III SK 47/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SK 47/10
POSTANOWIENIE
Dnia 3 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa A.J.P. M. P. Ś. i Wspólnicy Spółki Jawnej przeciwko
Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 7 maja 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 maja 2010 r., oddalił
apelację A.J.P. M. P. S. i Wpsólnicy SP. jawna (powód) od wyroku Sądu
Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 9
czerwca 2009 r., w sprawie przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o
nałożenie kary pieniężnej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skarga kasacyjną w całości,
zarzucając naruszenie art. 355 § 2 k.c. w związku z art. 56 ust. 6 Prawa
energetycznego oraz art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego i art. 56 ust. 6a
Prawa energetycznego.
2
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pełnomocnik powoda
wskazywał na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej. Uzasadniając przedmiotowy
wniosek powód wywodzi, że na tle zaistniałego w sprawie stanu faktycznego nie
powinien ponosić „prawnych konsekwencji czynu, na który nie miał[a] obiektywnego
wpływu, ponieważ to nie powód wprowadził do obrotu paliwo”, które nie spełnia
wymagań jakościowych określonych w obowiązujących przepisach, lecz uczynili to
jego dostawcy. W dalszej kolejności podnosi, że „nie sposób przyjąć, by w świetle
art. 56 ust. 1 pkt 12 oraz art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego możliwe było
obciążenie odpowiedzialnością przedsiębiorcy, który dołożył wszelkich starań, by
spełnić warunki udzielonej mu koncesji”. Argumentuje również, że „nie zgadza się
również koncepcją należytej staranności przyjęta przez Prezesa Urzędu, jako
oderwaną od realiów ekonomicznych i zasad obowiązujących partnerów
gospodarczych wśród przedsiębiorców zajmujących się działalnością tożsamą co
powód”. Odwołuje się do wyroku SN z 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 317/05,
zgodnie z którym „należyta staranność w rozumieniu art. 355 par. 2 k.c. nie
oznacza przecież staranności wyjątkowej, lecz staranność dostosowaną do
działającego podmiotu, przedmiotu, którego dotyczy działanie oraz okoliczności w
jakich to działanie następuje”. Powód podnosi, że nie mógł przypuszczać, że
dostawca paliw, któremu Prezes Urzędu udzielił koncesji na prowadzenie
działalności gospodarczej dostarcza paliwo nie spełniające standardów, czemu
zaprzeczały atesty przedkładane przez dostawcę, jak i brak skarg klientów powoda.
Zdaniem powoda „wykładnia pojęcia należytej staranności dokonana przez
pozwanego, w myśl której przedsiębiorca zobowiązany jest do każdorazowego,
laboratoryjnego sprawdzenia jakości nabywanego towaru, nie tylko nie ma oparcia
w przepisach prawa, lecz w sposób oczywisty podważa fakt udzielania przez
Prezesa URE koncesji podmiotom zajmującym się dostawą paliwa”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
merytorycznego rozpoznania.
2. Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymogów skargi kasacyjnej jest
zawarcie w niej wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i odpowiednie
3
uzasadnienie tego wniosku. Wymóg ten jest ściśle związany z uregulowaną
w art. 3989
k.p.c. instytucją przedsądu. Instytucja ta zakłada, że na etapie
oceny, czy skarga kasacyjna zostanie przyjęta do rozpoznania, Sąd
Najwyższy ocenia tylko i wyłącznie – w oparciu o przedstawioną w skardze
kasacyjnej argumentację – czy zachodzą okoliczności wymienione w art.
3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c.
3. W niniejszej sprawie pełnomocnik powoda uzasadnia wniosek o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania jej oczywistą zasadnością. Oznacza to, że
wniosek ten powinien wskazywać i uzasadnić, które przepisy prawa zostały
w sposób oczywisty naruszone oraz uzasadnić dlaczego zaskarżony wyrok
jest oczywiście wadliwy z odwołaniem do ustalonych w sprawie okoliczności
faktycznych i wadliwie zastosowanych przez Sąd drugiej instancji przepisów
prawa. Tymczasem uzasadnienie przedmiotowego wniosku nie zawiera
takich argumentów. Ogranicza się do wyrażenia stanowiska, że powód nie
zgadza się z przyjęta przez pozwanego koncepcją należytej staranności.
4. Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa A.J.P. M. P. Ś. i Wspólnicy Spółki Jawnej przeciwko
Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 7 maja 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 maja 2010 r., oddalił
apelację A.J.P. M. P. S. i Wpsólnicy SP. jawna (powód) od wyroku Sądu
Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 9
czerwca 2009 r., w sprawie przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o
nałożenie kary pieniężnej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skarga kasacyjną w całości,
zarzucając naruszenie art. 355 § 2 k.c. w związku z art. 56 ust. 6 Prawa
energetycznego oraz art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego i art. 56 ust. 6a
Prawa energetycznego.
2
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pełnomocnik powoda
wskazywał na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej. Uzasadniając przedmiotowy
wniosek powód wywodzi, że na tle zaistniałego w sprawie stanu faktycznego nie
powinien ponosić „prawnych konsekwencji czynu, na który nie miał[a] obiektywnego
wpływu, ponieważ to nie powód wprowadził do obrotu paliwo”, które nie spełnia
wymagań jakościowych określonych w obowiązujących przepisach, lecz uczynili to
jego dostawcy. W dalszej kolejności podnosi, że „nie sposób przyjąć, by w świetle
art. 56 ust. 1 pkt 12 oraz art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego możliwe było
obciążenie odpowiedzialnością przedsiębiorcy, który dołożył wszelkich starań, by
spełnić warunki udzielonej mu koncesji”. Argumentuje również, że „nie zgadza się
również koncepcją należytej staranności przyjęta przez Prezesa Urzędu, jako
oderwaną od realiów ekonomicznych i zasad obowiązujących partnerów
gospodarczych wśród przedsiębiorców zajmujących się działalnością tożsamą co
powód”. Odwołuje się do wyroku SN z 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 317/05,
zgodnie z którym „należyta staranność w rozumieniu art. 355 par. 2 k.c. nie
oznacza przecież staranności wyjątkowej, lecz staranność dostosowaną do
działającego podmiotu, przedmiotu, którego dotyczy działanie oraz okoliczności w
jakich to działanie następuje”. Powód podnosi, że nie mógł przypuszczać, że
dostawca paliw, któremu Prezes Urzędu udzielił koncesji na prowadzenie
działalności gospodarczej dostarcza paliwo nie spełniające standardów, czemu
zaprzeczały atesty przedkładane przez dostawcę, jak i brak skarg klientów powoda.
Zdaniem powoda „wykładnia pojęcia należytej staranności dokonana przez
pozwanego, w myśl której przedsiębiorca zobowiązany jest do każdorazowego,
laboratoryjnego sprawdzenia jakości nabywanego towaru, nie tylko nie ma oparcia
w przepisach prawa, lecz w sposób oczywisty podważa fakt udzielania przez
Prezesa URE koncesji podmiotom zajmującym się dostawą paliwa”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
merytorycznego rozpoznania.
2. Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymogów skargi kasacyjnej jest
zawarcie w niej wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i odpowiednie
3
uzasadnienie tego wniosku. Wymóg ten jest ściśle związany z uregulowaną
w art. 3989
k.p.c. instytucją przedsądu. Instytucja ta zakłada, że na etapie
oceny, czy skarga kasacyjna zostanie przyjęta do rozpoznania, Sąd
Najwyższy ocenia tylko i wyłącznie – w oparciu o przedstawioną w skardze
kasacyjnej argumentację – czy zachodzą okoliczności wymienione w art.
3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c.
3. W niniejszej sprawie pełnomocnik powoda uzasadnia wniosek o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania jej oczywistą zasadnością. Oznacza to, że
wniosek ten powinien wskazywać i uzasadnić, które przepisy prawa zostały
w sposób oczywisty naruszone oraz uzasadnić dlaczego zaskarżony wyrok
jest oczywiście wadliwy z odwołaniem do ustalonych w sprawie okoliczności
faktycznych i wadliwie zastosowanych przez Sąd drugiej instancji przepisów
prawa. Tymczasem uzasadnienie przedmiotowego wniosku nie zawiera
takich argumentów. Ogranicza się do wyrażenia stanowiska, że powód nie
zgadza się z przyjęta przez pozwanego koncepcją należytej staranności.
4. Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.