IV CNP 2/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 2/09
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy S. w G.
przeciwko W.S. i K.S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę i zasądza od powódki na rzecz pozwanych
kwotę 317 (trzysta siedemnaście) zł tytułem kosztów procesu.
Uzasadnienie
2
Powodowa Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości ul. S. w G. wniosła
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 13 marca 2008 r. Wyrokiem tym Sąd Okręgowy zmienił
orzeczenie Sądu Rejonowego w G. i oddalił powództwo, które powódka skierowała
przeciwko pozwanym W.S. i K.S. o zapłatę nieuiszczonej części opłat za energię
cieplną. Sąd II instancji, odmiennie niż Sąd Rejonowy, uznał, że powód nie
wykazał, iż rozliczenie opłat za nieopomiarowany lokal pozwanych nastąpiło
zgodnie z prawidłowo uchwalonym regulaminem rozliczeń, który był należycie
realizowany i jednolicie stosowany przez powódkę do wszystkich lokali w budynku.
W skardze powódka zarzuciła, że zaskarżone orzeczenie wydane zostało
z naruszeniem prawa materialnego – art. 45 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze zm.), art. 13 ust. 1 ustawy z dnia
24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903
ze zm.) oraz art. 471 k.c. w zw. z art. 487 k.c. i wyrządziło jej szkodę w wyniku
zapłacenia przez nią należności za energię cieplną, w części niepokrytej przez
pozwanych. Skarżąca wskazała, że ze względu na wartość przedmiotu sporu nie
było możliwe wniesienie skargi kasacyjnej, a nie zachodzi żadna z podstaw
wznowienia postępowania.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać szereg elementów konstrukcyjnych.
Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
3
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powódkę nie ma wszystkich koniecznych składników,
nie zawiera bowiem uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia. Warunek ten jest spełniony jedynie
wówczas, gdy strona skarżąca złoży oświadczenie, że szkoda w jej majątku
nastąpiła i wskaże rodzaj i rozmiar tej szkody, a ponadto powoła lub przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające jej twierdzenie (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, nie publ.,
postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, nie publ.; z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z 15 lutego
2006 r., IV CNP 7/05, nie publ.). Skarżąca tymczasem poprzestała na gołosłownym
stwierdzeniu, że poniosła szkodę, ponieważ zapłaciła całość należności za energię
cieplną, nie uzyskując od pozwanych zwrotu tego wydatku w części dotyczącej ich
lokalu. Nie przedstawiła jednak żadnych środków dowodowych wspierających to
stanowisko i potwierdzających wysokość zapłaconych należności, ani rozliczenia
wpłat uzyskanych na ten wydatek od wszystkich członków Wspólnoty.
Z przytoczonych względów należało orzec jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi uzasadnia art. 42412
w zw.
z art. 39821
, art. 391 § 1, art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy S. w G.
przeciwko W.S. i K.S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę i zasądza od powódki na rzecz pozwanych
kwotę 317 (trzysta siedemnaście) zł tytułem kosztów procesu.
Uzasadnienie
2
Powodowa Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości ul. S. w G. wniosła
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 13 marca 2008 r. Wyrokiem tym Sąd Okręgowy zmienił
orzeczenie Sądu Rejonowego w G. i oddalił powództwo, które powódka skierowała
przeciwko pozwanym W.S. i K.S. o zapłatę nieuiszczonej części opłat za energię
cieplną. Sąd II instancji, odmiennie niż Sąd Rejonowy, uznał, że powód nie
wykazał, iż rozliczenie opłat za nieopomiarowany lokal pozwanych nastąpiło
zgodnie z prawidłowo uchwalonym regulaminem rozliczeń, który był należycie
realizowany i jednolicie stosowany przez powódkę do wszystkich lokali w budynku.
W skardze powódka zarzuciła, że zaskarżone orzeczenie wydane zostało
z naruszeniem prawa materialnego – art. 45 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze zm.), art. 13 ust. 1 ustawy z dnia
24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903
ze zm.) oraz art. 471 k.c. w zw. z art. 487 k.c. i wyrządziło jej szkodę w wyniku
zapłacenia przez nią należności za energię cieplną, w części niepokrytej przez
pozwanych. Skarżąca wskazała, że ze względu na wartość przedmiotu sporu nie
było możliwe wniesienie skargi kasacyjnej, a nie zachodzi żadna z podstaw
wznowienia postępowania.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać szereg elementów konstrukcyjnych.
Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
3
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powódkę nie ma wszystkich koniecznych składników,
nie zawiera bowiem uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia. Warunek ten jest spełniony jedynie
wówczas, gdy strona skarżąca złoży oświadczenie, że szkoda w jej majątku
nastąpiła i wskaże rodzaj i rozmiar tej szkody, a ponadto powoła lub przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające jej twierdzenie (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, nie publ.,
postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, nie publ.; z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z 15 lutego
2006 r., IV CNP 7/05, nie publ.). Skarżąca tymczasem poprzestała na gołosłownym
stwierdzeniu, że poniosła szkodę, ponieważ zapłaciła całość należności za energię
cieplną, nie uzyskując od pozwanych zwrotu tego wydatku w części dotyczącej ich
lokalu. Nie przedstawiła jednak żadnych środków dowodowych wspierających to
stanowisko i potwierdzających wysokość zapłaconych należności, ani rozliczenia
wpłat uzyskanych na ten wydatek od wszystkich członków Wspólnoty.
Z przytoczonych względów należało orzec jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi uzasadnia art. 42412
w zw.
z art. 39821
, art. 391 § 1, art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.