V CZ 140/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 140/11
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Anna Kozłowska
w sprawie z wniosku W. D. i J. D.
przy uczestnictwie Syndyka Masy Upadłości BHU E. W. D.
w przedmiocie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń Sądu
Rejonowego w sprawie o sygnaturze […], wydanych
po 30 października 2008 r., z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych
i ustanowienie adwokata z urzędu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lutego 2012 r.,
zażalenia wnioskodawców W. D. i J. D.
na postanowienie Sądu Rejonowego
z dnia 31 marca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
W. D. i J. D. wnieśli (osobiście) do Sądu Najwyższego za pośrednictwem
Sądu Rejonowego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem „prawomocnych
orzeczeń Sądu Rejonowego wydanych w sprawie […] po dniu 30 października
2008 r.”. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 31 marca 2011 r. zwolnił W. D. i J.
D. od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, oddalił wniosek o ustanowienie
adwokata z urzędu w celu złożenia skargi oraz odrzucił skargę. W uzasadnieniu
podkreślił, że odmówił udzielenia pomocy prawnej z urzędu, bowiem zachodzi
niedopuszczalność skargi, a udzielenie pomocy prawnej nie jest niezbędne
ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 30 stycznia 2008 r., I CNP 119/07, niepubl.).
Odrzucił zaś skargę z tego powodu, że skarżący nie uzupełnili braków skargi,
mianowicie nie przedłożyli prawomocnego wyroku sądu pierwszej lub drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie.
W. D. i J. D. wnieśli (osobiście) zażalenie na postanowienie Sądu
Rejonowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sporządzenie zażalenia do Sądu Najwyższego osobiście przez
stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej jest dotknięte brakiem
nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia takiego zażalenia wprost, jako
niedopuszczalnego, bez wzywania do uzupełnienia tego braku. Niemożliwe również
jest usunięcie takiego braku samodzielnie przez stronę ani jej pełnomocnika
w jakiejkolwiek formie (art. 871
§ 1 k.p.c.; zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 21 września 2011 r., I CZ 59/11, niepubl.). Od przewidzianej w art. 871
§ 1
k.p.c. zasady przymusu adwokacko - radcowskiego nie zachodzi odstępstwo także
wówczas, gdy oddalony został wniosek skarżącego o ustanowienie adwokata
z urzędu na podstawie art. 117 § 1 k.p.c., zawarty w skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia lub dołączony do takiej skargi
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2008 r., I CNP 119/07,
niepubl.; zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r.,
3
IV CNP 181/07, niepubl.). Zgodnie z art. 871
§ 2 k.p.c., przepisu § 1 nie stosuje się
m.in. w postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie
adwokata lub radcy prawnego. Niniejsze postępowanie nie jest jednak
postępowaniem o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, ale postępowaniem
zażaleniowym w sprawie odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia ze względów formalnych (nieprzedłożenie
prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie, wniesienie skargi osobiście
z naruszeniem przymusu adwokacko – radcowskiego). Skarżącym zapewne
wydawało się, że mogą złożyć skargę osobiście, a ustanowiony przez Sąd adwokat
albo radca prawny z urzędu skargę tę poprze. Jeżeli tak rzeczywiście było,
to skarżący są w błędzie. Zgodnie bowiem z ustalonym orzecznictwem Sądu
Najwyższego, uzupełnienie czy też poparcie przez profesjonalnego pełnomocnika
skargi kasacyjnej, wniesionej przez stronę osobiście nie spełnia wymagań
określonych w art. 871
§ 1 k.p.c. (zob. postanowienie z dnia 11 marca 2008 r., II CZ
2/08, niepubl., postanowienie z dnia 11 maja 2010 r., II PZ 11/10, niepubl.).
Z przedstawionych powodów orzeczono, jak w sentencji (art. 373 w związku
z art. 39821
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Anna Kozłowska
w sprawie z wniosku W. D. i J. D.
przy uczestnictwie Syndyka Masy Upadłości BHU E. W. D.
w przedmiocie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń Sądu
Rejonowego w sprawie o sygnaturze […], wydanych
po 30 października 2008 r., z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych
i ustanowienie adwokata z urzędu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lutego 2012 r.,
zażalenia wnioskodawców W. D. i J. D.
na postanowienie Sądu Rejonowego
z dnia 31 marca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
W. D. i J. D. wnieśli (osobiście) do Sądu Najwyższego za pośrednictwem
Sądu Rejonowego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem „prawomocnych
orzeczeń Sądu Rejonowego wydanych w sprawie […] po dniu 30 października
2008 r.”. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 31 marca 2011 r. zwolnił W. D. i J.
D. od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, oddalił wniosek o ustanowienie
adwokata z urzędu w celu złożenia skargi oraz odrzucił skargę. W uzasadnieniu
podkreślił, że odmówił udzielenia pomocy prawnej z urzędu, bowiem zachodzi
niedopuszczalność skargi, a udzielenie pomocy prawnej nie jest niezbędne
ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 30 stycznia 2008 r., I CNP 119/07, niepubl.).
Odrzucił zaś skargę z tego powodu, że skarżący nie uzupełnili braków skargi,
mianowicie nie przedłożyli prawomocnego wyroku sądu pierwszej lub drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie.
W. D. i J. D. wnieśli (osobiście) zażalenie na postanowienie Sądu
Rejonowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sporządzenie zażalenia do Sądu Najwyższego osobiście przez
stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej jest dotknięte brakiem
nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia takiego zażalenia wprost, jako
niedopuszczalnego, bez wzywania do uzupełnienia tego braku. Niemożliwe również
jest usunięcie takiego braku samodzielnie przez stronę ani jej pełnomocnika
w jakiejkolwiek formie (art. 871
§ 1 k.p.c.; zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 21 września 2011 r., I CZ 59/11, niepubl.). Od przewidzianej w art. 871
§ 1
k.p.c. zasady przymusu adwokacko - radcowskiego nie zachodzi odstępstwo także
wówczas, gdy oddalony został wniosek skarżącego o ustanowienie adwokata
z urzędu na podstawie art. 117 § 1 k.p.c., zawarty w skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia lub dołączony do takiej skargi
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2008 r., I CNP 119/07,
niepubl.; zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r.,
3
IV CNP 181/07, niepubl.). Zgodnie z art. 871
§ 2 k.p.c., przepisu § 1 nie stosuje się
m.in. w postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie
adwokata lub radcy prawnego. Niniejsze postępowanie nie jest jednak
postępowaniem o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, ale postępowaniem
zażaleniowym w sprawie odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia ze względów formalnych (nieprzedłożenie
prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie, wniesienie skargi osobiście
z naruszeniem przymusu adwokacko – radcowskiego). Skarżącym zapewne
wydawało się, że mogą złożyć skargę osobiście, a ustanowiony przez Sąd adwokat
albo radca prawny z urzędu skargę tę poprze. Jeżeli tak rzeczywiście było,
to skarżący są w błędzie. Zgodnie bowiem z ustalonym orzecznictwem Sądu
Najwyższego, uzupełnienie czy też poparcie przez profesjonalnego pełnomocnika
skargi kasacyjnej, wniesionej przez stronę osobiście nie spełnia wymagań
określonych w art. 871
§ 1 k.p.c. (zob. postanowienie z dnia 11 marca 2008 r., II CZ
2/08, niepubl., postanowienie z dnia 11 maja 2010 r., II PZ 11/10, niepubl.).
Z przedstawionych powodów orzeczono, jak w sentencji (art. 373 w związku
z art. 39821
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).