I CZ 92/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CZ 95/12 II UKN 20/99 III CZ 49/09 IV CZ 32/10 V CZ 16/07 V CZ 7/09 II CZ 149/74 II UZ 28/08 III CKN 1118/98 III CKN 695/99 III CRN 448/71 V CZ 161/02 V CZ 45/04 V CZ 82/04
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 92/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko A. C. i M. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2013 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 kwietnia 2013 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanych na rzecz powoda
solidarnie koszty postępowania zażaleniowego w kwocie 1.800
(jeden tysiąc osiemset) złotych.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanych A. C. i M. C. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 lutego
2012 roku w sprawie o zapłatę, jako wniesioną po upływie ustawowego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie, pozwani domagali się jego uchylenia,
zarzucając naruszenie art. 373 k.p.c., art. 375 k.p.c., art. 380 k.p.c., art. 233 k.p.c.
art. 168 k.p.c. oraz art. 169 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd drugiej instancji nie naruszył wskazanych w zażaleniu przepisów
postępowania, albowiem dokonując oceny zasadności przywrócenia przez
Sąd pierwszej instancji terminu do złożenia przez pozwanych apelacji, działał
w ramach kompetencji sądu odwoławczego, przewidzianej w art. 373 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2012 r., I CZ 95/12,
niepubl.). Podważanie zasadności przywrócenia terminu do dokonania uchybionej
czynności procesowej, w ramach korzystania przez sąd drugiej instancji z tej
kompetencji, dotyczyć powinno przypadków, gdy zachodzi ku temu pewna,
jednoznaczna podstawa (por. postanowienie SN z dnia 12 marca 2009 r., V CZ
7/09, niepubl.; postanowienie SN z dnia 23 marca 2007 r., V CZ 16/07, niepubl.;
postanowienie SN z dnia 19 sierpnia 2004 r., V CZ 82/04, niepubl., postanowienie
SN z dnia 25 sierpnia 1999 r., III CKN 695/99, OSNC 2000, Nr 3, poz. 51).
W ramach tej kontroli sąd drugiej instancji wkracza bowiem
w niezaskarżalne orzeczenie sądu meriti, powołanego do rozpoznania
wniosku strony o przywrócenie uchybionego terminu (por. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1999 r., III CKN 695/99, OSNC 2000,
Nr 3, poz. 51, z dnia 5 lutego 1999 r., II UKN 20/99, OSNP 2000, Nr 8, poz.
327, z dnia 4 grudnia 2002 r., V CZ 161/02, nie publ., z dnia 21 maja 2004 r.,
V CZ 45/04, nie publ., z dnia 19 sierpnia 2004 r., V CZ 82/04, nie publ.,
z dnia 23 marca 2007 r., V CZ 16/07, nie publ., z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CZ
3
43/07, nie publ., z dnia 17 lipca 2008 r., II UZ 28/08, nie publ., z dnia 20 listopada
2009 r., III CZ 49/09, nie publ. i z dnia 24 czerwca 2010 r., IV CZ 32/10, nie publ.).
Podstawa do weryfikacji oceny zasadności przywrócenia przez sąd pierwszej
instancji terminu do dokonania czynności procesowej niewątpliwie zachodzi, gdy
z okoliczności sprawy wynika jednoznacznie, jak w rozpatrywanym przypadku,
że strona nie uprawdopodobniła należycie braku swojej winy w nie dochowaniu
terminu. W utrwalonym orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że brak winy
w niedokonaniu w terminie czynności procesowej podlega ocenie z uwzględnieniem
wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny
miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje
interesy (postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1972 r., III CRN 448/71, OSPiKA
1972, z. 7-8, poz. 144), przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych
nawet lekkim niedbalstwem (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
9 sierpnia 1974 r., II CZ 149/74, OSPiKA 1975, nr 12, poz. 30).
Podzielić należy stanowisko Sądu drugiej instancji, że pozwani nie
uprawdopodobnili w sposób dostateczny, iż nie odebranie przez nich
korespondencji sądowej, zawierającej odpis orzeczenia z uzasadnieniem, nastąpiło
bez ich winy, ze względu na specyficzne oznaczenie domów lub nieznajomość
okolicy przez listonoszy, poprzestając jedynie na gołosłownych i niczym nie
popartych twierdzeniach, zaś pozwana, mimo zmiany miejsca pobytu, nie
zawiadomiła o tym Sądu pierwszej instancji.
