Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 29/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa L. F.
przeciwko Polskiemu Koncernowi Naftowemu O. S.A.
o odprawę pieniężną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego w [….]
z dnia 14 lipca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie L. F.
przeciwko Koncernowi Naftowemu […] o odprawę pieniężną, wyrokiem z 14 lipca
2008 r. oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Okręgowego z 30 maja 2007 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu
Apelacyjnego pełnomocniczka powódki zarzuciła wyrokowi naruszenie art. 32 ust. 1
i 2 Konstytucji, art. 183a
i art. 113
k.p., § 4 Regulaminu grupowego zwolnienia w
Regionalnej Jednostce Organizacyjnej w Warszawie z 14 czerwca 2005 r., art. 9 §
1 k.p., art. 227 k.p.c. Podniosła również że zaskarżone orzeczenie jest z
powyższymi przepisami niezgodne.
Autorka skargi stwierdziła, że wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 14 lipca 2008
r. został doręczony skarżącej wraz z uzasadnieniem 23 września 2008 r., zatem
2
przekroczone zostały już wszystkie terminy z art. 3985
k.p.c. na wniesienie skargi
kasacyjnej do Sądu Najwyższego. W rezultacie powódce nie przysługuje już w
niniejszej sprawie prawo do wniesienia skargi kasacyjnej.
Ponadto w skardze podniesiono, że w niniejszej sprawie zachodzi wyjątkowy
wypadek określony w art. 4241
§ 2 k.p.c. Mianowicie, skarga kasacyjna nie została
wniesiona z uwagi na fakt, iż po otrzymaniu uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego stan zdrowia powódki znacznie się pogorszył, przez co powódka
była bardziej zajęta walką z chorobą, aniżeli kolejnym etapem dochodzenia swoich
praw w drodze skargi kasacyjnej. Potwierdzeniem kłopotów zdrowotnych powódki
jest zaświadczenie lekarskie, które stanowi załącznik do niniejszej skargi.
Dodatkowo powódka z uwagi na fakt, jej niskich dochodów, nie była w stanie
skorzystać z profesjonalnej pomocy prawnej. W rezultacie nie uzyskała
potrzebnych jej informacji, co do możliwości jakiegokolwiek wzruszenia
rozstrzygnięcia Sądu drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje
artykuł 4241
§ 2 k.p.c. który stanowi, że w wyjątkowych wypadkach, gdy
niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
przysługuje także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w
sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
3
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych.
W przedmiotowej skardze nie wypełniono warunku wykazania niemożności
wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Trzeba pamiętać, że zgodnie z komentowanym przepisem
skarżący musi „wykazać”, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i
przedstawić w skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący
wątpliwości oraz w drodze stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco
uzasadnić. Oznacza to przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów dotyczących
środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych
przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. W przedmiotowej skardze jej Autorka nie
tylko nie wykazała, że wzruszenie zaskarżonego postanowienia nie jest i nie było
możliwe, ale przyznała, że skarga kasacyjna nie została wniesiona z uwagi na fakt,
że po otrzymaniu uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego powódka była bardziej
zajęta walką z chorobą, aniżeli kolejnym etapem dochodzenia swoich praw w
drodze skargi kasacyjnej. Jednocześnie za zupełnie chybiony argument należy
uznać stwierdzenie, że z powodu doręczenia wyroku Sądu Apelacyjnego 23
września 2008 r. przekroczone zostały wszystkie terminy na wniesienie skargi
kasacyjnej. Sąd Najwyższy przypomina, że art. 3985
§ 1 k.p.c. stanowi, że skargę
kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie w terminie dwóch
miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej, tak
więc dwumiesięczny termin dopiero rozpoczął swój bieg od dnia 23 września 2008
r. Oznacza to, że wymóg wskazany w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. nie został
spełniony.
Wnosząca skargę powołuje co prawda jako podstawę wniesienia skargi art.
4241
§ 2 k.p.c., który zwalnia stronę z obowiązku wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe, jednak w tym przypadku brak
wyjątkowego wypadku uzasadniającego wniesienie skargi. Powołane przez
skarżącą orzeczenie Sądu Najwyższego I CNP 4/06, w którym wskazano ciężką
chorobę jako wypadek wyjątkowy, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., nie
znajduje odniesienia do stanu faktycznego niniejszej sprawy. Dołączone do skargi
4
kasacyjnej zaświadczenie lekarskie (k. 437) ma charakter enigmatyczny i nie
można z niego wnioskować występowania u powódki jakiejkolwiek ciężkiej choroby.
Tym samym skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem została
odrzucona w oparciu o art. 4248
§ 2 k.p.c..