IV CSK 191/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 191/09
POSTANOWIENIE
Dnia 24 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa A.A.
przeciwko Parafii Rzymsko - Katolickiej […]
o zapłatę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 czerwca 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt [...],
1) odrzuca skargę kasacyjną
2) nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu
na rzecz strony pozwanej.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2008 r. Sąd Apelacyjny, na skutek apelacji
pozwanej, zmienił wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 29 maja 2008 r. w ten
sposób, że oddalił powództwo i odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu
za obie instancji w sprawie z powództwa A.A. przeciwko Parafii Rzymsko –
Katolickiej o zapłatę i ustalenie.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł powód. W skardze, opartej
na obu podstawach kasacyjnych (art. 3983
§ 1 k.p.c.), zarzucał naruszenie art. 430
k.c. poprzez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie,
że zachowanie J.L. należy określić jako bezprawny eksces, jakiego dopuścił się on
przy okazji wykonywania zleconych mu obowiązków mimo, że z materiału
dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy jednoznacznie wynika, iż J.L.
spowodował powstanie znacznego uszczerbku na zdrowiu powoda przy
wykonywaniu obowiązków powierzonych mu przez pozwanego. W ramach drugiej
podstawy zarzucał mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 11 k.p.c.
polegające na przyjęciu, że Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę był związany
wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 12 kwietnia 2005 r. w ten sposób, iż
popełnienie przez J.L. przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. powoduje jednocześnie
uznanie, że jego zachowanie musi być uznane za bezprawny eksces, jakiego
dopuścił się on przy okazji wykonywania zleconych czynności.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się
na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, potrzebę pełnej
i jednoznacznej wykładni art. 430 k.c., jednoznacznej wykładni art. 11 k.p.c. oraz
wskazał na oczywistą zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest kwalifikowanym środkiem prawnym, którego
rozpoznanie przez Sąd Najwyższy musi być uzasadnione względami o szczególnej
doniosłości, wykraczającymi poza indywidualny interes skarżącego, a leżącymi
raczej w interesie powszechnym (por. wyrok SN z dnia 23 lutego 2006 r., II CSK
126/05, LEX nr 179973).
3
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c., podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów, a każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na
celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod
pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów
prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine
niedopuszczalny, a jeżeli skarga oparta była tylko na takich zarzutach, podlegała
odrzuceniu (por. m.in. wyrok SN z 4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06, LEX
nr 238975).
Uzasadniając zarzut naruszenia art. 430 k. c., przez jego błędną wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie, skarżący podnosił, że Sąd bezpodstawnie przyjął,
iż J.L. dopuścił się czynu przy okazji wykonywania powierzonych mu obowiązków,
podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie,
zdaniem skarżącego, wynikało, że czynu tego dopuścił się on przy wykonywaniu
powierzonych obowiązków. Tak sformułowany zarzut stanowi bezpodstawną i
niedopuszczalną na etapie postępowania kasacyjnego polemikę z ustaleniami
faktycznymi, które poczynił Sąd drugiej instancji.
Za niedopuszczalny należało uznać również zarzut naruszenia art. 11 k.p.c.,
który skarżący uzasadniał podnosząc, że Sąd Apelacyjny, uznając moc wiążącą
wyroku karnego, przyjął, iż popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.
powoduje uznanie, że czyn ten popełniony był przy okazji wykonywania zleconych
czynności. W rzeczywistości wnioski w tym zakresie Sąd oparł na własnej, wnikliwej
ocenie materiału dowodowego i własnych rozważaniach prawnych.
