Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 15/11
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z powództwa K. K.
przeciwko S. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 14 lutego 2012 r.,
na skutek skargi strony pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 17 lutego 2011 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 17 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy oddalił
apelację pozwanego „S.” spółki z o.o. od wyroku Sądu Rejonowego– Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 października 2010 r. zasądzającego od
pozwanego na rzecz powoda K. K. kwotę 9.000 zł tytułem odszkodowania za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
W dniu 19 sierpnia 2011 r. pełnomocnik pozwanej spółki wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 17 lutego 2011 r. Zaskarżając wyrok w całości, w podstawach skargi podniósł
zarzut naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że
w ustalonych w sprawie okolicznościach nie miał on zastosowania; art. 94 pkt 10
k.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że powód nie był związany zasadami
2
współżycia społecznego obowiązującymi u pozwanej, a w konsekwencji na
zarzucie naruszenia podstawowych zasad konstytucyjnych wynikających z art. 32
ust. 1 w związku z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu podstaw skargi pełnomocnik pozwanej podniósł, że
obowiązkiem pracownika wynikającym z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. jest ochrona mienia
pracodawcy. Powód, mimo znanego mu zakazu wynoszenia narzędzi pracy ze
sklepu, wyniósł 13 sztuk katalogów handlowych, zatajając ten fakt przed
przełożonym. Według skarżącej, powód swoim nagannym zachowaniem w sposób
rażący naruszył prawo i zasady współżycia społecznego obowiązujące w zakładzie
pracy pozwanego, a w konsekwencji jego działaniu można przypisać charakter
umyślnego działania na szkodę pracodawcy. W ocenie skarżącej powyższe
uzasadniało rozwiązanie umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym z winy
pracownika. Odmienna ocena okoliczności sprawy dokonana przez sądy
powszechne i niekorzystne wyroki oraz wyegzekwowanie przez powoda
odszkodowania w praktyce pozbawiają pozwaną efektywnych środków prawnych
mających na celu utrzymanie porządku prawnego w zakładzie pracy pozwanej.
Zdaniem skarżącej, zaskarżone orzeczenie zostało wydane z naruszeniem
konstytucyjnej zasady równości wszystkich wobec prawa i zasady ochrony prawa
własności pracodawcy.
Skarżąca wskazała, że przez wydanie zaskarżonego orzeczenia pozwanej
została wyrządzona szkoda majątkowa. Powód wyegzekwował bowiem zasądzone
wyrokiem odszkodowanie wraz z kosztami postępowania w drodze egzekucji
sądowej. Wzruszenie prawomocnego wyroku za pomocą skargi kasacyjnej nie było
zaś możliwe z uwagi na wartość przedmiot zaskarżenia, która jest niższa niż
10.000 zł, co czyniło z mocy art. 3982
§ 1 k.p.c. skargę taką niedopuszczalną.
Pozwana podniosła też, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego jest
sprzeczny z prawem, a z uwagi na poniesienie przez skarżącą szkody majątkowej
w związku z wydaniem tego orzeczenia konieczne jest sądowe stwierdzenie tej
niezgodności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 1 - 6 k.p.c., powinna zawierać między innymi
przytoczenie jej podstaw wraz z uzasadnieniem (pkt 2) oraz wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny (pkt 3). Wymagania skargi
wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od siebie i spełniają, jako
istotne elementy skargi, różne funkcje i cele. Przytoczenie podstaw skargi i ich
uzasadnienie pozostaje w związku z treścią art. 4244
k.p.c., natomiast wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, jest konieczne, bowiem
istotą skargi jest właśnie stwierdzenie niezgodności zaskarżonego orzeczenia z
prawem, a więc konkretnym jego przepisem. Naruszenia prawa materialnego lub
procesowego mogą, ale nie muszą, spowodować niezgodności z prawem. Przepisy
powołane w podstawach skargi niekiedy będą jednocześnie przepisami, z którymi
zaskarżony wyrok jest niezgodny, nie zawsze jednak zależność taka będzie
występować. W związku z tym wypełnieniem obowiązków określonych w art. 4245
§
1 pkt 2 i 3 k.p.c., (nota bene nałożonych na osoby uprawnione do sporządzenia
skargi, którymi są profesjonalni pełnomocnicy procesowi lub podmioty o
kwalifikacjach wskazanych w ustawie), jest wyodrębnienie tych elementów
konstrukcyjnych, którego to warunku nie spełnia skarga w rozpoznawanej sprawie.
Nie wymienia bowiem przepisów, z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny,
ograniczając się do wskazania podstaw skargi. Nie stanowi spełnienia wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. określenie, że wyrok jest niezgodny z
prawem, bez wskazania konkretnych przepisów, których ten zarzut dotyczy.
Z tych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji (art. 4248
§ 1
k.p.c.).