Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 19/09
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa W.T., A.V.,
przeciwko Gminie S.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 maja 2009 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
strony powodowej od wyroku tego Sądu z dnia 5 grudnia 2008 r. jako
niedopuszczalną ze względu na to, że wartość przedmiotu zaskarżenia
w rozpoznawanej sprawie była niższa niż 50 tys. zł. W zażaleniu powód wniósł
o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o rozpoznanie przez Sąd
Najwyższy, na podstawie art. 380 k.p.c., postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia
5 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Strona powodowa we wniesionej przez siebie apelacji od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 7 marca 2006 r. oznaczyła wartość przedmiotu zaskarżenia na
3 tys. zł. Oznaczenie to nie budzi wątpliwości, gdyż od dnia 2 marca 2006 r. wszedł
w życie art. 232
k.p.c., zgodnie z którym w sprawach o wydanie nieruchomości
posiadanej bez tytułu prawnego lub na podstawie innego tytułu niż najem lub
dzierżawa wartość przedmiotu sporu oblicza się przyjmując podaną przez powoda
sumę odpowiadającą trzymiesięcznemu czynszowi należnemu od danego rodzaju
nieruchomości. Przepis art. 232
k.p.c. dotyczy wprawdzie wprost przedmiotu sporu,
ale nie ulega wątpliwości, że odnosić należy go także do przedmiotu zaskarżenia,
który można określić tylko odnosząc się do przedmiotu sporu na etapie gdy strona
korzysta z przysługujących jej środków zaskarżenia. Wbrew więc twierdzeniom
zawartym w zażaleniu, trafnie Sąd Apelacyjny uznał, iż z chwilą wejścia w życie
tego przepisu przedmiot zaskarżenia należy określać na jego podstawie. Należy
podkreślić, że tak też prawidłowo zastosowała go sama strona powodowa
oznaczając w apelacji przedmiot zaskarżenia na kwotę 3 tys. zł.
Przepis art. 232
k.p.c. wszedł w życie 2 marca 2006 r. czyli z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Chociaż wiąże się on niewątpliwie
z problematyką kosztów sądowych, to ma jednak szersze znaczenie, dlatego
znajduje się w kodeksie postępowania cywilnego. O tym kiedy wszedł w życie
decydują wobec tego, w braku regulacji szczególnej, ogólne zasady prawa
międzyczasowego sformułowane w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Przepisy
wprowadzające kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 297 ze zm.).
3
Zgodnie z art. XV § 1 k.p.c. obowiązuje zasada bezpośredniego działania ustawy
nowej, czyli przepis art. 232
k.p.c. znajduje zastosowanie do określenia przedmiotu
zaskarżenia począwszy od 2 marca 2006 r. Podobnie Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 19 października 2007 r. I CZ 117/07, OSNC-ZD 2008 B,
poz.51 oraz w postanowieniu z dnia 22 września 2008 r. II CSK 336/08 niepubl.
W rozpoznawanej sprawie strona powodowa dochodzi wydania nieruchomości,
którą jej zdaniem Skarb Państwa włada bez tytułu prawnego. Niewątpliwie jest to
więc sprawa, o której mowa w art. 232
k.p.c. W tej sytuacji mając na uwadze art.
3982
k.p.c. Sąd Apelacyjny miał pełne podstawy do odrzucenia skargi kasacyjnej.
W konsekwencji brak wobec tego podstaw do rozpoznawania przez Sąd Najwyższy
postanowienia Sądu Apelacyjnego na podstawie art. 380 k.p.c.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 394 § 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

III CZ 19/09

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia