IV CNP 18/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 18/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 14 maja 2010 r.,
w sprawie z powództwa A. J.
przeciwko J. K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 czerwca 2012 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek J. K. o zasądzenie kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 maja 2010 r., Sąd Okręgowy w S., uwzględniając
apelację pozwanego J. K., zmienił wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 8 stycznia
2010 r., w ten sposób, że oddalił powództwo A. J. o zapłatę na jej rzecz przez
pozwanego kwoty 32.000 zł wraz z bliżej określonymi odsetkami ustawowymi.
Od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego powódka wniosła skargę
o stwierdzenie jego niezgodności z prawem. Jako podstawę skargi wskazała
naruszenie art. 6 k.c. polegające na przypisaniu jej zlekceważenia obowiązku
w zakresie dowodzenia oraz naruszenie art. 227 k.p.c. polegające na przyjęciu, że
nie udowodniła faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W dalszej części skargi
powódka wskazała, że na skutek wyroku Sądu Okręgowego wyrządzona została jej
szkoda, polegająca na dwukrotnym obowiązku zapłaty kwoty 32.000 zł na rzecz
zbywcy nieruchomości oraz podała, że naprawienia tej szkody nie mogła dochodzić
w innym postępowaniu, bowiem skarga kasacyjna jej nie przysługiwała.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych. Sąd Najwyższy wyjaśnił także, że każde wymaganie
przewidziane w wymienionym przepisie ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych (np. postanowienie z dnia
20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, nie publ.). Skoro więc art. 4245
§ 1 k.p.c. wyraźnie
3
odróżnia podstawy skargi (pkt 2), od wskazania przepisu prawa (pkt 3), z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga
musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. Brak jednego
z nich stanowi wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi (por. postanowienie
SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140;
postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/2005, nie publ.).
Ponadto w myśl art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. w skardze powinno zostać
wykazane, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Powódka wskazała jedynie, że od
zaskarżonego wyroku nie przysługiwała jej skarga kasacyjna. Wywód w tym
zakresie powinien w sposób wyczerpujący i przekonywający odnosić się do
wszystkich środków prawnych, które mógłby wchodzić w rachubę w danej sprawie,
z których skarżący nie może skorzystać (por. postanowienie SN z dnia 17 kwietnia
2009 r., IV CNP 14/09, nie publ.; postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., I CNP
51/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2006 r., III CNP 57/06,
nie publ.; postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006,
nr 7-8, poz. 140).
Z tych względów Sąd Najwyższy podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. postanowił
jak w sentencji.
Wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów procesu nie zasługiwał na
uwzględnienie, bowiem do odpowiedzi wniesionej w jego imieniu przez radcę
prawnego, z zachowaniem dwutygodniowego terminu przewidzianego w art. 3987
§ 1 w zw. z art. 42412
k.p.c., nie zostało dołączone odrębne pełnomocnictwo
procesowe do występowania w sprawie ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku. Pełnomocnictwo udzielone w sprawie
zakończonej zaskarżonym wyrokiem należało zaś uznać za niewystarczające
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., II CZ 33/08,
niepubl., Lex nr 646337). Natomiast pełnomocnictwo dołączone na późniejszym
etapie postępowania udzielone zostało już po upływie terminu do wniesienia
odpowiedzi na skargę.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 14 maja 2010 r.,
w sprawie z powództwa A. J.
przeciwko J. K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 czerwca 2012 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek J. K. o zasądzenie kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 maja 2010 r., Sąd Okręgowy w S., uwzględniając
apelację pozwanego J. K., zmienił wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 8 stycznia
2010 r., w ten sposób, że oddalił powództwo A. J. o zapłatę na jej rzecz przez
pozwanego kwoty 32.000 zł wraz z bliżej określonymi odsetkami ustawowymi.
Od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego powódka wniosła skargę
o stwierdzenie jego niezgodności z prawem. Jako podstawę skargi wskazała
naruszenie art. 6 k.c. polegające na przypisaniu jej zlekceważenia obowiązku
w zakresie dowodzenia oraz naruszenie art. 227 k.p.c. polegające na przyjęciu, że
nie udowodniła faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W dalszej części skargi
powódka wskazała, że na skutek wyroku Sądu Okręgowego wyrządzona została jej
szkoda, polegająca na dwukrotnym obowiązku zapłaty kwoty 32.000 zł na rzecz
zbywcy nieruchomości oraz podała, że naprawienia tej szkody nie mogła dochodzić
w innym postępowaniu, bowiem skarga kasacyjna jej nie przysługiwała.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych. Sąd Najwyższy wyjaśnił także, że każde wymaganie
przewidziane w wymienionym przepisie ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych (np. postanowienie z dnia
20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, nie publ.). Skoro więc art. 4245
§ 1 k.p.c. wyraźnie
3
odróżnia podstawy skargi (pkt 2), od wskazania przepisu prawa (pkt 3), z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga
musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. Brak jednego
z nich stanowi wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi (por. postanowienie
SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140;
postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/2005, nie publ.).
Ponadto w myśl art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. w skardze powinno zostać
wykazane, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Powódka wskazała jedynie, że od
zaskarżonego wyroku nie przysługiwała jej skarga kasacyjna. Wywód w tym
zakresie powinien w sposób wyczerpujący i przekonywający odnosić się do
wszystkich środków prawnych, które mógłby wchodzić w rachubę w danej sprawie,
z których skarżący nie może skorzystać (por. postanowienie SN z dnia 17 kwietnia
2009 r., IV CNP 14/09, nie publ.; postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., I CNP
51/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2006 r., III CNP 57/06,
nie publ.; postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006,
nr 7-8, poz. 140).
Z tych względów Sąd Najwyższy podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. postanowił
jak w sentencji.
Wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów procesu nie zasługiwał na
uwzględnienie, bowiem do odpowiedzi wniesionej w jego imieniu przez radcę
prawnego, z zachowaniem dwutygodniowego terminu przewidzianego w art. 3987
§ 1 w zw. z art. 42412
k.p.c., nie zostało dołączone odrębne pełnomocnictwo
procesowe do występowania w sprawie ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku. Pełnomocnictwo udzielone w sprawie
zakończonej zaskarżonym wyrokiem należało zaś uznać za niewystarczające
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., II CZ 33/08,
niepubl., Lex nr 646337). Natomiast pełnomocnictwo dołączone na późniejszym
etapie postępowania udzielone zostało już po upływie terminu do wniesienia
odpowiedzi na skargę.