Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 311/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Krzysztofa S.
przeciwko Jerzemu G. i Elżbiecie G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 11 marca 2011 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 listopada 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Krzysztof S. wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym solidarnie od
Jerzego i Elżbiety małżonków G. kwoty 818 021,90 zł z odsetkami w wysokości
17% w stosunku rocznym od dnia 14 lipca 2006 r. na podstawie siedmiu
dołączonych do pozwu weksli, z których każdy opiewał na 100 000 zł -
wystawionych w celu zabezpieczenia pisemnej umowy pożyczki zawartej w dniu
9 września 2002 r. w K.; także ta umowa została dołączona do pozwu.
Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty uwzględniający żądanie powoda w dniu
14 września 2006 r.
W zarzutach pozwani domagali się uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia
powództwa. Zaprzeczyli podpisaniu w dniu 9 września 2002 r. umowy pożyczki na
kwotę 700 000 zł z 17% odsetkami i otrzymaniu od powoda takiej kwoty. Przyznali
natomiast, że w dniu 9 września 2002 r. podpisali oraz wręczyli powodowi wraz
z deklaracją wekslową siedem weksli in blanco, które mogły być wypełnione łącznie
na kwotę 700 000 zł. Było to jednak następstwem nie umowy pożyczki, lecz
porozumienia zawartego z powodem w sprawie rozbudowy motelu będącego
współwłasnością stron. Zgodnie z tym porozumieniem powód miał inwestować
w rozbudowę motelu także w imieniu pozwanych. W ich imieniu miał wyłożyć na ten
cel kwotę 700 000 zł. Weksle in blanco zabezpieczały zwrot tej właśnie kwoty.
Powód wyłożył w imieniu pozwanych jednak tylko około 200 000 zł.
W odpowiedzi na zarzuty powod podtrzymał on swe dotychczasowe
stanowisko w sprawie, w szczególności twierdzenia o zawarciu przez strony
pisemnej umowy pożyczki i przekazaniu pozwanym kwoty 700 000 zł zgodnie
z treścią zawartej umowy.
Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy uchylił nakaz zapłaty
i oddalił powództwo. Sąd Okręgowy ustalił, że dołączona do pozwu umowa z dnia
9 września 2002 r., zgodnie z którą powód pożyczył pozwanym 700 000 zł
do dnia 30 grudnia 2005 r. z zastrzeżeniem odsetek w wysokości 17% z tytułu
opóźnienia i możliwości wypowiedzenia w każdym czasie ze skutkiem
natychmiastowym, została sfałszowana; podpisy pod nią nie są podpisami
3
pozwanych. Jednocześnie nie było innych podstaw do stwierdzenia zawarcia przez
strony umowy o treści zbieżnej z dokumentem sfałszowanym. Tym samym pozwani
wykazali, że uzupełnienie wręczonych przez nich weksli nastąpiło niezgodnie
z porozumieniem stron.
Na skutek apelacji powoda Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego
w ten sposób, że utrzymał nakaz zapłaty w mocy co do kwoty 743 006,85 zł,
a w pozostałej części uchylił go i oddalił powództwo; poza tym oddalił apelację
powoda w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach..
W ocenie Sądu Apelacyjnego dokumenty załączone do pozwu w charakterze
weksli nie były w rzeczywistości wekslami, ponieważ nie określały imiennie osoby
uprawnionej (remitenta). Mimo niepowstania zobowiązania wekslowego, nie można
jednak było w okolicznościach sprawy oddalić powództwa w całości. Jeżeli po
wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty, dotyczących stosunku podstawowego
łączącego strony, okaże się, że zobowiązanie wekslowe nie powstało, sąd, zgodnie
z utrwalonym orzecznictwem, powinien, rozstrzygając sprawę, uwzględnić
powołany w pozwie stosunek podstawowy łączący strony. W sprawie na podstawie
zebranego materiału należało przyjąć, inaczej niż ustalił Sąd Okręgowy, że w dniu
9 września 2002 r. w lokalu „C.” w B. powód zawarł z pozwanym w obecności
swojego brata (Wiesława S.) umowę, zgodnie z którą pożyczył pozwanemu kwotę
700 000 zł, a pozwani zobowiązali się tę kwotę zwrócić do dnia 30 grudnia 2005 r.
