Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 2 KWIETNIA 2007 R.
SNO 15/07
Przewodniczący: sędzia SN Henryk Gradzik (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Elżbieta Skowrońska-Bocian, Zbigniew Strus.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na rozprawie z udziałem
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta w
sprawie asesora sądowego – obwinionej o przewinienie służbowe z art. 107 § 1 u.s.p.,
polegające na popełnieniu czynu wyczerpującego znamiona występku określonego w
art. 270 § 1 k.k., po zapoznaniu się z odwołaniem obwinionej od wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 19 października 2006 r., sygn. akt (...)
p o s t a n o w i ł na podstawie art. 22 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. z a w i e s i ć
p o s t ę p o w a n i e d y s c y p l i n a r n e do czasu prawomocnego zakończenia
postępowania karnego prowadzonego aktualnie przez Prokuratora Rejonowego w
sprawie o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k., sygn. Ds. (...).
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uznał obwinioną – asesora sądowego za
winną tego, że w nieustalonym bliżej czasie pomiędzy dniem 28 czerwca a 5 sierpnia
2005 r. dokonała zmian w zapisach zawartych w wyrokach zapadłych w sprawach o
sygn. akt V K 256/05, V K 260/05 i V K 258/05, a pomiędzy 30 czerwca i 5 sierpnia
2005 r. odnośnie spraw V K 272/05, V K 276/05, V K 280/05, V K 284/05, V K
288/05, V K 292/05, V K 300/05, V K 302/05 i V K 304/05 Sądu Rejonowego, a to w
ten sposób, że wskazaną pierwotnie podstawę prawną zasądzonych świadczeń
pieniężnych jako „art. 49a § 1 k.k.” zamieniła na „art. 49 § 2 k.k.” i po podpisaniu tych
dokumentów umieściła je w aktach sprawy, usuwając zalegające tam oryginały
orzeczeń uprzednio ogłoszonych i podpisanych – tj. przewinienia służbowego z art.
107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych i za
popełnienie go, na mocy tego przepisu oraz art. 109 § 1 pkt 2 ustawy – Prawo o u.s.p.
wymierzył jej karę dyscyplinarną nagany.
Obwiniona złożyła apelację od powyższego wyroku. Skarżąc wyrok w całości,
podniosła zarzut następującej treści: „obrazy art. 4, 5, 170, 368, 424 i 405 k.p.k., co
miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, przez nierozważenie wszystkich
okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść obwinionej;
rozstrzygnięcie nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść obwinionej, oparcie ustaleń
na okolicznościach, które pomija się w ocenie dowodów, nie orzeczenie w
2
przedmiocie dwóch dopuszczonych dowodów, a to wniosku o przesłuchanie w
charakterze świadka informatyka sądowego (wniosek dopuszczony, dowód nie
przeprowadzony bez oddalenia wniosku dowodowego) i dopuszczonego z urzędu
wykazu wokand sędziego Sądu Rejonowego X. Y., którego dowodu też nie
przeprowadzono oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku,
a nadto obrazę art. 424 k.p.k., polegającą na błędnym sporządzeniu uzasadnienia
wyroku przez błąd w logicznym rozumowaniu, sprzeczności pomiędzy dowodami
przeprowadzonymi przez sąd, a dokonywanymi ustaleniami i naruszenie zasad
prowadzenia postępowania sądowego.”
Podnosząc tak sformułowany zarzut, obwiniona wniosła o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego
rozpoznania.
Zauważyć należy, że w następstwie skazania obwinionej za przewinienie
służbowe odpowiadające znamionom przestępstwa określonego w art. 270 § 1 k.k.,
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 19 października 2006 r., na mocy
art. 119 u.s.p. zezwolił na pociągnięcie asesora sądowego do odpowiedzialności karnej
za ten czyn. Z akt sprawy wynika z kolei, że Prokurator Rejonowy wszczął pod sygn.
Ds. (...) śledztwo w sprawie dokonania, w czasie pomiędzy dniem 28 czerwca a 5
sierpnia 2005 r. w A., przerobienia podstaw prawnych wskazanych pierwotnie w 11
wyrokach wydanych przez Sąd Rejonowy, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.
