III CZ 38/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 38/08
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi K. Ż., W. Ż., M. Ś.
i R. Ż.
o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Okręgowego
w K. z dnia 27 kwietnia 2006 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie
Cywilnej
w dniu 5 grudnia 2008 r.,
zażalenia skarżących
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 lipca 2008 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 1 lipca 2008 r. odrzucił skargę
wnioskodawców o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu
Okręgowego w K. z dnia 27 kwietnia 2006 r., działając na podstawie art. 4246
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Jako uzasadnienie takiego orzeczenia wskazał na
utrwalony w orzecznictwie pogląd, że wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest szczególną czynnością
procesową wykraczającą poza zakres umocowania udzielonego do
reprezentowania strony w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem.
Złożenie przez wnoszącego skargę kolejnego pełnomocnictwa procesowego
ogólnego (k. 270 akt) nie stanowiło właściwego wykonania obowiązku przedłożenia
pełnomocnictwa do wniesienia skargi, stwierdził Sąd Okręgowy.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący wnieśli o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i nadanie skardze biegu przez przyjęcie jej do
rozpoznania. Zdaniem żalących, teza, że skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest szczególną czynnością procesową nie
pociąga za sobą wymogu złożenia pełnomocnictwa zawierającego wyraźne
umocowanie do zastępstwa w postępowaniu wszczętym wniesieniem skargi.
W ocenie skarżących, z mocy art. 91 k.p.c., pełnomocnictwo procesowe obejmuje
z mocy samego prawa umocowanie do wszystkich łączących się ze sprawą
czynności procesowych, a interpretacja zawarta w powołanych przez Sąd
Okręgowy orzeczeniach Sądu Najwyższego stanowi wykładnię wbrew treści prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wszczyna nową sprawę rozpoznawaną przez Sąd Najwyższy, której
celem jest wyłącznie kontrola legalności tego orzeczenia. Skoro zatem art. 91 k.p.c.
nie wymienia umocowania do wniesienia tej skargi, to konieczne jest udzielenie
osobnego pełnomocnictwa procesowego do jej wniesienia, ponieważ określony
w art. 91 k.p.c. zakres pełnomocnictwa udzielonego w prawomocnie zakończonej
sprawie nie obejmuje dokonania tej czynności procesowej. Sąd Najwyższy
3
stwierdził wręcz, że umocowanie pełnomocnika do reprezentowania strony
w sprawie wszczętej wniesieniem tej skargi nie może wynikać z pełnomocnictwa
udzielonego temu pełnomocnikowi w sprawie zakończonej prawomocnym
orzeczeniem kwestionowanym w skardze (v. postanowienie SN z dnia 14 czerwca
2005 r., sygn. akt V CZ 61/05, niepubl.). Skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia kreuje więc nowy przedmiot sporu, nowy
przedmiot orzekania, jak również inną konfigurację zainteresowanych stron, co
przesądza o tym, że skarga ta wszczyna nową, odrębną sprawę wobec
prawomocnie zakończonej (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 kwietnia
2006 r., sygn. akt III CZ 13/06, OSNC 2006 r., Nr 10, poz. 176). Postępowanie
wszczęte skargą żalących nie jest więc kontynuacją postępowania prawomocnie
zakończonego kwestionowanym w skardze orzeczeniem, a ich skarga nie jest
także nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, gdyż nie zmierza do zmiany lub
uchylenia kwestionowanego orzeczenia. Postępowanie wszczęte omawianą skargą
ma charakter kontrolny, ale prowadzona jest w sprawie odrębnej od zakończonej
kwestionowanym w niej orzeczeniem.
W konsekwencji trzeba stwierdzić, że umocowanie profesjonalnego
pełnomocnika do reprezentowania strony wnoszącej omawianą skargę nie może
wynikać z treści udzielonego mu pełnomocnictwa w sprawie prawomocnie
zakończonej kwestionowanym w skardze orzeczeniem (v. postanowienia SN:
z dnia 21 marca 2006 r., V CZ 6/06 niepubl.; z dnia 18 kwietnia 2007 r., V CZ 26/07
niepubl.; z dnia 24 października 2007 r., IV CZ 76/07, niepubl.).
Należy zatem stwierdzić, że udzielone adwokatowi J. S. pełnomocnictwa,
pierwsze z dnia 23 kwietnia 2008 r. (k. 258 akt), a drugie z dnia 6 czerwca 2008 r.