Nieistnienie autentycznego dokumentu pożyczki, na którą powołuje się powód, nie
przesądza tego, że umowa o takiej treści nie została przez strony w rzeczywistości
zawarta, umowa pożyczki może bowiem zostać zawarta w dowolnej formie. Dowód
wydania przedmiotu pożyczki obciąża pożyczkodawcę. Zawarcie umowy pożyczki i
wydanie jej przedmiotu pozwanemu potwierdzają nie tylko wyjaśnienia powoda, ale
i zeznania świadka Wiesława S., a także deklaracja wekslowa z dnia 9 września
2002 r. W konsekwencji pozwani nie udowodnili, że deklaracja wekslowa nie
dotyczyła zabezpieczenia roszczenia o zwrot pożyczki, lecz zabezpieczenia
roszczenia o zwrot nakładów na motel.
Skarżąc w całości wyrok Sądu Apelacyjnego pozwani jako podstawy
kasacyjne przytoczyli naruszenie w różnych układach i powiązaniach art. 6, 65
4
i 720 k.c., art. 10 Pr. weksl. oraz art. 210 § 3, art. 217 § 2, art. 224 § 1, art. 227,
232, 233 § 1, art. 236, 316, 321, 328 § 2, art. 382, 386 § 4, art. 391 § 1 i art. 495 §
3 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 187 § 1 k.p.c., pozew musi zawierać określone żądanie
skierowane do sądu oraz przytaczać okoliczności faktyczne uzasadniające
to żądanie. W myśl art. 321 § 1 k.p.c., żądanie powoda uzasadnione przytoczonymi
okolicznościami faktycznymi wiąże sąd, wyznaczając granice wyrokowania.
Przedmiotem dowodzenia w sprawie są jedynie fakty istotne (art. 227 k.p.c.)
z punktu widzenia tak zakreślonych granic wyrokowania przez sąd (por. np. wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2005 r., III CK 458/04, Biul. SN 2005, nr 10,
s. 12, i z dnia 15 października 2009 r., I CSK 84/09, OSNC 2010, nr 4, poz. 60).
Przytoczone przepisy dotyczą także postępowania nakazowego.
Strona, która występuje w postępowaniu nakazowym z powództwem
o zapłatę opartym na twierdzeniu, że dochodzone roszczenie przysługuje jej od
pozwanych na podstawie podpisanego przez nich weksla, powinna do pozwu
dołączyć poświadczający to weksel. Jest to dowód z jej strony konieczny,
a zarazem co do zasady wystarczający (art. 485 § 2 k.p.c.). Rzeczą natomiast
pozwanych jest wykazanie bezzasadności tak uzasadnionego żądania (art. 491 § 1
i art. 493 § 1 k.p.c.). Wskazany rozkład ciężaru dowodu między stronami
w poruszanych sprawach jest zgodny z ogólną regułą wyrażoną w art. 6 k.c.
Konsekwentnie odpowiada mu powinność stron zaoferowania dowodów na
poparcie przytoczonych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
9 września 2010 r., I CSK 641/09, Biul. SN 2011, nr 1, s. 9 i cytowane w nim
orzeczenia).
Po wydaniu nakazu zapłaty na podstawie weksla pozwani powinni wszystkie
okoliczności faktyczne, zarzuty i wnioski dowodowe zmierzające do wykazania
bezzasadności powództwa przytoczyć w zasadzie już w piśmie zawierającym
zarzuty od nakazu zapłaty (art. 495 § 3 k.p.c.).
