Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 24/11
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku K. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi we W.
z udziałem zainteresowanego M. M. "S." P.
o ubezpieczenie społeczne,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 14 kwietnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej zainteresowanego M. M. od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 kwietnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2010 r., Sąd Apelacyjny, zmienił, na skutek
apelacji strony pozwanej – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału we W.,
wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. z dnia
26 października 2009 r. i oddalił odwołanie wnioskodawczyni K. S. od decyzji
organu rentowego z dnia 13 czerwca 2008 r. stwierdzającej, iż nie podlega ona od
dnia 1 września 2007 r. ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i
wypadkowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w firmie „S.” P.
M. M., w sprawie o objęcie ubezpieczeniem społecznym, przy udziale
zainteresowanego M. M. „S.” P.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni
zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 6 k.c. przez błędną wykładnię i
przyjęcie, że „na ubezpieczonej spoczywał ciężar dowodu, iż łączył ją z
2
zainteresowanym stosunek pracy, podczas gdy ciężar dowodu co do tej
okoliczności spoczywał na organie rentowym, kwestionującym ważność zawartej
umowy”, art. 22 § 1 k.p. „poprzez błędną wykładnię w zakresie dotyczącym cech
stosunku pracy oraz - w konsekwencji - niewłaściwe zastosowanie, które
doprowadziło do uznania, że na podstawie umowy o pracę z dnia 1 września 2007
r. oraz w ramach jej wykonania nie doszło do nawiązania stosunku pracy pomiędzy
ubezpieczoną a zainteresowanym”, art. 65 § 2 k.c. poprzez niewłaściwe
zastosowanie i „nieuwzględnienie w najmniejszym nawet stopniu zgodnej woli
ubezpieczonej i zainteresowanego dotyczącej chęci nawiązania stosunku pracy w
oparciu o umowę o pracę z dnia 1 września 2007 r.” oraz art. 83 § 1 k.c. przez
niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że „możliwość przypisania danej umowie
charakteru pozorności pozostaje niezależna od konieczności dokonania oceny woli
stron zawierających umowę, które winny w takim przypadku mieć świadomość i
zamiar zawarcia umowy wyłącznie dla pozoru, a także przyjęcie, iż pozorność
może zostać stwierdzona pomimo tego, iż między stronami doszło do wykonywania
umowy”, a także przepisu postępowania – art. 384 k.p.c., wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez
uwzględnienie odwołania wnioskodawczyni, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu, wraz z orzeczenie o kosztach postępowania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniono wskazując,
iż w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, a skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. W ocenie pełnomocnika wnioskodawczyni zagadnieniem
prawnym wymagającym zajęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy jest, „będąca
przedmiotem niniejszej sprawy dopuszczalność dążenia przez strony stosunku
pracy do objęcia pracownika obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym w
sytuacji, gdy umowa o pracę zawierana jest z kobietą ciężarną”, oraz kwestia, „czy
krótki okres wykonywania pracy, zmiana rodzaju pracy w trakcie trwania
zatrudnienia z uwagi na stan zdrowia pracownicy oraz sytuacja majątkowa
pracodawcy mogą uzasadniać odmowę objęcia ubezpieczeniem społecznym
kobiety, która zawarła umowę o pracę nie wiedząc, że jest w ciąży”.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, jeżeli istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeżeli zachodzi nieważność
postępowania lub jeżeli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 3984
§ 1
pkt 3 k.p.c.) polega na powołaniu okoliczności wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c.,
czyli na przedstawieniu występującego w sprawie istotnego zagadnienia prawnego,
potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, nieważności postępowania lub
oczywistej zasadności skargi kasacyjnej oraz obejmuje nie tylko powołanie się na
jedną z przesłanek, ale także odrębną, pogłębioną argumentację prawną
wskazującą na istnienie jednej z tych przesłanek. Jeżeli przesłanką wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest twierdzenie skarżącego, iż skarga
jest oczywiście uzasadniona (art. 3984
§ 1 w zw. z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.),
powinien on w uzasadnieniu wniosku zawrzeć wywód prawny wskazujący, w czym
wyraża się ta „oczywistość" i przedstawić argumenty na poparcie tego twierdzenia.
Z ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że oczywista
zasadność skargi kasacyjnej (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.) zachodzi wówczas, gdy z jej
treści, bez potrzeby głębszej analizy oraz szczegółowych rozważań, wynika, iż
przytoczone podstawy kasacyjne spowodują uwzględnienie skargi (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 r., III CSK 216/07,
niepubl.). Tym samym nie do pogodzenia z oczywistością skargi jest stawianie w
niej zagadnień prawnych, wymagających rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy, ani
wskazywanie na potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. Z tych
względów skarga wnioskodawczyni, zawierająca sprzeczność w argumentacji, nie
spełnia wymagań uzasadniających przyjęcie jej do rozpoznania. Należy także
zauważyć, że wskazane w skardze zagadnienia prawne, w istocie zmierzają do
odmiennego niż uczynił to Sąd Apelacyjny rozstrzygnięcia sprawy i pozostają w
4
oderwaniu od niekwestionowanych ustaleń faktycznych sprawy. W związku z
powyższym motywacja wniosku jest nieprzekonywująca, tym bardziej, że ujęte w
skardze jako istotne zagadnienie prawne, mające uzasadnić przesłankę przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania przewidzianą w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., nie ma
znaczenia jurydycznego, bowiem odnosi się wyłącznie do oceny konkretnego stanu
faktycznego sprawy, który nie może stanowić przedmiotu kontroli kasacyjnej (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 7/99, OSNAPUS 2000
nr 23 poz. 865).
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.