Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 52/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa Polkomtel Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej w W.
o ustalenie warunków współpracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 28 maja 2013 r.,
na skutek skarg kasacyjnych strony pozwanej i zainteresowanej od wyroku Sądu
Apelacyjnego
z dnia 24 kwietnia 2012 r.,
1.odmawia przyjęcia obu skarg kasacyjnych do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego i zainteresowanej na rzecz powoda
kwoty po 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów
zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 r., oddalił apelacje
Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) oraz Telekomunikacji
Polskiej S.A. (zainteresowany) wniesione od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia
22 września 2011 r., w sprawie z odwołania Polkomtel S.A. (powód) od decyzji
Prezesa Urzędu z dnia 6 maja 2009 r. Decyzją tą Prezes Urzędu, po rozpatrzeniu
wniosku zainteresowanego o wydanie decyzji w sprawie określenia warunków
2
współpracy oraz zasad rozliczeń w zakresie świadczenia usługi dostępu w sieci
ruchomej powoda na numery sieci inteligentnej zainteresowanego, ustalił warunki
współpracy i zasady rozliczeń z tytułu dostępu użytkowników sieci powoda do usług
sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem sieci zainteresowanego.
Oddalając obie apelacje, Sąd drugiej instancji nie podzielił zarzutu
naruszenia art. 79 Prawa telekomunikacyjnego przez błędną wykładnię i uznanie,
że w przypadku wydania zaskarżonej decyzji nie istniała techniczna i ekonomiczna
wykonalność realizacji połączenia oraz przez przyjęcie, że ciężar wykazania
technicznej i ekonomicznej wykonalności możliwości zrealizowania połączenia do
numeru niegeograficznego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej obciąża Prezesa
Urzędu. Obowiązek wynikający z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego ma
charakter warunkowy, to jest wiąże operatora publicznej sieci telefonicznej, gdy
„jest to technicznie i ekonomiczni wykonalne”. Techniczna i ekonomiczna
wykonalność realizowania przez operatora publicznej sieci telefonicznej połączenia
do numeru niegeograficznego winna być przedmiotem badań i ustaleń w toku
postępowania administracyjnego, toczącego się przed Prezesem Urzędu na
podstawie art. 27 i 28 Prawa telekomunikacyjnego. W decyzji wydawanej w trybie
art. 28 Prawa telekomunikacyjnego Prezes Urzędu zobowiązany jest wykazać
istnienie przesłanek, o których mowa w art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego.
Prezes Urzędu przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie przeprowadził zaś
postępowania sprawdzającego, czy istnieje techniczna i ekonomiczna możliwość
realizacji połączeń do numerów niegeograficznych.
Sąd Apelacyjny nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 28 ust. 1 pkt 1-8
oraz art. 27 ust. 1 i 2 w związku z art. 79 ust. 1 i 2 Prawa telekomunikacyjnego.
Prezes Urzędu ustalając wysokość stawki należnej zainteresowanemu za
zakończenie połączenia w jego sieci na numerację 0700, 0701, 0703, 0704 nie
wykazał w żaden sposób, dlaczego zastosował podział środków uzyskanych z
tytułu świadczonej usługi w proporcji 20% do 80%. Podanie w motywach
zaskarżonej decyzji, że Prezes Urzędu rozważył inne warianty podziału niż
proporcja „80:20” i wskazanie, że aby powód mógł pokryć koszt rozpoczęcia
połączenia w swojej sieci musiałby otrzymywać 70% przychodu uzyskiwanego od
użytkownika końcowego w przypadku numeracji 0700, 0701 oraz 0703 oraz 40% w
3
przypadku połączeń na numery 0704, w żaden sposób nie wyjaśnia, dlaczego
proporcje „80:20” uznano za adekwatne.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie: 1) art. 328 § 2 k.p.c. w
związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. w związku z art. 378 § 1 k.p.c. i art.
