Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 103/11
POSTANOWIENIE
Dnia 29 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi B. K.J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w W. z dnia 28 grudnia 2009 r.,
w sprawie z powództwa Gminy W.
przeciwko B. K.-J.
o rozwiązanie umowy i wydanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 grudnia 2011 r.,
1.) odrzuca skargę;
2.) oddala wniosek radcy prawnego H. F. o przyznanie
wynagrodzenia za świadczenie skarżącej pomocy prawnej.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2009 r. Sąd Rejonowy odrzucił wniosek
pozwanej B. K.-J. o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku
zaocznego z dnia 18 czerwca 2008 r.
Postanowienie Sądu Okręgowego pozwana zakwestionowała skargą
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W dniu 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lipca 2010 r.
o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 155, poz. 1037), która
zmieniła przepisy dotyczące skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 4241
§ 1 k.p.c.,
można żądać stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu
drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie
stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W zakresie nieobjętym hipotezami powyższych przepisów w przypadku
powstania szkody wskutek wydania orzeczenia przez sąd skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest niedopuszczalna.
Od prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania
z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia
niezgodnego z prawem można domagać się przed sądem powszechnym,
bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu
ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych
(art. 4241b
k.p.c.).
W związku z tym skarga B. K.-J. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od
3
wyroku zaocznego podlegała, jako niedopuszczalna, odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
Oddalono wniosek pełnomocnika pozwanej, ustanowionego z urzędu,
o zasądzenie od Skarbu Państwa wynagrodzenia za świadczenie pomocy prawnej
w postępowaniu zażaleniowym. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury,
wniesienie i popieranie przez pełnomocnika, ustanowionego z urzędu,
niedopuszczalnego środka prawnego nie uzasadnia przyznania mu wynagrodzenia
za świadczenie stronie pomocy prawnej w sposób nieprofesjonalny
(zob. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98,
OSNC 1999, nr 6, poz. 123, z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008,
nr 3, poz. 41, z dnia 11 maja 2011 r., II CSK 699/10, OSNC Zb. Dod. 2011, nr C,
poz. 72 oraz z dnia 22 września 2011 r., V CZ 66/11, LEX nr 960548).
jw

V CNP 103/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia