II PK 247/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PK 247/10
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko SKF Polska S.A.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 stycznia 2011 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych
z dnia 18 maja 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 120 zł
(sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 18 maja 2010 r. Sąd Okręgowy, Sąd Pracy w W. oddalił
apelację K. W. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 listopada 2009 r. ustaliwszy,
że przyczyny wskazane w oświadczeniu pozwanego pracodawcy rzeczywiście
zaistniały i przyjąwszy, że stanowiły uzasadnioną przyczynę rozwiązania z
powodem umowy o pracę (art. 45 § 1 w związku z art. 30 § 4 k.p.).
W skardze kasacyjnej powód wniósł o uchylenie tego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W. albo orzeczenie co
2
do istoty sprawy zgodnie z pozwem, w oparciu o zarzut naruszenia prawa
materialnego – art. 31
k.p. „przez przyjęcie, że oświadczenia T. G., zgodnie z
którymi pracodawca puszcza w niepamięć dotychczasowe uchybienia powoda
obowiązkom pracowniczym nie mogą być traktowane jako czynności pracodawcy w
sprawach z zakresu prawa pracy” oraz art. 45 § 1 w związku z art. 30 § 4 k.p. przez
przyjęcie, że przyczyny wskazane w oświadczeniu pracodawcy uzasadniały
wypowiedzenie umowy o pracę. Ponadto skarżący wskazał na naruszenie art. 321
§ 1 k.p.c. przez przekroczenie granic żądania pozwu i uwzględnienie przy ocenie
zasadności wypowiedzenia przyczyny, która nie była wskazana w treści
wypowiedzenia umowy.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, skarżący powołał się
na oczywistą zasadność skargi, skoro „dzień wcześniej pracodawca uznał, iż te
same uchybienia nie przeszkadzają w dalszym zatrudnianiu powoda oraz dał
powodowi szansę poprawy”, oraz na występowanie w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego, polegającego na konieczności rozstrzygnięcia kwestii, czy
„powierzenie danej osobie w sposób dorozumiany określonych czynności
władczych z zakresu prawa pracy przysługujących pracodawcy (ustanowienie tej
osoby przełożonym wobec innych pracowników) może być uznane za udzielenie w
sposób dorozumiany pełnomocnictwa uprawniającego tę osobę do
reprezentowania pracodawcy wobec podległych jej pracowników”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, jeżeli istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywo-
łujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeżeli zachodzi nieważność postępo-
wania lub jeżeli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty
jednocześnie na twierdzeniu, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
oraz że skarga jest oczywiście uzasadniona. Tymczasem przesłanki określone w
art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 wykluczają się, gdyż skarga kasacyjna nie może być uznana
za oczywiście uzasadnioną, jeżeli o występowaniu tej przesłanki miałoby świadczyć
3
naruszenie przepisów prawa, których wykładnia nasuwa tak duże wątpliwości, iż
konieczne jest ich wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy w ramach sformułowanego w
tej sprawie zagadnienia prawnego.
W związku z tym motywacja wniosku jest nieprzekonywująca, niezależnie od
tego, że ujęte w skardze jako istotne zagadnienie prawne, mające uzasadnić
przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania przewidzianą w art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c., nie ma istotnego znaczenia, gdyż odnosi się wyłącznie do oceny
konkretnego stanu faktycznego sprawy niestanowiącego przedmiotu kontroli
kasacyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 7/99,
OSNAPiUS 2000 Nr 23, poz. 865 oraz art. 3983
§ 3 oraz art. 39813
§ 2 k.p.c.).
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
k.p.c.), orzekając o kosztach postępowania na podstawie
art. 98 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko SKF Polska S.A.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 stycznia 2011 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych
z dnia 18 maja 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 120 zł
(sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 18 maja 2010 r. Sąd Okręgowy, Sąd Pracy w W. oddalił
apelację K. W. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 listopada 2009 r. ustaliwszy,
że przyczyny wskazane w oświadczeniu pozwanego pracodawcy rzeczywiście
zaistniały i przyjąwszy, że stanowiły uzasadnioną przyczynę rozwiązania z
powodem umowy o pracę (art. 45 § 1 w związku z art. 30 § 4 k.p.).
W skardze kasacyjnej powód wniósł o uchylenie tego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W. albo orzeczenie co
2
do istoty sprawy zgodnie z pozwem, w oparciu o zarzut naruszenia prawa
materialnego – art. 31
k.p. „przez przyjęcie, że oświadczenia T. G., zgodnie z
którymi pracodawca puszcza w niepamięć dotychczasowe uchybienia powoda
obowiązkom pracowniczym nie mogą być traktowane jako czynności pracodawcy w
sprawach z zakresu prawa pracy” oraz art. 45 § 1 w związku z art. 30 § 4 k.p. przez
przyjęcie, że przyczyny wskazane w oświadczeniu pracodawcy uzasadniały
wypowiedzenie umowy o pracę. Ponadto skarżący wskazał na naruszenie art. 321
§ 1 k.p.c. przez przekroczenie granic żądania pozwu i uwzględnienie przy ocenie
zasadności wypowiedzenia przyczyny, która nie była wskazana w treści
wypowiedzenia umowy.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, skarżący powołał się
na oczywistą zasadność skargi, skoro „dzień wcześniej pracodawca uznał, iż te
same uchybienia nie przeszkadzają w dalszym zatrudnianiu powoda oraz dał
powodowi szansę poprawy”, oraz na występowanie w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego, polegającego na konieczności rozstrzygnięcia kwestii, czy
„powierzenie danej osobie w sposób dorozumiany określonych czynności
władczych z zakresu prawa pracy przysługujących pracodawcy (ustanowienie tej
osoby przełożonym wobec innych pracowników) może być uznane za udzielenie w
sposób dorozumiany pełnomocnictwa uprawniającego tę osobę do
reprezentowania pracodawcy wobec podległych jej pracowników”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, jeżeli istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywo-
łujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeżeli zachodzi nieważność postępo-
wania lub jeżeli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty
jednocześnie na twierdzeniu, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
oraz że skarga jest oczywiście uzasadniona. Tymczasem przesłanki określone w
art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 wykluczają się, gdyż skarga kasacyjna nie może być uznana
za oczywiście uzasadnioną, jeżeli o występowaniu tej przesłanki miałoby świadczyć
3
naruszenie przepisów prawa, których wykładnia nasuwa tak duże wątpliwości, iż
konieczne jest ich wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy w ramach sformułowanego w
tej sprawie zagadnienia prawnego.
W związku z tym motywacja wniosku jest nieprzekonywująca, niezależnie od
tego, że ujęte w skardze jako istotne zagadnienie prawne, mające uzasadnić
przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania przewidzianą w art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c., nie ma istotnego znaczenia, gdyż odnosi się wyłącznie do oceny
konkretnego stanu faktycznego sprawy niestanowiącego przedmiotu kontroli
kasacyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 7/99,
OSNAPiUS 2000 Nr 23, poz. 865 oraz art. 3983
§ 3 oraz art. 39813
§ 2 k.p.c.).
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
k.p.c.), orzekając o kosztach postępowania na podstawie
art. 98 k.p.c.