Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 122/06
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa M.H.
przeciwko J.Ż.
przy udziale interwenienta ubocznego A. S.A.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 września 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie i nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 września 2006 r. Sąd Apelacyjny
odrzucił skargę kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z dnia 23 maja 2006 r.
Stwierdził, że powód, zwolniony w całości od kosztów sądowych, obowiązany był,
zgodnie z art. 14 ust. 2 w związku z art. 3 ust. 2 i art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 28
lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398
ze zm. – dalej „u.k.s.c.”), uiścić od skargi kasacyjnej opłatę podstawową, której nie
uiścił. Z uwagi na to, że opłata podstawowa, która wynosi 30 zł., ma charakter
„opłaty w wysokości stałej” w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c., Sąd Apelacyjny
odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 3986
§ 2 i art. 1302
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik powoda zarzucił
naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c., art. 1302
§ 3 k.p.c. oraz art. 130 k.p.c. przez
przyjęcie, że opłata podstawowa, o której mowa w art. 100 § 2 i art. 14 u.k.s.c. jest
„opłatą w wysokości stałej” w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. i w wyniku tego nie
zastosowanie art. 130 k.p.c. do usunięcia braku fiskalnego skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Zgodnie z utrwalonym już stanowiskiem Sądu Najwyższego (porównaj
między innymi postanowienia z dnia 30 maja 2006 r. I CZ 23/06 i z dnia 26 lipca
2006 r. IV CZ 59/06 nie publ.), użyte w art. 1302
§ 3 k.p.c. pojęcie „opłaty
w wysokości stałej” obejmuje nie tylko opłatę stałą, o której mowa w art. 12 u.k.s.c.
i innych przepisach tej ustawy dotyczących opłaty stałej, lecz także opłatę
podstawową, wskazaną w art. 14 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c., która jest opłatą o stałej
wysokości 30 zł. Przesądza o tym użycie w art. 1302
§ 3 k.p.c. pojęcia „opłata
w wysokości stałej”, które różni się istotnie od używanego w u.k.s.c. pojęcia „opłata
stała” i jednoznacznie wskazuje na zamiar ustawodawcy nadania pojęciu „opłaty
w wysokości stałej” innego, szerszego znaczenia. Nie ma też podstaw do uznania,
że wolą ustawodawcy było uchylenie sankcji z art. 1302
§ 3 k.p.c. w stosunku do
3
stron zwolnionych od kosztów sądowych, reprezentowanych przez zawodowego
pełnomocnika, których obowiązek fiskalny ogranicza się do konieczności uiszczenia
opłaty o zawsze tej samej wysokości 30 zł. Byłoby to sprzeczne z celem ustawy,
którym było przyspieszenie postępowania przez nałożenie na zawodowych
pełnomocników obowiązku samodzielnego ustalania nie tylko opłat o zawsze tej
samej wysokości, lecz także opłat stosunkowych i uiszczania ich bez wezwania
sądu. Skoro zatem obowiązek ten dotyczy opłat stałych a także opłat
stosunkowych, to nie ma żadnych powodów do wyłączenia go w stosunku do opłaty
podstawowej, której wysokość jest zawsze taka sama i nie ma żadnej trudności
z jej określeniem. Z tych przyczyn należy uznać, że obowiązek przewidziany w art.
1302
§ 3 k.p.c. obejmuje także uiszczenie bez wezwania opłaty podstawowej,
a jego niedopełnienie prowadzi do odrzucenia środka odwoławczego. W takiej
sytuacji nie ma zastosowania art. 130 k.p.c.
Z tych względów zażalenie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu na
podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.

V CZ 122/06

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia