I UZ 166/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CSK 50/08 II CSK 621/09 II CZ 89/05 II PZ 32/10 III CZ 61/05 III UK 53/09 I UK 80/10 II PK 213/06 II PK 302/07 II PK 303/09 II PK 304/09 II UZ 40/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 166/10
POSTANOWIENIE
Dnia 26 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSA Krzysztof Staryk
w sprawie z odwołania W. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w T.
o jednorazowe odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 stycznia 2011 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 12 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Ubezpieczony W. S. złożył skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego
w K. z 2 października 2009 r. w sprawie o jednorazowe odszkodowanie. Wniosek o
przyjęcie skargi do rozpoznania brzmiał następująco: „wnoszę o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania albowiem Sąd Okręgowy rozpoznający apelację w
niniejszej sprawie orzekł wbrew stanowisku i dotychczasowemu orzecznictwu Sądu
Najwyższego, który w analogicznych sytuacjach przedmiotowych wyraził swą opinię
dotyczącą sposobu interpretacji pojęcie przyczyna zewnętrzna – jako elementu
składowego pojęcia wypadku przy pracy”.
2
Sąd Najwyższy postanowieniem z 2 maja 2010 r., I UK 80/10, zwrócił skargę
kasacyjną Sądowi Okręgowemu celem wezwania pełnomocnika skarżącego o
uzupełnienie skargi przez zawarcie w niej uzasadnienia wniosku o jej rozpoznanie.
Na wezwanie Sądu Okręgowego skarżący wniósł pismo z 27 marca 2009 r.,
w którym stwierdził jedynie: „wnoszę o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania,
a uzasadnienie niniejszego wniosku stanowi okoliczność, że Sąd pominął w
zasadniczym zakresie ukształtowaną już linię orzecznictwa Sądu Najwyższego
odnoszącą się do sposobu interpretacji okoliczności stanowiących przyczynę
zewnętrzną w przypadku wypadku w pracy polegającemu na zawale mięśnia
sercowego. Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny wskazuje, że
długotrwały wysiłek fizyczny, w szczególności wykonywany ponad normatywny
czas stanowi przyczynę zewnętrzną. Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej oparty
jest więc twierdzenie, że sposób interpretacji przepisów ustawy wypadkowej
zastosowany przez Sąd Okręgowy stoi w sprzeczności ze stanowiskiem Sądu
Najwyższego i w tym zakresie uznać należy je za nie znajdujące podstaw w
orzecznictwie i utrwalonym sposobie interpretacji wyżej wymienionych przepisów
ustawy wypadkowej”.
Sąd Okręgowy postanowieniem z 12 lipca 2010 r. odrzucił skargę. W
uzasadnieniu stwierdzono przede wszystkim, że w skardze wskazywano na
sprzeczność wyroku Sądu Okręgowego z orzecznictwem Sądu Najwyższego w
zakresie stosowania art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu
społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Uzasadnienie
wniosku o przyjęcie do rozpoznania skargi kasacyjnej opartej na istnieniu potrzeby
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów powinno wskazywać w sposób jednoznaczny,
że określony przepis prawa budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni
bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Rozbieżność taką należy wykazać poprzez wskazanie konkretnych orzeczeń. Tylko
wtedy bowiem zostaje wykazany publicznoprawny charakter skargi kasacyjnej,
której celem jest wszak ochrona interesu publicznego poprzez zapewnienie
jednolitości wykładni przepisów prawa. Uznano, że skarżący nie uzupełnił w
terminie braków skargi kasacyjnej.
3
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie. Zarzucono naruszenie art.
3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. przez przyjęcie, że skarga kasacyjna nie została prawidłowo
sformułowana i że w skardze nie zawarto wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania. Zarzucono też naruszenie art. 3986
§ 1 k.p.c. przez przekroczenie
kompetencji Sądu Okręgowego. Sąd ten ma uprawnienie do badania, czy skarga
spełnia warunki formalne. Sąd Okręgowy nie ma kompetencji do oceny zawartości
merytorycznej, elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej, ponieważ ocena ta
należy do Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest całkowicie bezpodstawne. Jednym z koniecznych elementów
skargi kasacyjnej jest, jak wynika z art. 3984
§ 2 k.p.c., wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania i jego uzasadnienie. Uzasadnienie wniosku powinno koncentrować się
na wykazaniu istnienia przesłanki przedsądu, przy czym treść tego uzasadnienia
nie może być dowolna, bo konieczne jest oparcie jej na argumentacji jurydycznej
(postanowienie Sądu Najwyższego z 3 lutego 2010 r., II PK 304/09, LEX nr
602695). Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi powinno zawierać argumenty
świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie
kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy (postanowienia
Sądu Najwyższego z 3 lutego 2010 r., II PK 303/09 LEX nr 602694 i z 7
października 2009 r., III UK 53/09, LEX nr 585846). Skarga pozbawiona
uzasadnienia wniosku o jej rozpoznanie jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu
(postanowienie Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2008 r., II CSK 50/08,
niepublikowane). Odrzuca się również skargę, jeśli wymaganie, o którym jest mowa
w art. 3984
§ 2 k.p.c., nie zostanie uzupełnione w wyznaczonym przez sąd terminie
(postanowienie Sądu Najwyższego z 20 marca 2010 r., II CSK 621/09,
niepublikowane).
Również odrzuceniu podlega skarga, która takie uzasadnienie zawiera, lecz
nie spełnia ono wymagań z art. 3989
§ 1 k.p.c. (postanowienia Sądu Najwyższego z
26 lutego 2008 r., II PK 302/07, LEX nr 452475, 8 stycznia 2008 r., II UZ 40/07,
LEX nr 442665, 29 listopada 2006 r., II PK 213/06, LEX nr 317809, 14 lipca 2005 r.,
4
III CZ 61/05, OSNC 2006 nr 4, poz. 75, 20 października 2005 r., II CZ 89/05,
Biuletyn Sądu Najwyższego 2005, nr 12, poz. 9). Pogląd ten jest aktualny również
po zmianie art. 3986
§ 1 k.p.c. (zob. art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. Nr 69, poz. 593), z tą
modyfikacją, że uzupełnienie braku skargi kasacyjnej w zakresie uzasadnienia
wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania w sposób nieodpowiadający warunkom
wskazanym w art. 3989
§ 1 k.p.c. także może prowadzić do odrzucenia skargi
(postanowienie Sądu Najwyższego z 8 października 2010 r., II PZ 32/10,
niepublikowane).
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy, na mocy art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSA Krzysztof Staryk
w sprawie z odwołania W. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w T.
o jednorazowe odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 stycznia 2011 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 12 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Ubezpieczony W. S. złożył skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego
w K. z 2 października 2009 r. w sprawie o jednorazowe odszkodowanie. Wniosek o
przyjęcie skargi do rozpoznania brzmiał następująco: „wnoszę o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania albowiem Sąd Okręgowy rozpoznający apelację w
niniejszej sprawie orzekł wbrew stanowisku i dotychczasowemu orzecznictwu Sądu
Najwyższego, który w analogicznych sytuacjach przedmiotowych wyraził swą opinię
dotyczącą sposobu interpretacji pojęcie przyczyna zewnętrzna – jako elementu
składowego pojęcia wypadku przy pracy”.
2
Sąd Najwyższy postanowieniem z 2 maja 2010 r., I UK 80/10, zwrócił skargę
kasacyjną Sądowi Okręgowemu celem wezwania pełnomocnika skarżącego o
uzupełnienie skargi przez zawarcie w niej uzasadnienia wniosku o jej rozpoznanie.
Na wezwanie Sądu Okręgowego skarżący wniósł pismo z 27 marca 2009 r.,
w którym stwierdził jedynie: „wnoszę o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania,
a uzasadnienie niniejszego wniosku stanowi okoliczność, że Sąd pominął w
zasadniczym zakresie ukształtowaną już linię orzecznictwa Sądu Najwyższego
odnoszącą się do sposobu interpretacji okoliczności stanowiących przyczynę
zewnętrzną w przypadku wypadku w pracy polegającemu na zawale mięśnia
sercowego. Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny wskazuje, że
długotrwały wysiłek fizyczny, w szczególności wykonywany ponad normatywny
czas stanowi przyczynę zewnętrzną. Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej oparty
jest więc twierdzenie, że sposób interpretacji przepisów ustawy wypadkowej
zastosowany przez Sąd Okręgowy stoi w sprzeczności ze stanowiskiem Sądu
Najwyższego i w tym zakresie uznać należy je za nie znajdujące podstaw w
orzecznictwie i utrwalonym sposobie interpretacji wyżej wymienionych przepisów
ustawy wypadkowej”.
Sąd Okręgowy postanowieniem z 12 lipca 2010 r. odrzucił skargę. W
uzasadnieniu stwierdzono przede wszystkim, że w skardze wskazywano na
sprzeczność wyroku Sądu Okręgowego z orzecznictwem Sądu Najwyższego w
zakresie stosowania art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu
społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Uzasadnienie
wniosku o przyjęcie do rozpoznania skargi kasacyjnej opartej na istnieniu potrzeby
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów powinno wskazywać w sposób jednoznaczny,
że określony przepis prawa budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni
bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Rozbieżność taką należy wykazać poprzez wskazanie konkretnych orzeczeń. Tylko
wtedy bowiem zostaje wykazany publicznoprawny charakter skargi kasacyjnej,
której celem jest wszak ochrona interesu publicznego poprzez zapewnienie
jednolitości wykładni przepisów prawa. Uznano, że skarżący nie uzupełnił w
terminie braków skargi kasacyjnej.
3
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie. Zarzucono naruszenie art.
3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. przez przyjęcie, że skarga kasacyjna nie została prawidłowo
sformułowana i że w skardze nie zawarto wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania. Zarzucono też naruszenie art. 3986
§ 1 k.p.c. przez przekroczenie
kompetencji Sądu Okręgowego. Sąd ten ma uprawnienie do badania, czy skarga
spełnia warunki formalne. Sąd Okręgowy nie ma kompetencji do oceny zawartości
merytorycznej, elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej, ponieważ ocena ta
należy do Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest całkowicie bezpodstawne. Jednym z koniecznych elementów
skargi kasacyjnej jest, jak wynika z art. 3984
§ 2 k.p.c., wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania i jego uzasadnienie. Uzasadnienie wniosku powinno koncentrować się
na wykazaniu istnienia przesłanki przedsądu, przy czym treść tego uzasadnienia
nie może być dowolna, bo konieczne jest oparcie jej na argumentacji jurydycznej
(postanowienie Sądu Najwyższego z 3 lutego 2010 r., II PK 304/09, LEX nr
602695). Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi powinno zawierać argumenty
świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie
kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy (postanowienia
Sądu Najwyższego z 3 lutego 2010 r., II PK 303/09 LEX nr 602694 i z 7
października 2009 r., III UK 53/09, LEX nr 585846). Skarga pozbawiona
uzasadnienia wniosku o jej rozpoznanie jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu
(postanowienie Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2008 r., II CSK 50/08,
niepublikowane). Odrzuca się również skargę, jeśli wymaganie, o którym jest mowa
w art. 3984
§ 2 k.p.c., nie zostanie uzupełnione w wyznaczonym przez sąd terminie
(postanowienie Sądu Najwyższego z 20 marca 2010 r., II CSK 621/09,
niepublikowane).
Również odrzuceniu podlega skarga, która takie uzasadnienie zawiera, lecz
nie spełnia ono wymagań z art. 3989
§ 1 k.p.c. (postanowienia Sądu Najwyższego z
26 lutego 2008 r., II PK 302/07, LEX nr 452475, 8 stycznia 2008 r., II UZ 40/07,
LEX nr 442665, 29 listopada 2006 r., II PK 213/06, LEX nr 317809, 14 lipca 2005 r.,
4
III CZ 61/05, OSNC 2006 nr 4, poz. 75, 20 października 2005 r., II CZ 89/05,
Biuletyn Sądu Najwyższego 2005, nr 12, poz. 9). Pogląd ten jest aktualny również
po zmianie art. 3986
§ 1 k.p.c. (zob. art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. Nr 69, poz. 593), z tą
modyfikacją, że uzupełnienie braku skargi kasacyjnej w zakresie uzasadnienia
wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania w sposób nieodpowiadający warunkom
wskazanym w art. 3989
§ 1 k.p.c. także może prowadzić do odrzucenia skargi
(postanowienie Sądu Najwyższego z 8 października 2010 r., II PZ 32/10,
niepublikowane).
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy, na mocy art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c., orzekł jak w sentencji.