Wśród zarzutów, za których pomocą pozwani o zapłatę weksla mogą się
bronić, szczególnie istotne znaczenie przypada w polskich realiach twierdzeniu,
5
że powód otrzymał od pozwanych załączony do pozwu weksel in blanco w celu
zabezpieczenia wierzytelności wynikającej z określonego stosunku i w związku
z tym był upoważniony do jego uzupełnienia jedynie zgodnie z porozumieniem
zawartym z pozwanymi, wypełnił go zaś naruszając to porozumienie. Powiązanie
przez strony upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco z istnieniem i treścią
zobowiązania podlegającego zabezpieczeniu (stosunku podstawowego względem
roszczenia wekslowego) powoduje, że wekslobiorca w zasadzie nie może na
podstawie prawa wekslowego uzyskać wobec wystawców weksla własnego więcej
praw niż mu przysługuje w ramach stosunku, z którego wynika podlegająca
zabezpieczeniu wierzytelność, czyli w ramach tzw. stosunku podstawowego
względem roszczenia wekslowego (por. uchwała połączonych Izb: Cywilnej oraz
Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70,
OSNC 1973, nr 4, poz. 72, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września
2010 r., I CSK 641/09, i cytowane w nim orzeczenia).
Bronienie się przez stronę pozwaną za pomocą zarzutów nawiązujących do
stosunku podstawowego wobec dochodzonego od niej roszczenia wekslowego
prowadzi do objęcia sporem także tego stosunku. Objęcie sporem w postępowaniu
nakazowym stosunku podstawowego określane bywa w orzecznictwie obrazowo
przeniesieniem sporu z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego na płaszczyznę
stosunku prawa cywilnego. Określenie to jest jednak nieścisłe dlatego, że sugeruje
całkowite zawsze zastąpienie dotychczasowego sporu, dotyczącego stosunku
wekslowego, sporem dotyczącym stosunku podlegającego powszechnemu prawu
cywilnemu. W rzeczywistości jest zaś tak, że odwołanie się w zarzutach od nakazu
zapłaty do stosunku podstawowego prowadzi przede wszystkim do uwzględnienia
tego stosunku w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego.
Nadal więc przedmiotem sporu jest roszczenie wekslowe, z tą tylko różnicą, że przy
uwzględnieniu również stosunku podstawowego (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 86/06, niepubl.). W ramach wspomnianej oceny
może się okazać np., że dochodzone przez powoda roszczenie wekslowe nie
powstało, gdyż wypełnił on otrzymany od pozwanego weksel in blanco, mimo
nieprzysługiwania mu wobec pozwanego roszczenia ze stosunku podstawowego,
które weksel ten miał zabezpieczać (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14
6
listopada 2006 r., II CSK 205/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 39). W takim przypadku
nakaz zapłaty powinien zostać uchylony, a powództwo oddalone (art. 496 k.p.c.).
W pewnych jednak okolicznościach – o których niżej – orzecznictwo sądowe nawet
w takim razie dopuszcza utrzymanie nakazu zapłaty w mocy.
Według ugruntowanego stanowiska judykatury, szeroko także
akceptowanego, jakkolwiek nie jednolicie w piśmiennictwie, na stosunek
podstawowy może się w postępowaniu nakazowym powołać nie tylko pozwany
w celu wykazania bezzasadności dochodzonego od niego roszczenia wekslowego,
ale i powód w celu utrzymania w mocy wydanego na jego rzecz nakazu zapłaty.
W powoływanej wyżej uchwale połączonych Izb: Cywilnej oraz Izby Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, a także
licznych nawiązujących do niej orzeczeniach, wyróżnia się i dopuszcza powołanie
w postępowaniu nakazowym na stosunek podstawowy przez powoda w dwóch
sytuacjach.
Po pierwsze, powód może już w pozwie wszczynającym postępowanie
nakazowe dodatkowo przytoczyć fakty i dowody uzasadniające cywilnoprawne
roszczenie zabezpieczone załączonym do pozwu wekslem. W takiej sytuacji,
jeżeliby po rozpoznaniu zarzutów od nakazu zapłaty okazało się, że dochodzone
roszczenie wekslowe powodowi wobec pozwanego nie przysługuje - np.
ze względu na niezachowanie wymagań formalnych dotyczących weksla własnego
(art. 101 i 102 Pr. weksl.) lub ze względu na wadliwą reprezentację pozwanego
przy podpisywaniu weksla - natomiast przysługuje mu roszczenie wobec
pozwanego ze stosunku podstawowego, nakaz zapłaty powinien zostać utrzymany
w mocy.
Po drugie, w razie powołania się w pozwie jedynie na weksel powód może
przytoczyć fakty i dowody uzasadniające cywilnoprawne roszczenie zabezpieczone
załączonym do pozwu wekslem także w odpowiedzi na zarzuty pozwanego.
Również w takiej sytuacji nakaz zapłaty powinien zostać utrzymany w mocy,
jeżeliby po rozpoznaniu zarzutów od nakazu zapłaty okazało się, że dochodzone
roszczenie wekslowe powodowi nie przysługuje - np. ze względu na niezachowanie
wymagań formalnych dotyczących weksla własnego (art. 101 i 102 Pr. weksl.) lub
7
ze względu na wadliwą reprezentację pozwanego przy podpisywaniu weksla -
natomiast przysługuje mu roszczenie ze stosunku podstawowego. Jakkolwiek
w postępowaniu nakazowym zasadą – od dnia 1 lipca 2000 r. wyraźnie wysłowioną
w art. 495 § 2 k.p.c., ale i wcześniej niewątpliwie obowiązującą - jest
niedopuszczalność zmiany podstawy powództwa, Sąd Najwyższy w powoływanej
uchwale połączonych Izb: Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, dopuścił w omawianej obecnie sytuacji
wyjątek od tej zasady ze względu na: związek zachodzący pomiędzy roszczeniem
wekslowym a stosunkiem podstawowym, zasadę równości stron w procesie (jeżeli
pozwanemu wolno na obronę przed roszczeniem wekslowym powoływać fakty
dotyczące stosunku podstawowego (zob. art. 210 § 2 i art. 495 § 3 k.p.c.),
to również powodowi trzeba umożliwić powołanie takich faktów dla „ratowania"
nakazu przed jego uchyleniem) oraz ekonomię postępowania.
W niektórych orzeczeniach, nawiązujących do tej uchwały, Sąd Najwyższy
jeszcze szerzej zakreślił możliwości utrzymania nakazu zapłaty w mocy, pomimo
bezzasadności dochodzonego roszczenia wekslowego (wyroki: z dnia 14 marca
1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 124, z dnia 14 listopada 2006 r.,
II CSK 205/06, i z dnia 15 marca 2007, II CSK 495/06, LEX nr 274227). W razie
mianowicie wypełnienia przez powoda otrzymanego od pozwanego weksla
in blanco niezgodnie z zawartym porozumieniem, a więc w razie wykazania przez
pozwanego nieprzysługiwania powodowi wobec niego roszczenia ze stosunku
podstawowego, który weksel ten miał zabezpieczać, i tym samym roszczenia
wekslowego, opowiedział się on za utrzymaniem nakazu zapłaty w mocy także
wtedy, gdy powód w pozwie powołał się na inny stosunek prawny łączący go
z pozwanym i wykazał w drugiej fazie postępowania nakazowego, że stosunek ten
rzeczywiście istnieje i uzasadnia zasądzenie na rzecz powoda świadczenia
pieniężnego w rozmiarze objętym nakazem. Przypadki te różnią się od
wchodzących w zakres sytuacji pierwszej, omówionej wyżej. Nakaz w tych
przypadkach jest utrzymywany w mocy, mimo bezzasadności roszczenia
wekslowego, nie ze względu na przysługiwanie powodowi wobec pozwanego
roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego, który weksel miał
zabezpieczać, lecz ze względu na przysługiwanie powodowi wobec pozwanego
8
innego wymagalnego roszczenia w rozmiarze objętym nakazem zapłaty. Mimo tej
odmienności rozpatrywanych obecnie przypadków, racje uzasadniające utrzymanie
nakazu zapłaty w mocy w sytuacji pierwszej, omówionej wyżej, wiążące się
z odwołaniem się już w pozwie do cywilnoprawnego stosunku podstawowego, są
aktualne także w odniesieniu do przypadków rozpatrywanych obecnie, gdzie
również już w pozwie następuje odwołanie się do określonego stosunku
cywilnoprawnego.
W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że dokumenty dołączone do
pozwu w charakterze weksli nie były – co dostrzegł dopiero Sąd Apelacyjny –
w rzeczywistości wekslami, ponieważ powód wypełniając otrzymane od pozwanych
weksle in blanco nie określił imiennie, wbrew bezwzględnemu wymaganiu art. 101
pkt 5 Pr. weksl., osoby, na której rzecz pozwani jako wystawcy przyrzekli zapłatę,
lecz wskazał na „posiadacza” jako uprawnionego do otrzymania przyrzeczonej
zapłaty. Powodowi więc już niewątpliwie z tej tylko przyczyny nie przysługiwało
dochodzone od pozwanych roszczenie wekslowe - co powinno być oczywiście od
razu uwzględnione przez Sąd Okręgowy (por. aktualne także tu uwagi zawarte
w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2007 r., IV CSK 92/07, OSNC
2008, nr 10, poz. 117). W konsekwencji zbyteczne było dowodzenie przez
pozwanych w celu wykazania nieistnienia dochodzonego od nich roszczenia
wekslowego wypełnienia przez powoda otrzymanych weksli in blanco niezgodnie
z deklaracją wekslową. W sytuacji, w której dokumenty mające wskazywać
na roszczenie wekslowe powoda nie były w rzeczywistości wekslami, utrzymanie
w mocy nakazu zapłaty wydanego na rzecz powoda mogło nastąpić tylko w razie
wykazania przez pozwanych którejś z mogących to uzasadniać okoliczności
omówionych wyżej.
Jednakże w sprawie nie zachodzi żadna z omówionych wyżej okoliczności
mogących uzasadniać utrzymanie nakazu zapłaty w mocy, mimo bezzasadności
dochodzonego roszczenia wekslowego. Przytoczone w pozwie, obok powołania
się na dokumenty uważane za weksle, twierdzenia, dotyczące stosunku
podstawowego względem dochodzonego roszczenia wekslowego, wynikającego
z pisemnej umowy pożyczki zawartej w dniu 9 września 2002 r. w K., okazały się
bezzasadne. Według niepodważonych ustaleń dokonanych w sprawie, podpisy
9
pozwanych na dokumencie wymienionej umowy pożyczki zostały podrobione. Tym
samym nakaz zapłaty wydany na rzecz powoda nie mógł być utrzymany na tej
podstawie, że znajdował uzasadnienie w stosunku podstawowym przytoczonym już
w pozwie (omówiona wyżej sytuacja pierwsza). Zarazem nie wchodziła w grę w
sprawie przedstawiona wyżej sytuacja druga, ani też nie zachodził przypadek
powołania w pozwie - obok dokumentów uznawanych za weksle - innego stosunku
prawnego niż mający wynikać z pisemnej umowy pożyczki zawartej w dniu 9
września 2002 r. w K.; w samym pozwie, ani nawet w odpowiedzi na zarzuty od
nakazu zapłaty, powód nie przytoczył żadnych twierdzeń dotyczących zawarcia z
pozwanymi umowy pożyczki w dniu 9 września 2002 r. w B.
