IV CZ 164/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 164/12
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSA Monika Koba (sprawozdawca)
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 kwietnia 2008 r.,
w sprawie z powództwa S. K.
przeciwko Wójtowi Gminy C. i Gminie C.
o zapłatę, rentę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lutego 2013 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 kwietnia 2012 r.,
1) oddala zażalenie,
2) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz
adwokata A. K. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych
powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z
urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 30 kwietnia 2012 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę S. K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 kwietnia 2008 r. wydanym w sprawie I ACa …/08, jako nie
opartą na ustawowej podstawie wznowienia.
Wyjaśnił, iż powoływane przez skarżącego orzeczenie Obwodowej Komisji
Lekarskiej d/s Inwalidztwa i Zatrudnienia w G. z dnia 6 maja 1993 r. nie spełnia
przesłanki „nowości” w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., skoro nie zostało wykazane
wykrycie tego orzeczenia po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie I
ACa …/08 oraz nie dowodzi ono okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy
związanych z ustaleniem początku biegu przedawnienia dochodzonych przez
powoda roszczeń. Pozostałe podstawy skargi uznał za oderwane od hipotezy art.
403 § 2 k.p.c., skoro koncentrowały się na niewłaściwej wykładni przepisów prawa
dokonanej przez Sądy w sprawie objętej skargą, a skarga o wznowienie
postępowania nie jest zwykłym środkiem odwoławczym i nie służy do usunięcia
błędów dotychczasowego postępowania.
W zażaleniu skarżący kwestionując odrzucenie skargi wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia podnosząc, iż brak wiedzy strony o istnieniu środka
dowodowego spełnia kryteria art. 403 § 2 k.p.c. Argumentował, iż nie mógł w toku
poprzedniego postępowania przedstawić decyzji z 6 maja 1993 r., nie miał bowiem
wówczas świadomości istotności tego dowodu, potwierdzającego powstanie szkody
i będącego wyznacznikiem początku biegu terminu przedawnienia.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił, iż decyzja Komisji Lekarskiej d/s
Inwalidztwa i Zatrudnienia z 6 maja 1993 r. nie może być kwalifikowana jako środek
dowodowy, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy, a z którego strona
nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.).
Po pierwsze, oparcie skargi na podstawie restytucyjnej późniejszego
wykrycia środków dowodowych jest możliwe jedynie gdy są to dowody, które
3
istniały w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, jednak
nie były znane stronie i z tego powodu nie mogły być przez nią wykorzystane.
Tymczasem skarżący nie kwestionuje, iż decyzja z 6 maja 1993r była mu znana
w toku prawomocnie zakończonego postępowania.
Po drugie, niemożność powołania środków dowodowych w rozumieniu art.
403 § 2 k.p.c. nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość, ich powołania
w prawomocnie zakończonym postępowaniu, a strona tego nie uczyniła na skutek
opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, Lex
Polonica nr 396178; z 24 czerwca 2009 r., I CZ 32/09, Lex nr 584194; z 10 lipca
2009 r., II CZ 30/09, Lex Polonica nr 3026174; z 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10,
Lex nr 686067). Natomiast z twierdzeń skarżącego wynika, iż nie tylko znał decyzję
z 6 maja 1993 r., ale miał możliwość jej złożenia, jednak błędnie ocenił potrzebę jej
powołania, nie mając świadomości jej wagi dla rozstrzygnięcia sprawy.
Po trzecie, późniejsze wykrycie musi obejmować takie okoliczności
faktyczne, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Trafnie Sąd Apelacyjny
ocenił, iż w okolicznościach sprawy wpływ taki nie występuje, skoro uzyskanie
przez skarżącego 6 maja 1993 r. orzeczenia o zaliczeniu do drugiej grupy
inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia, przy stwierdzeniu, że inwalidztwo istnieje
od 1986 r., pozostaje bez znaczenia dla upływu dziesięcioletniego terminu
przedawnienia na podstawie art. 442 § 1 k.c.
Po czwarte, art. 403 § 2 k.p.c. nie obejmuje środków dowodowych,
które zostały powołane przez stronę w prawomocnie zakończonym postępowaniu,
ale nie stały się przedmiotem oceny sądu z uwagi na ich nieistotność, wskutek
zastosowania przepisów zobowiązujących lub upoważniających Sąd do pominięcia
dowodów spóźnionych, albo podlegały ocenie, ale niesatysfakcjonującej
skarżącego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 7 października 1980 r., I PO
12/80, Lex Polonica nr 321487; z 29 marca 2007 r., UZ 3/07, OSNP 2008/11-
12/178; z 28 października 2011 r., I CZ 115/11, Lex nr 1084695). Tymczasem
decyzja z 6 maja 1993 r. mająca w zamierzeniu skarżącego stanowić nowy środek
dowodowy w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. została przez niego złożona jako
4
załącznik do pozwu z 26 stycznia 2006 r. (k. 4), w prawomocnie zakończonej
sprawie co wyklucza jej kwalifikację jako środka dowodowego mającego stanowić
podstawę wznowienia postępowania.
Z przytoczonych względów na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. zażalenie należało oddalić.
O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art.29
ust.1 ustawy z 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity z 2009 r. Dz. U
Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.) oraz § 13 ust 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 6 i § 2 ust.3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).
es
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSA Monika Koba (sprawozdawca)
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 kwietnia 2008 r.,
w sprawie z powództwa S. K.
przeciwko Wójtowi Gminy C. i Gminie C.
o zapłatę, rentę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lutego 2013 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 kwietnia 2012 r.,
1) oddala zażalenie,
2) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz
adwokata A. K. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych
powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z
urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 30 kwietnia 2012 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę S. K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 kwietnia 2008 r. wydanym w sprawie I ACa …/08, jako nie
opartą na ustawowej podstawie wznowienia.
Wyjaśnił, iż powoływane przez skarżącego orzeczenie Obwodowej Komisji
Lekarskiej d/s Inwalidztwa i Zatrudnienia w G. z dnia 6 maja 1993 r. nie spełnia
przesłanki „nowości” w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., skoro nie zostało wykazane
wykrycie tego orzeczenia po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie I
ACa …/08 oraz nie dowodzi ono okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy
związanych z ustaleniem początku biegu przedawnienia dochodzonych przez
powoda roszczeń. Pozostałe podstawy skargi uznał za oderwane od hipotezy art.
403 § 2 k.p.c., skoro koncentrowały się na niewłaściwej wykładni przepisów prawa
dokonanej przez Sądy w sprawie objętej skargą, a skarga o wznowienie
postępowania nie jest zwykłym środkiem odwoławczym i nie służy do usunięcia
błędów dotychczasowego postępowania.
W zażaleniu skarżący kwestionując odrzucenie skargi wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia podnosząc, iż brak wiedzy strony o istnieniu środka
dowodowego spełnia kryteria art. 403 § 2 k.p.c. Argumentował, iż nie mógł w toku
poprzedniego postępowania przedstawić decyzji z 6 maja 1993 r., nie miał bowiem
wówczas świadomości istotności tego dowodu, potwierdzającego powstanie szkody
i będącego wyznacznikiem początku biegu terminu przedawnienia.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił, iż decyzja Komisji Lekarskiej d/s
Inwalidztwa i Zatrudnienia z 6 maja 1993 r. nie może być kwalifikowana jako środek
dowodowy, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy, a z którego strona
nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.).
Po pierwsze, oparcie skargi na podstawie restytucyjnej późniejszego
wykrycia środków dowodowych jest możliwe jedynie gdy są to dowody, które
3
istniały w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, jednak
nie były znane stronie i z tego powodu nie mogły być przez nią wykorzystane.
Tymczasem skarżący nie kwestionuje, iż decyzja z 6 maja 1993r była mu znana
w toku prawomocnie zakończonego postępowania.
Po drugie, niemożność powołania środków dowodowych w rozumieniu art.
403 § 2 k.p.c. nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość, ich powołania
w prawomocnie zakończonym postępowaniu, a strona tego nie uczyniła na skutek
opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, Lex
Polonica nr 396178; z 24 czerwca 2009 r., I CZ 32/09, Lex nr 584194; z 10 lipca
2009 r., II CZ 30/09, Lex Polonica nr 3026174; z 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10,
Lex nr 686067). Natomiast z twierdzeń skarżącego wynika, iż nie tylko znał decyzję
z 6 maja 1993 r., ale miał możliwość jej złożenia, jednak błędnie ocenił potrzebę jej
powołania, nie mając świadomości jej wagi dla rozstrzygnięcia sprawy.
Po trzecie, późniejsze wykrycie musi obejmować takie okoliczności
faktyczne, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Trafnie Sąd Apelacyjny
ocenił, iż w okolicznościach sprawy wpływ taki nie występuje, skoro uzyskanie
przez skarżącego 6 maja 1993 r. orzeczenia o zaliczeniu do drugiej grupy
inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia, przy stwierdzeniu, że inwalidztwo istnieje
od 1986 r., pozostaje bez znaczenia dla upływu dziesięcioletniego terminu
przedawnienia na podstawie art. 442 § 1 k.c.
Po czwarte, art. 403 § 2 k.p.c. nie obejmuje środków dowodowych,
które zostały powołane przez stronę w prawomocnie zakończonym postępowaniu,
ale nie stały się przedmiotem oceny sądu z uwagi na ich nieistotność, wskutek
zastosowania przepisów zobowiązujących lub upoważniających Sąd do pominięcia
dowodów spóźnionych, albo podlegały ocenie, ale niesatysfakcjonującej
skarżącego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 7 października 1980 r., I PO
12/80, Lex Polonica nr 321487; z 29 marca 2007 r., UZ 3/07, OSNP 2008/11-
12/178; z 28 października 2011 r., I CZ 115/11, Lex nr 1084695). Tymczasem
decyzja z 6 maja 1993 r. mająca w zamierzeniu skarżącego stanowić nowy środek
dowodowy w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. została przez niego złożona jako
4
załącznik do pozwu z 26 stycznia 2006 r. (k. 4), w prawomocnie zakończonej
sprawie co wyklucza jej kwalifikację jako środka dowodowego mającego stanowić
podstawę wznowienia postępowania.
Z przytoczonych względów na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. zażalenie należało oddalić.
O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art.29
ust.1 ustawy z 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity z 2009 r. Dz. U
Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.) oraz § 13 ust 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 6 i § 2 ust.3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).
es