżący nie uzyskał w postępowaniu administracyjnym decyzji
stwierdzającej, że nieruchomość objęta żądaniem pozwu nie podpadała pod
działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej, podniesiony w skardze
kasacyjnej zarzut naruszenia art. 10 u.k.w.h. nie może być uznany za uzasadniony.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną, nie
obciążając skarżącego kosztami postępowania kasacyjnego (art. 398 14
k.p.c. oraz
art. 102 w związku z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.).