Sąd Apelacyjny utrzymując w mocy w znacznym zakresie nakaz zapłaty
wydany na rzecz powoda na tej podstawie, że miał on oparcie w ustalonej przez ten
Sąd, niepowołanej przez powoda w pozwie, a dopiero w toku drugiej fazy
postępowania nakazowego, ustnej umowie pożyczki zawartej w dniu 9 września
2002 r. w B., przyjął rozwiązanie podobne do stosowanego w omówionej wyżej
sytuacji drugiej, uczynił to jednak bez uzasadnionych ku temu podstaw. Jak
wyjaśniono, w sytuacji tej dopuszcza się wyjątek od obowiązującej w postępowaniu
nakazowym zasady niedopuszczalności zmiany podstawy powództwa ze względu
na przemawiające za tym określone, doniosłe racje. Natomiast w przypadku
uwzględnionym przez Sąd Apelacyjny w niniejszej sprawie brak podobnych
argumentów przemawiających za odejściem od zasady niedopuszczalności zmiany
podstawy powództwa w postępowaniu nakazowym. Odpada tu argument
odwołujący się do związku zachodzącego między roszczeniem wekslowym a
stosunkiem podstawowym, a także argument bazujący na zasadzie równości stron.
Nie ma uzasadnienia do powoływania się przez pozwanego w zarzutach od nakazu
zapłaty na łączący go z powodem inny stosunek cywilnoprawny niż stosunek
podstawowy względem roszczenia wekslowego, ponieważ tą drogą nie może dojść
do podważenia zasądzonego roszczenia wekslowego (poza przypadkiem
potrącenia, którego w postępowaniu nakazowym dotyczy specjalny przepis – art.
493 § 3 k.p.c.), dlatego nie ma również uzasadnienia do dopuszczenia
powoływania się w drugiej fazie postępowania nakazowego na taki stosunek przez
powoda w celu utrzymania nakazu zapłaty w mocy. W niniejszej sprawie
10
niedopuszczalna zatem była zgodnie z ogólną zasadą obowiązującą w
postępowaniu nakazowym zmiana podstawy powództwa przez oparcie
uwzględnionego nakazem zapłaty żądania na niepowołanej w pozwie ustnej
umowie pożyczki zawartej w dniu 9 września 2002 r. w B. W rezultacie Sąd
Apelacyjny opierając swe rozstrzygnięcie na wymienionej umowie wyszedł poza
dopuszczalne w myśl art. 321 §1 k.p.c. granice wyrokowania i tym samym naruszył
ten przepis.
Stwierdzone naruszenie art. 321 § 1 przez Sąd Apelacyjny wskutek wyjścia
przy wyrokowaniu poza granice żądania pozwu uczyniło bezprzedmiotowym
rozpatrywanie pozostałych zarzutów kasacyjnych podniesionych przez pozwanych.
Mimo to warto zauważyć jeszcze, że dokonane przez Sąd Apelacyjny
ustalenia faktyczne co do ustnej umowy pożyczki nie dawały najmniejszych nawet
podstaw do ich subsumcji pod art. 720 § 1 k.c. w zakresie odnoszącym się do
pozwanej. Jeżeli nie ustalono, że pozwana była obecna w dniu 9 września 2002 r.
w B., gdzie miało dojść do zawarcia tej umowy, ani że jej mąż został umocowany
do zawarcia tej umowy także w jej imieniu, to uznanie pozwanej przez Sąd
Apelacyjny za stronę rozpatrywanej umowy nastąpiło z niewątpliwym naruszeniem
art. 720 § 1 k.c. W świetle przedstawionych wyżej zasad rozkładu ciężaru dowodu
między stronami postępowania nakazowego o zasądzenie zapłaty na podstawie
weksla, Sąd Apelacyjny w sposób oczywisty naruszył także art. 6 k.c., obarczając
pozwanych ciężarem dowodu co do stosunku podstawowego zabezpieczonego
dołączonymi do pozwu „wekslami”, mimo iż nie były one w rzeczywistości
dokumentami o cechach wymaganych przez art. 101 lub 1 Pr. weksl., i tym samym
nie mogły wskazywać na istnienie dochodzonego roszczenia wekslowego.
Z tych względów skarga kasacyjna podlegała uwzględnieniu na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c.