Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 20 LIPCA 2011 R.
SNO 30/11
Przewodniczący: sędzia SN Jadwiga Żywolewska-Ławniczak
(sprawozdawca).
Sędziowie SN: Jacek Gudowski, Bogusław Cudowski.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na posiedzeniu w
sprawie sędziego Sądu Okręgowego w stanie spoczynku, po rozpoznaniu w dniu 20
lipca 2011 r. wniosku sędziego w stanie spoczynku o wznowienie postępowania w
sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 23
czerwca 2005 r., sygn. SNO 31/05, zmieniającym wyrok Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 24 lutego 2005 r., sygn. ASD (...)
postanowił:
1. w n i o s e k p o z o s t a w i ć b e z r o z p o z n a n i a ;
2. kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 24 lutego 2005 r., ASD (...), Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny, w wyniku rozpoznania sprawy dyscyplinarnej sędziego Sądu
Okręgowego obwinionego o to, że w nocy z dnia 30 na 31 maja 2004 r. w A., po
zatrzymaniu przez funkcjonariuszy Policji do kontroli drogowej odmówił poddania się
badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, czym dopuścił się
uchybienia godności urzędu sędziego, to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070
ze zm., dalej u.s.p.) uznał obwinionego sędziego winnym popełnienia zarzucanego mu
czynu i na mocy art. 109 § 1 pkt 1 ustawy wymierzył mu karę dyscyplinarną
upomnienia.
Po rozpoznaniu odwołania Ministra Sprawiedliwości od powyższego wyroku –
na niekorzyść obwinionego – w części orzeczenia o karze, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 23 czerwca 2005 r., SNO 31/05, zmienił zaskarżony
wyrok w zakresie orzeczenia o karze i w miejsce wymierzonej kary dyscyplinarnej
upomnienia orzekł karę dyscyplinarną przeniesienia na inne miejsce służbowe.
W piśmie z dnia 5 stycznia 2010 r., skierowanym do Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego, sędzia Sądu Okręgowego w stanie spoczynku, na podstawie art. 125
oraz art. 126 § 1 i 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, wniósł o
wznowienie postępowania dyscyplinarnego w tej sprawie na jego korzyść, uchylenie
2
wyroków Sądów Dyscyplinarnych obu instancji i umorzenie postępowania
dyscyplinarnego. W uzasadnieniu wniosku wskazał na rażące naruszenie prawa
procesowego, mianowicie art. 4 i art. 7 k.p.k., wskutek nierzetelnej analizy
całokształtu ujawnionych faktów, stanowiącej podstawę zaskarżonego wyroku, co
miało istotny wpływ na treść wyroków wydanych w tej sprawie. Domagał się
odmiennej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie prowadzącej do
wniosku, że nie popełnił przypisanego mu czynu, a przyjęte za podstawę
kwestionowanego wyroku zeznania funkcjonariuszy policji były nieprawdziwe. Wedle
twierdzenia skarżącego wadliwie ustalone fakty nie uwzględniały okoliczności, iż
uczestniczący w zatrzymaniu go do kontroli funkcjonariusze policji „nie posiadali
alkomatu ani innego przyrządu służącego do mierzenia alkoholu w wydychanym
powietrzu” (k. 4 i 5 akt sprawy SNO 2/10).
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 26 lutego 2010 r.
oddalił powyższy wniosek stwierdzając, że skarżący nawet nie usiłował wykazać, że w
sprawie po wydaniu prawomocnego orzeczenia ujawniły się nowe okoliczności lub
dowody nie znane przedtem Sądowi, a w istocie domagał się niedopuszczalnego w
postępowaniu wznowieniowym badania prawidłowości dokonanej poprzednio przez
sąd orzekający oceny przeprowadzonych dowodów oraz procesowej prawidłowości
poczynionych ustaleń faktycznych.
Niniejsza sprawa została zainicjowana kolejnym wnioskiem sędziego Sądu
Okręgowego w stanie spoczynku o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej
wyrokiem Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 23 czerwca 2005 r.,
sygn. SNO 31/05, zmieniającym w zakresie orzeczenia o karze wyrok Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 24 lutego 2005 r., sygn. ASD (...), w
którym, powołując się na nowe fakty świadczące o wadliwości tych orzeczeń, wniósł
uchylenie wyżej wymienionych wyroków i uniewinnienie go od zarzuconego mu
czynu.
Autor wniosku wskazał jako nowy fakt, nieznany sądom wyrokującym we
wskazanej wyżej sprawie, okoliczność, że w chwili zatrzymania go funkcjonariusze
policji „nie posiadali alkomatu ani też innego przyrządu służącego do mierzenia
alkoholu w wydychanym powietrzu” co miałoby wskazywać na brak możliwości
odmowy poddania się badaniu na zawartość alkoholu, przypisanego wnioskodawcy
kwestionowanymi wyrokami. Okoliczność tę miały wykazać zeznania świadków w
osobach funkcjonariusza policji Jerzego B. oraz obecnych przy zatrzymaniu
wnioskodawcy, Stanisława D. i Krzysztofa S.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wniosek sędziego Sądu Okręgowego w stanie spoczynku o wznowienie
postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego – Sądu
3
Dyscyplinarnego z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. SNO 31/05, został merytorycznie
rozpoznany i oddalony prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 26 lutego 2010 r.
Orzeczenie to stworzyło stan materialnej prawomocności w odniesieniu do
poddanych ocenie Sądu Najwyższego okoliczności, wskazanych w rozpoznanym
wniosku jako nowe fakty lub dowody.
Zaistniały stan rzeczy nie wykluczył możliwości ponownego złożenia wniosku o
wznowienie postępowania przez tę samą osobę, w tej samej sprawie, pod warunkiem,
że kolejny wniosek zostałby oparty na innych faktach i dowodach wskazujących na
wadliwość kwestionowanego orzeczenia, a nie na tych, które stanowiły podstawę
oddalenia pierwszego wniosku (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 9 lutego
1980 r., IV KO 72/79, OSNKW 1980 r., z. 4, poz. 40; z dnia 10 listopada 2004 r., II
KZ 37/ 04, R-OSNKW 2004, poz. 2077).
Tymczasem wniosek będący przedmiotem niniejszej sprawy powiela twierdzenia
stanowiące podstawę wniosku prawomocnie oddalonego w sprawie SNO 2/10.
Porównanie treści obu wniosków nie pozostawia wątpliwości, iż wnioskodawca
ponownie powołał jako nowy fakt wskazujący na niepopełnienie przypisanego mu
czynu okoliczność, że dokonujący zatrzymania funkcjonariusze „nie posiadali
alkomatu ani też innego przyrządu służącego do mierzenia alkoholu w wydychanym
powietrzu” (k. 3).
W tym stanie rzeczy wniosek jako niedopuszczalny z mocy ustawy nie podlega
rozpoznaniu, wobec czego, na podstawie art. 128 u.s.p. w zw. z art. 545 § 2 i art. 429 §
1 k.p.k. należało postanowić jak na wstępie.