386 § 4 k.p.c.; 2) art. 27 ust. 2a i 2b Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu po
dniu 6 lipca 2009 r. poprzez zastosowanie tych przepisów, gdy z art. 13 ust. 1
ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne
(Dz.U. nr 85, poz. 716, dalej jako ustawa z dnia 24 kwietnia 2009 r.) wynika, że do
spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy
stosuje się przepisy dotychczasowe; 3) art. 79 ust. 1 i 2 oraz art. 2 pkt 23 i art. 2 pkt
26 Prawa telekomunikacyjnego w związku z art. 28 dyrektywy 2002/22 poprzez
błędną wykładnię i uznanie, że w przypadku wydania zaskarżonej decyzji nie
istniała techniczna i ekonomiczna wykonalność realizacji połączenia do numeru
niegeograficznego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej bez ustalenia, czy
wydano decyzję w przedmiocie zawieszenia lub ograniczenia obowiązku
wskazanego w art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego; 4) art. 79 ust. 1 i 2 Prawa
telekomunikacyjnego w związku z art. 6 k.c. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie,
że ciężar wykazania technicznej i ekonomicznej wykonalności możliwości
zrealizowania obowiązku spoczywa na Prezesie Urzędu oraz art. 27 ust. 4 Prawa
telekomunikacyjnego w związku z art. 20 ust. 1 dyrektywy 2002/21 poprzez błędną
wykładnię i uznanie, że w postępowaniu administracyjnym dotyczącym spraw
spornych przedsiębiorcy telekomunikacyjni nie mają obowiązku dostarczać
dokumentów niezbędnych do wydania wniosku, mimo wezwania organu
regulacyjnego.
Prezes Urzędu wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na jej oczywistą zasadność, istnienie zagadnienia prawnego oraz
potrzebę wykładni przepisów prawa budzących poważne wątpliwości.
4
Oczywistej zasadności skargi kasacyjnej Prezes Urzędu upatruje w
naruszeniu zasady niedziałania prawa wstecz i zastosowaniu przez Sąd Apelacyjny
przepisów prawa materialnego, to jest art. 27 ust. 2a i 2b i art. 28 ust. 1 pkt 2a
Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu nieobowiązującym w chwili wydania
zaskarżonej decyzji, w sytuacji gdy zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24
kwietnia 2009 r. do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w
życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Jako istotne zagadnienie prawne Prezes Urzędu wskazał z kolei potrzebę
wyjaśnienia, czy wydanie decyzji w sprawie spornej w rozumieniu art. 206 ust. 2
Prawa telekomunikacyjnego na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1-8 Prawa
telekomunikacyjnego w związku z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego
powinno zostać poprzedzone procedurą analizy rynku wskazaną w art. 21 i art. 22
ust. 1 pkt 1-4 i 22 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego, czy też dopuszczalne jest
wydanie decyzji nakazującej połączenie sieci lub interoperacyjność usług bez
potrzeby przeprowadzenia analizy rynku, to jest w trybie wydania decyzji
administracyjnej w brzmieniu art. 28 ust. 1 pkt 1-8 Prawa telekomunikacyjnego.
Powołując się na potrzebę wykładni przepisów prawa budzących poważne
wątpliwości Prezes Urzędu powołał się natomiast na art. 79 ust. 1 i 2 Prawa
telekomunikacyjnego oraz art. 28 ust. 1 pkt 1-8 Prawa telekomunikacyjnego w
związku z art. 28 dyrektywy 2002/22 oraz art. 5 ust. 1-4 dyrektywy 2002/19 i
wskazał na potrzebę wyjaśnienie, czy przedsiębiorca telekomunikacyjny będący
operatorem publicznej sieci telefonicznej wnoszący odwołanie od decyzji organu
regulacyjnego w sprawie spornej, a dotyczącej zapewnienia połączenia sieci w
zakresie dostępu do numerów niegeograficznych może podnosić zarzut braku
ekonomicznej i technicznej możliwości zapewnienia użytkownikom końcowym
swojej sieci oraz użytkownikom końcowym z innych państw członkowskich
zrealizowania połączenia do numeru niegeograficznego na terytorium
Rzeczpospolitej Polskiej, w sytuacji gdy nie złożył wniosku do Prezesa Urzędu o
wydanie decyzji w sprawie zawieszenia lub ograniczenia na czas określony
obowiązku wskazanego w art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego.
