Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 1 MARCA 2011 R.
V KK 299/10
Jeżeli finansowy organ postępowania przygotowawczego nie wniósł
do sądu wniosku o udzielenie zezwolenia sprawcy na dobrowolne podda-
nie się odpowiedzialności, a po złożeniu aktu oskarżenia nie doszło do jego
przekazania prokuratorowi w trybie art. 345 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1
k.k.s. i art. 122 § 1 pkt 1 k.k.s., w celu uzupełnienia postępowania przygo-
towawczego, to w dalszym postępowaniu sądowym oskarżony nie ma już
możliwości wystąpienia o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpo-
wiedzialności na podstawie art. 17 § 1 k.k.s.
Przewodniczący: sędzia SN H. Gradzik (sprawozdawca).
Sędziowie SN: M. Gierszon, J. B. Rychlicki.
Prokurator Prokuratury Generalnej: B. Nowińska.
Sąd Najwyższy w sprawie Ireny G., skazanej z art. 62 § 2 k.k.s., po
rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 1 marca 2011 r., kasacji,
wniesionej przez obrońcę skazanej od wyroku Sądu Okręgowego w P. z
dnia 1 czerwca 2010 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w P. z
dnia 16 marca 2010 r.,
oddalił kasację (...).
UZASADNIENIE
Prokurator Rejonowy w P. wniósł akt oskarżenia, w którym zarzucił
Irenie G. popełnienie dwóch przestępstw zakwalifikowanych z art. 270 § 1
k.k., polegających na tym, że:
2
1. w dniu 15 stycznia 2004 r. w P., nie prowadząc działalności go-
spodarczej i nie mając kompetencji do wystawienia faktur VAT, wystawiła
fakturę VAT na kwotę 450 000 euro dla firmy W. Berlin Niemcy;
2. w dniu 17 września 2004 r. w P., nie prowadząc działalności go-
spodarczej i nie mając kompetencji do wystawienia faktur VAT, wystawiła
fakturę VAT na kwotę 200 000 euro dla tej samej firmy.
Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w P. wyrokiem z dnia 16 mar-
ca 2010 r. uznał Irenę G. za winną popełnienia obu zarzuconych czynów,
lecz każdy z nich zakwalifikował jako przestępstwo skarbowe określone w
art. 62 § 2 k.k.s. i na podstawie tego przepisu za pierwsze z nich wymierzył
oskarżonej karę grzywny w wysokości 180 stawek dziennych, po 300 zł
każda, a za drugie karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po
300 zł każda. Na podstawie art. 39 § 1 k.k.s. orzekł łączną karę grzywny w
wymiarze 260 stawek dziennych, po 300 zł każda.
Po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej Sąd
Okręgowy w P. uwzględnił wniosek o złagodzenie kary grzywny, związany
z zarzutem rażącej niewspółmierności tej kary i zmienił zaskarżony wyrok
w ten sposób, że obniżył wysokość dziennej stawki grzywny wymierzonej
za każdy z czynów i łącznej kary grzywny do kwoty 100 zł. W pozostałym
zakresie Sąd Okręgowy utrzymał w mocy ten wyrok, uznając za bezzasad-
ne zarzuty obrońcy, w których wskazywano na obrazę przepisów prawa
materialnego (art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s.) i na bezpodstawne pozbawienie
oskarżonej prawa do skorzystania z instytucji dobrowolnego poddania się
odpowiedzialności przewidzianej w Kodeksie karnym skarbowym – w kon-
sekwencji naruszenia prawa procesowego.
W kasacji od prawomocnego wyroku obrońca Ireny G. podniósł za-
rzuty:
1. uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art.
17 § 1 pkt 6 k.p.k., polegającego na skazaniu oskarżonej za przestępstwa
3
skarbowe, których karalność w dacie wyrokowania uległa przedawnieniu;
2. uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art.
17 § 1 pkt 9 k.p.k., polegającego na faktycznym braku skargi uprawnionego
oskarżyciela, tj. wniosku finansowego organu postępowania przygotowaw-
czego o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzial-
ności, co w konsekwencji spowodowało rozpoznanie sprawy i wydanie wy-
roku skazującego w trybie zwyczajnym na podstawie aktu oskarżenia spo-
rządzonego na zasadach ogólnych, zamiast wydanie na podstawie art. 148
§ 5 k.k.s. wyroku udzielającego zezwolenia na dobrowolne poddanie się
odpowiedzialności;
3. uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art.
17 § 1 pkt 11 k.p.k., polegającego na przekazaniu przez organ podatkowy
zawiadomienia do Prokuratury skutkującego wszczęciem postępowania
karnego, pomimo braku zezwolenia strony niemieckiej na wykorzystanie w
postępowaniu o czyn z art. 270 § 1 k.k. przekazanych do Polski materia-
łów.
W kasacji zawarty był także, „z ostrożności procesowej”, zarzut
oczywiście niesłusznego skazania oskarżonej z tego powodu, że doszło do
niego w sytuacji, gdy oskarżona mogła dobrowolnie poddać się odpowie-
dzialności.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i wyro-
ku Sądu pierwszej instancji oraz umorzenie postępowania, albo o przeka-
zanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, a w przy-
padku uznania skazania za oczywiście niesłuszne – o uniewinnienie oskar-
żonej.
Rozpoznając kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W myśl art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie
w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykona-
4
nia. Ograniczenie to nie dotyczy kasacji złożonej z powodu uchybień wy-
mienionych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k.). Wniesiona przez
obrońcę Ireny G. kasacja jest zatem dopuszczalna w części odnoszącej się
do zarzutów sformułowanych w punktach 1, 2 i 3. Niedopuszczalny jest na-
tomiast zarzut podniesiony „z ostrożności procesowej”, niewskazujący na
obrazę konkretnego przepisu prawa.
Co do zarzutu w pkt. 1.
Twierdzenie skarżącego, że skazano Irenę G. za przestępstwa skar-
bowe, których karalność w dacie wyrokowania uległa przedawnieniu jest
nietrafne w stopniu oczywistym. To prawda, że zgodnie z przywołanym w
uzasadnieniu kasacji art. 44 § 1 pkt 5 k.k.s. karalność występków określo-
nych w art. 62 § 2 k.k.s., jako zagrożonych wyłącznie karą grzywny, ustaje
z upływem 5 lat od ich popełnienia. Autor kasacji pominął jednak, że w
myśl art. 44 § 5 k.k.s., jeżeli przed upływem tego okresu wszczęto postę-
powanie przeciwko sprawcy o popełnienie przestępstw skarbowych o takim
zagrożeniu ustawowym, wówczas ich karalność ustaje z upływem dalszych
5 lat od upływu tego okresu. W realiach sprawy oznacza to, że termin
przedawnienia przestępstw zarzuconych oskarżonej upłynie odpowiednio
dnia 15 stycznia 2014 r. i dnia 17 września 2014 r.
Co do zarzutu w pkt. 2.
Przed rozważeniem argumentacji obrońcy trzeba podkreślić, że w
kasacji nie podniesiono zarzutu obrazy prawa materialnego. Byłby on
zresztą niedopuszczalny w tym nadzwyczajnym środku zaskarżenia złożo-
nym przez stronę od wyroku skazującego na karę grzywny. Zakwalifikowa-
nie czynów przypisanych oskarżonej jako przestępstw skarbowych polega-
jących na wystawieniu faktur VAT w sposób nierzetelny dało natomiast
skarżącemu asumpt do stwierdzenia, że przyjętą w wyroku ocenę prawną
czynów należało stosować już przy wszczęciu dochodzenia, co przesądzi-
łoby o właściwości finansowego organu postępowania przygotowawczego.
