Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 20 lipca 2010 r.
III SPP 16/10
Niedopuszczalna jest skarga na przewlekłość postępowania wywołanego
skargą na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnio-
nej zwłoki.
Przewodniczący SSN Romualda Spyt, Sędziowie SN: Bogusław Cudowski
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lipca
2010 r. sprawy ze skarg Piotra W. na przewlekłość postępowania Sądu Apelacyjnego
w Gdańsku [...].
1. skargę z dnia 29 października 2009 r. przekazał do rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu w Szczecinie,
2. odrzucił skargę z dnia 31 maja 2010 r.
U z a s a d n i e n i e
Pismem z 15 czerwca 2010 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Gdańsku przekazał do Sądu Najwyższego skargę powoda Piotra W. z 31
maja 2010 r. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu
sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Jednocześnie pismem z 14 czerwca 2010 r.
ten sam Sąd Apelacyjny przekazał do Sądu Najwyższego skargę powoda Piotra W. z
29 października 2009 r. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postę-
powaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Konieczne jest więc oddzielne zrefe-
rowanie podnoszonych w tych dwóch skargach zarzutów oraz przedstawienie stanu
faktycznego, który był podstawą dla ich wniesienia.
Piotr W. pozwem z 5 stycznia 2009 r. wystąpił do Sądu Okręgowego w Gdań-
sku z powództwem o ochronę dóbr osobistych przeciwko pracodawcy (Sąd Okręgo-
wy w Gdańsku oraz Sąd Rejonowy w Gdyni) oraz przeciwko osobom reprezentują-
cym pracodawcę (P.M. - sędzia Sądu Okręgowego w Gdańsku, jednocześnie prezes
2
Sądu Rejonowego w Gdyni oraz W.A. - sędzia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, jed-
nocześnie prezes Sądu Okręgowego w Gdańsku). Jednocześnie powód na podsta-
wie art. 50 k.p.c., art. 48 § 1 pkt 1 k.p.c. i art. 49 k.p.c. złożył wniosek o wyłączenie
od udziału w sprawie „wszystkich sędziów orzekających w sądach Apelacji Gdań-
skiej”. Uzupełniając wniosek o wyłączenie sędziów, złożył listy sędziów orzekających
w sądach okręgowych apelacji gdańskiej. Przyjęto więc, że powód w istocie wniósł o
wyłączenie wszystkich sędziów orzekających w sądach okręgowych apelacji gdań-
skiej (czyli sędziów Sądów Okręgowych w Bydgoszczy, Elblągu, Gdańsku, Słupsku,
Toruniu i Włocławku) oraz wszystkich sędziów orzekających w Sądzie Apelacyjnym
w Gdańsku. Postanowieniem z 25 września 2009 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku
uwzględnił częściowo wniosek powoda o wyłączenie sędziów Sądu Okręgowego w
Gdańsku, wyłączając zdecydowaną większość tych sędziów od rozpoznania sprawy.
Pismem z 29 października 2009 r. (zbieżność dat z pierwszą skargą na przewlekłość
jest przypadkowa) powód ponowił - na podstawie art. 50 k.p.c. i art. 49 k.p.c. - wnio-
sek o wyłączenie od udziału w sprawie wszystkich sędziów Sądu Apelacyjnego w
Gdańsku. Zdaniem powoda, w przypadku każdego z sędziów Sądu Apelacyjnego w
Gdańsku okolicznością przemawiającą za wyłączeniem jest fakt, że jednym z po-
zwanych jest sędzia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku - W.A., pełniący jednocześnie
funkcję prezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku. Powód przedstawił listę wszystkich
sędziów Sądu Apelacyjnego podlegających wyłączeniu. Wniosek ten podlegał rozpo-
znaniu przez Sąd Najwyższy jako sąd przełożony nad Sądem Apelacyjnym (art. 52 §
1 k.p.c.). Postanowieniem z 7 stycznia 2009 r.[...] Sąd Najwyższy wyłączył wymienio-
nych imiennie w postanowieniu sędziów Sądu Apelacyjnego w Gdańsku i do rozpo-
znania wniosku powoda o wyłączenie sędziów orzekających w Sądach Okręgowych
„Apelacji Gdańskiej” wyznaczył Sąd Apelacyjny w Szczecinie.