Zainteresowany zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w całości i wniósł o
jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego
5
rozpoznania, ewentualnie o zmianę orzeczenia co do istoty sprawy poprzez
oddalenie w całości odwołania powoda oraz o zasądzenie kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zainteresowany zarzucił zaskarżonemu
wyrokowi naruszenie: 1) art. 79 Prawa telekomunikacyjnego, poprzez błędną
wykładnię i uznanie, że Prezes Urzędu przed wydaniem zaskarżonej decyzji miał
obowiązek przeprowadzenia postępowania sprawdzającego, czy istnieje techniczna
i ekonomiczna możliwość realizacji połączeń, których dotyczy decyzja; 2) art. 27 i
28 w związku z art. 79 Prawa telekomunikacyjnego, poprzez uznanie, że
techniczna i ekonomiczna wykonalność winna być przedmiotem badań i ustaleń w
toku postępowania administracyjnego toczącego się przed Prezesem Urzędu;
3) art. 381 k.p.c., poprzez jego zastosowanie i w konsekwencji naruszenie art. 382
k.p.c., poprzez niezastosowanie, to jest poprzez pominięcie wniosku dowodowego
zawartego w apelacji zainteresowanego.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, zainteresowany
powołał się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego oraz
potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości, w postaci
pytania: „czy w świetle wykładni przepisu art. 79 Prawa telekomunikacyjnego
realizacja obowiązku zapewnienia użytkownikom końcowym swojej sieci oraz
użytkownikom końcowym z innych państw członkowskich możliwości, w przypadku
gdy jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne, zrealizowania połączenia do
numeru niegeograficznego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z wyjątkiem
przypadków, gdy wywołany abonent ograniczył połączenia przychodzące do
użytkowników końcowych zlokalizowanych w poszczególnych obszarach
geograficznych ogranicza się jedynie do zrealizowania połączenia do numeru
niegeograficznego znajdującego się w zasobach numeracyjnych danego operatora
publicznej sieci telefonicznej, czy też również do numeru niegeograficznego
znajdującego się w zasobach numeracyjnych innego operatora publicznej sieci
telefonicznej z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
6
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
W pierwszej kolejności Sąd Najwyższy stwierdza, że pomimo
nieuprawnionego powołania przez Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku przepisów art. 27 ust. 2a i 2b oraz art. 28 ust. 1 pkt 2a Prawa
telekomunikacyjnego w brzmieniu nadanym tym przepisom przez ustawę z dnia 24
kwietnia 2009 r., skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie jest z tego powodu
oczywiście uzasadniona. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie ujawniła
bowiem, aby owe przepisy stanowiły rzeczywistą podstawę prawną rozstrzygnięcia
sprawy, a w szczególności zaś podstawę oddalenia zarzutu apelacyjnego
dotyczącego art. 28 ust. 1 pkt 1-8 i art. 27 ust. 1 i 2 w związku z art. 79 Prawa
telekomunikacyjnego. Sąd Apelacyjny poprzestał jedynie na przywołaniu in extenso
treści art. 27 ust. 2a i 2b oraz art. 28 ust. 1 pkt 2a Prawa telekomunikacyjnego. Z
przywołania tego nie wynikły zaś dla rozstrzygnięcia sprawy żadne konsekwencje.
Przepisy te nie zostały poddane przez Sąd Apelacyjny wykładni, ani nie znalazły
zastosowania przy rozpoznawaniu zarzutu obejmującego art. 28 ust. 1 pkt 1-8 i art.
27 ust. 1 i 2 w związku z art. 79 Prawa telekomunikacyjnego.
Z kolei podniesione przez Prezesa Urzędu zagadnienie prawne, wskazujące
na potrzebę wyjaśnienia, czy wydanie decyzji w sprawie spornej w rozumieniu art.
206 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1-8 w
związku z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego powinno zostać poprzedzone
procedurą analizy rynku wskazaną w art. 21 i art. 22 ust. 1 pkt 1-4 i 22 ust. 2 Prawa
telekomunikacyjnego, choć odpowiednio sformułowane i uzasadnione w sposób
odpowiadający wymogom wynikającym z orzecznictwa Sądu Najwyższego
dotyczącego art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., nie stanowi istotnego zagadnienia prawnego
sprawy ze względu na wyznaczony przez Prezesa Urzędu zakres jej rozpoznania
przez Sąd Najwyższy. Zgodnie z dyspozycją art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy
jest związany podstawami skargi kasacyjnej. Na podstawę skargi wniesionej w
niniejszej sprawie składają się zaś w zakresie prawa materialnego przepisy art. 27
ust. 2a i 2b oraz art. 28 ust. 1 pkt 2a Prawa telekomunikacyjnego, art. 79 ust. 1 i 2
oraz art. 2 pkt 23 i 26 Prawa telekomunikacyjnego oraz art. art. 6 k.c. Natomiast
sformułowane przez Prezesa Urzędu zagadnienie prawne odnosi się do przepisów
7
art. 28 ust. 1 pkt 1-8 oraz art. 21 i art. 22 ust. 1 pkt 1-4 i 22 ust. 2 Prawa
telekomunikacyjnego, które to przepisy nie zostały powołane w podstawach skargi
kasacyjnej. W konsekwencji, rozpoznając skargę kasacyjną Prezesa Urzędu, Sąd
Najwyższy nie mógłby rozstrzygnąć problemu prawnego, sformułowanego w
oparciu o te przepisy Prawa telekomunikacyjnego. To z kolei oznacza, że nie ma
podstaw do przyjęcia skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu ze względu na
występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego.
