I CSP 2/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSP 2/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi B. W. na przewlekłość postępowania
Sądu Najwyższego Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
w sprawie z wniosku B. W. o uchylenie uchwał Sądu Najwyższego w sprawach III
SW 1102/95, III SW 87/00, III SW 195/05 i III SW 370/10, sygn. akt III CO 25/11
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lipca 2012 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zasady zastępstwa procesowego przed Sądem Najwyższym określa
art. 871
k.p.c. Przepis art. 871
§ 1 k.p.c. ustanawia regułę, że postępowanie przed
Sądem Najwyższym oraz czynności procesowe związane z tym postępowaniem
podejmowane przed sądem niższej instancji objęte są przymusem adwokacko-
radcowskim. Przymus ten nie obowiązuje jedynie w wypadkach określonych w art.
871
§ 2 k.p.c. W praktyce przyjmuje się, chociaż jest to stanowisko budzące
wątpliwości, że przymus ten nie wchodzi w rachubę także w sprawach związanych
ochroną praw publicznych. Chodziłoby więc w szczególności o sprawy
rozpoznawane przez Sąd Najwyższy na podstawie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r.
– Kodeks wyborczy (Dz.U. Nr 21, poz. 112 ze zm.). Oznacza to, że obowiązkowe
zastępstwo strony przez adwokata lub radcę prawnego obowiązuje przed Sądem
Najwyższym również w postępowaniu ze skargi na przewlekłość postępowania
sądowego.
Istota przymusu adwokacko-radcowskiego sprowadza się do wyłączenia w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym tzw. zdolności postulacyjnej strony, jej
organu, przedstawiciela ustawowego i pełnomocników nie będących adwokatami
lub radcami prawnymi. W konsekwencji, czynności podejmowane przez podmioty
nie zaliczające się do kręgu adwokatów lub radców prawnych są bezskuteczne.
Skarżący B. W. składając skargę z dnia 11 czerwca
2012 r. na przewlekłość postepowania toczącego się przed Sądem Najwyższym
w sprawie wszczętej w wyniku jego protestu wyborczego (sygnatura akt III SO
25/11), wymagania przewidzianego w art. 871
k.p.c. nie zachował.
W tej sytuacji należało orzec, jak w sentencji (art. 130 § 5 in fine
w związku z art. 3941
§ 3 i art. 3986
§ 3 k.p.c. oraz w związku z art. 8 ust. 2 ustawy
z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki; Dz.U. Nr 179,
poz. 1843).
3
Marginesowo tylko natomiast należy zauważyć, że postępowanie
w sprawie III SO 25/11 zostało prawomocnie zakończone postanowieniem Sądu
Najwyższego z dnia 2 lutego 2012 r., albowiem mocą tego postanowienia wniosek
skarżącego został odrzucony.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi B. W. na przewlekłość postępowania
Sądu Najwyższego Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
w sprawie z wniosku B. W. o uchylenie uchwał Sądu Najwyższego w sprawach III
SW 1102/95, III SW 87/00, III SW 195/05 i III SW 370/10, sygn. akt III CO 25/11
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lipca 2012 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zasady zastępstwa procesowego przed Sądem Najwyższym określa
art. 871
k.p.c. Przepis art. 871
§ 1 k.p.c. ustanawia regułę, że postępowanie przed
Sądem Najwyższym oraz czynności procesowe związane z tym postępowaniem
podejmowane przed sądem niższej instancji objęte są przymusem adwokacko-
radcowskim. Przymus ten nie obowiązuje jedynie w wypadkach określonych w art.
871
§ 2 k.p.c. W praktyce przyjmuje się, chociaż jest to stanowisko budzące
wątpliwości, że przymus ten nie wchodzi w rachubę także w sprawach związanych
ochroną praw publicznych. Chodziłoby więc w szczególności o sprawy
rozpoznawane przez Sąd Najwyższy na podstawie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r.
– Kodeks wyborczy (Dz.U. Nr 21, poz. 112 ze zm.). Oznacza to, że obowiązkowe
zastępstwo strony przez adwokata lub radcę prawnego obowiązuje przed Sądem
Najwyższym również w postępowaniu ze skargi na przewlekłość postępowania
sądowego.
Istota przymusu adwokacko-radcowskiego sprowadza się do wyłączenia w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym tzw. zdolności postulacyjnej strony, jej
organu, przedstawiciela ustawowego i pełnomocników nie będących adwokatami
lub radcami prawnymi. W konsekwencji, czynności podejmowane przez podmioty
nie zaliczające się do kręgu adwokatów lub radców prawnych są bezskuteczne.
Skarżący B. W. składając skargę z dnia 11 czerwca
2012 r. na przewlekłość postepowania toczącego się przed Sądem Najwyższym
w sprawie wszczętej w wyniku jego protestu wyborczego (sygnatura akt III SO
25/11), wymagania przewidzianego w art. 871
k.p.c. nie zachował.
W tej sytuacji należało orzec, jak w sentencji (art. 130 § 5 in fine
w związku z art. 3941
§ 3 i art. 3986
§ 3 k.p.c. oraz w związku z art. 8 ust. 2 ustawy
z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki; Dz.U. Nr 179,
poz. 1843).
3
Marginesowo tylko natomiast należy zauważyć, że postępowanie
w sprawie III SO 25/11 zostało prawomocnie zakończone postanowieniem Sądu
Najwyższego z dnia 2 lutego 2012 r., albowiem mocą tego postanowienia wniosek
skarżącego został odrzucony.
jw