IV KK 398/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 398/10
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 15 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy – Izba Karna
w składzie:
Przewodniczący: SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 15 lutego 2011 r.
sprawy Marka C.
oskarżonego z art. 163 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela
posiłkowego A. S.A.
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 maja 2010 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w K. z dnia 19 stycznia 2010 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania obciążyć oskarżyciela posiłkowego A.
S.A. – Magłorzatę G.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 19 stycznia 2010 r. ponownie (trzeci
raz) uniewinnił Marka C. od tego, że „w okresie od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia
2
28 maja 2004 r. w K. będąc kierownikiem administracyjnym pawilonu DH G. w
części przynależnej Spółce Akcyjnej D., będąc zobowiązanym na podstawie
umowy o pracę (zakres obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności) z dnia 1
sierpnia 2002 r. do administrowania obiektem i przestrzegania przepisów
bezpieczeństwa i higieny pracy i przepisów przeciwpożarowych nie dopełnił
obowiązku poprzez dopuszczenie do zaniedbania w prawidłowym funkcjonowaniu
instalacji przeciwpożarowej, w tym nie zadziałania instalacji tryskaczowej,
powodując w ten sposób nieumyślnie zdarzenie w postaci rozprzestrzenienia się
pożaru i spalenia obiektu w całości w dniu 28 maja 2003 r.”, to jest od popełnienia
przestępstwa z art. 163 § 2 k.k.
Wyrokiem z dnia 25 maja 2010 r. Sąd Okręgowy w K., po rozpoznaniu
apelacji wniesionych przez prokuratora, pełnomocników dwóch oskarżycieli
posiłkowych i trzech oskarżycieli posiłkowych, utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok.
Kasację złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego spółki A. SA,
zarzucając „rażące naruszenie przepisów prawa mogące mieć istotny wpływ na teść
orzeczenia, a mianowicie art. 442 § 3 k.p.k., poprzez:
– nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy własnych zapatrywań prawnych i
wskazań co do dalszego postępowania,
– błędne przyjęcie, że zarzuty apelacyjne dotyczyły zasady swobodnej oceny
dowodów”,
po czym wniósł o „uchylenie wyroku w całości i przekazanie sądowi właściwemu
do ponownego rozpoznania”.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wnosił o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Jedyny podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa w postaci
art. 442 § 3 k.p.k. jest oczywiście bezzasadny, co wynika już z treści tego przepisu.
3
Stanowi on, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do
dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do
ponownego rozpoznania. Powyższe związanie dotyczy więc sądu pierwszej
instancji, a nie sądu odwoławczego kolejny raz rozpoznającego środki zaskarżenia.
W procedurze karnej nie ma odpowiednika art. 386 § 6 k.p.c. przewidującego takie
związanie również sądu drugiej instancji. Co jednak istotniejsze, i było podniesione
już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz zostało podkreślone w odpowiedzi
na kasację, w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego z dnia 16 września 2009 r.
wskazano jedynie na potrzebę rozważenia przez Sąd Rejonowy, czy zachowanie
oskarżonego „przez zaniechanie pewnych obowiązków” mogło wyczerpać
znamiona art. 164 § 2 k.k. (s. 9 motywów – k. 2821). Sąd I instancji wywiązał się z
tej powinności, na co wskazuje lektura uzasadnienia jego wyroku.
Jeżeli przyjąć w ślad za uwagami zawartymi w motywach skargi kasacyjnej,
że Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku poczynił ustalenia odmienne od ustaleń
faktycznych zawartych w wyroku tego Sądu z 16 września 2009 r., to stwierdzić
trzeba, iż dopiero w uzasadnieniu kasacji podniesiony został, niedopuszczalny w
tym postępowaniu, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, co również wyklucza
jej uwzględnienie.
Z pola uwagi skarżącego się zniknęły też dalsze, fundamentalne kwestie. Po
pierwsze, że warunkiem przypisania czynu z art. 164 k.k. jest sprowadzenie
bezpośredniego niebezpieczeństwa zdarzenia (o czym pisał Sąd Rejonowy na s. 23
– 24 uzasadnienia) i po drugie, skoro oskarżony stanął pod zarzutem sprowadzenia,
czyli wywołania, lub, jak mówi przepis art. 163 k.k. – „sprowadzenia” zdarzenia, to
należałoby wykazać, że Sąd Rejonowy był uprawniony w ramach art. 399 § 1
k.p.k., a więc bez naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. przypisać oskarżonemu czyn w
postaci zaniechania, wyczerpującego znamiona art. 164 § 2 k.k. (w zw. z art. 2
k.k.). Nie wystarczy zatem wyrażenie zapatrywania co do subsumpcji prawnej
4
zachowania, ale również istnienie prawnej dopuszczalności ścigania za takie
zachowanie, czego kasacja również nie wykazała.
