I PK 133/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PK 133/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa T. C.
przeciwko S. S. Spółce z o. o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 10 lutego 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 lutego 2010 r., w sprawie przeciwko S. S.
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą o zapłatę.
Od wyroku Sądu Okręgowego powód wniósł skargę kasacyjną, w której
wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania uzasadnił potrzebą wykładni art. 356 § 2 k.c.
celem wyjaśnienia, czy "dochodzi do spełnienia świadczenia przez osobę trzecią, w
sytuacji kiedy spełnia ona to świadczenie z tytułu prawnego innego, niż łączący
wierzyciela z dłużnikiem, jak również własnym imieniem i na własną rzecz, w
szczególności jeżeli stosunek prawny łączący osobę trzecią z wierzycielem został
2
po spełnieniu świadczenia uznany za nieważny". Skarżący wniósł o uchylenie w
całości wyroku Sądu Okręgowego i poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego
oraz o przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Powód twierdzi,
że w sprawie istnieje potrzeba wykładni art. 356 § 2 k.c. w celu wyjaśnienia
zagadnienia prawnego odnoszącego się do spełnienia świadczenia przez osobę
trzecią. Skarżący - formułując wątpliwość dotyczącą interpretacji tego przepisu i
powołując się na tezę drugą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2010 r., IV
CSK 239/10, LEX nr 737285) - odniósł ją do sytuacji, w której osoba trzecia spełnia
świadczenie, działając we własnym imieniu i na własną rzecz, w wykonaniu
własnego nieważnego zobowiązania. Tymczasem Sąd pierwszej instancji ustalił, że
powód uzyskiwał wynagrodzenie za pracę w dwóch częściach. Pierwszy przelew
otrzymywał do 10-tego dnia miesiąca w kwocie odpowiadającej warunkom
finansowym wynikającym z pisemnej umowy o pracę zawartej z pozwaną,
natomiast drugi przelew - w kwocie zmiennej - otrzymywał od Agencji S.S. Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością (zleceniodawcy) do 20-tego dnia miesiąca, przy
czym nie przedkładał żadnych rachunków potwierdzających wykonanie przez niego
usług w ramach podpisanej z tym podmiotem umowy zlecenia. Sąd odwoławczy
uzupełnił ocenę prawną i stan faktyczny sprawy o ustalenie, zgodnie z którym
powód (wierzyciel) był zobowiązany przyjąć świadczenie (wynagrodzenie)
wypłacane mu przez osobę trzecią (Agencję S. S.), bowiem ten podmiot był
wyłącznie płatnikiem wynagrodzenia za pracę, jakie przysługiwało powodowi z
tytułu stosunku pracy łączącego go ze stroną pozwaną. Tak więc wypłata powodowi
wynagrodzenia (świadczenia pieniężnego) przez Agencję S. S., nie była
dokonywana w imieniu własnym tego podmiotu, lecz w imieniu i na rzecz
3
pracodawcy powoda. Tymi ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę
zaskarżonego orzeczenia Sąd Najwyższy jest związany w myśl art. 39813
§ 2 k.p.c.
W konsekwencji należy uznać, że przedstawiona we wniosku o rozpoznanie skargi
kasacyjnej kwestia prawna dotycząca wykładni art. 356 § 2 k.c. jest oderwana od
stanu faktycznego sprawy.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, z
powołaniem się na zagadnienie prawne prowadzące do rozbieżnych ocen, powinno
przedstawiać argumenty, które nie są oderwane od podstawy faktycznej i prawnej
orzeczenia będącego przedmiotem kontroli kasacyjnej (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12, poz.
151; z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 135; z
dnia 24 lutego 2006 r., IV CSK 8/06, LEX nr 201037, z dnia 11 kwietnia 2006 r., II
CSK 65/06, LEX nr 189753, z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 277/07, LEX nr 449015
oraz z dnia 13 czerwca 2008 r., III CSK 104/08, LEX nr 424365). Skoro więc
przedstawione we wniosku powoda o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
zagadnienie prawne dotyczące wykładni art. 356 § 2 k.c. jest nieadekwatne do
poczynionych ustaleń faktycznych oraz ich kwalifikacji prawnej przez Sąd drugiej
instancji, to nie może stanowić skutecznej przesłanki warunkującej przyjęcie skargi
do rozpoznania.
Z powołanych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa T. C.
przeciwko S. S. Spółce z o. o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 10 lutego 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 lutego 2010 r., w sprawie przeciwko S. S.
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą o zapłatę.
Od wyroku Sądu Okręgowego powód wniósł skargę kasacyjną, w której
wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania uzasadnił potrzebą wykładni art. 356 § 2 k.c.
celem wyjaśnienia, czy "dochodzi do spełnienia świadczenia przez osobę trzecią, w
sytuacji kiedy spełnia ona to świadczenie z tytułu prawnego innego, niż łączący
wierzyciela z dłużnikiem, jak również własnym imieniem i na własną rzecz, w
szczególności jeżeli stosunek prawny łączący osobę trzecią z wierzycielem został
2
po spełnieniu świadczenia uznany za nieważny". Skarżący wniósł o uchylenie w
całości wyroku Sądu Okręgowego i poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego
oraz o przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Powód twierdzi,
że w sprawie istnieje potrzeba wykładni art. 356 § 2 k.c. w celu wyjaśnienia
zagadnienia prawnego odnoszącego się do spełnienia świadczenia przez osobę
trzecią. Skarżący - formułując wątpliwość dotyczącą interpretacji tego przepisu i
powołując się na tezę drugą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2010 r., IV
CSK 239/10, LEX nr 737285) - odniósł ją do sytuacji, w której osoba trzecia spełnia
świadczenie, działając we własnym imieniu i na własną rzecz, w wykonaniu
własnego nieważnego zobowiązania. Tymczasem Sąd pierwszej instancji ustalił, że
powód uzyskiwał wynagrodzenie za pracę w dwóch częściach. Pierwszy przelew
otrzymywał do 10-tego dnia miesiąca w kwocie odpowiadającej warunkom
finansowym wynikającym z pisemnej umowy o pracę zawartej z pozwaną,
natomiast drugi przelew - w kwocie zmiennej - otrzymywał od Agencji S.S. Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością (zleceniodawcy) do 20-tego dnia miesiąca, przy
czym nie przedkładał żadnych rachunków potwierdzających wykonanie przez niego
usług w ramach podpisanej z tym podmiotem umowy zlecenia. Sąd odwoławczy
uzupełnił ocenę prawną i stan faktyczny sprawy o ustalenie, zgodnie z którym
powód (wierzyciel) był zobowiązany przyjąć świadczenie (wynagrodzenie)
wypłacane mu przez osobę trzecią (Agencję S. S.), bowiem ten podmiot był
wyłącznie płatnikiem wynagrodzenia za pracę, jakie przysługiwało powodowi z
tytułu stosunku pracy łączącego go ze stroną pozwaną. Tak więc wypłata powodowi
wynagrodzenia (świadczenia pieniężnego) przez Agencję S. S., nie była
dokonywana w imieniu własnym tego podmiotu, lecz w imieniu i na rzecz
3
pracodawcy powoda. Tymi ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę
zaskarżonego orzeczenia Sąd Najwyższy jest związany w myśl art. 39813
§ 2 k.p.c.
W konsekwencji należy uznać, że przedstawiona we wniosku o rozpoznanie skargi
kasacyjnej kwestia prawna dotycząca wykładni art. 356 § 2 k.c. jest oderwana od
stanu faktycznego sprawy.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, z
powołaniem się na zagadnienie prawne prowadzące do rozbieżnych ocen, powinno
przedstawiać argumenty, które nie są oderwane od podstawy faktycznej i prawnej
orzeczenia będącego przedmiotem kontroli kasacyjnej (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12, poz.
151; z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 135; z
dnia 24 lutego 2006 r., IV CSK 8/06, LEX nr 201037, z dnia 11 kwietnia 2006 r., II
CSK 65/06, LEX nr 189753, z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 277/07, LEX nr 449015
oraz z dnia 13 czerwca 2008 r., III CSK 104/08, LEX nr 424365). Skoro więc
przedstawione we wniosku powoda o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
zagadnienie prawne dotyczące wykładni art. 356 § 2 k.c. jest nieadekwatne do
poczynionych ustaleń faktycznych oraz ich kwalifikacji prawnej przez Sąd drugiej
instancji, to nie może stanowić skutecznej przesłanki warunkującej przyjęcie skargi
do rozpoznania.
Z powołanych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.