Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CNP 2/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa R. C.
przeciwko „M.” sp. z o.o. w S.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 lutego 2012 r.,
na skutek skargi strony pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 7 grudnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Pozwana „M.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 7 grudnia 2010 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca
2010 r., podnosząc, że przez wydanie tego orzeczenia została jej wyrządzona
szkoda na kwotę 5.332,84 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać m.in. przytoczenie jej podstaw i ich
uzasadnienie oraz wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne.
Każde z tych wymagań, tak jak i pozostałe wymienione w tym przepisie, jest
indywidualne i niezależne; powinno być zatem wyraźnie wyodrębnione
i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest dotknięta
istotną wadą, nienaprawialną w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych
i podlega odrzuceniu a limine.
Wniesiona przez skarżącą skarga nie zawiera jednego z powołanych wyżej
elementów konstrukcyjnych, niezbędnych do uznania jej za sporządzoną w sposób
prawidłowy i warunkującą merytoryczne rozpoznanie. Nie wymienia przepisów
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3).
W orzecznictwie Sądu najwyższego zostało już wyjaśnione, że wymóg ten
jest samoistny i niezależny od wymogu wskazania podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności. Zwrócono uwagę, że postawienie przez prawodawcę jako dwu
odrębnych wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem
w pełni świadomym i uzasadnionym. Instytucja skargi została ustanowiona w celu
stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
3
wykonywaniu władzy publicznej. Niezgodność z prawem, uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
określona jasno przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są –
tożsame z przepisami, z którym orzeczenie jest niezgodne (zob. m.in.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 6 listopada 2008 r., I BP 11/08, niepubl.
oraz z dnia 25 sierpnia 2010 r., II BU 2/10, niepubl.).
W konsekwencji przyjmuje się, że nie stanowi spełnienia wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich
uzasadnienia, jak uczyniła to skarżąca.
Powołany brak czyni skargę, jako nie spełniającą wymagań z art. 4245
§ 1,
niedopuszczalną i prowadzi do jej odrzucenia (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.

III CNP 2/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia