II CZ 167/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 167/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Ewy M.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości
przy ulicy Ż. [...] w S.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli ewentualnie o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 31 maja 2011 r.,
oddala zażalenie i zasądza od powódki na rzecz pozwanej
kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) zł tytułem kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 31 maja 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną Ewy M. z uwagi na jej niedopuszczalność. W uzasadnieniu wskazał, że
wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie, mającej charakter
majątkowy, nie przekracza progu dopuszczalności skargi kasacyjnej, tj. kwoty
50.000 zł. Nadto - w ocenie Sądu Okręgowego - również wartość zgłoszonego
przez skarżącą żądania ewentualnego „o ustalenie” nie przekracza granicy
dopuszczalności skargi kasacyjnej.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powódka wniosła o jego uchylenie,
zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego - bez
wskazania konkretnych przepisów - przez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe
zastosowanie i w rezultacie przyjęcie, że przedmiotowa sprawa ma charakter
majątkowy oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 3986
§ 2 w zw. z art.
3982
§ 1 k.p.c., art. 328 § 2 w związku z art. 361 w związku z art. 13 § 2 k.p.c., art.
232 w związki z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 233 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.,
a także podstawowych zasad rządzących procedurą cywilną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
U podstaw podniesionych w zażaleniu zarzutów legło przekonanie skarżącej,
że rozpoznawana sprawa nie jest sprawą o prawa majątkowe. Zapatrywanie to
trzeba jednak uznać za błędne.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione,
że sprawami o prawa majątkowe w rozumieniu art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.
są sprawy, w których zgłoszone żądanie zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunki majątkowe stron, a więc ma
na celu zmianę lub utrzymanie dotychczasowego stanu majątkowego stron.
Dla rozróżnienia majątkowego i niemajątkowego charakteru sprawy nie
ma znaczenia charakter zgłoszonego roszczenia; sprawami majątkowymi są
zarówno sprawy o świadczenie, jak i o ustalenie lub o ukształtowanie stosunku
3
prawnego lub prawa, jeżeli zgłoszone żądanie zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na sytuację materialną stron (zob. m.in.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 8 listopada 2001 r., III CKN 568/01,
niepubl.; z dnia 8 grudnia 2005 r., II CZ 110/05, niepubl.; z dnia 6 października
2006 r., V CZ 67/06 niepubl. i z dnia 15 grudnia 2006 r. III CZ 85/06, niepubl.).
W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1981 r.,
III CZP 12/81 (OSNC 1982, nr 4, poz. 44), mającej moc zasady prawnej, wyrażony
został pogląd, zgodnie z którym roszenie o wyrażenie zgody na przeniesienie
własności nieruchomości w wykonaniu umowy zobowiązującej do przeniesienia
własności, realizowane na podstawie art. 64 k.c. i art. 1047 k.p.c., jest roszczeniem
o charakterze majątkowym.
W świetle przytoczonego stanowiska judykatury, nie ulega wątpliwości,
że zgłoszone w pozwie roszczenie o zobowiązanie Wspólnoty Mieszkaniowej
Nieruchomości w S. do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na skarżącą
prawa własności zaadaptowanej przez nią powierzchni strychowej, jak też żądanie
ewentualne w przedmiocie ustalenia, że skarżącej przysługuje prawo do nabycia
spornego lokalu po cenie uwzględniającej 50% bonifikatę z tytułu nabycia lokalu
znajdującego się w budynku wpisanym do rejestru zabytków, zostało
uwarunkowane interesem ekonomicznym.
Zgodnie z art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c., skarga
kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych.
Skarżąca w pozwie oznaczyła wartość przedmiotu sporu na kwotę 12.356 zł.
