Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 53/10
POSTANOWIENIE
Dnia 20 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w B. z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt II Ca (…)
w sprawie z powództwa B.(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
Spółki Komandytowej w P.
przeciwko G. L.-N.
o uznanie umowy za bezskuteczną,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 października 2010 r.,
I. odrzuca skargę;
II. oddala wniosek strony powodowej o zasądzenie zwrotu kosztów
postępowania ze skargi.
Uzasadnienie
Pozwana G. L.-N. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 24 kwietnia 2008 r. Zaskarżonym
skargą orzeczeniem Sąd drugiej instancji na skutek apelacji powódki B.(...) Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w P. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w B. z dnia 16 listopada 2007 r., uznając za bezskuteczną wobec niej
umowę podziału majątku wspólnego zawartą pomiędzy pozwaną a jej mężem w części
dotyczącej bliżej w pozwie opisanej nieruchomości. Skarżąca podniosła, że wydanie
2
wyroku Sądu odwoławczego wyrządziło jej szkodę poprzez „konieczność znoszenia
egzekucji komorniczej” prowadzonej z nieruchomości oraz „zapłatę kosztów
postępowania sądowego za I i II instancję na rzecz powoda w kwocie 5014 zł”.
W odpowiedzi na skargę powodowa Spółka wniosła o odmowę przyjęcia skargi
do rozpoznania, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o jej oddalenie, wnosząc
jednocześnie o zasądzenie kosztów postępowania ze skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna, gdyż została skonstruowana w sposób wadliwy.
Środek ten dotknięty jest nieusuwalnymi brakami w zakresie istotnych elementów
konstrukcyjnych, o których mowa w art. 4245
§ 1 k.p.c. Każdy tego rodzaju brak stanowi
samodzielną i wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi (por. np. postanowienie SN
z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07, niepubl.).
Zasadniczą wadą skargi jest brak uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie zaskarżonego nią orzeczenia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
W tym zakresie pozwana w skardze podniosła jedynie, że zmuszona jest zapłacić koszty
postępowania sądowego oraz znosić egzekucję prowadzoną z opisanej w pozwie
nieruchomości. Stwierdzenie to nie czyni zadość wskazanemu wymaganiu i jest
niewystarczające. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego
stanowiskiem, na skarżącym spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która
powstała na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia oraz przedstawienia
przekonującej jurydycznej argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda ta
rzeczywiście została już wyrządzona, a ponadto przedstawienia odpowiednich środków
mających twierdzenia strony w tym zakresie uwiarygodnić (por. m.in. postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.140 oraz
postanowienie SN z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.
141). W skardze nie tylko nie wskazano pełnej wysokości szkody, która miała powstać w
wyniku wydania zaskarżonego skargą wyroku, lecz także w żaden sposób nie
uprawdopodobniono, że szkoda ta rzeczywiście już w majątku pozwanej wystąpiła.
Skarżąca nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów bądź środków
uprawdopodobniających twierdzenie, że doszło już do wszczęcia przeciwko niej
postępowania egzekucyjnego i doprowadziło ono do powstania konkretnego
wymiernego uszczerbku majątkowego Stwierdzić przy tym należy, że skarżąca błędnie
utożsamia szkodę, o której mowa w art. 4241
§ 1 k.p.c., z obowiązkiem zwrotu kosztów
przegranego przez nią procesu. Powołanie się na okoliczność, że pozwana proces
3
przegrała, z czym wiążą się określone konsekwencje finansowe, samo nie jest
wystarczające do twierdzenia, iż poniosła szkodę w rozumieniu tego przepisu (podobnie
postanowienie SN z dnia 22 maja 2009 r., IV CNP 32/09, niepubl.).
Skarga nie spełnia ponadto wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
szczególnego środka procesowego, jakim jest skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia. W tym zakresie pozwana poprzestała jedynie na
twierdzeniu, że od prawomocnego wyroku Sądu drugiej instancji nie przysługuje skarga
kasacyjna. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury odniesienie się wyłącznie do
tego szczególnego środka zaskarżenia nie może być uznane za zadośćuczynienie
obowiązkowi wynikającemu z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa
obowiązek przeanalizowania wszelkich przewidzianych prawem środków procesowych,
które mogłyby ewentualnie wchodzić w rachubę przy wzruszeniu zaskarżonego obecnie
wyroku (np. skargi o wznowienie postępowania) i przedstawienia w tym zakresie
stosownych wniosków. Poza odniesieniem się do konkretnych środków procesowych
konieczne jest wyczerpujące i szczegółowe wyjaśnienie dlaczego skarżący nie mógł i
nadal nie może ze środków tych skutecznie skorzystać (por. postanowienie SN z dnia
17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z dnia 27 stycznia 2006 r., III
CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Skarga opisanych elementów nie zawiera.
Z omówionych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie z
art. 4248
§ 1 k.p.c.
Zawarty w odpowiedzi na skargę wniosek o zasądzenie kosztów postępowania
nie został uwzględniony, jako złożony po terminie, a zatem bezskutecznie (art. 42412
w
zw. art. 3987
§ 1 i art. 167 k.p.c.).

IV CNP 53/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia