Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 57/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf
w sprawie z powództwa R. L.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej "N." w G.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 lipca 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 4 listopada 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Powód R. L. zaskarżył w całości skargą kasacyjną wyrok Sądu Okręgowego
w G. z dnia 4 listopada 2011 r., w którym sąd drugiej instancji oddalił apelację od
wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 czerwca 2011 r. Sprawa dotyczyła
odszkodowania za wadliwe wypowiedzenie umowy. Sądy obu instancji nie
zasądziły tego odszkodowania, uznając, iż powód naruszył art. 264 k.p. i jego
roszczenie wygasło.
Powód w skardze kasacyjnej zarzucał wyrokowi Sądu Okręgowego w G.
naruszenie prawa materialnego (art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) oraz naruszenie
przepisów KPC (art. 130 k.p.c., art. 381 k.p.c.).
2
W skardze kasacyjnej powód przedstawił zagadnienia prawne natury
ogólnej, dotyczące konieczności wyjaśnienia treści art. 61 k.c. Już w tym miejscu
wypada wskazać, iż przedstawione zagadnienie zostało niejednokrotnie
rozważone w literaturze przedmiotu. Sądy meritii oceniły, iż pismo zostało
doręczone konkretnego dnia, a ocena ta jest do zaakceptowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nie ma podstaw do przyjęcia skargi do rozpoznania.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli:
1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
3) zachodzi nieważność postępowania lub
4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W rozpoznawanej sprawie żadna z tych okoliczności nie zachodzi. Skarżący
przedstawia jedynie swoją ocenę wyroku i stanu faktycznego sprawy, zmierza też
do ustalenia okoliczności faktycznych na nowo.
Przedstawione pytanie do rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy nie zawiera
żadnego problemu ogólnej natury, który wymagałby ponownego rozważenia. Jak
już wstępnie zauważono przepis art. 61 k.c. był wielokrotnie komentowany i
rozważany w literaturze prawniczej. Najwięcej wątpliwości powstaje w przypadkach,
gdy oświadczenie nie od razu lub w ogóle nie dociera do adresata (chodzi
zwłaszcza o przypadki doręczenia zastępczego). Należy wtedy uwzględnić
okoliczności konkretnej sprawy. Przykładowo, w razie pozostawienia przesyłki u
dorosłego domownika lub doręczenia w miejscu prowadzenia przez adresata stałej
działalności za moment złożenia oświadczenia należy przyjąć chwilę odebrania
korespondencji przez osobę upoważnioną. W razie braku takiej osoby, gdy w
konsekwencji dochodzi do pozostawienia pisma w placówce pocztowej z
jednoczesnym poinformowaniem przez tzw. awizo o możliwości podjęcia przesyłki,
3
za datę złożenia oświadczenia w ujęciu prawa materialnego należy, uznać dzień, w
którym nastąpiła pierwsza próba doręczenia pod właściwym adresem,
potwierdzona pozostawieniem odpowiedniej informacji dla adresata. Nie istnieje
zatem generalne zagadnienie interpretacyjne, które wymagałoby rozstrzygnięcia
przez Sąd Najwyższy na kanwie niniejszej sprawy.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na
zasadzie art. 3989
§ 1 k.p.c.

II PK 57/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia