IV CZ 79/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-06-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 79/08
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko W. D. i K. D.
o zapłatę, rentę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2008
r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lipca 2008 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie i zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 1800 (jeden
tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pozwanych W. D. i K. D. od wyroku Sąd Apelacyjnego z dnia 14 marca 2008
r. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie mieli interesu prawnego w zaskarżeniu
wyroku Sądu drugiej instancji, nie zaskarżyli bowiem apelacją wyroku Sądu pierwszej
instancji. Apelację, która zresztą została oddalona, wniosła wyłącznie strona powodowa.
W zażaleniu pozwani podnieśli zarzut naruszenia art. 3981
§ 1 k.p.c., art. 3986
§ 1
k.p.c. oraz art. 45 Konstytucji. W uzasadnieniu wywodzili, że każdy obywatel ma prawo
do sądu, a zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji nie jest koniecznym w świetle
przepisów kodeksu postępowania cywilnego warunkiem wniesienia skargi kasacyjnej.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Jak wynika z akt sprawy, Sąd pierwszej instancji
zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 70000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz
oddalił powództwo o zapłatę renty. Apelację od wyroku wniósł wyłącznie powód,
domagając się zmiany wyroku przez uwzględnienie powództwa w pozostałej części. Sąd
Apelacyjny oddalił tę apelację. Powód nie wnosił skargi kasacyjnej, natomiast wnieśli ją
pozwani, zarzucając naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez zasądzenie - na podstawie
wadliwie ustalonego stanu faktycznego - zadośćuczynienia rażąco wygórowanego. W
skardze powołują się na uchybienia Sądu pierwszej instancji dotyczących
procedowania.
Jak stanowi art. 3981
§ 1 k.p.c., od wydanego przez sąd drugiej instancji
prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo
umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie strona, Prokurator
Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść skargę kasacyjną do Sądu
Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Jakkolwiek skarżący wskazali, że wnoszą skargę kasacyjną przeciw orzeczeniu
Sądu Apelacyjnego, to jednak z uzasadnienia wynika, iż kwestionują wyrok wydany
przez Sąd pierwszej instancji, od którego nie wnosili apelacji. Oznacza to, że w tej
mierze orzeczenie Sądu się uprawomocniło. Sąd odwoławczy w tej materii nie wydał
rozstrzygnięcia, które by w jakikolwiek sposób pogorszyło sytuację prawną pozwanych,
a w konsekwencji skarżący nie mają interesu prawnego w zaskarżeniu wyroku Sądu
Apelacyjnego.
Wbrew podnoszonym w zażaleniu zarzutom, wniosek taki nie stanowi, jak to
określili skarżący, „przeżytku dawnego okresu”. Konstytucja gwarantuje każdemu
obywatelowi prawo do sądu i to prawo nie zostało w żaden sposób ograniczone.
Skarżący mieli możliwość zaskarżenia apelacją niekorzystnego dla nich wyroku Sądu
Okręgowego, jednak z tej możliwości nie skorzystali, zatem wyrok ten stał się w części
niezaskarżonej prawomocny. Skarga kasacyjna przysługuje wprawdzie od
prawomocnych orzeczeń, jednak przedmiotem skargi mogą być tylko orzeczenia sądu
drugiej instancji, a warunkiem jej wniesienia jest co do zasady wyczerpanie toku dwóch
instancji merytorycznych. Zaskarżenie zatem prawomocnego orzeczenia sądu pierwszej
instancji skargą kasacyjną nie jest dopuszczalne.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku
z art. 39814
k.p.c. postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko W. D. i K. D.
o zapłatę, rentę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2008
r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lipca 2008 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie i zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 1800 (jeden
tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pozwanych W. D. i K. D. od wyroku Sąd Apelacyjnego z dnia 14 marca 2008
r. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie mieli interesu prawnego w zaskarżeniu
wyroku Sądu drugiej instancji, nie zaskarżyli bowiem apelacją wyroku Sądu pierwszej
instancji. Apelację, która zresztą została oddalona, wniosła wyłącznie strona powodowa.
W zażaleniu pozwani podnieśli zarzut naruszenia art. 3981
§ 1 k.p.c., art. 3986
§ 1
k.p.c. oraz art. 45 Konstytucji. W uzasadnieniu wywodzili, że każdy obywatel ma prawo
do sądu, a zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji nie jest koniecznym w świetle
przepisów kodeksu postępowania cywilnego warunkiem wniesienia skargi kasacyjnej.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Jak wynika z akt sprawy, Sąd pierwszej instancji
zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 70000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz
oddalił powództwo o zapłatę renty. Apelację od wyroku wniósł wyłącznie powód,
domagając się zmiany wyroku przez uwzględnienie powództwa w pozostałej części. Sąd
Apelacyjny oddalił tę apelację. Powód nie wnosił skargi kasacyjnej, natomiast wnieśli ją
pozwani, zarzucając naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez zasądzenie - na podstawie
wadliwie ustalonego stanu faktycznego - zadośćuczynienia rażąco wygórowanego. W
skardze powołują się na uchybienia Sądu pierwszej instancji dotyczących
procedowania.
Jak stanowi art. 3981
§ 1 k.p.c., od wydanego przez sąd drugiej instancji
prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo
umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie strona, Prokurator
Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść skargę kasacyjną do Sądu
Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Jakkolwiek skarżący wskazali, że wnoszą skargę kasacyjną przeciw orzeczeniu
Sądu Apelacyjnego, to jednak z uzasadnienia wynika, iż kwestionują wyrok wydany
przez Sąd pierwszej instancji, od którego nie wnosili apelacji. Oznacza to, że w tej
mierze orzeczenie Sądu się uprawomocniło. Sąd odwoławczy w tej materii nie wydał
rozstrzygnięcia, które by w jakikolwiek sposób pogorszyło sytuację prawną pozwanych,
a w konsekwencji skarżący nie mają interesu prawnego w zaskarżeniu wyroku Sądu
Apelacyjnego.
Wbrew podnoszonym w zażaleniu zarzutom, wniosek taki nie stanowi, jak to
określili skarżący, „przeżytku dawnego okresu”. Konstytucja gwarantuje każdemu
obywatelowi prawo do sądu i to prawo nie zostało w żaden sposób ograniczone.
Skarżący mieli możliwość zaskarżenia apelacją niekorzystnego dla nich wyroku Sądu
Okręgowego, jednak z tej możliwości nie skorzystali, zatem wyrok ten stał się w części
niezaskarżonej prawomocny. Skarga kasacyjna przysługuje wprawdzie od
prawomocnych orzeczeń, jednak przedmiotem skargi mogą być tylko orzeczenia sądu
drugiej instancji, a warunkiem jej wniesienia jest co do zasady wyczerpanie toku dwóch
instancji merytorycznych. Zaskarżenie zatem prawomocnego orzeczenia sądu pierwszej
instancji skargą kasacyjną nie jest dopuszczalne.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku
z art. 39814
k.p.c. postanowił jak w sentencji.