III CZ 2/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 2/09
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A.M.
przeciwko E. sp. z o.o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2009 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 30 września 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 30 września 2008 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie P.C., L.P. i L.G. od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 30
czerwca 2008 r., którym Sąd ten odmówił dopuszczenia radcy prawnego J.K. do
udziału w postępowaniu z powództwa A.M. przeciwko E. sp. z o.o. i umorzył
postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy podzielił ocenę wyrażoną przez Sąd
niższej instancji, że powodem uprawnionym do występowania w sprawie jest A.M.
pod wezwaniem B., nie zaś A.M., a osoby wnoszące zażalenie nie są uprawnione
do reprezentowania powoda.
Postanowienie Sądu Okręgowego zaskarżyło zażaleniem A.M.,
reprezentowane przez radcę pr. J.K., zarzucając naruszenie art. 12, 58 oraz 178
pkt 1 w związku z art. 87 pkt 1 i 2 Konstytucji, a także art. 1 Konkordatu między
Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z dnia 23 kwietnia 1998 r. (Dz. U. Nr
51, poz. 318), art. 1 i 11 ustawy - prawo o stowarzyszeniach (jedn. tekst Dz. U. Z
2001 r., nr 79, poz. 855), art. 38 k.c., ponadto także art. 9, 86, 125, 128, 148 § 1 i 2,
art. 328 § 2 w związku z art. 13 § 2, oraz art. 365 § 2 k.p.c. W konkluzji skarżący
wnosił o uchylenie zaskarżonego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarżący, wnosząc zażalenie, przeoczył fakt, że przedmiotem zaskarżonego
postanowienia jest umorzenie postępowania w sprawie. W takiej zaś sytuacji
właściwym środkiem zaskarżenia jest skarga kasacyjna, a nie zażalenie. Wynika to
jasno z art. 3981
§ 1 k.p.c., zgodnie z którym skarga kasacyjna przysługuje od
wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
postępowanie w sprawie. Postępowanie cywilne nie dopuszcza konkurencji
środków zaskarżenia tego samego orzeczenia, niewłaściwy środek jest zatem
niedopuszczalny i jako taki podlega odrzuceniu.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
3984
w związku z art. 39821
oraz 373 k.p.c.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A.M.
przeciwko E. sp. z o.o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2009 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 30 września 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 30 września 2008 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie P.C., L.P. i L.G. od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 30
czerwca 2008 r., którym Sąd ten odmówił dopuszczenia radcy prawnego J.K. do
udziału w postępowaniu z powództwa A.M. przeciwko E. sp. z o.o. i umorzył
postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy podzielił ocenę wyrażoną przez Sąd
niższej instancji, że powodem uprawnionym do występowania w sprawie jest A.M.
pod wezwaniem B., nie zaś A.M., a osoby wnoszące zażalenie nie są uprawnione
do reprezentowania powoda.
Postanowienie Sądu Okręgowego zaskarżyło zażaleniem A.M.,
reprezentowane przez radcę pr. J.K., zarzucając naruszenie art. 12, 58 oraz 178
pkt 1 w związku z art. 87 pkt 1 i 2 Konstytucji, a także art. 1 Konkordatu między
Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z dnia 23 kwietnia 1998 r. (Dz. U. Nr
51, poz. 318), art. 1 i 11 ustawy - prawo o stowarzyszeniach (jedn. tekst Dz. U. Z
2001 r., nr 79, poz. 855), art. 38 k.c., ponadto także art. 9, 86, 125, 128, 148 § 1 i 2,
art. 328 § 2 w związku z art. 13 § 2, oraz art. 365 § 2 k.p.c. W konkluzji skarżący
wnosił o uchylenie zaskarżonego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarżący, wnosząc zażalenie, przeoczył fakt, że przedmiotem zaskarżonego
postanowienia jest umorzenie postępowania w sprawie. W takiej zaś sytuacji
właściwym środkiem zaskarżenia jest skarga kasacyjna, a nie zażalenie. Wynika to
jasno z art. 3981
§ 1 k.p.c., zgodnie z którym skarga kasacyjna przysługuje od
wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
postępowanie w sprawie. Postępowanie cywilne nie dopuszcza konkurencji
środków zaskarżenia tego samego orzeczenia, niewłaściwy środek jest zatem
niedopuszczalny i jako taki podlega odrzuceniu.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
3984
w związku z art. 39821
oraz 373 k.p.c.
3