5
W kontynuacji tego wywodu autor kasacji wskazywał na uchybienie
przepisowi art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., a w następstwie – bezwzględną przy-
czynę odwoławczą wymienioną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. wynikającą stąd,
że w ogóle doszło do wniesienia aktu oskarżenia, zamiast wniosku finan-
sowego organu postępowania przygotowawczego w trybie art. 145 § 1
k.k.s. o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzial-
ności przez Irenę G.
Już samo postawienie tej kwestii w przytoczonej formule świadczy o
bezzasadności zarzutu obrazy art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. Nie można przecież
upatrywać uchybienia stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą
w samym fakcie wniesienia aktu oskarżenia. Ujemna przesłanka proceso-
wa wymieniona w tym przepisie zaistniałaby wtedy tylko, gdyby akt oskar-
żenia złożył podmiot nieuprawniony, nie zaś dlatego, że w ocenie autora
kasacji akt oskarżenia w ogóle nie powinien był być wniesiony. Postępo-
wanie przygotowawcze w formie dochodzenia prowadziła w niniejszej
sprawie Policja. Zarzucono podejrzanej popełnienie dwóch występków z
art. 270 § 1 k.k. Po otrzymaniu aktu oskarżenia sporządzonego przez Ko-
misariat Policji w P. Prokurator Rejonowy zatwierdził go i wniósł do właści-
wego Sądu Rejonowego (art. 331 § 1 k.p.k.). Skoro zatem oskarżono Irenę
G. o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego i takie też, aczkolwiek
o innej kwalifikacji prawnej, przypisano jej w prawomocnym wyroku, to
oczywiste jest, że skarga pochodziła od uprawnionego oskarżyciela. Proku-
rator jest przecież oskarżycielem publicznym przed wszystkimi sądami w
sprawach z oskarżenia publicznego. Władny jest on zawsze uczestniczyć
w procesie karnym w tym charakterze, także wtedy, gdy upoważniony jest
do tego inny organ (art. 45 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.).
Skarżący nie przeczy tej oczywistej zasadzie procedury, upatruje na-
tomiast braku skargi uprawnionego oskarżyciela, posługując się swoistym
rozumowaniem redukcyjnym. Wywodzi, że skoro w toku postępowania są-
6
dowego uznano ostatecznie, że czyny popełnione przez oskarżoną wypeł-
niają znamiona przestępstw skarbowych, do których miałaby zastosowanie
instytucja dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, to postępowanie
przygotowawcze powinno było być przekazane finansowemu organowi po-
stępowania przygotowawczego. Podejrzana mogłaby wtedy skorzystać z
najmniej dolegliwej formy poniesienia odpowiedzialności, a akt oskarżenia
w ogóle nie zostałby złożony.
Nie przecząc, że wskazana procedura pozwoliłaby ewentualnie
oskarżonej na wykorzystanie uprawnienia do dobrowolnego poddania się
odpowiedzialności po spełnieniu warunków określonych w art. 17 § 1 k.k.s.,
i uniknięcia w ten sposób skazania (aczkolwiek wyjaśnienia jej w toku całe-
go postępowania sprowadzały się do zaprzeczania stawianym zarzutom),
to wywód skarżącego wcale nie uprawnia do konkluzji, że do wydania pra-
womocnego wyroku doszło w postępowaniu sądowym wszczętym aktem
oskarżenia wniesionym przez nieuprawnionego oskarżyciela. To, że sąd
skazał Irenę G. za popełnienie przestępstw o innej kwalifikacji prawnej, niż
podana w akcie oskarżenia, nie upoważnia do stawiania zarzutu braku
skargi uprawnionego oskarżyciela, skoro wniósł ją prokurator, a obie kwali-
fikacje prawne czynów – wskazana w akcie oskarżenia i w wyroku – odno-
szą się do przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego. Zarzut obroń-
cy jest więc bezzasadny w stopniu oczywistym.