Błędny jest przy tym pogląd skarżących, jakoby odrzucenie apelacji mogło
nastąpić jedynie na posiedzeniu niejawnym, a nie na rozprawie (por. postanowienie
SN z dnia 5 lutego 1999 r., III CKN 1118/98, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, zażalenie pozwanych podlegało, jako bezzasadne,
oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. O kosztach
postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku
z art. 108 k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko A. C. i M. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2013 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 kwietnia 2013 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanych na rzecz powoda
solidarnie koszty postępowania zażaleniowego w kwocie 1.800
(jeden tysiąc osiemset) złotych.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanych A. C. i M. C. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 lutego
2012 roku w sprawie o zapłatę, jako wniesioną po upływie ustawowego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie, pozwani domagali się jego uchylenia,
zarzucając naruszenie art. 373 k.p.c., art. 375 k.p.c., art. 380 k.p.c., art. 233 k.p.c.
art. 168 k.p.c. oraz art. 169 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd drugiej instancji nie naruszył wskazanych w zażaleniu przepisów
postępowania, albowiem dokonując oceny zasadności przywrócenia przez
Sąd pierwszej instancji terminu do złożenia przez pozwanych apelacji, działał
w ramach kompetencji sądu odwoławczego, przewidzianej w art. 373 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2012 r., I CZ 95/12,
niepubl.). Podważanie zasadności przywrócenia terminu do dokonania uchybionej
czynności procesowej, w ramach korzystania przez sąd drugiej instancji z tej
kompetencji, dotyczyć powinno przypadków, gdy zachodzi ku temu pewna,
jednoznaczna podstawa (por. postanowienie SN z dnia 12 marca 2009 r., V CZ
7/09, niepubl.; postanowienie SN z dnia 23 marca 2007 r., V CZ 16/07, niepubl.;
postanowienie SN z dnia 19 sierpnia 2004 r., V CZ 82/04, niepubl., postanowienie
SN z dnia 25 sierpnia 1999 r., III CKN 695/99, OSNC 2000, Nr 3, poz. 51).
W ramach tej kontroli sąd drugiej instancji wkracza bowiem
w niezaskarżalne orzeczenie sądu meriti, powołanego do rozpoznania
wniosku strony o przywrócenie uchybionego terminu (por. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1999 r., III CKN 695/99, OSNC 2000,
Nr 3, poz. 51, z dnia 5 lutego 1999 r., II UKN 20/99, OSNP 2000, Nr 8, poz.
327, z dnia 4 grudnia 2002 r., V CZ 161/02, nie publ., z dnia 21 maja 2004 r.,
V CZ 45/04, nie publ., z dnia 19 sierpnia 2004 r., V CZ 82/04, nie publ.,
z dnia 23 marca 2007 r., V CZ 16/07, nie publ., z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CZ
3
43/07, nie publ., z dnia 17 lipca 2008 r., II UZ 28/08, nie publ., z dnia 20 listopada
2009 r., III CZ 49/09, nie publ. i z dnia 24 czerwca 2010 r., IV CZ 32/10, nie publ.).
Podstawa do weryfikacji oceny zasadności przywrócenia przez sąd pierwszej
instancji terminu do dokonania czynności procesowej niewątpliwie zachodzi, gdy
z okoliczności sprawy wynika jednoznacznie, jak w rozpatrywanym przypadku,
że strona nie uprawdopodobniła należycie braku swojej winy w nie dochowaniu
terminu. W utrwalonym orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że brak winy
w niedokonaniu w terminie czynności procesowej podlega ocenie z uwzględnieniem
wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny
miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje
interesy (postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1972 r., III CRN 448/71, OSPiKA
1972, z. 7-8, poz. 144), przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych
nawet lekkim niedbalstwem (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
9 sierpnia 1974 r., II CZ 149/74, OSPiKA 1975, nr 12, poz. 30).
Podzielić należy stanowisko Sądu drugiej instancji, że pozwani nie
uprawdopodobnili w sposób dostateczny, iż nie odebranie przez nich
korespondencji sądowej, zawierającej odpis orzeczenia z uzasadnieniem, nastąpiło
bez ich winy, ze względu na specyficzne oznaczenie domów lub nieznajomość
okolicy przez listonoszy, poprzestając jedynie na gołosłownych i niczym nie
popartych twierdzeniach, zaś pozwana, mimo zmiany miejsca pobytu, nie
zawiadomiła o tym Sądu pierwszej instancji.
Błędny jest przy tym pogląd skarżących, jakoby odrzucenie apelacji mogło
nastąpić jedynie na posiedzeniu niejawnym, a nie na rozprawie (por. postanowienie
SN z dnia 5 lutego 1999 r., III CKN 1118/98, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, zażalenie pozwanych podlegało, jako bezzasadne,
oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. O kosztach
postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku
z art. 108 k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.
4