Skarżący formułując wskazane wyżej zarzuty w istocie oparł je
o zrekonstruowany przez siebie stan faktyczny, pozostający w sprzeczności
z przyjętym przez Sąd. Tak sformułowane zarzuty należało uznać za jawnie
zmierzające do zakwestionowania poczynionych przez Sąd Apelacyjny ustaleń
faktycznych i oceny dowodów.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa A.A.
przeciwko Parafii Rzymsko - Katolickiej […]
o zapłatę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 czerwca 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt [...],
1) odrzuca skargę kasacyjną
2) nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu
na rzecz strony pozwanej.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2008 r. Sąd Apelacyjny, na skutek apelacji
pozwanej, zmienił wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 29 maja 2008 r. w ten
sposób, że oddalił powództwo i odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu
za obie instancji w sprawie z powództwa A.A. przeciwko Parafii Rzymsko –
Katolickiej o zapłatę i ustalenie.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł powód. W skardze, opartej
na obu podstawach kasacyjnych (art. 3983
§ 1 k.p.c.), zarzucał naruszenie art. 430
k.c. poprzez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie,
że zachowanie J.L. należy określić jako bezprawny eksces, jakiego dopuścił się on
przy okazji wykonywania zleconych mu obowiązków mimo, że z materiału
dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy jednoznacznie wynika, iż J.L.
spowodował powstanie znacznego uszczerbku na zdrowiu powoda przy
wykonywaniu obowiązków powierzonych mu przez pozwanego. W ramach drugiej
podstawy zarzucał mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 11 k.p.c.
polegające na przyjęciu, że Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę był związany
wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 12 kwietnia 2005 r. w ten sposób, iż
popełnienie przez J.L. przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. powoduje jednocześnie
uznanie, że jego zachowanie musi być uznane za bezprawny eksces, jakiego
dopuścił się on przy okazji wykonywania zleconych czynności.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się
na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, potrzebę pełnej
i jednoznacznej wykładni art. 430 k.c., jednoznacznej wykładni art. 11 k.p.c. oraz
wskazał na oczywistą zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest kwalifikowanym środkiem prawnym, którego
rozpoznanie przez Sąd Najwyższy musi być uzasadnione względami o szczególnej
doniosłości, wykraczającymi poza indywidualny interes skarżącego, a leżącymi
raczej w interesie powszechnym (por. wyrok SN z dnia 23 lutego 2006 r., II CSK
126/05, LEX nr 179973).
3
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c., podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów, a każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na
celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod
pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów
prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine
niedopuszczalny, a jeżeli skarga oparta była tylko na takich zarzutach, podlegała
odrzuceniu (por. m.in. wyrok SN z 4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06, LEX
nr 238975).
Uzasadniając zarzut naruszenia art. 430 k. c., przez jego błędną wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie, skarżący podnosił, że Sąd bezpodstawnie przyjął,
iż J.L. dopuścił się czynu przy okazji wykonywania powierzonych mu obowiązków,
podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie,
zdaniem skarżącego, wynikało, że czynu tego dopuścił się on przy wykonywaniu
powierzonych obowiązków. Tak sformułowany zarzut stanowi bezpodstawną i
niedopuszczalną na etapie postępowania kasacyjnego polemikę z ustaleniami
faktycznymi, które poczynił Sąd drugiej instancji.
Za niedopuszczalny należało uznać również zarzut naruszenia art. 11 k.p.c.,
który skarżący uzasadniał podnosząc, że Sąd Apelacyjny, uznając moc wiążącą
wyroku karnego, przyjął, iż popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.
powoduje uznanie, że czyn ten popełniony był przy okazji wykonywania zleconych
czynności. W rzeczywistości wnioski w tym zakresie Sąd oparł na własnej, wnikliwej
ocenie materiału dowodowego i własnych rozważaniach prawnych.
Skarżący formułując wskazane wyżej zarzuty w istocie oparł je
o zrekonstruowany przez siebie stan faktyczny, pozostający w sprzeczności
z przyjętym przez Sąd. Tak sformułowane zarzuty należało uznać za jawnie
zmierzające do zakwestionowania poczynionych przez Sąd Apelacyjny ustaleń
faktycznych i oceny dowodów.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.