II CNP 61/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CNP 5/05 III CNP 23/05 III CNP 4/05 III CNP 5/05 IV CNP 38/05 IV CNP 41/08 I CNP 19/05 I CNP 37/05 III CNP 50/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 61/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Anna Kozłowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 grudnia 2012 r.
skargi Z. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P. z dnia 27 sierpnia 2010 r., wydanego w sprawie z
powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w Warszawie
przeciwko Z. G.
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2010 r., uwzględniając
częściowo apelację pozwanego, zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób,
że zasądzoną tym wyrokiem na rzecz powoda kwotę 4.414,52 zł obniżył do kwoty
2. 539,50 zł, oddalając w pozostałej części powództwo i apelację.
Od wyroku tego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Wskazał,
że skargę opiera na zarzucie naruszenia przepisów postępowania
„w szczególności art. 379 pkt 2 w związku z art.: 86, 87-89, 91, 97 k.p.c.
co skutkowało nieważnością postępowania”. Nadto zarzucił naruszenie prawa
materialnego, „w szczególności artykułów: 96, 98, 99, 104, 105, 106 k.c. na
skutek błędnej wykładni co skutkowało przyjęciem, że powód jest prawidłowo
reprezentowany”. Wymienione przepisy zostały nadto wskazane jako przepisy,
z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny. W skardze pozwany zawarł
stwierdzenie, że „wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania, ponadto zaskarżony wyrok nie podlega
zaskarżeniu skargą kasacyjną ze względu na wartość przedmiotu sporu; nie mógł
też w trybie powództwa przeciwegzekucyjnego zostać pozbawiony wykonalności”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazane w ramach podstaw skargi przepisy dotyczą pełnomocnictwa prawa
materialnego jak i pełnomocnictwa procesowego. Zawarte w skardze uzasadnienie
tych podstaw powiązane zostało jednak wyłącznie z twierdzeniem o braku wykazania
ciągu udzielonych pełnomocnictw, których istnienie uzasadniałoby wniosek
o prawidłowym umocowaniu do działania w procesie radcy prawnego Z. B. Brak taki,
zdaniem skarżącego, skutkuje nieważnością postępowania zgodnie z art. 379 pkt 2
k.p.c. Uzasadnienie we wskazany sposób podstawy skargi oznacza jedynie
uzasadnienie podstawy obejmującej naruszenie przepisów procesowych i tym samym
oznacza brak uzasadnienia drugiej podstawy skargi, to jest naruszenia wskazanych
przez skarżącego przepisów kodeksu cywilnego dotyczących pełnomocnictwa prawa
3
materialnego. Art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga uzasadnienia przytoczonych podstaw
skargi, a zatem, jeżeli skarżący powołał obie postawy, to jest naruszenia prawa
procesowego i materialnego, miał obowiązek obie te postawy uzasadnić, ze skutkiem
z art. 4248
§ 1 k.p.c.
Z treści skargi wprost wynika, że skarżący zakwestionował wyrok Sądu
Okręgowego w całości. Oznacza to, że skargę wniesiono nie tylko przeciwko
wyrokowi w tej części w jakiej ostatecznie powództwo zostało uwzględnione, ale
również przeciwko tej jego części, w jakiej Sąd Okręgowy uwzględnił apelację
skarżącego oddalając powództwo co do kwoty 1875,02 zł. Art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
nakłada na wnoszącego skargę obowiązek uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego dotyczy skarga. Wymaganie
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na przedstawieniu wyodrębnionego
wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona, określającego czas jej
powstania, postać i związek przyczynowy pomiędzy kwestionowanym wyrokiem
a szkodą, co wprost wynika z art. 4244
k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.141; z dnia
11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05; z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05; z dnia
22 listopada 2005 r. I CNP 19/05; z dnia 9 czerwca 2008 r. IV CNP 41/08, niepubl.).
Skarżący tego obowiązku nie dopełnił w ogóle nie wyjaśniając wymaganych
okoliczności doznania szkody tak w związku z tą częścią wyroku w jakiej powództwo
zostało oddalone jak i co do tej części w jakiej powództwo zostało uwzględnione.
W świetle powyższego, nie jest też wystarczającym sposobem uprawdopodobnienia
doznania szkody przedłożenie odpisu dokumentu nazwanego „rozliczeniem
kontrahenta”.
Niedopełnienie wymogu z art 4245
pkt 4 k.p.c. skutkuje, zgodnie z art 4248
§ 1
k.p.c., odrzuceniem skargi. Ten sam skutek wywiera brak wykazania,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe, który to obowiązek wykazania ustawodawca nałożył
na wnoszącego skargę w pkt 5 art 4245
k.p.c. Obowiązek „wykazania” tych
okoliczności oznacza, że skarżący powinien był, w sposób wyczerpujący
i niebudzący wątpliwości w drodze stosownego wywodu, dowieść istnienia
tej przeszkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
4
17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z dnia 16 grudnia
2005 r., I CNP 37/05, niepubl; z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Wskazane wymaganie nie jest spełnione
jeżeli skarżący, jak w niniejszej skardze, ogranicza się do powtórzenia
ustawowej regulacji.
Dodatkowo można też zauważyć, że przy ocenie wyroku z punktu widzenia
art. 4171
§ 2 k.p.c. oraz art. 4241
k.p.c. istotne znaczenie ma tylko treść
rozstrzygnięcia; wyrok może być zgodny z prawem tj. w sposób prawidłowy
orzekać o przedstawionym pod osąd roszczeniu mimo obrazy, nawet
powodujących nieważność postępowania, przepisów prawa procesowego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2008 r., III CNP
50/08, OSNC-ZD 2009/2/59). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika,
że zasądzona kwestionowanym wyrokiem od skarżącego na rzecz powodowej
Agencji kwota 2.539,50 zł była jej należna z tytułu kar umownych zastrzeżonych
w zawartej przez strony umowie, wobec niewykonania tej umowy przez
skarżącego. Zasądzenie tej zatem kwoty, nawet w postępowaniu, w którym,
jak skarżący twierdzi, pełnomocnik Agencji nie wykazał należycie swego
umocowania procesowego powodując tym samym nieważność postępowania,
nie uzasadnia samo przez się wniosku, że wyrok jest niezgodny z prawem,
a obowiązek zapłaty należnej kary umownej stanowi o szkodzie skarżącego
wyrządzonej tym wyrokiem. Zestawienie podstawy procesowej skargi i treści
kwestionowanego tą skargą wyroku nie uzasadnia bowiem wniosku o istnieniu
pomiędzy nimi związku skutkującego szkodą. Przy braku wskazania przepisów
prawa materialnego, z którymi wyrok rozstrzygający o zgłoszonym roszczeniu jest
sprzeczny, zarzut nieważności postępowania nie mógł stanowić uzasadnionej
podstawy skargi.
Zważywszy, że skarga była dotknięta nieusuwalnymi brakami formalnymi
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Anna Kozłowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 grudnia 2012 r.
skargi Z. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P. z dnia 27 sierpnia 2010 r., wydanego w sprawie z
powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w Warszawie
przeciwko Z. G.
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2010 r., uwzględniając
częściowo apelację pozwanego, zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób,
że zasądzoną tym wyrokiem na rzecz powoda kwotę 4.414,52 zł obniżył do kwoty
2. 539,50 zł, oddalając w pozostałej części powództwo i apelację.
Od wyroku tego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Wskazał,
że skargę opiera na zarzucie naruszenia przepisów postępowania
„w szczególności art. 379 pkt 2 w związku z art.: 86, 87-89, 91, 97 k.p.c.
co skutkowało nieważnością postępowania”. Nadto zarzucił naruszenie prawa
materialnego, „w szczególności artykułów: 96, 98, 99, 104, 105, 106 k.c. na
skutek błędnej wykładni co skutkowało przyjęciem, że powód jest prawidłowo
reprezentowany”. Wymienione przepisy zostały nadto wskazane jako przepisy,
z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny. W skardze pozwany zawarł
stwierdzenie, że „wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania, ponadto zaskarżony wyrok nie podlega
zaskarżeniu skargą kasacyjną ze względu na wartość przedmiotu sporu; nie mógł
też w trybie powództwa przeciwegzekucyjnego zostać pozbawiony wykonalności”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazane w ramach podstaw skargi przepisy dotyczą pełnomocnictwa prawa
materialnego jak i pełnomocnictwa procesowego. Zawarte w skardze uzasadnienie
tych podstaw powiązane zostało jednak wyłącznie z twierdzeniem o braku wykazania
ciągu udzielonych pełnomocnictw, których istnienie uzasadniałoby wniosek
o prawidłowym umocowaniu do działania w procesie radcy prawnego Z. B. Brak taki,
zdaniem skarżącego, skutkuje nieważnością postępowania zgodnie z art. 379 pkt 2
k.p.c. Uzasadnienie we wskazany sposób podstawy skargi oznacza jedynie
uzasadnienie podstawy obejmującej naruszenie przepisów procesowych i tym samym
oznacza brak uzasadnienia drugiej podstawy skargi, to jest naruszenia wskazanych
przez skarżącego przepisów kodeksu cywilnego dotyczących pełnomocnictwa prawa
3
materialnego. Art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga uzasadnienia przytoczonych podstaw
skargi, a zatem, jeżeli skarżący powołał obie postawy, to jest naruszenia prawa
procesowego i materialnego, miał obowiązek obie te postawy uzasadnić, ze skutkiem
z art. 4248
§ 1 k.p.c.
