Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek apelacji G. K.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Jeleniej Górze

z dnia 16 kwietnia 2012 r. sygn. akt VII U 152/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze oddalił odwołanie wnioskodawczyni G. K. od decyzji organu rentowego z dnia 21 grudnia 2011 r.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

Wnioskodawczyni, urodzona (...), udokumentowała okres składkowy i nieskładkowy w łącznej wysokości 36 lat 10 miesięcy i 19 dni.

W dniu 1 października 1991 r. wnioskodawczyni podjęła zatrudnienie w Ośrodku (...) w S..

W dniu 29 listopada 2010 r. G. K. została zawiadomiona o planowanym przejściu z dniem 31 grudnia 2010 r. jej zakładu pracy do utworzonej instytucji gospodarki budżetowej (...)Centrum Usług (...)oraz, że dotychczasowe miejsce i rodzaj wykonywanej pracy i wynagrodzenie nie ulegną zmianie.

W dniu 1 stycznia 2011 r. wnioskodawczyni zawiadomiła pracodawcę Centrum Usług (...) w S. o zamiarze rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia za siedmiodniowym wypowiedzeniem w oparciu o art. 23 ¹ § 4 kp.

W dniu 7 stycznia 2011 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy pomiędzy wnioskodawczynią a Centrum Usług (...) w S..

W dniu 4 lutego 2011 r. wnioskodawczyni zarejestrowała się w Powiatowej Urzędzie Pracy, jako osoba bezrobotna, natomiast od dnia 12 lutego 2011 r. do chwili obecnej uprawniona jest do zasiłku dla bezrobotnych.

W dniu 15 września 2011 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o świadczenie przedemerytalne.

Decyzją z dnia 21 grudnia 2011 r. odmówiono wnioskodawczyni prawa do świadczenia przedemerytalnego, ponieważ stosunek pracy nie został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd I instancji przyjął, że odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego, gdyż stosunek pracy nie został z nią rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła G. K., zarzucając mu naruszenie art. 233 § 1 kpc przez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, bowiem z niego jasno wynika, że jej stosunek pracy został rozwiązany w trybie art. 23 ¹ § 4 kp. Nadto zarzuciła naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych w związku z art. 2 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przez błędną interpretację pojęcia „przyczyny dotyczące zakładu pracy” poprzez uznanie, iż przyczyny leżące po stronie zakładu pracy są całkowicie oderwane od woli pracownika. Zarzuciła również naruszenie art. 328 § 2 kpc przez niewskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, albowiem powołano jedynie art. 2 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, bez wskazania. Czy chodzi o lit. „a”, „b”, „c” lub „d” i w konsekwencji zaniechanie, która z opisanych sytuacji dotyczy niniejszej sprawy.

Wskazując na powyższe wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie jej prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja G. K. jest niezasadna.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ocena Sądu I instancji zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie narusza granic zastrzeżonych dla swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 233 § 1 kpc). Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie znajdujące uzasadnienie w całokształcie sprawy oraz treści obowiązujących przepisów, a Sąd Apelacyjny aprobując w pełni te ustalenia przyjmuje je za własne bez potrzeby szczegółowego ich przytaczania.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt.2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252 ze zm.) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej „ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet.

Z kolei po myśli pkt 5 tego przepisu prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet.

W sprawie istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy rozwiązanie z wnioskodawczynią stosunku pracy w trybie art. 23 ¹ § 4 kp może zostać uznane jako rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia.

Natomiast poza sporem jest, że spełnia ona pozostałe przesłanki do nabycia świadczenia przedemerytalnego.

Należy podkreślić, że pojęcie rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy zostało uregulowane w sposób wyczerpujący w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 29 tej ustawy za przyczyny dotyczące zakładu pracy uważa się:

-

rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami kodeksu pracy (lit. „a”);

-

rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych (lit. „b”);

-

wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy (lit. „c”).

Z tego przepisu więc wynika, że przyczyny dotyczące zakładu pracy nie odnoszą się bezpośrednio do samego trybu rozwiązania stosunku pracy, czy też innych okoliczności związanych z motywacją rozwiązania stosunku pracy. Natomiast przyczyny te należy odnosić wyłącznie do pracodawcy. Z tych też względów skutek prawny wynikający z art. 23 ¹ § 4 kp, iż rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem, nie ma znaczenia dla oceny, czy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że instytucja przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę opisana w art. 23 ¹ kp oznacza sytuację, gdy zakład pracy przechodzi z posiadania jednego podmiotu (dotychczasowego pracodawcy) w posiadanie kolejnego, który wskutek tego staje się pracodawcą dla przejętych pracowników. Konsekwencją tego jest zmiana pracodawcy i wstąpienie nabywcy zakładu w prawa i obowiązki zbywcy, będącego do tej pory stroną w stosunkach pracy z załogą. Skutek ten następuje w chwili przejęcia zakładu, automatycznie, z mocy prawa, bez potrzeby dokonywania przez strony jakichkolwiek dodatkowych czynności, zwłaszcza rozwiązywania wcześniejszych i nawiązywania nowych stosunków pracy. Zatem sam fakt przejścia zakładu pracy wnioskodawczyni nie powodował rozwiązania jej stosunku pracy. Tym samym wnioskodawczyni z dniem 1 stycznia 2011 r. z mocy prawa stała się pracownikiem nowego pracodawcy na tych samych warunkach zatrudnienia. Natomiast do rozwiązania jej stosunku pracy doszło wyłącznie z powodu złożenia przez nią oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy. W świetle tych okoliczności oświadczenie to wyklucza przyjęcie, iż rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Bez znaczenia jest także motywacja wnioskodawczyni, którą się kierowała, rozwiązując stosunek pracy w powyższym trybie, gdyż bez jej woli, przy zachowaniu tych samych warunków zatrudnienia, nie doszłoby w tym terminie do rozwiązania stosunku pracy.

Zatem trafna jest wykładnia celowościowa cytowanych wyżej przepisów przedstawiona przez Sąd I instancji, iż świadczenie przedemerytalne jest świadczeniem przewidzianym dla osób w wieku przedemerytalnym, które z przyczyn ich nie dotyczących, utraciły źródło zarobkowania, jakim jest stosunek pracy. Należy podkreślić, że wnioskodawczyni mogła kontynuować zatrudnienie, przynajmniej z przyczyn jej nie dotyczących, co oznacza, iż nie była zagrożona realną utratą pracy, ani pogorszeniem warunków pracy i płacy. W świetle tych okoliczności należy stwierdzić, że wnioskodawczyni nie spełnia warunku rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy i w konsekwencji nie przysługuje jej prawo do świadczenia przedemerytalnego.

Niezasadny jest również zarzut wnioskodawczyni, iż Sąd Okręgowy nie wskazał konkretnej podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Należy zauważyć, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zawiera enumeratywnie wymienione przyczyny dotyczące zakładu pracy. Sąd I instancji wyraźnie stwierdził, że żadna z tych przyczyn nie zachodzi w sprawie, wobec czego wnioskodawczyni nie spełnia warunku rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił jej apelację jako bezzasadną.

R.S.