Wnosząc apelację, również wskazała tę kwotę jako wartość
przedmiotu zaskarżenia. Bezsprzecznie zatem wartość przedmiotu zaskarżenia
skarga kasacyjną jest niższa od wartości warunkującej dopuszczalność tego
środka zaskarżenia. W tej sytuacji Sąd Okręgowy w S. zasadnie odrzucił skargę
kasacyjną powódki jako niedopuszczalną.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na
podstawie art. 98 §1 i art. 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 39821
oraz art. 391 § 1
4
k.p.c. i § 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Ewy M.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości
przy ulicy Ż. [...] w S.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli ewentualnie o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 31 maja 2011 r.,
oddala zażalenie i zasądza od powódki na rzecz pozwanej
kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) zł tytułem kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 31 maja 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną Ewy M. z uwagi na jej niedopuszczalność. W uzasadnieniu wskazał, że
wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie, mającej charakter
majątkowy, nie przekracza progu dopuszczalności skargi kasacyjnej, tj. kwoty
50.000 zł. Nadto - w ocenie Sądu Okręgowego - również wartość zgłoszonego
przez skarżącą żądania ewentualnego „o ustalenie” nie przekracza granicy
dopuszczalności skargi kasacyjnej.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powódka wniosła o jego uchylenie,
zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego - bez
wskazania konkretnych przepisów - przez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe
zastosowanie i w rezultacie przyjęcie, że przedmiotowa sprawa ma charakter
majątkowy oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 3986
§ 2 w zw. z art.
3982
§ 1 k.p.c., art. 328 § 2 w związku z art. 361 w związku z art. 13 § 2 k.p.c., art.
232 w związki z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 233 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.,
a także podstawowych zasad rządzących procedurą cywilną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
U podstaw podniesionych w zażaleniu zarzutów legło przekonanie skarżącej,
że rozpoznawana sprawa nie jest sprawą o prawa majątkowe. Zapatrywanie to
trzeba jednak uznać za błędne.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione,
że sprawami o prawa majątkowe w rozumieniu art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.
są sprawy, w których zgłoszone żądanie zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunki majątkowe stron, a więc ma
na celu zmianę lub utrzymanie dotychczasowego stanu majątkowego stron.
Dla rozróżnienia majątkowego i niemajątkowego charakteru sprawy nie
ma znaczenia charakter zgłoszonego roszczenia; sprawami majątkowymi są
zarówno sprawy o świadczenie, jak i o ustalenie lub o ukształtowanie stosunku
3
prawnego lub prawa, jeżeli zgłoszone żądanie zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na sytuację materialną stron (zob. m.in.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 8 listopada 2001 r., III CKN 568/01,
niepubl.; z dnia 8 grudnia 2005 r., II CZ 110/05, niepubl.; z dnia 6 października
2006 r., V CZ 67/06 niepubl. i z dnia 15 grudnia 2006 r. III CZ 85/06, niepubl.).
W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1981 r.,
III CZP 12/81 (OSNC 1982, nr 4, poz. 44), mającej moc zasady prawnej, wyrażony
został pogląd, zgodnie z którym roszenie o wyrażenie zgody na przeniesienie
własności nieruchomości w wykonaniu umowy zobowiązującej do przeniesienia
własności, realizowane na podstawie art. 64 k.c. i art. 1047 k.p.c., jest roszczeniem
o charakterze majątkowym.
W świetle przytoczonego stanowiska judykatury, nie ulega wątpliwości,
że zgłoszone w pozwie roszczenie o zobowiązanie Wspólnoty Mieszkaniowej
Nieruchomości w S. do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na skarżącą
prawa własności zaadaptowanej przez nią powierzchni strychowej, jak też żądanie
ewentualne w przedmiocie ustalenia, że skarżącej przysługuje prawo do nabycia
spornego lokalu po cenie uwzględniającej 50% bonifikatę z tytułu nabycia lokalu
znajdującego się w budynku wpisanym do rejestru zabytków, zostało
uwarunkowane interesem ekonomicznym.
Zgodnie z art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c., skarga
kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych.
Skarżąca w pozwie oznaczyła wartość przedmiotu sporu na kwotę 12.356 zł.
Wnosząc apelację, również wskazała tę kwotę jako wartość
przedmiotu zaskarżenia. Bezsprzecznie zatem wartość przedmiotu zaskarżenia
skarga kasacyjną jest niższa od wartości warunkującej dopuszczalność tego
środka zaskarżenia. W tej sytuacji Sąd Okręgowy w S. zasadnie odrzucił skargę
kasacyjną powódki jako niedopuszczalną.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na
podstawie art. 98 §1 i art. 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 39821
oraz art. 391 § 1
4
k.p.c. i § 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).