Z treści skargi wprost wynika, że skarżący zakwestionował wyrok Sądu
Okręgowego w całości. Oznacza to, że skargę wniesiono nie tylko przeciwko
wyrokowi w tej części w jakiej ostatecznie powództwo zostało uwzględnione, ale
również przeciwko tej jego części, w jakiej Sąd Okręgowy uwzględnił apelację
skarżącego oddalając powództwo co do kwoty 1875,02 zł. Art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
nakłada na wnoszącego skargę obowiązek uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego dotyczy skarga. Wymaganie
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na przedstawieniu wyodrębnionego
wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona, określającego czas jej
powstania, postać i związek przyczynowy pomiędzy kwestionowanym wyrokiem
a szkodą, co wprost wynika z art. 4244
k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.141; z dnia
11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05; z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05; z dnia
22 listopada 2005 r. I CNP 19/05; z dnia 9 czerwca 2008 r. IV CNP 41/08, niepubl.).
Skarżący tego obowiązku nie dopełnił w ogóle nie wyjaśniając wymaganych
okoliczności doznania szkody tak w związku z tą częścią wyroku w jakiej powództwo
zostało oddalone jak i co do tej części w jakiej powództwo zostało uwzględnione.
W świetle powyższego, nie jest też wystarczającym sposobem uprawdopodobnienia
doznania szkody przedłożenie odpisu dokumentu nazwanego „rozliczeniem
kontrahenta”.
Niedopełnienie wymogu z art 4245
pkt 4 k.p.c. skutkuje, zgodnie z art 4248
§ 1
k.p.c., odrzuceniem skargi. Ten sam skutek wywiera brak wykazania,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe, który to obowiązek wykazania ustawodawca nałożył
na wnoszącego skargę w pkt 5 art 4245
k.p.c. Obowiązek „wykazania” tych
okoliczności oznacza, że skarżący powinien był, w sposób wyczerpujący
i niebudzący wątpliwości w drodze stosownego wywodu, dowieść istnienia
tej przeszkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
4
17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z dnia 16 grudnia
2005 r., I CNP 37/05, niepubl; z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Wskazane wymaganie nie jest spełnione
jeżeli skarżący, jak w niniejszej skardze, ogranicza się do powtórzenia
ustawowej regulacji.
Dodatkowo można też zauważyć, że przy ocenie wyroku z punktu widzenia
art. 4171
§ 2 k.p.c. oraz art. 4241
k.p.c. istotne znaczenie ma tylko treść
rozstrzygnięcia; wyrok może być zgodny z prawem tj. w sposób prawidłowy
orzekać o przedstawionym pod osąd roszczeniu mimo obrazy, nawet
powodujących nieważność postępowania, przepisów prawa procesowego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2008 r., III CNP
50/08, OSNC-ZD 2009/2/59). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika,
że zasądzona kwestionowanym wyrokiem od skarżącego na rzecz powodowej
Agencji kwota 2.539,50 zł była jej należna z tytułu kar umownych zastrzeżonych
w zawartej przez strony umowie, wobec niewykonania tej umowy przez
skarżącego. Zasądzenie tej zatem kwoty, nawet w postępowaniu, w którym,
jak skarżący twierdzi, pełnomocnik Agencji nie wykazał należycie swego
umocowania procesowego powodując tym samym nieważność postępowania,
nie uzasadnia samo przez się wniosku, że wyrok jest niezgodny z prawem,
a obowiązek zapłaty należnej kary umownej stanowi o szkodzie skarżącego
wyrządzonej tym wyrokiem. Zestawienie podstawy procesowej skargi i treści
kwestionowanego tą skargą wyroku nie uzasadnia bowiem wniosku o istnieniu
pomiędzy nimi związku skutkującego szkodą. Przy braku wskazania przepisów
prawa materialnego, z którymi wyrok rozstrzygający o zgłoszonym roszczeniu jest
sprzeczny, zarzut nieważności postępowania nie mógł stanowić uzasadnionej
podstawy skargi.
Zważywszy, że skarga była dotknięta nieusuwalnymi brakami formalnymi
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
jw