W skardze z 29 października 2009 r. adresowanej „do Sądu Najwyższego za
pośrednictwem Sądu Okręgowego w Gdańsku oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku”
z powołaniem się na art. 2 ust. 1, art. 3 pkt 5, art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17
czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843 ze
zm.) powód wniósł o stwierdzenie, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w
Gdańsku w przedmiocie rozpoznania jego wniosku o wyłączenie od udziału w spra-
wie sędziów Apelacji Gdańskiej nastąpiło naruszenie przez Sąd Okręgowy w Gdań-
sku oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku jego prawa do rozpoznania sprawy bez nieuza-
3
sadnionej zwłoki. Wniesiono o: 1) wydanie sądom rozpoznającym sprawę (Sądowi
Okręgowemu w Gdańsku i Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku) zaleceń podjęcia w
wyznaczonym terminie odpowiednich czynności, mających na celu usunięcie dotych-
czasowych uchybień i niezwłoczne wyznaczenie sądu do rozpoznania niniejszej
sprawy (art. 6 ust. 3 ustawy o skardze na przewlekłość), 2) przyznanie od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego w Gdańsku 10.000 zł (art. 6 ust. 3 i art. 12 ust. 4
ustawy o skardze na przewlekłość). Powód w uzasadnieniu skargi z 29 października
2009 r. obszernie opisał nieprawidłowe, w jego opinii, działania i zaniechania Sądu
Okręgowego i Apelacyjnego w przedmiocie jego wniosku o wyłączenie sędziów. Ze
względu na treść pkt 1. niniejszego postanowienia, wystarczy przytoczyć pogląd po-
woda, w jaki sposób Sąd Okręgowy i Apelacyjny w Gdańsku powinny były rozpoznać
jego wniosek o wyłączenie sędziów, aby nie doszło do przewlekłości postępowania.
Po pierwsze, Prezes Sądu Okręgowego w Gdańsku powinien przekazać wniosek
skarżącego o wyłączenie wszystkich sędziów Apelacji Gdańskiej do Sądu Apelacyj-
nego w Gdańsku. Powinno to nastąpić niezwłocznie bez oczekiwania na złożenie
przez sędziów Sądu Okręgowego w Gdańsku wyjaśnień określonych w art. 52 § 2
k.p.c. Po drugie, Prezes Sądu Apelacyjnego w Gdańsku przed przekazaniem sę-
dziom tego sądu do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziów Sądu Okręgowego
w Gdańsku czy sędziów innych sądów okręgowych Apelacji Gdańskiej powinien nie-
zwłocznie przekazać wniosek skarżącego w zakresie wniosku o wyłączenie sędziów
Sądu Apelacyjnego w Gdańsku do Sądu Najwyższego. Również w tym przypadku
powinno to nastąpić bez oczekiwania na złożenie przez sędziów Sądu Apelacyjnego
w Gdańsku wyjaśnień z art. 52 § 2 k.p.c. Po trzecie, najpierw Sąd Najwyższy w sto-
sunku do sędziów Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, a następnie ten sąd, który po roz-
strzygnięciu wniosku o wyłączenie sędziów Sądu Apelacyjnego w Gdańsku będzie
właściwy do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziów sądów okręgowych Apelacji
Gdańskiej w stosunku do tych sędziów powinny zobowiązać jednocześnie wszystkich
sędziów danego sądu objętych wnioskiem do złożenia w krótkim (jednym i tym sa-
mym dla wszystkich sędziów) terminie wyjaśnień w przedmiocie wniosku (ewentual-
nie zrezygnować z nich, uznając je za bezprzedmiotowe z uwagi na oczywistość ist-
nienia podstaw do wyłączenia objętych wnioskiem sędziów od udziału w sprawie).
W skardze z 31 maja 2010 r. adresowanej „do Sądu Najwyższego za pośred-
nictwem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie” z powołaniem się na art. 2 ust. 1, art. 3
pkt 6, art. 4 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania powód wniósł o
4
stwierdzenie, że „w postępowaniu sądowo-administracyjnym wszczętym skargą na
naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nie-
uzasadnionej zwłoki, wniesioną do Sądu Najwyższego za pośrednictwem Sądu
Okręgowego w Gdańsku oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w dniu 29 październi-
ka 2009 r.” nastąpiło naruszenie przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku prawa skarżą-
cego do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Wniesiono o: 1) wydanie
sądowi rozpoznającemu sprawę zaleceń podjęcia w wyznaczonym terminie odpo-
wiednich czynności mających na celu usunięcie dotychczasowych uchybień i nie-
zwłoczne wyznaczenie sądu do rozpoznania skargi z 29 października 2009 r. (art. 6
ust. 3 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania), 2) przyznanie od Skarbu
Państwa - Sądu Apelacyjnego w Gdańsku 5.000 zł (art. 6 ust. 3 i art. 12 ust. 4 ustawy
o skardze na przewlekłość postępowania).
