Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 113/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku Z. K.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w
W., S. K., R. W., S. W., D. M., P. K., J. K. i Gminy W.
o zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 czerwca 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 28 września 2009 r., sygn. akt II Ca
(…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W skardze kasacyjnej wniesionej przez wnioskodawczynię Z. K. jako
uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazano, że jest ona
oczywiście uzasadniona. Jako podstawę skargi skarżąca wskazała naruszenie art. 382
w związku z art. 233 § 1 k.p.c. „przez błędne przyjęcie, że Sąd pierwszej instancji
dokonał wnikliwej i rzetelnej oceny materiału dowodowego w ramach swobodnej oceny
2
dowodów, podczas gdy ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest dowolna, co
wyraża się w braku należytej analizy dowodu z przesłuchania wnioskodawczyni oraz
zgłoszonych przez nią dowodów”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi nie mogą być zarzuty dotyczące
oceny dowodów. Dotyczy to zarówno ocen sądu drugiej instancji mających za przedmiot
same dowody, jak i ocenę dowodów wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Skarga
zatem oparta wyłącznie na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów
jest niedopuszczalna (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 września
2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76, z dnia 24 marca 2009 r., III CSK
331/08, niepubl. lub z dnia 24 czerwca 2009 r., III CSK 73/09, niepubl.).
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 2 i § 3 postanowił, jak
w sentencji.