(k. 270 akt), nie upoważniają go do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi K. Ż., W. Ż., M. Ś.
i R. Ż.
o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Okręgowego
w K. z dnia 27 kwietnia 2006 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie
Cywilnej
w dniu 5 grudnia 2008 r.,
zażalenia skarżących
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 lipca 2008 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 1 lipca 2008 r. odrzucił skargę
wnioskodawców o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu
Okręgowego w K. z dnia 27 kwietnia 2006 r., działając na podstawie art. 4246
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Jako uzasadnienie takiego orzeczenia wskazał na
utrwalony w orzecznictwie pogląd, że wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest szczególną czynnością
procesową wykraczającą poza zakres umocowania udzielonego do
reprezentowania strony w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem.
Złożenie przez wnoszącego skargę kolejnego pełnomocnictwa procesowego
ogólnego (k. 270 akt) nie stanowiło właściwego wykonania obowiązku przedłożenia
pełnomocnictwa do wniesienia skargi, stwierdził Sąd Okręgowy.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący wnieśli o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i nadanie skardze biegu przez przyjęcie jej do
rozpoznania. Zdaniem żalących, teza, że skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest szczególną czynnością procesową nie
pociąga za sobą wymogu złożenia pełnomocnictwa zawierającego wyraźne
umocowanie do zastępstwa w postępowaniu wszczętym wniesieniem skargi.
W ocenie skarżących, z mocy art. 91 k.p.c., pełnomocnictwo procesowe obejmuje
z mocy samego prawa umocowanie do wszystkich łączących się ze sprawą
czynności procesowych, a interpretacja zawarta w powołanych przez Sąd
Okręgowy orzeczeniach Sądu Najwyższego stanowi wykładnię wbrew treści prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wszczyna nową sprawę rozpoznawaną przez Sąd Najwyższy, której
celem jest wyłącznie kontrola legalności tego orzeczenia. Skoro zatem art. 91 k.p.c.
nie wymienia umocowania do wniesienia tej skargi, to konieczne jest udzielenie
osobnego pełnomocnictwa procesowego do jej wniesienia, ponieważ określony
w art. 91 k.p.c. zakres pełnomocnictwa udzielonego w prawomocnie zakończonej
sprawie nie obejmuje dokonania tej czynności procesowej. Sąd Najwyższy
3
stwierdził wręcz, że umocowanie pełnomocnika do reprezentowania strony
w sprawie wszczętej wniesieniem tej skargi nie może wynikać z pełnomocnictwa
udzielonego temu pełnomocnikowi w sprawie zakończonej prawomocnym
orzeczeniem kwestionowanym w skardze (v. postanowienie SN z dnia 14 czerwca
2005 r., sygn. akt V CZ 61/05, niepubl.). Skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia kreuje więc nowy przedmiot sporu, nowy
przedmiot orzekania, jak również inną konfigurację zainteresowanych stron, co
przesądza o tym, że skarga ta wszczyna nową, odrębną sprawę wobec
prawomocnie zakończonej (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 kwietnia
2006 r., sygn. akt III CZ 13/06, OSNC 2006 r., Nr 10, poz. 176). Postępowanie
wszczęte skargą żalących nie jest więc kontynuacją postępowania prawomocnie
zakończonego kwestionowanym w skardze orzeczeniem, a ich skarga nie jest
także nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, gdyż nie zmierza do zmiany lub
uchylenia kwestionowanego orzeczenia. Postępowanie wszczęte omawianą skargą
ma charakter kontrolny, ale prowadzona jest w sprawie odrębnej od zakończonej
kwestionowanym w niej orzeczeniem.
W konsekwencji trzeba stwierdzić, że umocowanie profesjonalnego
pełnomocnika do reprezentowania strony wnoszącej omawianą skargę nie może
wynikać z treści udzielonego mu pełnomocnictwa w sprawie prawomocnie
zakończonej kwestionowanym w skardze orzeczeniem (v. postanowienia SN:
z dnia 21 marca 2006 r., V CZ 6/06 niepubl.; z dnia 18 kwietnia 2007 r., V CZ 26/07
niepubl.; z dnia 24 października 2007 r., IV CZ 76/07, niepubl.).
Należy zatem stwierdzić, że udzielone adwokatowi J. S. pełnomocnictwa,
pierwsze z dnia 23 kwietnia 2008 r. (k. 258 akt), a drugie z dnia 6 czerwca 2008 r.
(k. 270 akt), nie upoważniają go do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.