W uzasadnieniu skargi przypomniano, że 29 października 2009 r. powód zło-
żył w sprawie o naruszenie dóbr osobistych skargę na przewlekłość postępowania.
Powód zaznaczył, że ze względu na fakt, iż skarga zawierała zarzuty pod adresem
Sądu Okręgowego w Gdańsku oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, została przez
niego wniesiona za pośrednictwem obu tych sądów do Sądu Najwyższego. W postę-
powaniu sądowo-administracyjnym wszczętym tą skargą nie zostało wydane orze-
czenie, co narusza art. 11 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania. W opinii
powoda fakt, że Sąd Najwyższy jako adresat tej skargi nie podjął w stosunku do niej
żadnego rozstrzygnięcia oraz że wszyscy sędziowie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
zostali wyłączeni od udziału w rozpoznaniu tej sprawy, uzasadniają przypuszczenie,
że Sąd Apelacyjny w Gdańsku skardze z 29 czerwca 2009 r. nie nadał dotychczas
prawidłowego biegu.
Powód podniósł również, że w stosunku do skargi z 31 maja 2010 r. nie ma
zastosowania art. 14 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania. Skarga ta nie
została wniesiona „w tej samej sprawie" co skarga z 29 października 2009 r. Ta
pierwsza (z 29 października 2009 r.) dotyczy przewlekłości postępowania sądowego
prowadzonego na różnych etapach przez Sąd Okręgowy i Apelacyjny w Gdańsku. Z
kolei druga (z 31 maja 2010 r.) dotyczy przewlekłości postępowania sądowo-admini-
stracyjnego wszczętego skargą z 29 października 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy dotyczy dwóch kwestii. Należy ocenić do-
puszczalność rozpoznania przez Sąd Najwyższy po pierwsze skargi z 29 październi-
ka 2009 r. i po drugie skargi z 31 maja 2010 r.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania „Są-
dem właściwym do rozpoznania skargi jest sąd przełożony nad sądem, przed którym
toczy się postępowanie”. Przepis art. 4 ust. 1b tej ustawy stanowi, że „jeżeli skarga
dotyczy przewlekłości postępowania przed sądem okręgowym i sądem apelacyjnym -
właściwy do jej rozpoznania w całości jest sąd apelacyjny”. Przepis ten wszedł w ży-
cie 1 maja 2009 r.; został dodany przez art. 1 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 20 lutego 2009
r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Tym samym, ma zastosowanie
do skargi z 29 października 2009 r.
Ze skargi z 29 października 2009 r. oraz z uzasadnienia skargi z 31 maja 2010
r., jednoznacznie wynika, że zarzuty tej pierwszej dotyczą przewlekłości postępowa-
nia tak przed Sądem Okręgowym w Gdańsku, jak i przed Sądem Apelacyjnym w
Gdańsku. Z tego względu, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4 ust. 1b ustawy o skar-
dze na przewlekłość w związku z art. 200 § 1 k.p.c. oraz mając na względzie posta-
nowienie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 2010 r., II PO 6/09, przekazał do rozpo-
znania skargę z 29 października 2009 r. Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie.
Istota problemu, który powstał w następstwie wnisienia skargi z 31 maja 2010
r. sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest wniesienie skargi na
przewlekłość postępowania, które wszczęte zostało skargą na przewlekłość postę-
powania. Możliwe jest bowiem, że sąd do którego wnosi się skargę (a któremu
skarga zarzuca przewlekłość) nie przekaże niezwłocznie (art. 7 ustawy o skardze na
przewlekłość postępowania) skargi sądowi właściwemu. Dotyczyć to może również
sądu właściwego do rozpoznania skargi, który wyda orzeczenia w sprawie skargi na
przewlekłość, uchybiając terminowi dwumiesięcznemu z art. 11 ustawy o skardze na
przewlekłość postępowania. Nie jest to problem teoretyczny. Wystarczy wskazać
stan faktyczny sprawy, którą zajmował się Sąd Najwyższy (postanowienie z 13 listo-
pada 2007 r., III SPP 44/07, OSNP 2008 nr 23-24, poz. 368), gdzie na skutek opóź-
nienia w przekazaniu skargi przez Sąd Apelacyjny, z oczywistym naruszeniem art. 7
ustawy, nie została ona rozpoznana przez 8 miesięcy od jej wpłynięcia. Sąd Apela-
cyjny w niedopuszczalny sposób wyznaczył terminu rozprawy apelacyjnej już po
wniesieniu skargi na przewlekłość i wstrzymywał przez to przekazanie skargi do
6
Sądu Najwyższego do czasu prawomocnego rozpoznania apelacji. Było to, jak się
wydaje, celowe działanie, które miało doprowadzić do umorzenia postępowania (art.
355 § 1 k.p.c.) przez Sąd Najwyższy w sprawie wszczętej skargą (zob. przykładowo
postanowienie Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2006 r., III SPP 165/05, OSNP 2006
nr 23-24, poz. 376). Taką praktykę słusznie uznano za celowe naruszenie prawa
strony do sądu w zakresie objętym skargą.
Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy różni się jednak w zasadniczy sposób
od rozstrzygniętego postanowieniem Sądu Najwyższego z 13 listopada 2007 r. W
przedmiotowej sprawie złożono bowiem skargę na przewlekłość postępowania na
postępowanie wszczęte skargą na przewlekłość. Przepisy ustawy o skardze na
przewlekłość postępowania nie przewidują wprost dopuszczalności skargi na prze-
wlekłość w postępowaniu dotyczącym przewlekłości postępowania. Z pewnością o
dopuszczalności takiego środka nie rozstrzyga art. 7 i art. 11 ustawy o skardze na
przewlekłość postępowania. Przepisy te w bezpośredni sposób odnoszą się do sytu-
acji procesowej, w której skarga na przewlekłość została już złożona do sądu, przed
którym toczy się postępowanie (art. 5 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość po-
stępowania). Zgodnie z art. 7 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania sąd,
do którego wniesiono skargę, przedstawia ją niezwłocznie sądowi właściwemu wraz
z aktami sprawy, w której toczy się postępowanie. Z kolei zgodnie z art. 11 ustawy o
skardze na przewlekłość postępowania sąd właściwy do rozpoznania skargi wydaje
orzeczenie w terminie dwóch miesięcy, licząc od daty jej złożenia. Wskazane przepi-
sy nakładają na sąd, do którego składa się skargę i na sąd właściwy do jej rozpozna-
nia, określone obowiązki - podjęcia działań, które w maksymalny sposób mają przy-
śpieszyć rozpoznanie skargi. Przepisy te traktują jedynie o obowiązkach sądu i mo-
głyby ewentualnie stanowić wyłącznie przesłankę zasadności skargi na przewlekłość
(przesłanka bezprawności), precyzując sformułowanie z art. 2 ust. 1 ustawy, że
przewlekłość zachodzi wówczas, gdy „postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to
konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne
dla rozstrzygnięcia sprawy”. Podobne stanowisko prezentowane jest w literaturze,
gdzie podnosi się, że termin dwumiesięczny z art. 11 ustawy o skardze na przewle-
kłość postępowania jest jedynie terminem instrukcyjnym (np. M. Babiak: Skarga na
naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki, Radca Prawny 2005 nr 3, s. 44) i jego naruszenie oraz
uchybienie art. 7 ustawy nie może być podstawą odrębnej skargi na przewlekłość
7
postępowania (P. Górecki, S. Stachowiak, P. Wiliński: Skarga na przewlekłość po-
stępowania sądowego. Komentarz, Warszawa 2007, ss. 62, 75). Zasadnicze zna-
czenie dla rozstrzygnięcia ma więc art. 1 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość
postępowania, który stanowi odpowiednio, że ustawa reguluje zasady i tryb wnosze-
nia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nie-
uzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu.
Podstawowym celem skargi jest więc realizacja „prawa do rozpoznania sprawy bez
nieuzasadnionej zwłoki", które to prawo mieści się w pojęciu prawa do rzetelnego
procesu sądowego przewidzianym w art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284
ze zm.). Istotne znaczenie ma więc rozumienie pojęcia „sprawy” użytego w art. 1 ust.
1 i art. 2 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania.