Brak również podstaw do uznania, że zachodzi potrzeba wykładni przepisów
prawa budzących poważne wątpliwości (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Przedstawione
przez Prezesa Urzędu doktrynalne wątpliwości interpretacyjne dotyczące wykładni
art. 79 Prawa telekomunikacyjnego nie pozostają w związku z podstawami wyroku
Sądu Apelacyjnego. Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika, że zarzut
naruszenia art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego oddalono ze względu na
niewykazanie przesłanek, o których mowa w tym przepisie. Sąd Najwyższy
podziela w tym zakresie stanowisko Sądu drugiej instancji, zgodnie z którym skoro
przepis art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego nakłada na operatora publicznej
sieci telefonicznej określony obowiązek „w przypadku gdy jest to technicznie i
ekonomicznie wykonalne”, to nieuprawnione jest traktowanie faktu niewydania
decyzji z art. 79 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego jako przesłanki przesądzającej o
aktualizacji obowiązku z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego. Odpowiedź na
pytanie, czy przedsiębiorca telekomunikacyjny, o którym mowa w art. 79 ust. 1
Prawa telekomunikacyjnego może podnosić zarzut braku ekonomicznej i
technicznej możliwości zapewnienia realizacji połączeń do numeru
niegeograficznego, w sytuacji gdy nie złożył wniosku do Prezesa Urzędu o wydanie
decyzji na podstawie art. 79 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego, jest zaś oczywista
w świetle wykładni językowej, a także wykładni uwzględniającej unormowanie
wynikające z art. 28 dyrektywy o usłudze powszechnej.
Skarga kasacyjna zainteresowanego także nie kwalifikuje się do przyjęcia
celem jej merytorycznego rozpoznania z następujących powodów.
Po pierwsze, wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania został wadliwie
skonstruowany. Wadliwość ta polega na wskazaniu jednego problemu prawnego,
dotyczącego art. 79 Prawa telekomunikacyjnego (zawartego w jednym pytaniu), i
8
przyporządkowaniu tego problemu do dwóch autonomicznych przesłanek tzw.
przedsądu, jakimi są występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego
(art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.) oraz potrzeba wykładni przepisów prawa budzących
poważne wątpliwości interpretacyjne lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Tymczasem nie można mówić o
występowaniu w sprawie istotnego zagadnienia prawnego i równocześnie –
wykorzystując ten sam przepis prawa oraz problem prawny – powoływać się na
występowanie wątpliwości oraz rozbieżności interpretacyjnych w orzecznictwie
sądowym rodzących potrzebę dokonania wykładni przepisu (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2013 r., III SK 39/12).
Po drugie, sformułowany we wniosku o przyjęcie do rozpoznania skargi
kasacyjnej zainteresowanego problem prawny oderwany jest od zapatrywań
prawnych leżących u podstaw zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2012 r., III SK 8/12). Jak
wynika z uzasadnienia przedmiotowego wniosku, problem ten zainteresowany
wywodzi z argumentacji powoda zawartej w odwołaniu od decyzji Prezesa Urzędu,
a nie z wykładni art. 79 Prawa telekomunikacyjnego dokonanej przez Sąd
Apelacyjny. Wyrok Sądu drugiej instancji opiera się bowiem, w odniesieniu do tego
przepisu, na założeniu, zgodnie z którym Prezes Urzędu wydając decyzję
zaskarżoną w niniejszej sprawie nie ustalił, że zmaterializowały się przesłanki
obowiązku wynikającego z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego. Problem, czy
obowiązek zapewnienia użytkownikom końcowym własnej sieci połączeń na
numery niegeograficzne wiąże operatora publicznej sieci telefonicznej tylko w
odniesieniu do numerów niegeograficznych znajdujących się w zasobach
numeracyjnych tego operatora, czy także w zasobach numeracyjnych innych
operatorów, nie pozostaje więc w żadnym związku z poglądami wyrażonymi przez
Sąd drugiej instancji w niniejszej sprawie. Powoduje to, że nawet w przypadku
uznania wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej zainteresowanego do rozpoznania
za prawidłowo skonstruowany, nie ujawnia on istotnego zagadnienia prawnego w
sprawie.
