Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 119/11
POSTANOWIENIE
Dnia 26 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa G. Ż.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w Z.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 31 marca 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 31 marca 2011 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanej
Spółdzielni Mieszkaniowej w sprawie z powództwa G. Ż. o przywrócenie do pracy.
Powyższy wyrok został zaskarżony przez pozwaną skargą kasacyjną w
całości. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pozwana wskazuje
na potrzebę wykładni przepisów wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów. Skarżąca podnosi, iż w niniejszej sprawie istotą zagadnienia jest to, czy
pracownik który nabył prawo do wcześniejszej emerytury w wypadku rozwiązania z
nim stosunku pracy podlega ochronie z art. 39 k.p. Przyjęcie takiego poglądu w
ocenie skarżącej rodzi na gruncie art. 45 § 3 k.p. konsekwencje w postaci tego, że
Sąd zobligowany jest do przywrócenia pracownika podlegającego ochronie do
pracy nawet w przypadku gdy takie przywrócenie jest niecelowe. W ocenie
2
skarżącej wymaga rozstrzygnięcia, czy pracownik, który nabył prawo do emerytury
na podstawie art. 27 ustawy o rentach i emeryturach FUS podlega ochronie z art.
39 k.p., czy też z chwilą nabycia prawa do emerytury ochronę tę utracił.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej merytorycznego
rozpoznania.
Powołanie się w skardze kasacyjnej na potrzebę wykładni przepisów
prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga wykazania,
że na podstawie tych samych przepisów prawnych w różnych sprawach tego
samego rodzaju podejmowane są rozbieżne rozstrzygnięcia sądowe, które nie
znajdują przekonującego uzasadnienia w różnicach wynikających z ustaleń sądu
dotyczących okoliczności faktycznych lub prawnych w tych sprawach. Konieczne
jest opisanie tych wątpliwości lub rozbieżności, wskazanie argumentów, które
prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a nadto przedstawienie przez
skarżącego własnej propozycji interpretacyjnej (zob. np. postanowienie SN z dnia
3 listopada 2003 r., II UK 184/03, niepubl.; postanowienie SN z dnia 22 czerwca
2004 r., III UK 103/04, niepubl.; postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2003 r., I PZ
124/02, niepubl.; postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2004 r., III UK 103/04,
niepubl.; postanowienie SN z dnia 28 grudnia 2004 r., I PK 181/04, niepubl.;
postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2007 r., I PK 233/07 OSNP 2009 nr 3-4, poz.
43). W skardze kasacyjnej pełnomocnik pozwanej nie wykazał, że w orzecznictwie
Sądu Najwyższego zachodzi jakakolwiek rozbieżność. Powoływane jako
sprzeczne orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczą różnych stanów faktycznych i
wbrew stanowisku skarżącego, nie są ze sobą sprzeczne. Wbrew zarzutom skargi
kasacyjnej, na tle wskazanych przez skarżącego zagadnień nie ma żadnej
rozbieżności w orzecznictwie. Nigdy nie przyjmowano, że okres ochronny
obejmuje okres 4 lat (a wcześniej 2 lat) przed nabyciem prawa do wcześniejszej
emerytury. Wiekiem emerytalnym określonym w art. 39 k.p. nie jest wiek, który w
świetle przepisów emerytalnych daje możliwość przejścia na wcześniejszą
emeryturę, na przykład na podstawie art. 29 ustawy o emeryturach i rentach (por.
3
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2006 r., II PK 159/05, OSNP 2007 nr 1-
2, poz. 3, wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 2009 r. I PK 180/08 OSNP z 2010 r.
nr 19-20, poz. 236). W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie prezentowane
jest stanowisko, że przez wiek emerytalny, o którym mowa w art. 39 k.p., należy
rozumieć wiek określony w przepisach emerytalnych zezwalający na uzyskanie
uprawnień w normalnym trybie, z uwzględnieniem, iż niższy od powszechnego
wiek emerytalny pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze, górników, czy pracowników kolejowych jest dla nich
normalnym ustawowym wiekiem emerytalnym, a to z kolei sprawia, że tacy
pracownicy w okresie 4 lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego właściwego
dla tych kategorii zatrudnienia korzystają ze szczególnej ochrony prawnej
przewidzianej w art. 39 k.p. (por. uchwałę pełnego składu Izby Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP
10/85, wytyczne w przedmiocie stosowania art. 45 k.p. - OSNCP 1985 nr 11, poz.
164, czy wyroki Sądu Najwyższego: z dnia: 29 lipca 1997 r., I PKN 227/97,
OSNAPiUS 1998 nr 11, poz. 326; 28 marca 2002 r., I PKN 141/01, OSNP 2004 nr
5, poz. 86; 5 lutego 2004 r., I PK 348/03, OSNP 2004 nr 24, poz. 417;
uzasadnienie wyroku z dnia 9 lutego 2006 r., II PK 159/05, OSNP 2007 nr 1-2,
poz. 3, jak również wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., I PK 309/07 OSNP 2009 nr 23-24,
poz. 308).
W ocenie Sądu Najwyższego nie ma sprzeczności między wyrokiem Sądu
Najwyższego z dnia 9 marca 2009 r., I PK 180/08, a uchwałą Sądu Najwyższego z
dnia 11 czerwca 1991 r., I PZP 19/91, OSNCP 1992, nr 1, poz. 14, w której Sąd ten
stwierdził, że „Zakaz wypowiedzenia umowy o pracę wynikający z art. 39 k.p. nie
dotyczy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy i
pobierającego jednocześnie emeryturę. [...] W przypadku osób korzystających już
ze świadczeń emerytalnych nie ma mowy o uzyskaniu prawa do emerytury z
osiągnięciem owego wieku, bo prawo to już zostało uzyskane i jest wykorzystywane
[...]. Wykładnia celowościowa omawianego przepisu prowadzi do wniosku o objęciu
ochroną tylko takich osób, które będąc w zaawansowanym wieku nie mają jeszcze
prawa do emerytury, a w przypadku wypowiedzenia mogłyby mieć trudności w
uzyskaniu innej pracy. Cel taki nie występuje w przypadku osób pobierających już
4
emeryturę”. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania, że w sprawie
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13