W uchwale Sądu Najwyższego z 23 marca 2006 r., III SPZP 3/05 (OSNP 2006
nr 21-22, poz. 341) odróżniono regulacje zawarte w ustawie o skardze na przewle-
kłość postępowania, które pełnią funkcję publicznoprawną, sprowadzającą się do
wymuszenia sprawnego działania organów sądowych, a tym samym pełnej realizacji
zagwarantowanego jednostce przez Konstytucję RP prawa do sądu w sprawie zawi-
słej przed sądem, od tych jej regulacji, które realizując cel prywatnoprawny, pełnią
funkcję odszkodowawczą w razie przewlekłości działania organów państwa. W po-
wołanej uchwale przedstawiono pogląd, że sprawą w rozumieniu art. 45 ust. 1 Kon-
stytucji RP jest dochodzenie pieniężnej rekompensaty za przewlekłość postępowa-
nia, a nie jest nią kwestia związana z uruchomieniem incydentalnych procesowych
mechanizmów wymuszających sprawność postępowania we właściwej sprawie w
rozumieniu art. 45 Konstytucji RP. W tym sensie rozpoznanie skargi nie ma samo-
dzielnego przedmiotu, lecz jest jedynie elementem postępowania co do istoty sprawy
i nie stanowi „nowej sprawy” (tak samo też w postanowieniach Sądu Najwyższego z
24 sierpnia 2005 r., V CNP 7/05, LEX nr 369421, z 3 października 2005 r., III SO
19/05, OSNP 2005 nr 24, poz. 403). W uchwale podkreślono bardzo wyraźnie, że
prawo do sądu służy nie w sprawie w przedmiocie przewlekłości postępowania, ale w
sprawie, w której doszło do przewlekłości postępowania, a skarga na przewlekłość
postępowania jest jedynie procesowym mechanizmem wymuszenia pełnej realizacji
tego prawa (wymóg rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie jest tylko jednym z
elementów szerszego, ogólniejszego prawa do sądu).
8
Tym samym, przedmiot skargi na przewlekłość postępowania nie jest sprawą
w rozumieniu art. 45 Konstytucji RP. Już z tego względu można przyjąć, że ustawa o
skardze na przewlekłość postępowania przewiduje wnoszenie tego specjalnego
środka jedynie w celu ochrony prawa do rozpoznania sprawy (art. 1 ust. 1 ustawy o
skardze na przewlekłość postępowania), a nie ochrony prawa do rozpoznania każ-
dego postępowania, w tym incydentalnego, do jakiego zalicza się postępowanie w
przedmiocie skargi na przewlekłość (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 16
listopada 2004 r., III SPP 42/04, OSNP 2005 nr 5, poz. 71, T. Zembrzuski: Nieza-
skarżalność orzeczeń w przedmiocie skargi na naruszenie prawa strony do rozpo-
znania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, Palestra 2006,
nr 9-10, s. 29).
Niezależnie od powyższych uwag, należy zaznaczyć, że Izba Karna Sądu
Najwyższego zajmowała się dopuszczalnością skargi na przewlekłość w postępowa-
niu na przewlekłość. Nie przewidziano możliwości wniesienia takiego środka. Zapre-
zentowano inną niż przedstawiona wyżej argumentację. W postanowieniu z 16
czerwca 2005 r., KSP 5/05 (OSNKW 2005 nr 9, poz. 88) stwierdzono, że w postępo-
waniu o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym
bez nieuzasadnionej zwłoki nie przysługuje skarga na przewlekłość postępowania. W
uzasadnieniu wskazano, że art. 3 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania
zawiera taksatywnie wymienione rodzaje postępowań, w których stronom lub innym
uczestnikom postępowania przysługuje prawo do złożenia skargi na przewlekłość
postępowania. W katalogu postępowań wymienionych w tym przepisie ustawodawca
nie wymienia jednak postępowania o naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, co oznacza, że w
takim postępowaniu tego rodzaju skarga nie przysługuje. W postanowieniu Sądu
Najwyższego z 30 sierpnia 2005 r., KSP 7/05 (niepublikowane) podobnie stwierdzo-
no, że art. 3 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania nie stanowi podstawy
do żądania stwierdzenia przewlekłości w postępowaniu toczącym się w trybie prze-
widzianym przepisami tej ustawy.
Należy zgodzić się powyższym i stwierdzić, że nie ma racji powód, który pod-
nosi, że jego skarga z 29 października 2009 r. wszczęła postępowanie sądowo-ad-
ministracyjne i na tej podstawie byłby on uprawniony, zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy o
skardze na przewlekłość postępowania, do wniesienia skargi. Wskazany przez niego
przepis odnosi się bowiem do pojęcia skarżącego i uczestnika postępowania w ro-
9
zumieniu art. 32 i 33 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. (tak też M. Baduchowska:
Ochrona prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowo-administra-
cyjnym w rozsądnym terminie, Doradca Podatkowy 2005 nr 6, s. 39).
Z powyższego wynika więc, że niedopuszczalna jest skarga na opieszałość
postępowania wywołanego skargą na przewlekłość postępowania. Sąd Najwyższy
na podstawie art. 4 ust. 1b ustawy o skardze na przewlekłość postępowania w
związku z art. 200 § 1 k.p.c. oraz art. 9 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość po-
stępowania orzekł jak w sentencji.
========================================