Po trzecie, uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej
zainteresowanego ze względu na przesłanki, o których mowa w art. 3989
§ 1 pkt 1 i
9
pkt 2 k.p.c., nie spełnia wymogów wynikających z utrwalonego w tym zakresie
orzecznictwa Sądu Najwyższego.
Z orzecznictwa tego wynika, że w przypadku powołania się na art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c. jako przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
obowiązkiem skarżącego jest wywiedzenie i uzasadnienie występującego w
sprawie problemu w sposób zbliżony do tego, jaki przewidziany jest przy
przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie art.
390 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK
17/12 i powołane tam orzecznictwo). Zagadnienie prawne powinno być nie tylko
odpowiednio sformułowane, ale także należycie uzasadnione. Rolą Sądu
Najwyższego w postępowaniu kasacyjnym jest ochrona interesu publicznego
poprzez zapewnienie kontroli prawidłowości stosowania prawa i jednolitości
wykładni oraz wkład Sądu Najwyższego w rozwój prawa i jurysprudencji (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., III SK 23/12). Dlatego
zadanie wnoszącego skargę kasacyjną nie wyczerpuje się na wymyśleniu problemu
prawnego bazującego na przepisach wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej.
Konieczne jest przedstawienie odpowiedniego wywodu jurydycznego,
wykazującego nie tylko preferowany przez skarżącego sposób rozstrzygnięcia
zagadnienia, ale także wadliwość rozwiązania postawionego problemu przy
wykorzystaniu zapatrywań wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu
drugiej instancji oraz zgodności z interesem publicznym rozstrzygnięcia zbieżnego
z postulowanym przez skarżącego.
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
zainteresowany ograniczył się do sformułowania wątpliwości prawnych, powołania
stanowiska powoda oraz przedstawienia praktycznych implikacji sugerowanego
przez niego rozwiązania przedmiotowego zagadnienia. Brak natomiast
odpowiednio pogłębionego jurydycznego wywodu, prezentującego tok
rozumowania, który doprowadził zainteresowanego do konkluzji określającej
sposób rozstrzygnięcia podniesionego problemu prawnego.
Z kolei w przypadku powołania się na art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. skarżący ma
obowiązek określenia przepisów wymagających wykładni oraz wskazania
poważnych wątpliwości interpretacyjnych związanych ze stosowaniem tych
10
przepisów wraz z podaniem doktrynalnego lub orzeczniczego źródła tych
wątpliwości lub rozbieżności w orzecznictwie sądów (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 17/12 i powołane tam orzecznictwo).
Wątpliwości te (lub rozbieżności) należy opisać, wskazując dodatkowo argumenty,
które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych. Nadto należy przedstawić własną,
odpowiednio uzasadnioną, propozycję interpretacji powołanych przepisów, a także
wpływ tej wykładni na rozstrzygnięcie sprawy.
Uzasadnienie wniosku zainteresowanego o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania ze względu na przesłankę, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
nie wskazuje zaś na jakiekolwiek rozbieżności w orzecznictwie, bądź na
wątpliwości interpretacyjne w piśmiennictwie. Nie zawiera także jakiejkolwiek
jurydycznej analizy wykazującej możliwość rozbieżnej interpretacji art. 79 ust. 1
Prawa telekomunikacyjnego przy użyciu tej samej metody wykładni lub uzyskania
rozbieżnych wyników wykładni przy zastosowaniu różnych sposób interpretacji
tekstu prawnego.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, iż zarówno
Prezes Urzędu, jak i zainteresowany, nie wykazali potrzeby rozpoznania ich skarg
kasacyjnych. Dlatego, na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c., a w odniesieniu do kosztów
zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym na podstawie art. 98 § 3 k.p.c.
w związku z art. 99 k.p.c. oraz § 12 ust. 4 w związku z § 14 ust. 3 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.