Biorąc nadto pod uwagę, że wniosek nie określa właściwie, czego domaga
się skarżący, oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 15 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy – Izba Karna
w składzie:
Przewodniczący: SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 15 lutego 2011 r.
sprawy Marka C.
oskarżonego z art. 163 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela
posiłkowego A. S.A.
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 maja 2010 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w K. z dnia 19 stycznia 2010 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania obciążyć oskarżyciela posiłkowego A.
S.A. – Magłorzatę G.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 19 stycznia 2010 r. ponownie (trzeci
raz) uniewinnił Marka C. od tego, że „w okresie od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia
2
28 maja 2004 r. w K. będąc kierownikiem administracyjnym pawilonu DH G. w
części przynależnej Spółce Akcyjnej D., będąc zobowiązanym na podstawie
umowy o pracę (zakres obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności) z dnia 1
sierpnia 2002 r. do administrowania obiektem i przestrzegania przepisów
bezpieczeństwa i higieny pracy i przepisów przeciwpożarowych nie dopełnił
obowiązku poprzez dopuszczenie do zaniedbania w prawidłowym funkcjonowaniu
instalacji przeciwpożarowej, w tym nie zadziałania instalacji tryskaczowej,
powodując w ten sposób nieumyślnie zdarzenie w postaci rozprzestrzenienia się
pożaru i spalenia obiektu w całości w dniu 28 maja 2003 r.”, to jest od popełnienia
przestępstwa z art. 163 § 2 k.k.
Wyrokiem z dnia 25 maja 2010 r. Sąd Okręgowy w K., po rozpoznaniu
apelacji wniesionych przez prokuratora, pełnomocników dwóch oskarżycieli
posiłkowych i trzech oskarżycieli posiłkowych, utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok.
Kasację złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego spółki A. SA,
zarzucając „rażące naruszenie przepisów prawa mogące mieć istotny wpływ na teść
orzeczenia, a mianowicie art. 442 § 3 k.p.k., poprzez:
– nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy własnych zapatrywań prawnych i
wskazań co do dalszego postępowania,
– błędne przyjęcie, że zarzuty apelacyjne dotyczyły zasady swobodnej oceny
dowodów”,
po czym wniósł o „uchylenie wyroku w całości i przekazanie sądowi właściwemu
do ponownego rozpoznania”.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wnosił o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Jedyny podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa w postaci
art. 442 § 3 k.p.k. jest oczywiście bezzasadny, co wynika już z treści tego przepisu.
3
Stanowi on, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do
dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do
ponownego rozpoznania. Powyższe związanie dotyczy więc sądu pierwszej
instancji, a nie sądu odwoławczego kolejny raz rozpoznającego środki zaskarżenia.
W procedurze karnej nie ma odpowiednika art. 386 § 6 k.p.c. przewidującego takie
związanie również sądu drugiej instancji. Co jednak istotniejsze, i było podniesione
już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz zostało podkreślone w odpowiedzi
na kasację, w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego z dnia 16 września 2009 r.
wskazano jedynie na potrzebę rozważenia przez Sąd Rejonowy, czy zachowanie
oskarżonego „przez zaniechanie pewnych obowiązków” mogło wyczerpać
znamiona art. 164 § 2 k.k. (s. 9 motywów – k. 2821). Sąd I instancji wywiązał się z
tej powinności, na co wskazuje lektura uzasadnienia jego wyroku.
Jeżeli przyjąć w ślad za uwagami zawartymi w motywach skargi kasacyjnej,
że Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku poczynił ustalenia odmienne od ustaleń
faktycznych zawartych w wyroku tego Sądu z 16 września 2009 r., to stwierdzić
trzeba, iż dopiero w uzasadnieniu kasacji podniesiony został, niedopuszczalny w
tym postępowaniu, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, co również wyklucza
jej uwzględnienie.
Z pola uwagi skarżącego się zniknęły też dalsze, fundamentalne kwestie. Po
pierwsze, że warunkiem przypisania czynu z art. 164 k.k. jest sprowadzenie
bezpośredniego niebezpieczeństwa zdarzenia (o czym pisał Sąd Rejonowy na s. 23
– 24 uzasadnienia) i po drugie, skoro oskarżony stanął pod zarzutem sprowadzenia,
czyli wywołania, lub, jak mówi przepis art. 163 k.k. – „sprowadzenia” zdarzenia, to
należałoby wykazać, że Sąd Rejonowy był uprawniony w ramach art. 399 § 1
k.p.k., a więc bez naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. przypisać oskarżonemu czyn w
postaci zaniechania, wyczerpującego znamiona art. 164 § 2 k.k. (w zw. z art. 2
k.k.). Nie wystarczy zatem wyrażenie zapatrywania co do subsumpcji prawnej
4
zachowania, ale również istnienie prawnej dopuszczalności ścigania za takie
zachowanie, czego kasacja również nie wykazała.
Biorąc nadto pod uwagę, że wniosek nie określa właściwie, czego domaga
się skarżący, oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.