Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 91/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno - Usługowo - Handlowemu „D.” Spółce z
o.o. w G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w punkcie II wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 kwietnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2010 r. oddalił apelację powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 grudnia 2009 r. i zasądził od
skarżącego na rzecz strony pozwanej kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego za drugą instancję.
W zażaleniu na zawarte w powyższym wyroku rozstrzygnięcie o kosztach
procesu powód wniósł o jego uchylenie i przekazanie w tym zakresie sprawy
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, podnosząc zarzut naruszenia
art. 102 k.p.c. przez jego niezastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Artykuł 102 k.p.c. przewiduje wyjątek od zasady odpowiedzialności strony
przegrywającej sprawę za koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Zgodnie z tym
przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony
przegrywającej tylko część kosztów procesu albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że ustalenie, czy
w sprawie zachodzi „wypadek szczególnie uzasadniony”, zależy od swobodnej
oceny sądu, przy czym wskazuje się, że ocena wystąpienia takiego przypadku
dokonywana jest niezależnie od przyznanego stronie zwolnienia od kosztów
sądowych (zob. m.in. wyroki: z dnia 19 maja 2006 r., III CK 221/05, niepubl.; z dnia
3 lutego 2010 r., II PK 192/09, niepubl. i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09,
niepubl. oraz postanowienia: z dnia 13 grudnia 2007 r., I CZ 110/07, niepubl.; z dnia
27 stycznia 2010 r., II CZ 88/09, niepubl. i z dnia 11 lutego 2010 r., I CZ 112/09,
niepubl.). Podkreśla się również, że art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco
wykładany, wyklucza uogólnienie i może być stosowany w zależności od
konkretnego przypadku (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego
1981 r., IV PZ 11/81, niepubl.).
W świetle przytoczonej wykładni art.102 k.p.c., podniesiony przez
skarżącego fakt odbywania kary pozbawienia wolności oraz korzystania ze
3
zwolnienia od kosztów sądowych w przedmiotowej sprawie oraz innych,
rozpoznawanych z jego udziałem, nie stanowi podstawy do automatycznego
odstąpienia od podstawowej reguły rozstrzygania o kosztach procesu,
przewidzianej w art. 98 § 1 k.p.c. Wbrew zatem odmiennemu zapatrywaniu
skarżącego, Sąd Apelacyjny, stosując tę zasadę, nie naruszył art. 102 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art.
39814
k.p.c. oddalił zażalenie. Wobec braku wniosku radcy prawnego
ustanowionego dla powoda z urzędu o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej wraz z oświadczeniem, że opłaty nie zostały uiszczone w całości lub
w części, Sąd Najwyższy nie orzekł o tych kosztach (art. 109 § 1 k.p.c. w związku
z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

IV CZ 91/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia