I PK 55/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PK 55/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa J.W.
przeciwko Polskiemu Radiu - Regionalnej Rozgłośni w Ł.
z udziałem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka z siedzibą w Warszawie
o zadośćuczynienie z tytułu mobbingu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. akt […],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 900
(dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 15 listopada 2011 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ł. oddalił apelacje powoda oraz strony pozwanej od
wyroku Sądu Rejonowego […] w Ł. z dnia 23 maja 2011 r., […], w sprawie z
powództwa J.W. przeciwko Polskiemu Radiu - Regionalnej Rozgłośni, przy udziale
Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Warszawie, o zadośćuczynienie z tytułu
2
mobbingu oraz zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję
odwoławczą.
Od wyroku Sądu Okręgowego strona pozwana wniosła skargę kasacyjną, w
której wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania uzasadniła powołaniem się na
potrzebę dokonania wykładni art. 943
§ 2 k.p. "w związku z zastosowaniem przez
ustawodawcę nieostrych pojęć definiujących przesłanki mobbingu". W ocenie
pozwanej, przeprowadzenie takiej wykładni jest niezbędne dla stwierdzenia, jakie
działania lub zaniechania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko
pracownikowi polegają na nękaniu lub zastraszaniu. Pozwana wniosła o uchylenie
wyroku Sądu Okręgowego w całości i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o odmowę przyjęcia skargi
do rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów
postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Zdaniem
pozwanej, zachodzi konieczność dokonania przez Sąd Najwyższy wykładni art. 943
§ 2 k.p. z uwagi na użyte w nim nieostre wyrażenia językowe określające przesłanki
mobbingu.
Należy jednak zwrócić uwagę, że powołanie się na potrzebę wykładni
przepisów prawa budzących poważne wątpliwości interpretacyjne lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, ma na celu wyjaśnienie ich nie tylko dla
rozstrzygnięcia konkretnej, jednostkowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia
innych podobnych spraw, a równocześnie nie może pozostawać w oderwaniu od
podstawy faktycznej i prawnej orzeczenia, będącego przedmiotem kontroli
kasacyjnej (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III
3
CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12, poz. 151; z dnia 20 października 2005 r., II CZ
89/05, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 135; z dnia 24 lutego 2006 r., IV CSK 8/06, LEX nr
201037, z dnia 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr 189753, z dnia 8 stycznia
2008 r., I UK 277/07, LEX nr 449015 oraz z dnia 13 czerwca 2008 r., III CSK
104/08, LEX nr 424365). Przepis art. 943
§ 2 k.p. nie stanowił przedmiotu szerszych
rozważań Sądu drugiej instancji (poza akceptacją poglądów Sądu pierwszej
instancji), bowiem strona pozwana w apelacji od wyroku Sądu Rejonowego nie
stawiała w tej mierze jakichkolwiek zarzutów. W apelacji strony pozwanej - poza
zarzutem wadliwej oceny materiału dowodowego i dokonaniem nieprawidłowych
ustaleń faktycznych (art. 233 § 1 k.p.c.) - podniesiono jedynie zarzut naruszenia art.
943
§ 3 k.p. "poprzez uznanie, że w sprawie spełnione zostały przewidziane w tym
przepisie przesłanki przyznania zadośćuczynienia", ewentualnie "poprzez
przyznanie zadośćuczynienia w nadmiernej wysokości". Analiza treści apelacji
pozwanej pozwala przyjąć, że w postępowaniu apelacyjnym strona pozwana - w
gruncie rzeczy - nie negowała, że w okolicznościach faktycznych sprawy
występował przypadek mobbingowania powoda a kwestionowała jedynie
przyznanie powodowi z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego (względnie
wysokość tego zadośćuczynienia - 20.000 zł). Niezależnie od tego należy
zaznaczyć, że art. 943
§ 2 k.p. jest przepisem zawierającym liczne zwroty
niedookreślone, których abstrakcyjne zdefiniowanie jest w gruncie rzeczy
niemożliwe, a ich wyjaśnienie następuje przez odniesienie do całokształtu
występujących w sprawie konkretnych okoliczności faktycznych. Wobec tego,
ocena ich zastosowania w danej sprawie nie może służyć uogólnieniu
przedstawienia istotnego zagadnienia prawnego lub potrzeby wykładni przepisów
prawnych w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2003 r., I PK 558/02, OSNP 2004 nr 16, poz. 283).
Z powołanych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. i orzekł o kosztach postępowania
kasacyjnego na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
4
/tp/
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa J.W.
przeciwko Polskiemu Radiu - Regionalnej Rozgłośni w Ł.
z udziałem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka z siedzibą w Warszawie
o zadośćuczynienie z tytułu mobbingu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. akt […],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 900
(dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 15 listopada 2011 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ł. oddalił apelacje powoda oraz strony pozwanej od
wyroku Sądu Rejonowego […] w Ł. z dnia 23 maja 2011 r., […], w sprawie z
powództwa J.W. przeciwko Polskiemu Radiu - Regionalnej Rozgłośni, przy udziale
Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Warszawie, o zadośćuczynienie z tytułu
2
mobbingu oraz zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję
odwoławczą.
Od wyroku Sądu Okręgowego strona pozwana wniosła skargę kasacyjną, w
której wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania uzasadniła powołaniem się na
potrzebę dokonania wykładni art. 943
§ 2 k.p. "w związku z zastosowaniem przez
ustawodawcę nieostrych pojęć definiujących przesłanki mobbingu". W ocenie
pozwanej, przeprowadzenie takiej wykładni jest niezbędne dla stwierdzenia, jakie
działania lub zaniechania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko
pracownikowi polegają na nękaniu lub zastraszaniu. Pozwana wniosła o uchylenie
wyroku Sądu Okręgowego w całości i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o odmowę przyjęcia skargi
do rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów
postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Zdaniem
pozwanej, zachodzi konieczność dokonania przez Sąd Najwyższy wykładni art. 943
§ 2 k.p. z uwagi na użyte w nim nieostre wyrażenia językowe określające przesłanki
mobbingu.
Należy jednak zwrócić uwagę, że powołanie się na potrzebę wykładni
przepisów prawa budzących poważne wątpliwości interpretacyjne lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, ma na celu wyjaśnienie ich nie tylko dla
rozstrzygnięcia konkretnej, jednostkowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia
innych podobnych spraw, a równocześnie nie może pozostawać w oderwaniu od
podstawy faktycznej i prawnej orzeczenia, będącego przedmiotem kontroli
kasacyjnej (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III
3
CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12, poz. 151; z dnia 20 października 2005 r., II CZ
89/05, OSNC 2006 nr 7-8, poz. 135; z dnia 24 lutego 2006 r., IV CSK 8/06, LEX nr
201037, z dnia 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr 189753, z dnia 8 stycznia
2008 r., I UK 277/07, LEX nr 449015 oraz z dnia 13 czerwca 2008 r., III CSK
104/08, LEX nr 424365). Przepis art. 943
§ 2 k.p. nie stanowił przedmiotu szerszych
rozważań Sądu drugiej instancji (poza akceptacją poglądów Sądu pierwszej
instancji), bowiem strona pozwana w apelacji od wyroku Sądu Rejonowego nie
stawiała w tej mierze jakichkolwiek zarzutów. W apelacji strony pozwanej - poza
zarzutem wadliwej oceny materiału dowodowego i dokonaniem nieprawidłowych
ustaleń faktycznych (art. 233 § 1 k.p.c.) - podniesiono jedynie zarzut naruszenia art.
943
§ 3 k.p. "poprzez uznanie, że w sprawie spełnione zostały przewidziane w tym
przepisie przesłanki przyznania zadośćuczynienia", ewentualnie "poprzez
przyznanie zadośćuczynienia w nadmiernej wysokości". Analiza treści apelacji
pozwanej pozwala przyjąć, że w postępowaniu apelacyjnym strona pozwana - w
gruncie rzeczy - nie negowała, że w okolicznościach faktycznych sprawy
występował przypadek mobbingowania powoda a kwestionowała jedynie
przyznanie powodowi z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego (względnie
wysokość tego zadośćuczynienia - 20.000 zł). Niezależnie od tego należy
zaznaczyć, że art. 943
§ 2 k.p. jest przepisem zawierającym liczne zwroty
niedookreślone, których abstrakcyjne zdefiniowanie jest w gruncie rzeczy
niemożliwe, a ich wyjaśnienie następuje przez odniesienie do całokształtu
występujących w sprawie konkretnych okoliczności faktycznych. Wobec tego,
ocena ich zastosowania w danej sprawie nie może służyć uogólnieniu
przedstawienia istotnego zagadnienia prawnego lub potrzeby wykładni przepisów
prawnych w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2003 r., I PK 558/02, OSNP 2004 nr 16, poz. 283).
Z powołanych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. i orzekł o kosztach postępowania
kasacyjnego na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
4
/tp/