IV KO 114/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 114/11
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 3 kwietnia 2012r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Przewodniczący : SSN Krzysztof Cesarz
Sędziowie: SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie M. G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 17 marca 2011r. w sprawie II AKa …/11 utrzymującym w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 grudnia 2010r. w sprawie III Ko
…/10
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 3 kwietnia 2012r.
na podstawie art. 544§2 i 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić wniosek,
2. zasądzić od Skarbu Państwa ma rzecz adw. R. Z. Kancelaria
Adwokacka w W. kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za wykonanie z urzędu czynności w sprawie o
wznowienie postępowania,
3. zwolnić wnioskodawcę od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania wznowieniowego.
U Z A S A D N I E N I E
Wniosek o wznowienie postępowania sporządzony przez pełnomocnika
M. G. uznać należy jako bezzasadny.
Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2008r. w sprawie III K …/08 Sąd Okręgowy
w K. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 3.000 zł
tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia w czasie internowania trwającego
od 13 do 30 grudnia 1981r.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 grudnia 2010r. w sprawie III
Ko …/10 oddalono wniosek w części w jakiej M. G. domagał się podwyższenia
zasądzonego zadośćuczynienia.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 17 marca 2011r. w sprawie II AKa
…/11 utrzymał w mocy powyższe orzeczenie.
Wnioskodawca oparł swój wniosek o wznowienie postępowania w
sprawie na przesłance z art. 540§2 k.p.k., a więc na wskazaniu na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 marca 2011r. (sygn. akt P 21/09), którym
stwierdzono, że „art. 8 ust. 1 a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za
nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr. 34, poz. 149 ze zm.)
dodany ustawą z dnia 19 września 2007r. o zmianie ustawy o uznaniu za
nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191, poz. 1372) jest
niezgodny z art. 64 ust.2 w zw. z art. 32 ust.1 i art. 2 oraz art. 2 oraz art. 41 ust.5
w zw. z art. 77 ust.1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej”.
Wnioskodawca nie zwrócił jednak już uwagi na to, że określając skutki
jakie spowoduje omawiany wyrok, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że będzie
on stanowił podstawę do wznowienia postępowania w tych sprawach, w których
uprzednio zastosowano art. 8 ust.1 a, ale jednocześnie dotyczy to wyłącznie tych
sytuacji, „w których żądania wniosku i poniesiona szkoda i krzywda
przekraczały przewidziane w ustawie 25 000 zł.”. W niniejszej zaś sprawie, co
prawda żądanie wniosku spełniało wskazany wymóg, ale nie było już tak w
odniesieniu do „poniesionej szkody i krzywdy”. Sądy obu instancji ustaliły
bowiem zadośćuczynienie za doznane przez wnioskodawcę krzywdy na kwotę
3.000zł. Nie wykorzystały zatem nawet możliwości przewidzianych w przepisie,
który zakwestionowany został w wyroku Trybunału Konstytucyjnego (a
przecież zakwestionowano go właśnie ze względu na ograniczenie wynikające z
określenia maksymalnej kwoty zasądzenia).
Co więcej, zauważyć należy, że Sąd Okręgowy oparł swoje
rozstrzygnięcie na art. 8 ust.1 przywoływanej ustawy, nie zaś 1a – którego
konstytucyjność była kwestionowana, zaś wyrok Sądu Apelacyjnego wydany
został już po ukazaniu się omawianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego,
a więc, gdy mógł on już uznać, że należne wnioskodawcy zadośćuczynienie
powinno być wyższe niż 25 000zł., nie skorzystał jednak z takiej możliwości.
Nie ma zatem żadnych powodów ku temu, aby wznawiać postępowanie
na wskazanej przez wnioskodawcę podstawie.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 3 kwietnia 2012r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Przewodniczący : SSN Krzysztof Cesarz
Sędziowie: SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie M. G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 17 marca 2011r. w sprawie II AKa …/11 utrzymującym w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 grudnia 2010r. w sprawie III Ko
…/10
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 3 kwietnia 2012r.
na podstawie art. 544§2 i 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić wniosek,
2. zasądzić od Skarbu Państwa ma rzecz adw. R. Z. Kancelaria
Adwokacka w W. kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za wykonanie z urzędu czynności w sprawie o
wznowienie postępowania,
3. zwolnić wnioskodawcę od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania wznowieniowego.
U Z A S A D N I E N I E
Wniosek o wznowienie postępowania sporządzony przez pełnomocnika
M. G. uznać należy jako bezzasadny.
Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2008r. w sprawie III K …/08 Sąd Okręgowy
w K. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 3.000 zł
tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia w czasie internowania trwającego
od 13 do 30 grudnia 1981r.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 grudnia 2010r. w sprawie III
Ko …/10 oddalono wniosek w części w jakiej M. G. domagał się podwyższenia
zasądzonego zadośćuczynienia.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 17 marca 2011r. w sprawie II AKa
…/11 utrzymał w mocy powyższe orzeczenie.
Wnioskodawca oparł swój wniosek o wznowienie postępowania w
sprawie na przesłance z art. 540§2 k.p.k., a więc na wskazaniu na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 marca 2011r. (sygn. akt P 21/09), którym
stwierdzono, że „art. 8 ust. 1 a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za
nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr. 34, poz. 149 ze zm.)
dodany ustawą z dnia 19 września 2007r. o zmianie ustawy o uznaniu za
nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191, poz. 1372) jest
niezgodny z art. 64 ust.2 w zw. z art. 32 ust.1 i art. 2 oraz art. 2 oraz art. 41 ust.5
w zw. z art. 77 ust.1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej”.
Wnioskodawca nie zwrócił jednak już uwagi na to, że określając skutki
jakie spowoduje omawiany wyrok, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że będzie
on stanowił podstawę do wznowienia postępowania w tych sprawach, w których
uprzednio zastosowano art. 8 ust.1 a, ale jednocześnie dotyczy to wyłącznie tych
sytuacji, „w których żądania wniosku i poniesiona szkoda i krzywda
przekraczały przewidziane w ustawie 25 000 zł.”. W niniejszej zaś sprawie, co
prawda żądanie wniosku spełniało wskazany wymóg, ale nie było już tak w
odniesieniu do „poniesionej szkody i krzywdy”. Sądy obu instancji ustaliły
bowiem zadośćuczynienie za doznane przez wnioskodawcę krzywdy na kwotę
3.000zł. Nie wykorzystały zatem nawet możliwości przewidzianych w przepisie,
który zakwestionowany został w wyroku Trybunału Konstytucyjnego (a
przecież zakwestionowano go właśnie ze względu na ograniczenie wynikające z
określenia maksymalnej kwoty zasądzenia).
Co więcej, zauważyć należy, że Sąd Okręgowy oparł swoje
rozstrzygnięcie na art. 8 ust.1 przywoływanej ustawy, nie zaś 1a – którego
konstytucyjność była kwestionowana, zaś wyrok Sądu Apelacyjnego wydany
został już po ukazaniu się omawianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego,
a więc, gdy mógł on już uznać, że należne wnioskodawcy zadośćuczynienie
powinno być wyższe niż 25 000zł., nie skorzystał jednak z takiej możliwości.
Nie ma zatem żadnych powodów ku temu, aby wznawiać postępowanie
na wskazanej przez wnioskodawcę podstawie.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.