W uzasadnieniu zarzutu wskazano w istocie na inne uchybienia, o
charakterze względnych przyczyn odwoławczych, niedopuszczalne jednak
w kasacji od wyroku skazującego za przestępstwo skarbowe na karę
grzywny. Rację ma skarżący, przy założeniu trafności kwalifikacji prawnej
czynów przyjętej w wyroku, że organ policji, który prowadził dochodzenie,
powinien był dostrzec w zarzucanych Irenie G. czynach znamiona prze-
stępstwa skarbowego. Skoro zaś, przy zakwalifikowaniu ich z art. 62 § 2
k.k.s. sprawca może ubiegać się o zezwolenie na dobrowolne poddanie się
7
odpowiedzialności, to powinnością organu dochodzeniowego byłoby pou-
czenie podejrzanej o możliwości wystąpienia z takim wnioskiem, a więc
postąpienie nakazane przepisem art. 142 § 2 k.k.s. Co prawda, ten ostatni
przepis adresowany jest expressis verbis do finansowego organu postę-
powania przygotowawczego, ale w doktrynie przyjmuje się zgodnie, że ob-
owiązek pouczenia ciąży także na innych organach ścigania we wszystkich
wypadkach, w których wyłania się możliwość skorzystania przez sprawcę z
tego uprawnienia (A. Skowron: Kontrowersje wokół regulacji postępowania
w sprawach o wykroczenia skarbowe, Prok. i Pr. 2000, nr 12; H. Skwar-
czyński: Postępowanie przygotowawcze w sprawach o przestępstwa i wy-
kroczenia skarbowe, Palestra 2008, nr 1-2; P. Kardas, G. Łabuda, T. Ra-
zowski: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2010, s 976 – 977;
T. Grzegorczyk: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2009, s.
591).
Jeśli po stosownym pouczeniu, przed pierwszym przesłuchaniem lub
w dalszym toku postępowania, podejrzana zgłosiłaby wniosek o zezwole-
nie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, wówczas organ policji,
zgodnie z art. 134 § 5 k.k.s., miałby obowiązek przekazania sprawy finan-
sowemu organowi postępowania przygotowawczego. Wskazany tu tryb
procedowania nadzoruje na podstawie art. 326 k.p.k. prokurator. Najpóź-
niej po zapoznaniu się ze sporządzonym przez organ policji aktem oskar-
żenia ma on prawo wydać właściwe decyzje procesowe i polecenia, także
w celu doprowadzenia do umożliwienia sprawcy przestępstwa skarbowego
złożenia wniosku o zezwolenie na poddanie się odpowiedzialności (H.
Skwarczyński, op. cit.).
Uwagi te nie mogą jednak zaważyć na rozstrzygnięciu niniejszej
sprawy w postępowaniu kasacyjnym. Gdyby nawet przyjąć, że w docho-
dzeniu doszło do uchybień proceduralnych, na skutek których oskarżona
została pozbawiona możliwości złożenia wniosku o zezwolenie na dobro-
8
wolne poddanie się odpowiedzialności, to ze względu na przedmiotowe
ograniczenia podstaw kasacyjnych, podniesienie zarzutu z kręgu względ-
nych przyczyn odwoławczych nie byłoby dopuszczalne w niniejszej spra-
wie. Nieuprawniona też była próba przełożenia tych uchybień na zarzut
braku skargi uprawnionego oskarżyciela.
Złożenie wniosku o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpo-
wiedzialności jest uprawnieniem sprawcy realizowanym wyłącznie w po-
stępowaniu przygotowawczym. Na etapie postępowania sądowego nie jest
możliwe konwalidowanie uchybień, które uniemożliwiły sprawcy wystąpie-
nie z wnioskiem o skorzystanie z tego uprawnienia. Wniosek może być zło-
żony przez sprawcę „zanim wniesiono akt oskarżenia” (art. 142 § 1 k.k.s.),
a przekazanie go do rozpoznania przez sąd jest alternatywą wniesienia ak-
tu oskarżenia lub wniosku o warunkowe umorzenie postępowania (art. 145
§ 1 k.k.s.). Z przytoczonych uregulowań wynika, że termin do złożenia
wniosku przez sprawcę ma charakter prekluzyjny, a jako taki nie podlega
przywróceniu. Wniosek złożony po upływie terminu jest więc bezskuteczny
(Grzegorczyk, op. cit. s. 591). Jedyną zatem drogą „odzyskania” owego
terminu jest przekazanie sprawy przez sąd prokuratorowi w celu uzupeł-
nienia postępowania przygotowawczego w trybie art. 345 k.p.k., a więc w
stadium przed rozpoczęciem rozprawy (Grzegorczyk, op. cit. s. 592, P.
Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, op. cit. s. 982, W. Grzeszczyk: Zwrot
sprawy karnej skarbowej do uzupełnienia postępowania przygotowawcze-
go, Prok. i Pr. 2001, nr 3). W dalszym bowiem toku postępowania możli-
wość zakreślenia oskarżycielowi publicznemu terminu do usunięcia bra-
ków, na podstawie art. 397 k.p.k. lub 437 § 2 k.p.k., uwarunkowana jest tyl-
ko koniecznością zebrania dowodów niezbędnych do rozstrzygnięcia
sprawy, nie zaś potrzebą dokonania innych czynności. Uprawniona jest
więc konkluzja, że jeśli finansowy organ postępowania przygotowawczego
nie wniósł do sądu wniosku o udzielenie zezwolenia sprawcy na dobrowol-
9
ne poddanie się odpowiedzialności, a po złożeniu aktu oskarżenia nie do-
szło do jego przekazania prokuratorowi, w trybie art. 345 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 113 § 1 k.k.s. i art. 122 § 1 pkt 1 k.k.s., w celu uzupełnienia postępo-
wania przygotowawczego, to w dalszym postępowaniu sądowym oskarżo-
ny nie ma już możliwości wystąpienia o zezwolenie na dobrowolne podda-
nie się odpowiedzialności na podstawie art. 17 § 1 k.k.s.
Co do zarzutu w pkt. 3.
Wskazując na uchybienie wymienione w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.,
skarżący upatrywał tu innej okoliczności wyłączającej ściganie w rozumie-
niu art. 17 § 1 pkt 11. Miała ona wynikać z braku zgody strony niemieckiej
na wykorzystanie przekazanych do Polski materiałów w postępowaniu o
czyn z art. 270 § 1 k.k. W uzasadnieniu autor kasacji nawiązał do przepi-
sów Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003
r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości
dodanej i uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 218/92 (Dz. U. L 264 z
15.10.2003). Należy zauważyć, że przepisy wymienionego Rozporządzenia
Rady były stosowane w postępowaniu administracyjnym, które toczyło się
w Urzędzie Skarbowym P., przed zawiadomieniem Prokuratury Okręgowej
w P. Rozporządzenia Rady (WE), co oczywiste, stanowią źródło prawa.
Podstawą ich mocy prawnej są art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii
Europejskiej (dawny art. 249 TWE) i art. 132 ust. 1 tego Traktatu (dawny
art. 110 TWE). Zgodnie z tymi przepisami Traktatu Rozporządzenie ma za-
sięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich
państwach członkowskich. Bezpośrednie obowiązywanie oznacza, że nie
jest wymagana transpozycja prawa zawartego w Rozporządzeniach do kra-
jowych porządków prawnych ani inne dodatkowe działanie legislacyjne.
Właśnie na podstawie art. 5 i 19 wymienionego wyżej Rozporządzenia or-
gan kontroli finansowej w Niemczech przesłał polskim organom podatko-
wym na stosownym formularzu „SCAF 2004” informację o wystawieniu
10
dwóch, wskazanych na wstępie faktur VAT. Po dokonaniu czynności
sprawdzających Urząd Skarbowy P. zawiadomił Prokuratora Okręgowego
w P. o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przez Irenę G. przestępstwa
polegającego na pozorności transakcji i na fałszowaniu dokumentów od-
zwierciedlających fikcyjne zdarzenia gospodarcze. Przed wysłaniem tego
zawiadomienia polski organ podatkowy wystąpił do strony niemieckiej w
trybie art. 41 ust. 3 Rozporządzenia o udzielenie zezwolenia na wykorzy-
stanie przekazanej informacji w postępowaniu karnym, a to wobec podej-
rzenia pozorności transakcji dokumentowanych przez obie faktury. Zda-
niem skarżącego oznaczało to, że wystąpiono o zgodę na wykorzystanie
informacji w postępowaniu karnym tylko o czyn z art. 271 k.k., bo tak inter-
pretuje on wyartykułowanie podejrzenia o „pozorność transakcji” i do tak
zawężonego zakresu ścigania miałaby się odnosić zgoda strony niemiec-
kiej. W przekonaniu obrońcy nie było więc zgody na prowadzenie postę-
powania o czyny z art. 270 k.k., których popełnienie zarzucono oskarżonej
w dochodzeniu. Niewyjednanie takiej zgody od strony niemieckiej skarżący
postrzegał jako okoliczność wyłączającą ściganie (art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.).
Zarzut jest zgoła bezzasadny. Zgoda strony niemieckiej nie oznacza-
ła przecież konieczności ukierunkowania postępowania karnego w stopniu
precyzującym kwalifikację prawną czynu według prawa polskiego. Z pisma
Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 18 lipca 2008 r. wynika, że admini-
stracja podatkowa Niemiec wyraziła zgodę na wykorzystanie informacji za-
wartych w dokumencie SCAF 2004 „w celach innych, niż określone w art.
41 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE)”. W żaden sposób nie zawężono za-
kresu tej zgody. Dlatego też upatrywanie przeszkody w ściganiu z powodu
niedoprecyzowania w zezwoleniu przez stronę niemiecką kwalifikacji praw-
nej czynu według polskiego prawa karnego jest wręcz niezrozumiałe. Istot-
ne jest to, że wszczęcie postępowania karnego nastąpiło bez naruszenia
wskazanego w kasacji przepisu art. 41 ust. 3 omawianego Rozporządzenia
11
Rady, gdyż organ Państwa Członkowskiego udzielającego informacji ze-
zwolił na użycie ich w „celach innych”, niż w postępowaniu związanym z
naruszeniem prawa podatkowego. Nota bene to, że postępowanie zakoń-
czyło się skazaniem oskarżonej za przestępstwa skarbowe przeciwko ob-
owiązkowi podatkowemu (art. 62 § 2 k.k.s.) osłabia dodatkowo zarzut ka-
sacji, gdyż przepisy Rozporządzenia Rady formułują możliwość wykorzy-
stania informacji do postępowań karnych z powodu naruszenia prawa po-
datkowego bez ubiegania się o zgodę na ich prowadzenie (art. 41 ust. 1
zdanie 4). Konkludując, nie zaistniała w sprawie inna przyczyna wyłączają-
ca postępowanie, którą skarżący wywodził z brzmienia art. 41 ust. 3 Roz-
porządzenia Rady. Nie doszło tym samym do uchybienia wymienionego w
art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.
Czwarty zarzut, podniesiony „z ostrożności procesowej”, jak już wyżej
zauważono, jest niedopuszczalny. Nie wskazuje się w nim na żadne z
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., ani na obrazę konkretnego prze-
pisu prawa, która mogłaby prowadzić do tego rodzaju uchybienia. Za-
mieszczony przez skarżącego wywód uzupełnia w istocie uzasadnienie za-
rzutu sformułowanego w pkt. 2. Aktualne są więc uwagi, w których odnie-
siono się do tego zarzutu.
Z wszystkich tych względów Sąd Najwyższy oddalił kasację.