W piśmie z dnia 11 grudnia 2006 r. Prokurator stwierdził, iż podstawowe dla
śledztwa dowody stanowią jednocześnie materiał dowodowy zgromadzony w
postępowaniu dyscyplinarnym przeciwko obwinionej asesor i w związku z tym
zwrócił się do Prezesa Sądu Apelacyjnego o jego udostępnienie. Już w toku śledztwa
powołano dowód z opinii biegłego informatyka w celu zbadania zawartości dwóch
komputerowych dysków twardych i trzech dyskietek zdeponowanych do sprawy
dyscyplinarnej asesora sądowego. Biegłemu zadano pytanie, czy zapisy poczynione na
dyskach zabezpieczonych komputerów, odnośnie przedmiotowych wyroków, ulegały
modyfikacji od momentu zapisu, a jeśli tak, to w jakiej dacie były czynione te
modyfikacje oraz jaka była pierwotna treść zapisu. W uzasadnieniu postanowienia
stwierdzono, że istnieje uzasadnione podejrzenie dokonania zmian w pierwotnych
zapisach wyroków z wykorzystaniem dwóch komputerów i trzech dyskietek, które
zabezpieczono dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego.
W tym miejscu trzeba przypomnieć, że obwiniona nie przyznała się do
dokonania zmian w wyrokach wydanych w dniach 28 i 30 czerwca 2005 r.
Utrzymywała, że odmienna ich treść odnotowana w repertorium i widoczna w
niektórych odpisach, jest rezultatem umyślnego działania osób trzecich, zmierzających
do sprowokowania postępowania dyskwalifikującego ją jako asesora sądowego
pretendującego do nominacji sędziowskiej. Dla wsparcia tych wyjaśnień obwiniona
3
wskazała na bezsporny fakt usunięcia z pamięci komputerów oryginalnych zapisów
treści przedmiotowych wyroków, wydrukowanych bezpośrednio przed ich
podpisaniem. Co prawda, w postępowaniu dyscyplinarnym dopuszczono dowód z
opinii biegłego z zakresu informatyki dla wyjaśnienia tych okoliczności, ale nie
uzyskano oczekiwanego rezultatu. Biegły stwierdził, że nie jest w stanie odtworzyć z
dysku, co było tam zapisane przed skasowaniem danych. Dodał jednak, że byłoby to
możliwe w warunkach laboratoryjnych, pod warunkiem, że na dysku nie zapisano
wcześniej zbyt wielu dokumentów (k. 1094).
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Dyscyplinarny pierwszej
instancji przypisał obwinionej sfałszowanie treści wyroków na podstawie dowodów
osobowych, przy czym, jak stwierdził, dowodzenie tego faktu przebiegało w drodze
rozumowania opartego na ustaleniu faktów pośrednich, z których fakt główny
niezbicie wynikał. Mimo, iż Sąd ten nie przywiązywał wagi do zapisów
komputerowych na dyskach i dyskietkach (s. 13 uzasadnienia), to nie może ulegać
wątpliwości, że odtworzenie pierwotnych plików komputerowych, zawierających treść
wyroków, które obwiniona podpisała przed ich ogłoszeniem, dostarczyłoby dowodu
rozwiewającego jakiekolwiek wątpliwości co do okoliczności spornych w sprawie.
Przytoczona wypowiedź biegłego informatyka wskazuje na możliwość uzyskania
takiego dowodu po badaniach dysków w warunkach laboratoryjnych, a toczące się
śledztwo w Prokuraturze Rejonowej stwarza sposobność ku temu, skoro dopuszczono
w nim dowód z opinii biegłego informatyka w celu odtworzenia pierwotnej treści
zapisów.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny uznał za celowe
zawieszenie niniejszego postępowania dyscyplinarnego do czasu prawomocnego
rozstrzygnięcia w przedmiocie postępowania karnego toczącego się aktualnie w
Prokuraturze Rejonowej. Jego przedmiot jest tożsamy z przedmiotem postępowania
dyscyplinarnego, zwłaszcza w zakresie ustalenia, czy treść wyroków znajdujących się
w aktach 12 spraw objętych zarzutem przewinienia dyscyplinarnego i treść plików
komputerowych, utworzonych w dniach 28 i 30 czerwca 2005 r., z których wyroki te
zostały wydrukowane i podpisane, są ze sobą zgodne. Już z dotychczas podjętych w
śledztwie czynności widać, że rysuje się możliwość uzyskania w jego toku najbardziej
miarodajnych dowodów, rozstrzygających w przedmiocie odpowiedzialności
oskarżonej zarówno w postępowaniu karnym, jak i dyscyplinarnym. Wzgląd na
ekonomię procesową przemawia za tym, by postępowanie dyscyplinarne w jego
stadium odwoławczym, podjąć po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego
(zob. uchwała SN z dnia 28 września 2006 r., I KZP 8/06, OSNKW 2006/10/87).
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13